Nog voor ik in de krant had gelezen over de aanslag op de moskee in Rotterdam kwam “Kom niet aan mijn buren” al met een persbericht.
Hieronder.
En ga ook naar het weblog van ‘onze man’ in Rotterdam, Theo Cornelissen
KOM NIET AAN MIJN BUREN GESCHOKT EN BOOS DOOR BRAND MOSKEE ALEIDISSTRAAT
De brandstichting bij de moskee aan de Aleidisstraat is weer een uiting van
islamofobe en racistische activiteiten in Rotterdam.
Het stadsbestuur neemt te weinig stelling tegen dit soort uitingen.
Met haar toestemming om de extreemrechtse Nationale Alliantie zaterdag door
IJsselmonde te laten demonstreren geeft zij voeding aan juist hen die het
vooral gemunt hebben op artikel 1 en 6 van de grondwet, waarin het recht op
godsdienstvrijheid en het verbod op discriminatie ligt verankerd. Daarmee
legitimeerde het bestuur een oproep tot verdeeldheid daar waar solidariteit
hier en nu aan de orde is.
Een bestuur dat bij monde van de burgemeester vaker zegt er te zijn voor
alle Rotterdammers moet juist stellingnemen tegen een Nationale Alliantie
en anderen die georganiseerd oproepen tot haat en verdeeldheid zaaien.
Kom niet aan mijn Buren roept alle Rotterdammers op zich sterk te maken
tegen discriminatie, islamofobie en racisme en voor de broodnodige
solidariteit in onze stad en zich vooral niet te laten uitspelen door
fanatici van welke kant dan ook.
Namens Kom niet aan mijn Buren,
Lot van Baaren
Kom niet aan mijn Buren is een burgerinitiatief dat na de moord op van Gogh
in korte tijd veel mensen en organisaties wist te verzamelen onder
onderstaande verklaring, plaatselijke discussiebijeenkomsten en
buurtbijeenkomsten organiseert en initiatiefnemer was van de fakkeltocht
Rotterdam tegen Racisme op 21 maart. Afgelopen zaterdag waren
vertegenwoordigers van Kom niet aan mijn Buren aanwezig bij de
Kreekhuizerlaan om een tegengeluid te laten horen tegen de daar
demonstrerende NA.
MANIFEST: KOM JE AAN MIJN BUREN, DAN KOM JE AAN MIJ!
Rotterdam is onze stad. Een fijne en mooie stad, maar ook een stad met veel
problemen. Te weinig betaalbare en goede woningen. Werkloosheid.
Onveiligheid. Segregatie. Verpaupering in sommige buurten en wijken.
In Rotterdam wonen we samen met meer dan honderdvijftig verschillende
culturen, afkomst en levensbeschouwing. Het wordt een ramp als al die
culturen tegen elkaar uitgespeeld worden. Daarom moeten we investeren in
elkaar en elkaar niet afschrijven. Wie wil er nou niet samenleven in een
stad waar iedereen zich thuis en gerespecteerd voelt? Een stad waarin we
samenwerken om de problemen die er zijn aan te pakken. Waarin we ons niet
afzijdig houden maar ieder onze verantwoordelijkheid nemen.
We zouden het willen uitschreeuwen: We laten ons niet tegen elkaar
uitspelen door fanatici van welke kant dan ook. We willen geen ‘oorlog’ of
verdeeldheid, maar solidariteit! We willen een stadsbestuur en een regering
die ons steunen om zo’n solidaire stad op te bouwen. Tegen iedereen die met
z’n poten aan onze buren, scholen, moskeeën, kerken of aan onze filmmakers
en democratische rechten zit, zeggen we: kappen daarmee.
Wij zullen er alles aan doen om de solidariteit te redden!
We roepen alle Rotterdammers en Rotterdamse organisaties op om bovenstaande
verklaring te ondertekenen. Kom je aan m’n buren, dan kom je aan mij!
