WW-horror (vervolgd)

Geplaatst op door

Broodjes moeten gesmeerd

zo wordt je goede wil verkracht
incasso’s spreken van je schuld
je vraagt de deurwaarder geduld
dat je zelf ook hebt opgebracht

dan word je door jezelf verdacht
van wanbetalen, plichtverzaken
je kunt niet meer balans opmaken
want zelf heb je niets ingebracht

je wacht. verwacht. Je wordt gewacht
geluidloos roep je om bestaan
weet niet waarheen of waarvandaan
je denkt. Je dacht. Je wordt gedacht

men noemt het bijstand en je lacht
zij staan erbij en lachen mee
en iedereen kijkt heel tevree
terwijl jij op een wonder wacht

wie staat je bij? je hebt geen macht
en naast je leeft de ander langs
je onmacht en je klamme angst
omdat je zo niet wil verkracht

Gedicht van Claar. Haar horror-verhaal over de WW heeft nog even een vervolg. Er zijn kamervragen over gesteld, door Jet Bussemaker en Saskia Noorman-Den Uyl. Zie Claar’s Notes, 17 juni (ga naar 6) Feitelijk krijgt ze helemaal gelijk. Dus mag ze zelf achter de schadevergoeding aan – opnieuw de bureaucratie in.

Ik vind het werkelijk een schande dat de overheid – uitgerekend waar het gaat om een collectieve sociale regeling waarvan openlijk, ook door de minister, wordt toegegeven dat aan de uitvoering nog van alles mankeert – de burger dwingt naar de rechter te stappen voor geleden financiële schade. In mijn geval had ik dat dus zeker driemaal moeten doen, telkens toen ik door een fout van UWV opnieuw schade opliep. Want het bedrag waarvoor ik aanvankelijk schadeloosstelling vroeg, werd uiteindelijk veel hoger. Hoe stelt de minister zich dat voor? Je hebt je handen eerst vol aan bezwaar, beroep, UWV bellen, brieven schrijven, herstel van de gemaakte fouten. Moet je dan daarbovenop ook nog een civiele procedure aanspannen?
Ik zou wel willen dat je als burger de staat überhaupt aan kunt klagen voor wanprestatie en geleden financiële en emotionele schade. Was Aleid Wolfsen niet bezig met een wetsvoorstel in die richting?

Overigens heb ik mijn vraag of ik gemaakte kosten kon declareren ook voorgelegd aan de Nationale Ombudsman, nadat mijn klacht over de ontoelaatbare vertraging van UWV door hem was toegewezen. De Nationale Ombudsman antwoordt op 10 november 2003:
“Uw verzoek om kosten vergoed te krijgen maakt niet automatisch onderdeel uit van de procedure bij de Nationale ombudsman en dient u te richten aan het UWV. Indien een reactie uitblijft of indien u niet tevreden bent met de ontvangen reactie kunt u zich weer wel tot de Nationale ombudsman wenden of een procedure starten bij de burgerlijke rechter. Beide mogelijkheden worden hieronder toegelicht.

Je hebt er als werkloze een volle baan aan om je gelijk te krijgen en je moet nog behoorlijk van wanten weten plus ijzeren zenuwen hebben om dat tot een goed einde te krijgen.
Claar was niet de enige. Op haar site heeft ze heel wat reacties gekregen van andere gedupeerden.
Binnenkort sluit ze haar site, Claar’s Notes af.
Ga nog even kijken.

