Vanochtend om zes uur wakker vanwege het luide enthousiasme waarmee het nieuwe leger onder de ramen van onze flat aan het oefenen is.
Voor zover als dat gaat probeer ik de berichten uit Nederland te volgen. Ik begrijp heel goed dat er veel mensen bang en kwaad zijn, en ook zoeken naar degenen op wie ze hun woede kunnen richten. Deel de dubbele gevoelens van moslim Nederlanders die bang zijn dat de vreselijke aanslag in Londen om zal slaan in een nog verdere anti-moslimstemming in ons land, en dus duidelijk willen maken dat ze niets te maken hebben met terrorisme. Aan de andere kant, waar komt deze idiote gedachte vandaan dat alle moslims zich moeten verantwoorden voor de daden van een stelletje krankzinnigen? Die opvatting bereikt nu ook mij als zogenaamde ‘moslimvriendin’. Dat schijnt tegenwoordig iets ergs te zijn, een moslimvriendin.
Nou deze moslimvriendin gaat vanochtend weer aan het werk met de moslimvrienden hier, om gehandicapten een beter leven te bezorgen, in deze grote gevangenis die Gaza heet.
Gisteren de eerste dag van de training. Ging goed. Eerst Joes over het slecht-nieuwsgesprek. Altijd moeilijk. Hoe vertel je iemand dat hij ooit meer zal kunnen lopen? En moet je dat vertellen, moet je mensen de hoop ontnemen? De meningen zijn nog steeds verdeeld. Dan Jan, over de fases die mensen doormaken als ze geconfronteerd worden met verlies, de ontkenning, de woede, het marchanderen, uiteindelijk de acceptatie. In groepjes oefenen de teamleden. Het moeilijkste vinden ze het als ze niet over hun patienten maar over zichzelf na moeten denken. Vandaag gaan we daar mee door.
Bezoekje aan de oude markt in Gaza-stad, om Alexandra wat van Gaza te laten zien, die kent alleen nog de binnenkant van de flat en van het kantoor. Het is eigenlijk veel te heet om een beetje buiten te gaan lopen.
’s Avonds op de flat een stevig gesprek met Ramadan en Khaled over wat we bij kunnen dragen aan de toekomst van Gaza, die nu op het punt van veranderen staat. Jan en ik hebben een paar jaar in de Balkan gewerkt, in de voormalig Joegoslavische landen, na de oorlogen. We weten dat juist erna, als de gezamenlijke vijand weg is veel problemen naar boven komen. Het geweld binnenshuis stijgt, de onderlinge tegenstellingen worden scherper, alles wat is uitgesteld omdat het oorlog was moet nu, mensen raken depressief, onverwerkte trauma’s spelen op. Gek genoeg kunnen mensen dan terugverlangen naar de oorlog, toen alles duidelijk was, vriend en vijand, en de saamhorigheid groter was. Jan biedt aan om een training te komen doen, buiten het werk van Stichting Kifaia om, om een groep mensen te trainen in leiderschap, en dan een nog grotere training over community building en empowerment (helaas, geen Nederlandse termen voor voorradig) Zodat er in ieder geval een aantal mensen een beetje beter toegerust de nieuwe fase ingaan. Want er uit om elders training te gaan volgen is er ook als de kolonisten weg zijn nog niet bij.
We gaan weer aan het werk vandaag.
Beste Anja,
“Aan de andere kant, waar komt deze idiote gedachte vandaan dat alle moslims zich moeten verantwoorden voor de daden van een stelletje krankzinnigen?”
Zo krankzinnig zijn ze niet. Je helpt ze ook niet met een bezoek aan de psychiater.
Het zijn mensen die zich geradicaliseerd hebben, en de Quran letterlijk willen interpreteren, en dat zijn er nogal wat.
