Op het centrum ligt de helft van de ruiten er uit door de luchtaanval. Gisteren weinig om over naar huis te schrijven. Kantoordag. Lange lijst met zaken die we moeten bespreken, over de prioriteiten bij het fondsenwerven, de financiële situatie, de veranderingen in de samenstelling van de teams. Leo werkt met Maha en Fatma aan het computerprogramma waarmee ze de verantwoording over donorgeld af kunnen leggen. Er gaan dingen niet goed mee en hij is geïrriteerd. We bekijken met elkaar een filmpje dat ze over het werk hebben gemaakt. Meer geschikt voor de Arabische landen dan voor ons, wij zouden niet de nadruk leggen op de smartelijkheid van het leven van gehandicapte kinderen maar op de succesjes, hoe goed ze zich er met een beetje hulp doorheenslaan.

Ik heb een gesprek met Ramadan, met Fatma, met Khaled, met dunne Mohammed. We worden als buitenstaanders vaak gevraagd om te bemiddelen, het is prettig voor ze om iemand te hebben om mee te praten buiten de sociale controle van deze grote gevangenis om en ik ben inmiddels vertrouwd. Ik zou ondertussen een Gaza-soap kunnen schrijven over alle huwelijksproblemen en onderlinge conflicten. Het punt is dat mensen hier niet voor elkaar weg kunnen lopen, er is geen exit. Je denkt wel drie keer na voordat je ontslag neemt als er geen werk is, of je laat scheiden als je met je nicht getrouwd bent en je dan eigenlijk van je hele familie zou moeten scheiden en waar moet je dan heen? Ramadans jongste zoontje heeft een onduidelijke ziekte. Eigenlijk zou hij met hem naar Nederland moeten komen voor een gedegen medisch onderzoek, maar we krijgen hem er niet uit. Hij is nog geen vijf en dertig, en als man heb je dan geen kans op een vergunning. Khaled is ouder, maar ook dat gaat voorlopig niet lukken, die mag Gaza alleen uit via de grensovergang bij Rafah en die is waarschijnlijk een half jaar dicht. De conferentie die we al anderhalf jaar plannen kan nog steeds niet doorgaan. Maha zou meer kans maken omdat ze een vrouw is. Hebben wij ook eens een voordeel zegt deze Palestijnse feministe in de dop. Tijdens de lunch in restaurant Matoug heb ik het met haar over het internationale verschijnsel dat vrouwen die zich verder ontwikkelen veel moeilijker een partner vinden omdat de meeste mannen liever een vrouw hebben op wie ze teder neer kunnen kijken. Ze knikt. Helemaal mee eens. Dus denkt ze voorlopig maar helemaal niet aan trouwen. Haar zus is al acht en twintig en ook nog niet getrouwd. Ze haalt haar schouders op. Ze ziet wel. Misschien het buitenland. Maar ja, als je daar een leuke man vindt kan je die weer niet mee naar huis nemen, en Gaza laat ze niet in de steek. En haar moeder niet.

Khaleds kinderen Walid en Wassim hebben vrij van school en vervelen zich een beetje op kantoor. Ze plagen hun papa. Ik amuseer ze met mijn verzameling poezeporno op mijn laptopje. Hoor het treurige verhaal dat de meeste katten in Gaza het loodje hebben gelegd door de grote actie om de ratten te verdelgen met rattengif. Ratten weg. Poezen ook.

Bij Erez zaten een paar beeldschone slanke katten. Ik vroeg ze nog of ze Israëlische of Palestijnse katten waren. Ze keken me misprijzend aan en gaven geen antwoord.

Morgen gaan we na de kantoorarbeid naar de nederzettingen kijken. We zijn nog nauwelijks buiten geweest. Flat. Kantoor. Restaurant. Flat. Joes belt, die jaloers is dat hij niet met ons in Gaza is en die alles wil weten. Wou vroeg naar bed. Zit weer tot na twaalven met Leo te praten over hoe moeilijk het is om mensen in Nederland duidelijk te maken wat er hier aan de hand is. Hoe ongeduldig ik kan worden. Hoe kwaad.