Laatste avond van Over het IJfestival. Kim Soepnel speelde weer, met het Volksoperahuis. Zeeuwse Nachten heette het. De dramatische ontmoeting tussen Hans Brinker en Zeeuws Meisje, met veel hartstocht gespeeld en gezongen. Helaas mocht ik geen foto’s maken, maar als de voorstelling het land doorgaat laat ik het weten.
Veel jonge en oude hippies, en een enkel verdwaald echtpaar met kleren aan alsof ze naar de schouwburg gingen. Café de Houten Kop is afgebrand, en funktioneert nu vanuit een tent. Gelukkig komen ze terug met een beter gebouwtje. Het NDSM terrein blijft een betoverde plek waar mode en commercie geen vat op hebben. Nog niet. Er is al een grand Café geopend. Nu nog leuk.
Er liep behalve hond Kees van Kim nog een hondje rond dat van niemand leek te zijn. Vrolijk hondje. Is tie van jou, vroeg iemand van de Houten Kop. Wil je hem meenemen anders? Ik zag het al gebeuren. Behalve dat ik van honden de gebruiksaanwijzing niet snap zou mijn Josephine, de enige echte terrorist die ik persoonlijk ken, korte metten met hem maken. Hoopvol liep het hondje door op zoek naar een nieuw baasje.
Anja, moet je geweten niet spreken, en moet je dus niet de “enige echte terrorist” die je persoonlijk kent, gaan aangeven? 🙂
Als het witte hondje op de foto het (schijnbaar) baasloze dier is, zal het wel goedkomen, denk ik. (Zou misschien zo’n godvergeten onverlaat met vakantie zijn gegaan en zijn huisdier hebben gedropt?).
Die witte oortjes zijn van Kees en die is al heel erg van Kim. Gelukkig hondje.
Mijn persoonlijke terroriste die de luxaflex vernielt als er buiten een andere poes voorbij loopt en de ijskast open weet te wurmen als ze daar rauwe eieren in vermoedt heeft permanent huisarrest. Vandaag wilde ze de hele middag bovenop iemand zitten die allergisch is voor katten. Ze gaf het niet op. Er waren nog twee aanwezige mensen die niet allergisch waren, maar die allergische vond ze verreweg de leukste.
Zo doet ze dat.
Ze heeft ook de kaas gejat.
Bij wie moet ik dat aangeven eigenlijk?
Ik vrees dat ik dat zelf ben.
Midas Dekkers wijt de aantrekkingskracht van kattenhaters/allergisten voor katten aan de sociale code van katten: als je iemand leuk vindt, moet je wegkijken als deze naar je kijkt. Kattenliefhebbers blijven naar de kat kijken, terwijl de andere groep boos wegkijkt. 🙂