Ingezonden mededeling van het Sivmo. Tevens de vertaling van het stuk van Uri Avnery op dit weblog.

LS,

Zoals u weet is de ontruiming van de nederzettingen in de Gazastrook aanstaande. De kolonisten verzetten zich hier met hand en tand tegen en in hun oranje oorlogskleuren beheersen zij het nieuws in Israel (en deels in Nederland) al dagenlang.

Dat het hier meer dan om een “gewoon” protest gaat laat Uri Avnery van de vooraanstaande Israelische vredesgroep Gush Shalom zien in onderstaand artikel ‘De mars van de oranjehemden’ (origineel ‘The March of the Orange Shirts’). Avnery gaat zover met te stellen dat de groep van kolonisten en hun sympathisanten een ernstige bedreiging vormen voor Israels democratie. Aan de hand van de geschiedenis van de Republiek van Weimar laat hij de alarmklokken luiden.

Wij willen hierbij zijn (vertaalde) artikel onder uw aandacht brengen in de hoop dat u hier in wat voor vorm dan ook aandacht aan kunt besteden in uw medium of anderszins. Daarbij moet worden vermeld dat er in Israel onlangs een brede coalitie van vredesgroepen en andere organisaties een grote campagne is begonnen om een zo breed mogelijk tegengeluid te laten horen. In deze zogenaamde ‘War of Colours’ willen zij Israel blauw-wit kleuren en laten zien dat een meerderheid van de Israeli’s genoeg heeft van de gijzelingspolitiek van de kolonisten. Bovendien zal er na de ontruiming van de Gazastrook een begin moeten worden gemaakt met de ontruiming van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.

Gush Shalom is één van de initiatiefnemers van deze campagne en is momenteel druk bezig blauw-witte lintjes te verspreiden over het hele land, alsmede advertenties in grote Israelische bladen te plaatsen. De vredesgezinde krachten in Israel realiseren zich dat het vuur nu heet is, een paar weken voordat de eerste ontruimingen zullen moeten plaatsvinden. Zij willen dit moment gebruiken om een duidelijke grens te trekken. Deze grens gaat niet alleen over een voor of tegen de nederzettingenpolitiek en verdere ontruiming van de nederzettingen, maar laat ook zien dat de democratie van Israel in gevaar is. Israel zal dus op moeten staan.

Wij, het Steuncomité Israelische Vredesgroepen en Mensenrechtenorganisaties, ondersteunt deze campagne in Nederland.

Mocht u meer informatie nodig hebben dan kunt u uiteraard altijd even contact met ons opnemen. Bij voorbaat onze hartelijke dank.

Met vriendelijke groet,

Bart Nooy,
namens SIVMO

* * * * *

De mars van de oranjehemden
Door Uri Avnery, 23-7-2005

De afgelopen weken brandt er een rode lamp in mijn hoofd dat een woord in grote Gotische letters doet oplichten: Weimar.

Als negenjarige jongen was ik ooggetuige van de ineenstorting van de Duitse Republiek die na de Eerste Wereldoorlog in het leven was geroepen. Deze werd de Weimar Republiek genoemd, omdat de grondwet ervan was geschreven in de stad van de twee grootheden uit de Duitse cultuur, Goethe en Schiller. Een paar maanden na de ineenstorting zijn we Duitsland uitgevlucht waarmee we onze levens hebben gered.

Sinds dat moment staan het beeld en geluid van de ondergang de republiek in mijn geheugen gegrift. Ik heb honderden boeken over dit onderwerp gelezen. De grote vraag die me sindsdien achtervolgt is en waarop ik tot op de dag van vandaag geen antwoord weet, luidt: Hoe heeft zoiets kunnen gebeuren? Hoe heeft een stel misdadigers met zo’n inhumane ideologie het land over kunnen nemen? Een land dat in die tijd misschien wel het meest cultureel ontwikkelde land ter wereld was.

In 1960, aan de vooravond van het proces tegen Eichmann, heb ik hier een boek over geschreven. De concluderende vraag was: Kan het ook hier gebeuren?

Vandaag de dag kunnen we niet langer ontkomen aan een antwoord op deze vraag: Ja, het kan ook hier gebeuren. Als wij ons gedragen zoals de mensen in Weimar zullen we hetzelfde lot ondergaan als de mensen van Weimar.