Toen Salman Rushdie zijn Duivelsverzen schreef, werd hij ter dood veroordeeld door de leider van Iran. Rushdie leeft nog. T van Gogh was minder gelukkig af. Beide mannen hebben niemand vermoord. Als moslims hun traditie van dat soort fatwa’s niet overboord willen gooien, dan zouden ze hun imam een vergelijkbaar fatwa kunnen laten uitschrijven voor de leiders van El Qaida en de cellen die overal ter wereld actief zijn om de samenleving (waarin ook moslims het slachoffer zijn) te ontwrichten. Verrassend zou het zeker zijn, en de boodschap zou begrepen worden, zeker door de extremisten Tot nu toe vernam ik niets in die richting.
Met vriendelijk groet,
Werner H.
Werner,
De vinger die naar de maan wijst is zelf de maan nog niet.
De vinger die naar de maan wijst is ook de vinger die in je neus peutert. De maan is toch niet verantwoordelijk voor het feit dat een vinger in de neus peutert?
De Islam is als de maan, en Al Qaida is als de vinger. Op het moment dat we geen onderscheid maken tussen de vinger en de maan, doen we geen recht aan de maan, of aan andere vingers die naar de maan wijzen.
“Deel de dubbele gevoelens van moslim Nederlanders die bang zijn dat de vreselijke aanslag in Londen om zal slaan in een nog verdere anti-moslimstemming in ons land en dus duidelijk willen maken dat ze niets te maken hebben met terrorisme. Aan de andere kant, waar komt deze idiote gedachte vandaan dat alle moslims zich moeten verantwoorden voor de daden van een stelletje krankzinnigen? .. ”
Gevoel en verstand…
Verstandelijk gezien heb je helemaal gelijk: belachelijk dat moslim Nederlanders zich duidelijk uit zouden moeten spreken in hun afschuw van terrorisme. Maar wat geweldig dat een aantal het wèl wil doen! Hoe belabberd het ook is, kennelijk hebben veel mensen (ik ook) daar behoefte aan. Ik merk overigens dat de sfeer in Nederland nu anders is dan bij vorige aanslagen. Alsof het de mensen langzamerhand wel duidelijk wordt dat niet alle moslims hetzelfde zijn. Ook mede dankzij het direct in de media verschijnen van vooraanstaande moslims die hun afschuw uitspreken. Voor die mensen: Dank je wel daarvoor, zeker als het een overwinning is het tóch te doen.
Overigens wil ik ook best in het openbaar zeggen dat ik de pest heb aan terroristen en geen enkel begrip of respect voor ze op kan brengen. Ik heb alleen de luxe dat ik met mijn uiterlijk dat niet min of meer moreel verplicht ben te doen.
Het is onzinnig van alle moslims te vragen, zich expliciet te distantiëren van barbaarse daden als de aanslag(en) in Londen op 7 juli jl. Alsof alle autochtone Nederlanders, of tenminste de milieu-activisten, dat zouden hebben moeten doen wat betreft de moord op Pim Fortuyn. En alsof het zou gaan om een vorm van extremisme welke rechtstreeks voortvloeit uit het geloof, de Islam. Het gaat veeleer om een geweldsideologie, die voortkomt uit diep gewortelde frustraties en een soort rechtvaardiging zoekt in de Islam met behulp van een zeer eenzijdige, rechtlijnige interpretatie ervan.
Begrijpelijk is het wel, dat moslims zich zozeer in de beklaagdenbank gezet voelen, dat ze zich genoopt voelen tot het zich openlijk demonstratief distantiëren. Maar in een samenleving, waarin mensen open staan voor kennis van en daaruit voortvloeiend begrip voor de uiteenlopende culturele bijzonderheden van diverse bevolkingsgroepen, zou dat niet nodig hoeven zijn. Zoals, naar het schijnt, in Groot-Brittanië…..
Overigens staat het in het geheel nog niet vast dat de aanslag inderdaad is geplegd door jihad-extremisten. De suggestie, dat het in werkelijkheid gaat om een gewelddadige provocatie van (een) geheime dient(en), zou ik niet bij voorbaat naar het rijk der fabelen verwijzen.
