Een moslimmeidenbeurs in Nijmegen. Georganiseerd door Al Nisa, de organisatie die eens begon als een groep voor nieuwe moslima’s, en inmiddels is uitgebreid, voor ‘geboren’ en ‘bekeerde’ moslimvrouwen. De beurs was ruim opgezet, medegefinancierd door de gemeente Nijmegen, standjes met veel informatie, over werk, politie, landmacht, liefdadigheid, Arabisch, er was een hoekje voor advies op medisch gebied, gesprekken met politiek en media, een stand met boeken en met hoofddoeken, er waren workshops en een debat. Er kwamen minder meiden dan waar op was gehoopt en dat was jammer. Maar de formule is prima, en die zal herhaald worden in andere steden en dan met meer werving.

En voor mij was het een mooie gelegenheid om met de vrouwen te praten die ik al ken, en kennis te maken met nieuwe. Ik sloot me aan bij een workshop getiteld ‘liefdesloop’. Daar leidde Fatma van Al Nisa een spel met kaartjes, waarbij iedereen om beurten een vraag beantwoordde, een mening gaf, iets dat te maken had met verliefd, verloofd, getrouwd en hoe dat gaat voor moslima’s in Nederland. Ik zal niet alles vertellen, want het was soms behoorlijk persoonlijk en heftig. Maar wat me vooral opviel is hoe snel we te spreken kwamen over wezenlijke dingen, en dat in een groep die heel divers was. Moslima, dat wel (op mij na) maar heel verschillend in de manier waarop ze daar vorm aan gaven, van iemand die heel ‘westers’ leeft en nu pas bezig is om de islam werkelijk te ontdekken, maar iemand die juist heel erg binnen de bescherming van de islamitische cultuur leeft, en dan verschillen in leeftijd, meiden die nog geen vaste verkering hebben naast een moeder met drie kinderen.

Stel je hebt verkering, je hebt al gezoend, en nu wil hij seks, wat doe je dan? Geen sprake van, zei een van de meiden. Niet voordat hij om mijn hand heeft gevraagd en laat zien dat hij serieus is. Zoenen, dat kan. Een andere jonge vrouw vertelde dat een vriend van haar, een Marokkaan, haar waarschuwde, zoals jij er bij loopt denken alle Marokkanen in Nederland dat je ‘makkelijk’ bent, en je weet hoe ze zijn, ze kijken hoe ver je ze krijgen kunnen maar ze trouwen strakjes met een maagd uit Marokko. En dat, zegt de vrouw, terwijl ik nooit wat heb gedaan. Jawel, uitgaan, met vriendinnen. Maar ik wil alleen seks met iemand waar ik echt om geef en die om mij geeft. Moet ik me dan toch anders gaan kleden? Misschien is het dan toch handiger als je een hoofddoek om hebt, dan weten ze meteen dat je serieus bent.
Maar dat is toch geen reden om een hoofddoek te gaan dragen, zegt een ander. Het gaat om je houding, waarmee je respect af moet dwingen.

In het debat is een van de vragen of moslima’s in Nederland zichzelf kunnen zijn. Voor de uitersten aan het spectrum is dat geen vraag. Er zitten jonge vrouwen bij die meer kontakt hebben met het Nederlandse dan met de islamitische cultuur. Haar los, T shirtje met inkijk, Nederlandse vrienden. Alleen niet drinken in het café. Nee, geen moeite om zichzelf te zijn, want moslim zijn, dat zit van binnen en dat pakt niemand je af. Aan de andere kant van het spectrum, ook geen moeite, want daar zitten de vrouwen die er niet over zouden piekeren om hun hoofddoeken af te doen – alleen, die hebben een baan in het islamitische onderwijs. En daartussen zit een brede groep vrouwen die het er niet makkelijk mee heeft. Zoals te verwachten, veel verhalen dat je met hoofddoek geen stage krijgt, of met je Arabische of Turkse naam niet eens wordt uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek.
Maar dan wíl je daar toch ook niet werken?
Je kunt toch niet allemaal bij een islamitische organisatie gaan werken?

Een vrouw vertelt dat ze bijna haar stage mis was gelopen omdat ze een hoofdoek droeg. Maar dat haar baas en collega’s uiteindelijk zo tevreden waren met haar dat ze nu terug is gevraagd voor een echte baan. We moeten ook een beetje geduld met ze hebben, zegt ze. Mensen zijn nu eenmaal bang voor wat vreemd is.

Een niet-moslimse Nederlandse beaamt dat. Ze zegt: ik ken geen moslimvrouwen. Ik zie ze alleen op straat. Nu spreek ik voor het eerst met jullie. Ik heb ook het gevoel dat het moeilijk is om iemand met een hoofddoek op te leren kennen.
We hebben toch een gezicht, zegt iemand, we lopen hier toch niet in de niqab?
Jawel, zegt de vrouw, maar ik zie toch eerlijk gezegd in de eerste plaats een hoofddoek. En ik merk nu pas dat het heel goed mogelijk is om te praten. Dus daar wil ik wel mee door gaan, eigenlijk.

Famile, die de jury is en iemand in het debat een prijs mag geven, verleent die aan de niet-moslimse Nederlandse. Want oprechtheid is het allerbelangrijkste in een debat.

(De Al Nisa ploeg, na afloop)