12 gedachten over “WW-horror (vervolgd)”

  1. Hetzelfde hebben wij meegemaakt met de eerste ronde verplichte inburgering (mijn vrouw dan). Intake moest met tolk, want medwerker sprak geen Engels. Formulieren klopten niet. Iedere keer dat je belde bleek iemand anders het ‘dossier’ in behandeling te hebben, dus kon je van voren af aan met je verhaal beginnen. Brieven werden niet beantwoord, langskomen had geen zin. Gemeente wees naar de school en de school naar de gemeente. Uiteindelijk bleek het dossier gewoon leeg te zijn. Vijftig pagina’s correspondentie aan onderwijswethouder voorgelegd, geen reactie. Een jaar na afsluiting van de cursus kreeg ze een diploma, vier jaar na dato een uitnodiging om over onze negatieve ervaringen te komen spreken. Bij ons hing er gelukkig geen uitkering of verblijfsvergunning vanaf. Het ergste vond ik eigenlijk dat ‘nieuwkomers’ niet als reële mensen beschouwd werden aan wie je iets zou kunnen vragen of met wie je over mogelijkheden en voortgang zou kunnen overleggen. Bij een vervolgtraject een jaar geleden was het nog precies hetzelfde. Ik hoop dat het nu beter gaat (maar vrees het ergste).

  3. De hamvraag blijft, waarom accepteren volwassen Nederlanders zoveel onzin en hoe lossen we deze misstanden constructief op zonder dat er weer een kostbare onderzoekscommissie commissie wordt ingehuurd om het wiel opnieuw uit te vinden.

    Hoewel, wat zou er gebeuren als een kleine ploeg “clienten” een schaduw UWV zou optuigen. Als ervaringsdeskundigen weten we tenslotte precies waar de schoen wringt.

    Zo maar een idee

    Ben

  5. Ben (3), heel slecht idee. Het gaat om een volksverzekering (WW) en het lijkt mij echt van de gekke dat je als premiehouder zelf een schaduw-uitkeringsinstantie moet optuigen om op een fatsoenlijke en betrouwbare manier aan je (jarenlang) zelfgespaarde verzekeringsuitkering te geraken.
    Voor anderssoortige uitkeringen geldt uiteraard hetzelfde verhaal.

    Of ga jij bij de supermarkt ook zelf gezellig achter de kassa en de vakken vullen en de boekhouding doen en gedupeerde klanten te woord staan, als de filiaalhouder er jaar in jaar uit een zootje van maakt en jij als klant dus maandelijks de grootste moeite moet doen om aan de gebakken peren te komen die je hebt besteld, die je zijn toegezegd, die je hartstikke nodig hebt en waarvoor je hem bovendien al hebt betaald?

    Het werkelijke probleem is, dat het de uitkeringsinstanties per definitie en structureel bijna onmogelijk wordt gemaakt, hun werk goed te doen. Te snel doorgevoerde fusie in 2002, daaropvolgende overhaaste reorganisaties, constante beleidswijzigingen en wetswijzigingen, heibel in de top, heibel met de minister, computersystemen die niet compatible zijn (en ook niet zullen worden voorlopig), et cetera.

    En voorlopig gaat dat nog wel even zo door, gelet op de wetten die er nu weer zijn doorgejast. Je zal er maar werken. Je zult maar van een uitkering afhankelijk zijn.
    Als op dezelfde manier met de ambtenarensalarissen werd omgesprongen als nu met de uitkeringen, was het land (helemaal) te klein.

    Overigens is zoiets als jij bedoelt er al:
    http://home.wanadoo.nl/p.b.f.w.litmaath/pg30b3.htm
    en het is inderdaad van de gekke, dat dit er moet zijn.

    Werkloos is trouwens niet het goede woord. Ik noem het liever baanloos en baanlozen kunnen het poepdruk hebben. Ik weet niet of veel baanlozen wel tijd hebben, het UWV even te reorganiseren.

    Laat staan zin, hè Amna?

  7. Ik wordt al een jaar tegengewerkt door het UWV met dank aan het UWV zit ik zelfs in de bijstand. Gelukkig waren daar de regels soepeler voor een startend ondernemer. Ik dacht eindelijk ik zit in de bijstand maar ben er weer binnen twee maanden uit. Want terwijl ik moest solliciteren naar banen die er helemaal niet zijn heb ik aan mijn ondernemingsplan gewerkt op eigen kosten. Weet je hoeveel regels ik moest overtreden om terug te gaan naar een eigen inkomen? De ironie! Geeft niet een stap naar achteruit als ik drie stappen vooruit kan. Veels te vroeg gejuigd. Ik zit nog te wachten op mijn herkeuringsresultaat. Ik zit nog vast aan dit machtige instituut dat GRAAG mensen aan het werk wil hebben.