Ik heb in het verleden altijd geweigerd om deze analogie te gebruiken. Er heerst een taboe op Nazi Duitsland. Omdat niets ter wereld kan worden vergeleken met de Holocaust, mogen er geen vergelijkingen worden gemaakt met het Duitsland van die tijd.

Slechts zelden is dit taboe doorbroken. David Ben Goerion noemde Menachem Begin ooit “een volgeling van Hitler”. Begin op zijn beurt noemde Yasser Arafat “de Arabische Hitler” en Gamal Abdel Nasser werd in Israel als “Hitler van de Nijl” bestempeld. Professor Yeshayahu Leibowitz sprak op zijn altijd provocerende wijze over “Juedeo-Nazi’s” en vergeleek de speciale eenheden van het Israelische leger met de SS. Maar dit waren allemaal uitzonderingen. In het algemeen werd het taboe gerespecteerd.

Maar nu niet meer. In hun strijd tegen de “verdorven” Israelische democratie hebben de kolonisten symbolen van de Holocaust geadopteerd. Zij dragen opzichtig de Gele Ster die de Joden door de Nazi’s gedwongen waren te dragen voor dat ze werden uitgeroeid. De kleur geel is nu alleen vervangen door oranje. Zij krassen hun identiteitsnummer in hun bovenarm, zoals de Nazi’s de gevangenen van Auschwitz tatoeëerden. Ze noemden de regering de “Jodenraad”, naar de Joodse raden die door de Nazi’s in de getto’s waren aangewezen en vergelijke de ontruiming van de kolonisten uit Gush Katif met de deportatie van de Joden naar de dodenkampen. Dit alles is rechtsreeks op de televisie te zien.

Er is dus geen enkele reden meer om er nog langer doekjes om heen te winden: een groot fascistisch kamp bedreigt momenteel onze democratie.

Wat de afgelopen week in Israel plaatsvond was geen legitiem “protest”, ook geen democratische poging om de publieke opinie te beïnvloeden om zodoende de beslissing van de regering en het parlement te veranderen. Het was zelfs geen campagne van burgerlijke ongehoorzaamheid door een minderheid die een poging onderneemt het besluit van een meerderheid te veranderen.

Het is veel meer dan dat: het is het begin van een poging om door middel van geweld de democratie zelf ten val te brengen.

De Israelische democratie confronteren is het hoofddoel van de kolonisten geworden. De afgelopen week hebben we tienduizenden van hen gezien en we ontkomen er niet aan onder ogen te zien dat dit een revolutionaire beweging met een revolutionaire ideologie is, die revolutionaire middelen gebruikt.

Welke is deze ideologie? Het is keer op keer op luide toon verkondigd door de woordvoerders van de beweging: God heeft ons dit land gegeven. Al het land en zijn opbrengsten behoren ons toe. Iedereen die ook maar een vierkante meter daarvan weggeeft aan buitenlanders (bedoeld worden de Arabieren die hier al generatieslang wonen) schendt de wetten van de Torah. De Torah is bindend. Alle overheidsbesluiten, door het parlement aangenomen wetten en uitspraken van de rechtbank zijn nietig en ongeldig als zij in strijd zijn met het woord van God, zoals dat ons kenbaar is gemaakt door de rabbijnen, die boven de ministers, parlementsleden, de rechters van het Hooggerechtshof en de legerofficieren staan. Net als in het fundamentalistische Iran van Khomeini.

Een groot deel van de kolonistenbeweging staat openlijk achter het gedachtegoed van Meir Kahane wiens gezicht prijkt op de shirts, vlaggen en posters van de marcherende kolonisten. Kahane preekte openlijk wat veel van de kolonisten, misschien wel de meeste, privé zeggen: dat God ons niet alleen dit land heeft beloofd, maar ons ook beval (in het boek Joshua) de niet-Joodse inwoners uit te roeien. Er is hier geen plaats voor hun. Als ze door onze terreur niet uit zichzelf vertrekken (“vrijwillige deportatie”) moeten ze worden geëlimineerd. Of zoals één van de rabbijnen het deze week op tv onder woorden bracht: Als ze niet vertrekken moeten ze “de prijs betalen.” Uiteraard worden ook de 1.250.000 Arabische burgers van Israel bedoeld.

