We gaan wel – we gaan niet- we gaan wel – we gaan niet naar Gaza, volgende week. Het wordt weer spannend. En hangt af van de kolonisten. Gisteren was heel Gaza weer hermetisch afgesloten. Hermetisch: dat is een graadje erger dan gewoon afgesloten, wanneer niemand er in of uit kan zonder speciale vergunning. Hermetisch betekent ook de mensen met vergunningen niet. Onze vergunningen liggen in principe bij majoor Vinger van de grenspost Erez, weken geleden aangevraagd. Maar ze kunnen ook elk moment weer ongeldig blijken. En soms weet je dat pas als je uit je vliegtuig komt, de grenscontrole op vliegveld Ben Goerion door bent, de taxi hebt genomen naar Erez en daar in het glazen hok staat en te horen krijgt Gaza is closed, gaat u maar weer naar huis. Dus wachten we weer op de berichten, is het veilig genoeg? Is er een goede kans dat we worden binnengelaten? Is er een goede kans dat we er dan ook weer uit komen en niet weken vast zitten?

Je hebt kolonisten in soorten. Aan de ene kant naiëve jonge stellen, misschien uit Rusland, die een goedkope flat kunnen krijgen in een van de buitenwijken van Jeruzalem en misschien helemaal niet door hebben dat ze daarmee kolonisten zijn geworden, bezetters. Aan de andere kant de meest agressieve, die uit Hebron, die gisteren zijn weggesleept uit Gaza waar ze zich opmaakten voor de strijd tegen het leger. Zo agressief dat zelfs de kolonisten van Gush Katif in de Gazastrook, die er hun hand ook niet voor omdraaien om op voetballende jongetjes te schieten vanaf hun uitkijktorens en er niets tegen hebben als er weer een rij vluchtelingenhuisjes met bulldozers met de grond gelijk worden gemaakt om een beetje extra ruimte te krijgen voor de al erg ruime nederzettingen te erg werd. Gewone kolonialistische kolonisten, die ook naar Gaza komen omdat je de plaatselijke Palestijnen heel goedkoop voor je in de groentekassen kunt laten werken omdat je ze daar geen minimumloon hoeft te geven en geen sociale voorzieningen. (Om een vergelijking te maken: zo’n acht duizend kolonisten nemen 25% van de Gazastrook in beslag, waaronder de helft van de kuststrook en dus het strand. Daarnaast wonen dus bijna anderhalf miljoen mensen samengepakt op de rest van Gaza) De kolonisten uit Hebron zijn ook degenen die van het graf van Baruch Goldstein tot een bedevaartoord hebben gemaakt. Goldstein liep op 25 februari 1994 de moskee van Hebron in en doode met zijn machinegeweer 29 mannen die daar aan het bidden waren.

Een paar jaar geleden ging ik met een Palestijnse maatschappelijk werker, Mazen Dandis, naar Hebron. Wil je de kolonisten zien, ze demonstreren, vroeg Dandis. Midden in de oude stad van Hebron hebben een paar honderd van de fanatiekste kolonisten een paar huizen bezet in de al Shuhadastraat. Omdat ze vervolgens legerbescherming eisen (en krijgen) die de straten rond de huizen afzet, kunnen gewone Palestijnen niet meer naar de markt, en moeten enorm omlopen om van de ene naar de andere kant van de stad te komen. Het leger wilde de hoofdstraat weer openen voor gewoon verkeer. De kolonisten wilden dat die straat alleen open ging voor kolonisten dus demonstreerden, hadden hun meubilair buiten gezet, stonden daar met al hun kinderen. Ik fotografeerde. Kwam er een vrouw op me af die schreeuwde in het Ivriet. Ik zei nog, English please, toen ze probeerde de camera uit mijn handen te slaan. Ik was zo stom en duwde haar arm weg. Waarop ze vervolgens schreeuwend naar een officier liep dat iok haar had geslagen en moest worden gearresteerd. De officier vroeg zuchtend om mijn paspoort en stak die toen in zijn borstzakje stak en liep weg. Daar stond ik. Dandis was heel verstandig een eind verderop gaan staan, want voor hetzelfde geld zou hij worden meegenomen om voor dagen opgesloten te worden. Een man van een internationale groep observatoren ging met de officier soebatten en na een tijdje kreeg ik mijn paspoort weer terug. Ondertussen bleef die vrouw maar schelden. Het was een incidentje van niks, maar toen ik met Dandis wegliep merkte ik hoe ik trilde op mijn benen.

Of we naar Gaza gaan hangt niet alleen af of we er in komen, ook of de wegen veilig zijn. In het begin van de tweede intifada reden we met een Arabisch-Israëlische chauffeur van Tel Aviv naar Erez. Welke taxichauffeur je neemt is iets om over na te denken. Een joods-Israëlische chauffeur wil je vaak niet naar Erez brengen, of vraagt daar veel te veel geld voor. Maar een Arabische chauffeur kan zelf in moeilijkheden komen. Zoals die keer. Het was al donker. Voor ons zagen we opeens vuur, een massa mensen op de weg die het verkeer blokkeerden, en ik zag de blauwe zwaailichten van de politie. Een ongeluk dachten we eerst. Nee, woedende kolonisten, die de auto inkeken, de chauffeur zagen die verstijfde, dood aan de Arabieren begonnen te schreeuwen, en toen de auto begonnen te bewerken, schoppend, slaand op het dak. Toen een jonge man probeerde de voorruit in te slaan met een steen stak een van mijn collega’s zijn hoofd uit het raampje en riep we zijn Hollanders. In de stilte die even ontstond konden we doorrijden. In het donker naast de weg stonden we met de koplampen uit bij te komen, de hoofdschuddende chauffeur die naar de deuken in zijn auto keek een beetje op de schouders te kloppen, sigaretjes te roken, en te wachten tot in de verte de volgende groep kolonisten was weggetrokken. Het erge is dat de politie toekeek – en niets deed.

Nou affijn, dat hadden we ook weer gehad en voortaan maar niet meer reizen in het donker als er bijna geen verkeer is op de weg naar Erez. En nu wachten we op de berichten. Gaan we wel, gaan we niet.