    Is er ergens een bond tegen het UWV?

  8. Kafka is er niets bij. Is het niet eens tijd voor een parlementaire enquete naar de uitvoering van de sociale zekerheid.

  9. Nou bijn ee jaar later is er niks veranderd, hier een stukje lees de rest op mijn blog!!!!! http://prayoga.punt.nl/?gr=767714
    Een Pluim voor 0900 898 25 25 of: reintegratiecoach op de plee
    Gezondheid/Verzekeringen | Reintegratie | 08 Maart 2006 | 15:24:50

    Een Pluim voor 0900 898 25 25
    of: reintegratiecoach uwv op de plee.

    Naar aanleiding van een mailtje gister van een reintegratiecoach UWV met een telefoonnummer haar maar eens gebeld.
    “Automatische stem verbind mij door met een collega: “Jaahhhahhh” zucht de vermoeide uwv medewerkster aan de andere kant van de lijn. “Die is even niet op haar plek”, klinkt het gelaten.
    Het is ook vervelend telefoontjes van je collega te beantwoorden. Neem dan niet op als je er geen zin in hebt.
    “Wat is dan uw vraahaag??? Ohhhh, nou ik kan uhhhhhhh een notitie maken of u kan later terugbellhuu, zucht ze vermoeid”.
    Waas daan Uw vraahaag??? Schijnt de belangrijkste zin te zijn die je als uwv medewerker moet leren. Geen antwoord geven maar doorzuigen: “Was daan uw vraahaag??? Waarom wildu da wete??? Wa moet u met die informatie??? “Casemanagers zijn er niet meer, da heet nu reïntegratie coach”, bijten ze je wijsneuszerig toe.
    Dan zit al tegen het plafond, geef godverdomme gewoon antwoord!!!

    Het is ook zo vervelend dat die uitkeringstrekkers net bellen als je lekker even met de bienen omhoog zit. Maar goed mijn vraag heb ik maar niet gesteld en terugbellen doe ik ook niet. Ik wil de dames niet storen in hun belangrijke taak het nederlandsche arbeitschvolk terug te begeleiden naar de smachtend op ons wachtende arbeitsch-markt. Waar zijn de banen in Nederland http://irometopleiding.nl/

    Ik ga de uwv Klachtenlijn 0900 898 25 25 bellen. Een frisse opgewekte stem.” Goedemiddag meneer, vertel maar waar bent u niet tevreden over”. Geen verveelde energieën die door de telefoon stromen, gewoon opgewekte arbeidsvreugde: “Daar is een Mensch in nood, die ga ik helpen”.
    Als een warme deken valt de welwillendheid over me heen. Ik had mijn klacht al globaal op papier staan, dat help met vertellen. Want in tegenstelling tot de andere kant van de lijn ben ik geen professional. Ik ben patiënt en mijn eigen reïntegratiecoach in een. Betrokken maar ook emotioneel.
    Aan de andere kant klinkt oprechte verwondering uszo is gewoon uwv. Wordt mij de positie van de Rea-Heinie die me vorige week belde verteld vanaf een computerscherm: dus wel een soort HBO-telefoonmeneer. Helpen heet dat als hij je niet eens de naam van zijn bovengestelde kan vertellen. Zijn HBO-salaris wordt van mijn verzekeringspremie naar zijn bankrekening geschoven maar een zinnig antwoord komt er niet uit: Auke Westerhof. Maar het Klachtenburo luistert stelt een relevante vraag, behandelt je niet als zwakbegaafde nietsnut en heel belangrijk: Je klacht wordt serieus en welwillend benaderd en op papier gezet.

    Niks geen vermoeid gegeeuw, niks geen ge-waas nu uw fraahaag???? Daar knapt een mens van op. Dus mensen, eerst even de afzeiklijn bellen, geen zinnig antwoord verwachten en dan de klachtenlijn voor welwillende oplossingsgerichtheid. Procedure afgesproken, niet terugbellen, daar hou ik niet van: “Dan voelt u zich een beetje overvallen”. Klinkt het waarlijk begripvol aan de andere kant.