Nee. Ze hoeven zich niet uit te spreken maar fijn is het wel want wij doen dat ook en alleen als we steeds weer benadrukken dat we samen aan één kant staan vinden we elkaar in de oplossing.
Laten we eerst eens ophouden om steeds weer het woord Moslim aan het woord terrorist of moordenaar te plakken. Slaat toch nergens op. En Olav “een samenleving, waarin mensen open staan voor kennis van en daaruit voortvloeiend begrip voor de uiteenlopende culturele bijzonderheden van diverse bevolkingsgroepen” is nog altijd niet het dagelijks leven. Al zouden we dat nog zo graag willen. We komen er wel maar we zijn er nog niet en tot die tijd moeten we gewoon hard roepen. Samen.
Wat betreft milieu/dierenactivisme en Volkert van der G., na de moord op Fortuyn waren er wel degelijk discussieprogramma’s waarin de link tussen dierenactivisme en aanslagen werd gelegd.
Ik was als vegetariër zwaar beledigd dat die link gelegd werd, omdat ik zelf vegetariër ben uit empathie en respect voor het leven, dus ook voor mensen, inclusief Fortuyn.
Ik kan me daardoor goed inleven in de gemiddelde moslim die onterecht wordt aangesproken op het geweld dat door anderen uit naam van hun geloof wordt gebezigd.
Mooie metafoor van de vinger en de maan, Jan!
”Nee. Ze hoeven zich niet uit te spreken maar fijn is het wel want wij doen dat ook en alleen als we steeds weer benadrukken dat we samen aan één kant staan vinden we elkaar in de oplossing.”
Wat een gezeik! En ik sta helemaal niet aan de kant van mensen die het doden van Afghanen, Palestijnen en Irakezen rechtvaardigd en bagatelliseert.
Iemand die van moslims verontschuldiging vraagt zegt in feite: Het is niet erg dat we jullie uitmoorden als jullie maar van ons afblijven want ons leven is meer waard dan die van jullie.
Denk daar maar eens over na voordat je weer ‘politiek correct’ denkt te doen.
Trouwens, het afgelopen jaar zijn er zoveel conferenties geweest, zoveel verklaringen van organisaties die het e.e.a afkeuren en stelling nemen tegen radicalisme. Je kunt niet van Nederlandse moslims verwachten dat ze dat constant blijven doen. Trouwens, wat ik leerzaam vond aan de situatie in Londen is dat daar niemand verwachtte van de moslim britten dat ze massaal tegen de aanslagen zich uitspraken, voor de Britten is het namelijk logisch dat deze mensen de aanslagen net zo afkeuren als zij zelf. Daar is geen twijfel over mogelijk volgens de Britten. Zij horen allemaal bij elkaar en zijn allemaal Brits. In Nederland is het anders. Misschien wel omdat er hier een situatie is: zoals de waard is vertrouwt ie zijn gasten….. En daarbij kun je je de vraag stellen, worden minderheden hier wel als volwaardige burgers gezien?
Ik denk dat het heel erg gevaarlijk is om in te spelen op de angsten van de samenleving. Door bepaalde dingen te verwachten, zoals pamfletten van de islamitische Nederlanders en weet ik veel wat, dan stel jij je ze al verantwoordelijk en je bouwt een muur tussen hen en de anderen. Verdere tweedeling is dan eigenlijk al een feit. Wat kun je wel doen? Ik denk dat je iedereen verantwoordelijk moet stellen. Met elkaar zijn we verantwoordelijk voor het welzijn van dit land en met elkaar moeten we ervoor zorgen dat Nederland een gezellig land blijft. Onvoorwaardelijke liefde tonen jegens elkaar en dat kan alleen als je de éne groep niet anders behandelt dan de andere groep. En natuurlijk mag je soms brommen en vloeken op een bepaalde groep, maar als beleidswerkers, politici en media is het wel je plicht constant hoor en wederhoor toe te passen en ervoor zorgen dat de boel niet escaleert. Brandjes blussen en niet brandjes aanwakkeren door extreme, racisitische of polariserende dingen te roepen.