Daarnaast stellen we voor om op korte termijn georganiseerd uiting te geven
aan onze ongerustheid door middel van een evenement dat laat zien dat
Rotterdammers er kunnen zijn voor elkaar. Hand in hand.
Goede actie van Kom niet aan mijn buren!
Walgelijk.
De teksten ‘lonsdale’ en ‘Theo R.I.P’ zijn letterlijke herhalingen van de teksten bij de brandstichting in Uden.
Daar ging het om jongeren van eigen kweek. Mogelijk zitten ook hier weer jongeren achter. Theo Cornelissen heeft het over een verknipte geest, maar zo’n actie lijkt mij eerder groepswerk.
Hoe dan ook weer een signaal dat door iedereen, dus niet afschuiven op overheden en scholen, veel meer in jongeren geinvesteerd moet worden en jongeren betere voorlichting moeten krijgen over de consequenties van hun gedachten.
Zodat ze kunnen ervaren dat hun perspectieven verbeteren en dus de redenen voor onvrede misschien afnemen.
Weerzinwekkend hoe bepaalde mensen, b.v. op de website van Trouw, zonder de ware toedracht nog te kennen, bij voorbaat al ervan uitgaan dat moslims zelf wel de hand zullen hebben gehad in deze brandstichting. Behalve dat dit zeer ongerijmd is -want er zijn grote nadelen ontstaan: materiële schade, ongemak, een tijd lang geen adekwate gebedsruimte, enz.- getuigt dit van een ziekelijke, geborneerde vooringenomenheid, die slechts theoretisch van racisme verschilt. In één woord: walgelijk!
Burgemeester Opstelten had Woensdag de moskee bezocht om zijn medeleven te tonen. Maar was het niet beter als hij dat zaterdag had gedaan of was hij soms bang om op die bewuste zaterdag door de politie opgepakt te worden?
Goede actie van kom niet aan mijn buren,want het is hard nodig
liep gister op een parkeerplein toen een man mij bewust aan keek
en toen pesterig zijn gaspedaal in drukte en optrok, ik had als
voetganger voorang.
Liepen nog wat andere vrouwen ik vroeg aan ze of ze het ook hadden gezien,een vrouw zei dat hij zo druk bezig was met mij dat hij bijna haar dochter aanreed ze vonden het belachelijk.
Verschrikkelijk dat dit soort geweld nog steeds aan de orde is. Er bekruipt mij een gevoel van plaatsvervangende schaamte. Hoe haalt iemand het in zijn kop om zoiets te doen?
Aisha, dat soort pesterijen is niet goed te praten. Dit land begint steeds meer op het Zuid Afrika van voor de jaren ’90 te lijken.
Kom Niet Aan Mijn Buren is natuurlijk een geweldig initiatief, maar het is zo eeuwig zonde dat dit soort initiatieven NODIG moeten zijn.
Waar is het Nederland gebleven waarin ik ben opgegroeid?
Gisteren een lezing van Ed van Thijn in de Volkskrant over antisemitisme en moslimhaat. Een vrij koele beschouwing over hoe volgens Van Thijn het er voor staat in Nederland op het gebied van racisme, en dat is zorgelijk ondanks allerlei pogingen om het te relativeren. Nederland is voor de buitenwereld nu intussen het Europese land dat het meest INtolerant is t.o.v. migranten. Anja schreef dat Job Cohen woensdag zei dat we het ergste hebben gehad, … ik hoop het echt van harte!
Ik geloof niet Ceylan, hoe erg ik het ook vind, dat we het ergste gehad hebben. Echt niet. Er wordt nog zoveel geinvesteerd in het demoniseren van de moslimgemeenschap dat er echt nog iets veel ergers te verwachten valt. En ik moet er al helemaal niet aandenken wat er gebeurt als er weer een islamitische gek, één individu, iets doet….