    Lees verder: http://prayoga.punt.nl/?gr=767714

  10. Enige tijd geleden heeft wethouder Marco Florijn iets nieuws uit z’n mouw geschut. Het heet “de Werkacademie”, inmiddels overbekend bij de meeste uitkeringsslaven. Dit nieuwe murw makende geldverspillertje is om mensen met een Sociale Dienst uitkering zo snel mogelijk aan het werk te helpen. Nou ja, aan het werk te helpen??? In werk te proppen! Je zit vier dagdelen per week verplicht achter een computer te staren naar de vele vacatures die voorbij rollen waar je of niets mee hebt, of domweg niet eens voor in aanmerking kunt komen. Af en toe wordt er een zogenaamd “spelletje” in de groep gegooid waar je dan over moet nadenken, met als doel te kijken hoe hoog het intelligentiepeil van de deelnemers is, of om te zien wat die volwassen werkzoeker nou toch zo verkeerd doet bij het solliciteren. Voor sommigen reden genoeg om daar niet op in te gaan omdat ze het vrij lullig vinden overkomen voor de volwassen deelnemer die heel wat ervaringen heeft opgebouwd op het gebied van het zoeken naar werk. Bovendien horen dat soort “spelletjes” meer thuis in een kinderklasje. Op de deuren hangen grote vellen papier met daarop een hele reeks namen van deelnemers die toch een baantje hebben gekregen. Dit om diegenen te stimuleren die nog zoekende zijn. Regelmatig wordt er naar die namen gewezen met de opmerking “Zie je wel. Het kan dus wel”. Wat ze er niet bij vertellen is dat het vaak om hele tijdelijke baantjes gaat en de meeste gelukkigen nog net de goeie leeftijd hebben om ergens voor in aanmerking te komen. Vijfenveertig plussers vind je er praktisch niet op terug. Daarnaast is het niet bekend of ze allemaal wel zo tevreden zijn met het pas verworven baantje. En het is ook niet bekend hoe ze dat werk hebben gekregen. Hebben ze zich iets laten aanpraten en durfden ze geen “nee” te zeggen? Hebben ze maar snel iets aangenomen om van al die bijstandverplichtingen af te komen? Of hebben ze eindelijk de baan van hun leven gevonden.

    Soms krijgt een deelnemer een persoonlijke opdracht voorgeschoteld. “Ik heb een opdracht voor je. Maak een sollicitatiebrief waarin je al je fantasie los laat en je persoonlijkheid en motivatie behoorlijk ophemelt. Je brief moet er bij de werkgever uit springen. Dan maak je de meeste kans. Dus maak er maar wat moois van he?” Een aai over de bol en een lollie voor je gehoorzaamheid ontbreekt nog. Maar goed, dan wordt de sollicitatiebrief even met een kritisch oog doorgelezen en kun je vervolgens de opdracht krijgen om de brief nog mooier en nog fantastischer te maken met de opmerking “Het kan nog veeeel beter. De sollicitatiebrief moet er echt bij de werkgever helemaal uitspringen hoor. Dus doe je best he?” wordt er gezegd door een dertigjarige coach tegen een bijna vijftigjarige uitgerangeerde en in de praktijk afgeschreven werkzoekende die vaak jarenlange werkervaring heeft in het schrijven van allerlei brieven. Pfff, zucht, hijg, hijg. Dat werkt ook wel? Alle werkzoekenden moeten er wat moois van maken en al die brieven moeten er uitspringen. Dus krijgt de werkgever te maken met een nieuwe generatie sollicitatiebrieven waar niet anders naar wordt gekeken dan naar de standaard sollicitatiebrief. Dus gaat de belangstelling in de eerste instantie uit naar de CV om te kijken wat de werknemer te bieden heeft en of alle ervaringen wel in het straatje van het bedrijf passen. En het allerbelangrijkste; wat gaat deze werknemer het bedrijf kosten? Het was dan ook voldoende geweest om 1 dagdeel per week naar die Werkacademie toe te gaan, want per week zie je er niet veel nieuwe vacatures bij komen. En met die “spelletjes” en “opdrachten” wordt in de praktijk toch niets mee gedaan omdat de meeste wat oudere werkzoekenden alles al hebben gedaan om een passende baan te krijgen en er geen enkel resultaat mee hebben behaald. En als je dat laat weten, dan wordt het balletje gewoon weer teruggekaatst zoals ze bij hun opleiding hebben meegekregen, en krijg je te horen: “Nou, dan heb je toch iets verkeerd gedaan he?”. Dus het ligt hem aan al die duizenden werkelozen zelf dat ze geen baan kunnen krijgen. Hoe simpel is de achterliggende gedachte hierbij?? Je zit dus alleen maar op die “academie” omdat het weer verplicht is en om anderen werk te verschaffen of te laten behouden. Weiger je er naar toe te gaan, dan pakken ze gewoon je uitkering af. Maar……Je moet verplicht positief blijven.

