Maandagavond al begonnen, hoewel dinsdag de eerste zitting van de Eerste Kamer na het zomerreces pas plaats vindt. Veel mensen met wie ik moet praten. Buiten op het Plein voert de NPS met veel muziek actie tegen de dreigende opheffing. Pino wil geen ophokplicht.

De SP houdt voor kamer- en bestuursleden een van de maandelijkse lezingen, deze keer is het Ronald Plasterk met een aanstekelijk verhaal over de ware biologie en het gedoe rondom de Intelligent Design waar minister Maria van der Hoeven mee aan kwam zetten.

Dan hebben we nog fractieoverleg tot Tiny en Ronald naar huis gaan en Tineke en ik ons verschansen in ons hotel. Het was tot ’s avonds laat nog warm genoeg om buiten op het terras te vergaderen, dat voorrecht is spoedig over.

Vanochtend deed de computer van het hotel het weer niet. De computers van de Eerste Kamer die allemaal omgezet worden op een nieuw systeem doen het ook nog niet. Ik kan me nauwelijks meer herinneren hoe het leven was zonder computers, internet en mobieltjes, maar toen we ze nog niet hadden hadden we er ook geen last van als ze het niet deden.

Kom bij het ontbijt Agnes nog tegen die door het bos heeft gehold, en Jan de Wit, die gisteravond naar Netwerk heeft gekeken. Iets over die man die ten onrecht veroordeeld was voor de moord op Nienke Kleiss. Nu zou blijken dat het DNA onderzoek dat aantoonde dat hij het niet gedaan kon hebben met opzet achter is gehouden – door justitie nota bene. Jan kan nog steeds heel erg kwaad en verbijsterd zijn, na al die jaren. Dit neemt hij mee de Tweede Kamer in, hier horen we nog over.

De werkgroep buitenland. Irak. Afghanistan. Brazilië. Volgende week wordt de nota Palestina/Israel besproken waar ik de eerste opzet voor heb gemaakt. Harry van Bommel en ik hebben een artikel geschreven naar aanleiding van Van Agt, en de reacties op hem. Nu zien of het in de krant komt.

De twee gigantische stapels papier doorploegen in de postkamer. Blijft een klein stapeltje over dat in de dossiers moet of vandaag nog gelezen tijdens de saaiere gedeeltes van de plenaire. Je leert hier erg goed met een oog te lezen en met een oor te luisteren. De nota Kinderopvang van de SP zit in de berg. Goed werk.

Nog eens fractieoverleg. Ik bespreek of ik in de commissie Sociale Zaken inbreng moet hebben voor de wet over de openbaarheid van de topsalarissen, de wet Harrewijn. Geen inbreng (vragen aan de minister vooraf) – de zaak is wel helder. We zijn voor openbaarheid al is inmiddels allang duidelijk dat dat niet zal leiden tot enige matiging. De loongraaiers schamen zich nergens voor – Agnes Kant zei nog in de Tweede Kamer: die zijn de schaamte voorbij – en kijken alleen maar naar wat hun collega’s bij andere bedrijven verdienen – o krijgt die meer dan ik dan wil ik ook meer. Dus echt helpen zal het niet. Maar ik zal proberen er weer een mooi debatje van te maken. Bespreek een nieuw initiatief binnen de SP om met een groepje deskundige vrouwen door te nemen of ons beleid voldoende is afgestemd op vrouwen. Er ligt nog een vraag van Kartika Liotard, vanuit Brussel, een werkdocument over vrouwen en armoede, of we daar commentaar op kunnen leveren.

Lunch in de noenzaal en de opening van de zitting. Er ligt een koffertje waar Derde Kamer op staat op elke plaats, een projectje om schoolkinderen meer bij te brengen over de democratie en wat de kamers doen. Dan is Tiny aan zet. Een wetje dat al unaniem door de Tweede Kamer is aangenomen, waarin bepaald wordt dat steekpenningen voor de belasting niet aftrekbaar moeten zijn. Lijkt mij nogal wiedes, want steekpenningen mogen sowieso niet. Dus ook niet nog eens aftrekken bij de belasting. Moet toch een wetje voor. Het wordt geen opgewonden debat, maar vier sprekers. En dan blijkt opeens dat de regeringspartijen tegen de wet gaan stemmen. Watte? Tiny, ik snap het niet, zeg ik. Tiny zit ook even met de bek open. Iemand van de PvdA komt naar de overkant – wat gebeurt hier? Snappen we het goed dat op een suffe dinsdagmiddag terwijl er maar een stuk of tien mensen in de kamer zitten even een wet wordt afgeschoten die door de Tweede Kamer was aangenomen? En hoe komt het dat we dit niet wisten? De minister vertrekt met de belofte een ‘novelle’ in te leveren, een wetsverbetering, en Tiny eist stemming, volgende week. Misschien snap ik tegen die tijd wat hier gebeurde.