We hebben het ergste zeker niet gehad, volgens mij begint het ergst nu pas. Als de Marokkaanse jongens iets uithalen wordt er altijd gelijk naar de ouders gevraagd. ‘waarom voeden zij hun kinderen niet behoorlijk op,etc”. Ik hoor niks van of over de ouders van deze extreemrechtse jongeren. Zelf vind ik bij beide gevallen de ouders belangrijk, het zijn vaak jonge kinderen die al racistche uitspraken doen, dat krijgen ze volgens mij toch wel van huis uit mee.Misschien is het wat i.p.v jouw vrouw, mijn vrouw, mijn kind, jou kind op de buis te zetten. Extreemrecht jochie in een streng islamitisch gezin en andersom.
Ben alleen bang dat er dan erge ongelukken zullen gebeuren, was het overnadenken waard.
Heeft iemand vorige week de documentaire van de KRO over ‘Mohammed B’ gezien? Ik was er erg van onder de indruk. Er kwamen alleen niet-moslims aan het woord (m.u.v. een advocaat van wie ik het niet zeker weet). Er kwamen vooral twee mannen in beeld die Mohammed een aantal jaar tijd hebben kunnen volgen (een buurtwerker en de beheerder van een wijkcentrum als ik goed onthouden heb). Het beeld dat zij van hem schetsetn wasdat van een jongen (later jongeman) die zich in eerste instantie juist niet wilde laten kisten door het klimaat in zijn leefomgeving en de teleurstellingen die hij en zijn vrienden ook van de overheid te verwerken kregen. (Het sluiten van het buurtcentrum op onheuse gronden, het zoeken naar mogelijkheden om een nieuw buurthuis te beginnen, het er niet bij laten zitten als een toezegging door de gemeente toch niet wordt uitgevoerd, enz.). Door de verhalen van deze mannen heen voel je de teleurstelling en afwijzing groeien. Uiteindelijk (en bovendien na het overlijden van zijn moeder) schijnt Mohammed aansluiting gevonden te hebben bij een groepje moslims en daarna is zijn handelen kennelijk steeds meer bepaald vanuit zijn beeld van hoe een moslim zou moeten handelen, waarbij hij zich steeds meer afzonderde van de Nederlandse samenleving. Maar voordat het zover was, heeft hij het niet zomaar opgegeven, integendeel!
Ik was behoorlijk onder de indruk van deze uitzending en realiseerde me vooral hoeveel jongeren zich moeten herkennen in het verhaal dat verteld werd (God geve zonder dezelfde afloop!). De laatste maanden hoor ik bijna wekelijks verhalen van moslimjongeren (vooral de jongeren van wie de ouders uit Marokko zijn gekomen) die geen baan kunnen vinden. En het is voor moslimmeiden al geen uitzondering meer om van studierichting te veranderen (omdat het dragen van een hoofddoek geen uitzicht op een baan biedt in de eerste richting) om er daarna achter te komen dat ze alsnog geen baan vinden. (Het veranderen van studierichting geeft overigens aan dat ook deze meiden wel degelijk verantwoordelijkheid willen nemen voor hun eigen keuzes!)
En als ik verhalen hoor in sommige wijken waar een heel hechte (gesloten) structuur is ontstaan binnen een groep jongeren, die zich nauwelijks meer laat openen, ook niet door degenen die oorspronkelijk nog wel dichtbij stonden (zoals andere moslims), dan houd ik mijn hart vast.
De voortdurende afwijzing door de maatschappij en het meten met twee maten, zoals de juffrouw in deze anekdote, voedt gevoelens van frustratie, machteloosheid en uiteindelijk woede. Jongeren die zelf voldoende capaciteiten hebben, of die net de goede kansen krijgen, redden het waarschijnlijk toch wel. Maar hoe zit het met hen die minder capaciteiten hebben en die net niet tegen de juiste mensen aanlopen? Nogmaals, ik houd mijn hart vast.
Hetzelfde geldt trouwens waarschijnlijk voor groepen rechtsextreme jongeren. De cijfers van aanslagen op islamitische ‘doelen’ of personen liegen er toch al niet om.