    Alle deelnemers zijn “wild enthousiast”. Tenminste, zo laten ze het overkomen. Stuk voor stuk vinden ze het een grote onzin om naar die zogenaamde “Werkacademie” te gaan. Waar dat “Academie” overigens nou precies voor staat vinden de meesten wat dubieus, maar het klinkt natuurlijk wel heel interessant. Maar goed, het is weer een stukje werkverschaffing en,……. het is er best gezellig en je kunt er af en toe ook nog ontzettend lachen om sommige mensen die, of super ijverig proberen over te komen, of juist heel eerlijk zijn en in de groep zeggen wat ze er nou eigenlijk van vinden. Maar die worden heel snel terug gefloten omdat ze een negatieve invloed zouden hebben op de rest van de groep waarvan overigens het merendeel er net zo over denkt, maar te fatsoenlijk zijn om het te zeggen. Deze “dwarsliggers” worden dan vrij snel doorgestuurd naar een extern reintegratiebedrijf als “Fourstar” waar ze een andere aanpak staat te wachten, hopende ze dan op een andere manier in het gareel te krijgen. Daar mogen ze onder de mooie kreet “Werkervaring opdoen” voor hun uitkering inpakwerkzaamheden verrichten. Werk waar ze bij Camparis dik voor worden betaald.

    Hoewel het soms erg amusant is dat je van hun gezichten kunt aflezen wat ze werkelijk van iets of iemand denken, valt er op de begeleiding van “de Wekacademie” over het algemeen niets aan te merken. Die zijn erg gemoedelijk, vriendelijk en behulpzaam zolang je maar “mee doet”. Tenslotte doen ze het werk ook alleen maar omdat het hun werk is. Daarom proberen ze je van alle kanten een positieve impuls te geven en te ondersteunen. Sommigen vinden hun werk zelfs zo leuk en interessant dat ze erg enthousiast zijn. En plezier in je werk hebben is natuurlijk iets wat iedereen zou moeten hebben. Maar dat enthousiasme kan voor een aantal deelnemers soms wel eens wat vervelend overkomen en meer als een aanval worden ervaren dan als een positieve benadering. Hoewel ze laten overkomen dat je daar voor jezelf zit, moet je niet vergeten dat deze deelnemers er verplicht zitten en niet uit vrije wil. Daardoor kan hun motivatie, enthousiasme, begrip en gevoel voor humor soms heel ver te zoeken zijn. Dus kan het voorkomen dat ze alles als negatief zien. Hoewel sommige begeleiders diep in hun hart heus wel weten dat een aantal deelnemers gelijk hebben, laten ze dat niet merken. Hun taak is zo snel mogelijk mensen uit de uitkering zien te slijten, anders doen ze hun werk niet goed. Dus van een eerlijk gesprek is eigenlijk geen sprake en wordt je in de hoek geluld met geijkte opmerkingen als “Wil je dan van een uitkering blijven leven?” Maar daar gaat het natuurlijk helemaal niet om.