Een van de leiders van de mars, Tsviki Bar-Hai, verklaarde op tv: “De strijd gaat om het karakter van de staat Israel.” Negenennegentig procent van de vele duizenden die we op tv zagen droegen keppeltjes en velen hadden baarden en pijpenkrullen. De vrouwen droegen lange jurken en bedekten hun haar. Het zijn allen “born-again Joden” of zij behoren tot het “nationaal-religieuze” kamp – een nationalistisch-messianistische sekte die gelooft dat zij de weg naar de “verlossing” voorbereiden. Het moet iedereen duidelijk zijn: in Israel heeft het joodse geloof een mutatie ondergaan, die zijn gezicht totaal heeft veranderd.

Er bestaat geen eensluidende wetenschappelijke definitie van het begrip “fascisme”. Ik denk dat het de volgende onderdelen bevat: het geloof in een superieur volk (uitverkoren volk, superieur ras), een complete afwezigheid van morele verplichtingen ten opzichte van anderen, een totalitaire ideologie, de ontkenning van het individu behalve als deel van de natie, minachting voor democratie en een cultuur van geweld. Volgens deze definitie is een groot deel van de kolonisten fascistisch.

Er wordt wel beweerd dat de Weimar Republiek niet door de “bruinhemden” omver is geworpen, maar dat het uit zichzelf is ingestort omdat er bijna niemand bereid was op te staan en het te verdedigen op het moment van de waarheid.

De afgelopen week zijn duizenden “oranjehemden” opgetrokken naar Gush Katif, als een verre echo van “Mars op Rome’ in 1920 van Benito Mussolini’s “zwarthemden” die de Italiaanse democratie om zeep hielp. Zo’n 20.000 soldaten en politiemensen waren gemobiliseerd om hen tegen te houden. Op het eerste gezicht lijkt het leger en de politie het gewonnen te hebben aangezien de oranjehemden de Gazastrook niet hebben kunnen bereiken. Maar drie dagen lang hebben de rebellen onder de brandende zon het Israelische publiek hun vastberadenheid, eenheid en discipline laten zien.

Er was een kakofonie van geluiden te horen. De kolonisten schreeuwden, hun gehersenspoelde kinderen krijsten, de zwetende baby’s huilden in hun moeders armen, de leiders hielden toespraken, leger- en politieofficieren deelden bevelen uit. Slechts één stem was afwezig: de stem van het Israelische publiek.

Gedurende deze drie rampzalige dagen heeft geen enkele vooraanstaande intellectueel, geen schrijver zoals S. Yishar, Amos Oz, A.B. Yehoshua of David Grossman, geen belangrijke hoogleraar, geen dichter of artiest, zijn stem laten horen tegen de kolonisten en hun bondgenoten. De vele persoonlijkheden die in het verleden in de val van “verzoening” met de kolonisten en “culturele verdragen” met extreem religieus rechts zijn gelopen durfden zich nu te manifesteren en te wijzen op het grote gevaar voor onze democratie. Een van hun excuses was dat ze niet graag gezien wilden worden als aanhangers van Ariel Sharon.

Niet één van de grote, publieke organisaties – van de Kamers van Koophandel tot de Vereniging van Journalisten en wetenschappelijke instituten – vond het nodig op te komen voor de democratie, terwijl de oranje militanten op alle tv-zenders waren te zien, zonder dat de omroepen een poging ondernamen tegengeluiden te laten zien en horen. De Stilte van de Schapen. De Stilte van Weimar.

Ik hoop dat dit zal veranderen zodra de confrontatie zijn climax zal bereiken. Ik hoop dat de Israelische democratie de verborgen kracht die zo tragisch afwezig was in Weimar, in zichzelf zal vinden. Maar zolang moedige mensen niet het alarmsignaal blazen, en de zwijgende meerderheid niet bereid is de stilte te doorbreken en in stem en kleur haar standpunt te geven, zal dit niet gebeuren.

Anders zal de “Mars naar Gush Katif” een voorbode zijn van de “Mars naar Jeruzalem”.

Vertaling: Bart Nooy

Stichting SIVMO
(Steuncomité Israelische Vredesgroepen en Mensenrechtenorganisaties)
Postbus 15823
1001 NH Amsterdam
Tel: 020 – 67 58 925
E-mail: sivmo@xs4all.nl
www.xs4all.nl\~sivmo

SIVMO foundation
(Supportcommittee Israeli Peacegroups and Human rights Organisations)
PO Box 15823
1001 NH Amsterdam
The Netherlands
Tel: ++-31 – (0)20 – 67 58 925
E-mail: sivmo@xs4all.nl
www.xs4all.nl\~sivmo