De ochtend trainen we met Jan. Twee van de teamleden krijgen ‘een beurt’, ze vertellen met welke problemen ze zitten, hoe ze dat oplossen of niet, welke ‘defence mechanisms’ ze daarbij gebruiken. Het gaat over weerstanden tegen verandering. Dia’a heeft het over zijn verloofde, die niet naar hem luistert terwijl hij het toch echt het beste weet. Ramzy heeft het ook over zijn verloofde, want haar ouders wonen in Egypte en de moeilijkheid is dat haar moeder niet naar Gaza mag komen en wil dat de bruiloft daar is, terwijl zijn deel van de familie niet naar Egypte kan en wil dat de bruiloft in Gaza is. Bruiloften zijn feesten van drie dagen, en gaan de hele familie aan. Wat moet Ramzy doen, als hij weet dat hij bij elke beslissing een paar familieleden teleurstelt of boos maakt? Het liefst wil hij de kop tussen de schouders trekken en afwachten tot alles vanzelf voorbij is. Of de hele bruiloft maar afblazen. Dat wordt een slecht nieuws gesprek, zegt Jan. Met wie ga je die voeren en wanneer?

Ondertussen zijn twee van de vrouwen in tranen. Ratiba die de bruiloft van haar dochter niet mee kon maken want die is getrouwd in Syrie en daar mocht ze niet heen. Drie jaar haar dochter niet gezien. En Wesal, want haar verloofde zit al vijf jaar in een Israelische gevangenis en al die tijd mocht ze hem maar een keer bezoeken. Als hij over een half jaar vrijkomt dan trouwen ze, maar hij is van de Westoever en mag Gaza niet in, en als ze toestemming krijgt om bij hem te gaan wonen is ze haar familie kwijt, haar baan ook.
Het persoonlijke is politiek. Hier helemaal. Als het gaat om hun werk met patienten ontkennen ze hun gevoelens vaak, dus zo, via de omweg van hun eigen ervaringen, komen we terug op de vraag hoe ze met hun emoties omgaan in hun werk. Vooral de mannen hebben het daar moeilijk mee.

De middag gaan we op huisbezoek. Eerste huis: grote armoede, flinke bende, veel kinderen. Het jongetje waar het om gaat ligt op een matrasje, met een witte doek over zijn gezicht tegen de vliegen. Pech gehad. Ongeluk in de auto, hersenbloeding, nu kan hij armen en benen niet bewegen, kan niet praten. De fysiotherapeut gaat aan het werk met hem, aan benen en handjes. Tot Alexandra het overneemt, die daarvoor is meegekomen naar Gaza. Zij heeft een andere methodiek geleerd. Zoekt in de rommel, en vindt een gasfles, kleedje erover, ze gaat met het jongetje er op zitten en laat zien hoe ze zijn benen kan buigen, de romp, het hoofd omhoog, precies zo ver dat de spierspanning niet te groot wordt, en kijk, zo zou hij ook kunnen zitten, misschien in een autoband, of in een badje. Als ze dat joch alleen maar op zijn rug laten liggen wordt hij alleen maar meer spastisch en hij moet wat te doen hebben, ergens naar kunnen kijken, gezelschap. Ook al praat hij niet, hij neemt waar en reageert.

Dat gaat de les worden voor morgen. Gaat nog spannend worden. Want al hebben de fysiotherapeuten al jaren gevraagd of we iemand voor hen mee zouden nemen, nu we iemand mee hebben worden ze wel geconfronteerd met het feit dat ze nog een boel bij moeten leren, dat het veel beter kan. En dan kunnen we het weer hebben over weerstanden tegen verandering, net als vanochtend.

Dan nog een bezoek, bij een redelijk rijke familie, erg gelovig. Vierde verdieping. Jonge man, geraakt bij een explosie, kan een arm nog een beetje gebruiken, maar andere arm en benen verlamd. Alexandra werkt met hem, trekt armen en benen recht, hijst hem rechtop in zijn rolstoel, laat zien dat hij scheef zit en zo alleen maar nog schever wordt en daarmee ook zijn longfunktie verder wordt aangetast. De man is dodelijk verlegen, durft haar niet aan te kijken en giechelt. In deze familie raken vrouwen en mannen die niet met elkaar getrouwd zijn of geen familie zijn van elkaar elkaar niet aan, ik heb de mannen ook geen hand gegeven, en nu zit er een vreemde vrouw tussen zijn knieen, die laat zien hoe hij zijn benen uit elkaar kan krijgen. We hebben toestemming gevraagd, ze vonden het goed, ook voor hun geloof gaat wat medisch belangrijk is boven de religieuze regels, maar onwennig is het wel. En ook wel een beetje leuk. Er staan in ieder geval een boel familieleden bij de kijken. Er wordt nog een jongetje naar Alexandra gebracht die een beetje raar loopt. Niks mee aan de hand, zegt ze. Hij zit alleen steeds maar in dezelfde houding op de grond.

Op kantoor nog een fiks gesprek over de veranderingen in de structuur van het NCCR. Khaled wil een directeur aanstellen naast hem, zodat hij meer naar buiten kan optreden en iemand anders de management binnenshuis overneemt. Hij wil graag ons advies, zullen ze iemand van buiten aantrekken of iemand van binnen? Uiteindelijk nemen ze altijd hun eigen beslissingen, maar het zegt wel iets over onze onderlinge gegroeide relatie dat Khaled er ons graag bij wil hebben als hij een belangrijke beslissing moet nemen.

Geroosterde kip, cola en shisha op het strand, met Ramadan en Fatma.
Morgen weer een volle dag, met lessen en huisbezoeken.