    Wat af en toe ook niet zo plezierig over komt is dat sommige begeleiders zich soms bewust of onbewust laten gelden als docenten van een kinderclubje bestaande uit mensen die vaak beduidend ouder zijn dan hen en ze zien als een stel bemoeizuchtige broekies. Daardoor krijgen sommige deelnemers het gevoel dat ze als kind wordt behandeld, waardoor een stukje minderwaardigheidsgevoel wordt geschapen, met als gevolg dat je het idee krijgt in een kinderklasje te zitten. Bijvoorbeeld wanneer je de computer 5 minuten voor het einde van je verplichte uren uit doet. Dan wordt er demonstratief op het horloge gekeken en gezegd: “Ho, ho, ho. Het is nog geen vier uur hoor”. En nog geen minuut later: “Nu is het wel tijd. Nu mag de computer uit”. En dat tegen volwassen mensen. De begeleiding langzamerhand kennende, zijn ze zeer goed opgeleid en hebben ze op elke tegenspraak een pasklaar antwoord mee gekregen bij hun training (hersenspoeling?). Hoewel ze bij sommige deelnemers de kop in de nek gooien wanneer de pasklare antwoorden op raken omdat de deelnemer moeilijk te manipuleren is, toch voor de begeleiding niets dan lof. Ze doen het leuk, gaan plezierig met de deelnemers om en helpen daar waar ze helpen kunnen. Het valt overigens ook niet altijd mee om mensen met andere ideeën of meningen in het Werkacademie gareel te krijgen. Maar dan ligt er wel weer een training Communicatie en Presentatie klaar. Of is het serieus bedoeld om mensen een stapje verder te helpen? Je moet in ieder geval daar dan ook weer verplicht gedurende drie weken drie dagen per week van negen tot drie naar toe om maar zoveel mogelijk positiviteit aan te leren. Maar……tussen de middag kun je geheel verzorgd blijven lunchen. En dat allemaal om de deelnemer te helpen een baan te vinden. Daar moet toch veel meer achter zitten?? De opzet van die training is overigens wel erg goed en voor je persoonlijk kun je er veel aan hebben. Daarnaast wordt het op een hele leuke en prettige manier gebracht en ga je er echt met veel plezier naar toe. Er wordt voor een aantal mensen toch een stukje demotivatie weggehaald. Maar de opzet is te eenzijdig. Er wordt vanuit gegaan dat het aan de werkzoeker zelf ligt dat ze geen baan kunnen krijgen. En daarvan zullen er ongetwijfeld enkelen tussen zitten. Maar over het algemeen zitten daar mensen die domweg de kans niet kunnen krijgen vanwege de leeftijd of omdat ze te lang uit het arbeidsproces zijn. Want daar zitten mensen tussen die behoorlijke banen hebben gehad. Dus daar ligt het hem echt niet aan.

    Zelfs in een sollicitatiebrief moet je bijna op de knieën om te proberen de betreffende baan te krijgen. Tja, hoever wil je gaan?? Ondanks alle mooie woorden is de intentie alleen maar om zoveel mogelijk mensen zo snel mogelijk uit de uitkering te dumpen zodat de gemeente zichzelf op hun borst kan kloppen en kan roepen hoe goed ze eigenlijk zijn. Hoe het de deelnemers uiteindelijk vergaat, is niet zo belangrijk. Als de financiële cijfers maar kloppen. Die werkzoekende moet gewoon “mee doen”.