Ik steun en waardeer Cohen daarom wel in zijn uitspraak, al was het maar vanwege de wens die eruit spreekt, maar ik zie en hoor nog teveel om mij heen om er 100% in te geloven. Moge Cohen gelijk krijgen!
Ook ik vrees dat het ergste nog komt. Ik vind het alleen raar dat de overheid (en wij allemaal trouwens) de beide probleemjongerengroepen, zowel extreem moslim als extreem rechts, niet als één geheel ziet. Het ziet er naar uit dat flinke groepen van onze jeugd in zijn geheel aan het radicaliseren zijn, (beide) groepen richten zich daarbij in extreme mate op het superioriteitsgevoel dat zij bij een bepaalde identiteit vinden horen. Hoe komt dit? Waarom kiezen zij voor een zo naar binnen gerichte groep? Ze zijn allemaal hier opgegroeid en hier naar school gegaan, dus het is in beide gevallen gewoon een Nederlands probleem: de verharding van de samenleving is een feit. Wat is er mis gegaan? Maar vooral: hoe kunnen we dit weer rechttrekken of in ieder geval de volgende generatie voorkomen?
Ik weet het niet, van Thijn of Cohen. Ze zien alletwee iets wat waar is en wat belangrijk is om te zien. Van Thijn is heel erg bezorgd over het toegenomen anti-islamisme en dat deel ik, dat is constateerbaar. Wat mij vooral ook zorgen baart is dat we een regering hebben die het daarbij alleen maar stelselmatig erger maakt. Dat geeft een erg onherbergzaam gevoel. Zien we ze nu echt optreden bij de laatste aanslag? Hoor ik nou eens Verdonk werkelijk haar zorgen uitspreken over de radicalisering aan die kant? Aan de andere kant, Cohen die in Amsterdam de tent bij elkaar moet houden en dat heel goed doet, constateert ook dat er zoveel burgerinitiatieven zijn, en zoveel tegenkrachten ondertussen, dat hij er op vertrouwt dat we het ergste hebben gehad. Tenslotte is het een feit dat het in Amsterdam niet verder uit elkaar is geknald, dat het bestuurbaar blijft, en dat een groot deel van de bevolking heeft laten zien het niet te accepteren dat we uit elkaar worden gedreven.
Diezelfde verharding, en diezelfde radicalisering bij jongeren, heeft ook een stroom van bewustwording en nieuwe initiatieven op gang gebracht, Cohen zag het goed, iemand als Samira Abbos had anders nooit zo’n boek gemaakt – en zo’n groep mensen bij elkaar gekregen.
Dus wat moeten we geloven, waar moeten we op hopen in dit krachtenveld? Dat de zachte krachten zullen winnen?
er is m.i. een zekere overeenkomst in Cohen en gietijzeren Rita: ze kiezen allebei doelbewust voor een bepaalde toon.
Daarmee houdt de overeenkomst trouwens ook meteen weer op.
De toon van Cohen vind ik verstandig. Het positieve naar voren halen, oog hebben voor de realiteit, streven naar herstel van vertrouwen op groot en klein niveau en zoveel mogelijk mensen aan zich binden. Hoewel ik de zorgen hierboven ten volle deel, denk ik dat Cohen een koers vaart die velen de discriminatiewind uit de zeilen kan nemen.
Een wind waar Van Thijn ons ook (terecht) op wijst. Hij kiest een andere toon, omdat hij alleen een beschouwende rol heeft, geen uitvoerende macht.
De toon van gietijzeren Rita vind ik heilloos en stijlloos. Zij komt ook op mij steeds ongeloofwaardiger en angstiger over. Maar het blijft ontegenzeggelijk een feit dat zij met haar doelbewuste beleid de discriminatiewind aanwakkert. En kennelijk wordt zijzelf, om redenen die vermoedelijk niets met haar portefeuille te maken hebben, door haar medekabinetsleden niet teruggefloten.
En daar zit het werkelijke probleem.
Dit kabinet heeft geen besef van zachte krachten. Het laat het heden een ontoelaatbare prijs betalen voor een toekomst die steeds minder mensen willen.