Ik zit zo gefascineerd te kijken naar wat hier gebeurt dat Tineke me op mijn rug tikt. Moest je niet naar de commissie Sociale Zaken? Shit. Te laat en alles gebeurt hier echt op de minuut.

Sociale Zaken. De verplichte beroepspensioenregeling. Volgende week de inbreng voor de WIA. Zo even gaan kijken of ik alles heb voor mijn dossier. Terug naar de vergaderzaal.

Ik ga Boris Dittrich even het rituele handje geven, die komt voor de behandeling van de wet op de opheffing van het verjaringstermijn bij zeer ernstige delicten. Tiny is weer aan zet. Maar ik ga even met Ronald mee naar de commissie onderwijs, die vergadert met de Onderwijsraad. Ik wil Aboutaleb even groeten, nu ik die eens in eigen huis tegenkom in plaats van op de Dam, maar hij is er nog niet. Ik luister nog een kwartiertje. De onderwijsraad geeft adviezen aan de kamers onder andere, over schooluitvallers, de verlaging van vakinhoudelijke kennis op de lerarenopleidingen, over de vergrijzing van het lerarenbestand, over de internationalisering van het onderwijs die achterblijft.

Ik moet door naar de Tweede Kamer, voor een gezamenlijke bijeenkomst van de vaste kamercommissies voor koninkrijkszaken met een delegatie uit de Antillen, aangevoerd door MP IJs. De stemming is niet vrolijk. De Antillianen zijn boos over een brief van nieuwe minister Pechtold, die zegt dat er maatregelen getroffen moeten worden op sociaal-economisch gebied, voor er gesproken kan worden over de nieuwe staatrechtelijke indeling. Vooral de toon van Pechtolds brief steekt ze, zegt IJs. Alsof de Nederlanders beter weten wat goed is voor Antillianen dan de Antillianen zelf. Ik neem de papieren mee. Ik moet ze nog eens goed lezen voordat ik een mening heb.

Buiten de vergaderzaal staat Pechtold de pers te woord.

Het loopt tegen zeven uur, en ik ga naar de trein. Kranten lezen. Ik kom een hele rij thema’s tegen waar ik het op dit weblog over zou kunnen hebben. De armoede van de zwarte bevolking in de VS die nu door de ramp opnieuw zichtbaar wordt. Verpaupering midden in het rijke Westen. Over de moskeeen en het convenant. Over Gaza. Over Israel dat weer doorgaat met bouwen van nieuwe wooneenheden in nederzetting Ariel op de Westoever, tegen de routekaart voor vrede in. Zeiden we het niet? En dan zegt minister Limor Livnat op de radio dat de bouw van de nederzettingen door moet gaan maar dat er beter geen ruchtbaarheid aan gegeven moet worden om kritiek uit het buitenland te voorkomen. Dat ze Hirsi Ali gevraagd hebben om het universitaire jaar te openen van de UvA. Dus actie bij de poort. De maatschappelijke ongelijkheid in Nederland groeit, en de onvrede met de regering ook. Pieter Hilhorst in een prima stuk over Kroes en de marktwerking in de huisvesting. Als Hilhorst een stuk schrijft dan snap ik het, heel helder. Arjan van Erkel gaat de Rotterdamse politiek in. Interessant, dat het feit dat hij is gegijzeld niet heeft geleid tot een harde houding tegenover de islam. Zegt hij dat het bij het CDA draait om de mens die de samenleving maakt, en bij de SP en PvdA dat het de overheid is die de samenleving maakt. Verwisselt hij niet per ongeluk het een en ander? En ja hoor, over de zaak Nienke. Jan de Wit heeft zijn woordje gedaan. Als de trein Amsterdam Centraal binnenrijdt heb ik net de kranten uit en alles wat in dossiers en mappen moet er uit gescheurd. Zitten mensen soms te kijken: daar zit een gekkin kranten in stukken te scheuren. Kan toch moeilijk door de coupe gaan roepen, jongens, dat is mijn werk als volksvertegenwoordiger.