    Al met al blijven de deelnemers volwassen mensen die als een stelletje onnozele sukkels verplicht achter zinloze sollicitatie activiteiten aan moeten hollen om te laten zien of ze wel enthousiast en gemotiveerd op zoek zijn naar een baan. Een lachertje van de bovenste plank dus en alleen maar goed om je acteertalenten te gaan misbruiken. Maar goed, aangezien de meeste deelnemers bang zijn voor eventuele sancties wanneer ze niet als een stelletje kuddedieren achter de nieuwste grillen van de overheid aan hollen, komen ze trouw iedere dag naar de “Werkacademie” toe, wat een aardig bedrag per deelnemer per dag kost. Het kost de belastingbetaler iets van 15.000 euro per jaar om een werkeloze van een uitkering te voorzien. Daar komt nog iets van 25.000 euro per jaar bij om die werkeloze tegen hun wil in bezig te houden met allerlei trajectjes en andere doelloze onzin wat plaats moet vinden in een gigantisch overheidsgebouw dat moet worden verwarmd, verlicht, bewaakt en ingericht. En heb je kinderen??? Dan wordt daar ook nog eens een gigantisch bedrag voor uit getrokken om dat kind in een opvang te donderen zodat een alleenstaande moeder zich niet hoeft bezig te houden met de opvoeding er van, maar ook kan “meedoen”. En dat kind? Dat kind wordt dan net zo als al die andere opvangkinderen. Onopgevoed, fatsoensloos en een last op straat. En tot slot die reintegratie begeleiders niet te vergeten. Daar lopen ook een aantal van rond die moeten worden betaald. En dat alles is allemaal heel erg mooi, maar al die reintegratiedwang heeft over het algemeen totaal geen enkele meerwaarde. Handenvol geld wordt er aan reintegratie en omscholing uitgegeven, maar een fatsoenlijke en passende baan waar je op lange termijn iets mee kunt en waar je gemotiveerd mee bezig kunt gaan kun je wel vergeten. Al die kosten bijelkaar opgeteld hadden ze beter kunnen gaan gebruiken om al die plaatsen in te vullen binnen vrijwilligersorganisaties die zo nodig zijn en maatschappelijk gezien onmisbaar zijn. Sterker nog; Laten ze alle vrijwilligers gaan betalen voor hun zo geliefde werk waar ze zo gemotiveerd mee bezig zijn. Moet je zien hoe snel dan de werkeloosheidscijfers dalen. Maar waarschijnlijk is dat iets teveel werk, dus dan maar die werkelozen gaan lastig vallen met dit soort overheidseconomie bevorderende trajectjes. Want laten we niet vergeten dat er op deze manier altijd werkelozen zullen blijven, dus ook de uitkeringsinstanties en al reintegratietrajectjes. Daarmee blijven ze zelf uit de uitkering weg en houden ze zichzelf werkzaam door uitkeringsgerechtigden te verplichten aan hun bezigheden deel te nemen. Want zonder verplichtingen komen die werkelozen niet, waardoor de medewerkers van reintegratietrajecten, een werkacademie of soortgelijke dwangarbeidkampen zelf in een uitkering dreigen terecht te komen.

    Overigens horen niet de langdurige werkelozen in een dergelijk traject te zitten, maar de werkgevers en met name de bedenkers van de regelgeving omtrent de Wet Werk en Bijstand om ze te stimuleren andere arbeidsvoorwaarden te scheppen. Uiteindelijk ligt het aan hun beleid dat de wat oudere werkzoekende praktisch niet meer aan een fatsoenlijke baan kan komen en de jongeren van alle kanten worden uitgebuit voor een habbekrats. De ouderen zijn alleen maar geschikt voor productiewerk, een schoonmaakbaantje of een leuke tijdelijke baan van hooguit een paar maanden om vervolgens weer terug te komen op de “Werkacademie”. Daar schijnen ze goed genoeg voor te zijn. Maar “Werk is werk” wordt er dan steeds onder je neus gewreven. Net of er geen beter excuus te bedenken is. Werk is een bron van inkomsten, niet meer en niet minder en maakt een deel uit van je dagelijkse leven. Dus dat moet op de allereerste plaats leuk zijn. Voor velen is werk een noodzakelijk kwaad omdat je geld moet hebben om je bestaan te kunnen handhaven.

    Er zullen ongetwijfeld ook mensen zijn die werk zien als een soort van leefwijze omdat ze anders niet zouden weten wat ze dan met hun leven zouden moeten doen. Voor hen is werken een eerste levensbezigheid en moet alles buigen en barsten voor hun baantje. Maar zo zit natuurlijk niet iedereen in elkaar. Het is nog steeds een taboe om te zeggen dat werken niet je leukste bezigheid is en dat je andere bezigheden in je leven veel belangrijker vind dan werk. Bijvoorbeeld het zoveel mogelijk aanwezig zijn voor je kinderen, zodat die niet altijd in hun vrije tijd op straat om hangen omdat er niemand thuis is. Natuurlijk moet er nadrukkelijk bij worden gezegd dat het niet de bedoeling is om daarom van een uitkering te leven, maar mensen dwingen om zoveel te werken of bezig te zijn dat er geen tijd meer is voor hun kinderen is te idioot voor woorden. Daarmee creëer je weer andere problemen.

    Mensen op de huidige wijze te verplichten een baan te vinden is onbegonnen werk. Ze zijn niet voor niets (langdurig) werkeloos. Door alle tegenslagen zijn ze het wel best gaan vinden en hebben ze een totaal andere levenswijze opgebouwd, waar een baan niet meer in te passen is. Ze voelen zich afgeschreven en niets meer waard en hebben hun passie ergens anders gevonden. Bijvoorbeeld een zeer gewaardeerde plaats in het vrijwilligerswerk. Want in dat werk weten ze van elkaar dat ze stuk voor stuk gewoon “mens” zijn en geen betaalde slaaf die je maar aan de kant kunt gooien wanneer je hem niet meer nodig hebt. Maar dat deze mensen geen betaalde baan hebben, is zeker geen onwelwillendheid. Met name doordat het beleid op het gebied van Wet Werk en Bijstand van alle kanten rammelt en alle regeltjes behoorlijk tegen elkaar op botsen is het voor velen onmogelijk om aan de bak te komen in een passende baan waar je met plezier naar toe kunt gaan. Waarom laten ze deze mensen niet gewoon zitten waar ze zijn, totdat er een baan beschikbaar is waar ze daadwerkelijk met plezier een toekomst in zien? Ten eerste kost dat een stuk minder gemeenschapsgeld en bovendien doen ze echt iets nuttigs voor die uitkering.

    Kortom; Een initiatief als de “Werkacademie” is een prachtig ingepakt en goed doordacht initiatief waarbij ze laten overkomen dat de werkzoekende daar voor zichzelf zit en de Werkacademie helpt een weg naar een baan te vinden. En dan kan de gemeente maar roepen dat de werkeloosheid is gedaald. Maar ze zeggen er niet bij dat diegene die in een reïntegratietraject zit, namelijk niet meer in de werkloosheidsstatistieken voor komt. Uiteindelijk wordt de belastingbetaler ook nog eens voorgelogen. Blijkbaar zijn er teveel linkse lieden die met behulp van de belastingcenten van hardwerkende mensen zichzelf een lekkere integratiesubsidie toekennen en zo zelf uit de uitkering vandaan blijven. Zolang werkzoekenden worden verplicht aan reïntegratietrajecten deel te nemen, zal ook de Werkacademie het zoveelste initiatief zijn die uiteindelijk een duffe dood zal gaan sterven als al die voorgaande veelbelovende reïntegratietrajecten.

    Om er voor te zorgen dat iedereen een plekje op de arbeidsmarkt kan krijgen, zal toch het beleid behoorlijk moeten worden omgeschept. De werkeloosheid ligt over het algemeen niet aan de werkzoekende, maar aan de regelgeving. Deze geeft de werkgever geen enkele impuls om een oudere aan te nemen of een jongere met volwassen respect te behandelen en het zelfde uit te betalen als een volwassene. Daardoor is een maatschappij ontstaan waarin het respect en een fatsoenlijke behandeling van werknemers op een zeer laag pitje is komen te staan. Sluipenderwijs is de nietsvermoedende werkzoekende een slaaf van deze maatschappij en van het beleid geworden. En daar kan ook een “Werkacademie” helemaal niets aan veranderen, wel stimuleren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *