Ochtend op kantoor. Eindelijk doet het computerprogramma het. We spreken de financien door. Er moet nog ergens geld vandaan komen. Rianne van het Liliane Fonds belt. We beloven haar een foto van haar drie correspondenten. Hierbij Rianne. Maha, Ramadan, Fatma.
Dan zijn we klaar met het werk en wordt het tijd voor een ommetje intifada tourism zoals Khaled dat noemt. Onderweg gaan net de scholen uit, dat wil zeggen, de ene helft van de kinderen gaat naar huis, de andere helft komt net. Even zijn alle straten overstroomd met een kleine vloedgolf aan blauwe uniformen van de VN-scholen. Het is een hele klus om alle kinderen onderwijs te bieden, met een bevolking die voor het merendeel bestaat uit kinderen.
We gaan de nederzettingen bekijken. Of wat er van over is. Het gehate Netzarim. De enge wachttoren van waaraf de weg langs de zee altijd onder schot werd gehouden is weg. Verder is het een park vol puin. Al die leuke villaatjes met rode daken die je vanaf de weg kon zien liggen zijn opgeblazen. Maar de rotzooi is blijven liggen, die mogen de Palestijnen zelf opruimen. Ik maak er een grap over: daar zijn jullie toch goed in, puin ruimen? Beter dan de Israeli’s. Het puin hebben ze niet meegenomen. Wel vrachtwagens vol met het schoonste zand. Ook de electriciteitskabels zijn van de torens afgehaald en meegenomen. Op het terrein is het waterreservoir gevonden, hier werd het zoetste water van Gaza opgevangen en met buizen naar Israel gesluisd. Terwijl de Gazanen zelf het mochten doen met het verzilte en vervuilde water dat over bleef. We komen langs een kleine moskee, vol inslagen van granaten en kogelgaten, een van de weinige Palestijnse gebouwen rondom Netzarim dat niet was afgebroken. Er zijn mannen stenen aan het sjouwen, het wordt meteen gerestaureerd door vrijwilligers zo0dat het weer in gebruik genomen kan worden. Het contrast: dat lommerrijke park met oude bomen waar de kolonisten woonden in hun villa’s, dan de uitgestrekte lege vlaktes er omheen waar alles is platgebulldozert, alle huizen, citrusbomen, olijfbomen weg. Ramadan zegt dat bij elkaar, inclusief de ‘veiligheidsstroken’ en het terrein waar je niet kon komen omdat er anders op je werd geschoten 60% van Gaza in Israelische handen was. De centrale weg door de Gazastrook is nu open. Ik heb hier al zes jaar niet meer gereden, zegt Ramadan, en geeft even vrolijk plankgas.
Bij het kruispunt waar vroeger de weg voor Palestijnen kruiste met de weg voor de Israelische auto’s en tanks, niets meer dan asfalt en overal zand en puin wijst Ramadan op een steen. Weet je nog, hoe dat jongetje, Muhammad al Durra in de armen van zijn vader werd doodgeschoten toen ze probeerden te schuilen> Dat was hier. Verder is alles weg. Alleen deze steen nog. Nu kunnen we eindelijk een monumentje voor hem oprichten, zegt Ramadan.
Lunch bij dr. Suleiman van het Aman project dat samenwerkt met ons NCCR. Hij zet zich in voor Hiv/Aids patienten. Dat zijn er in Gaza niet zoveel maar ze zijn er. Er zijn geen medicijnen voor ze. Leo belooft dat we gaan proberen daar wat aan te doen, ook al valt het eigenlijk niet onder de doelstelling van Kifaia. Suleiman woont in een gracieus huis in al Zuwida, een nieuw dorp tussen de middenkampen. Met een tuin, een ongelooflijke luxe hier, met olijfbomen, granaatappels, kweeperen, limoentjes en rozen. We eten maftoel, couscous met pompoen en kikkererwten. Maftoel is couscous, dat door de vrouwen van het huis geduldig met meel en olie tussen de handen tot ronde korreltjes is gewreven. Het is als al het eten in Gaza, als er eten is, erg lekker. Ramadan eet er de groene pepertjes bij, filfil, waar de Gazanen zo dol op zijn.
Dan door naar Gush Katif, de grootste verzameling nederzettingen. Als we er doorheen rijden, over de tot voor kort voor Palestijnen verboden wegen, dringt tot ons door hoe uitgestrekt dit gebied is. Het is de Israeli’s niet gelukt om alles op tijd te vernietigen. Er staan nog wat grote gebouwen, wat broeikassen. Twintig kilometer blank strand werd in beslag genomen door de kolonisten. Dat waren er nooit meer dan een paar duizend tegelijk. Tegen de bijna anderhalf miljoen Gazanen waarvan de helft niet naar zee kon. Nu zien we de ezelskarren met complete families af en aan rijden, die het wonder willen meemaken. Ze zijn echt weg. Ach, zoveel ruimte opeens. En je kunt zo de zee in. Er is een nieuwe hulppost ingericht voor de mensen die bijna verdrinken. En meisje met een roze truitje springt van een ezelskar af en rent zo de zee in. Haar vader achter haar aan. Ze lachen. De zee is hier zo schoon. Die ruikt ook nog lekker. De riolering van de nederzettingen was zo aangelegd dat de rotzooi aan de Palestijnse kant in zee kwam. Ook daar kan nu een eind aan worden gemaakt. En het zand is zo schoon. Nog wel. Maar nu zijn de gevolgen al te zien van al die families die hier zijn komen picknicken. Plastic flessen, colablikjes, zakjes, schillen. Leo en ik ergeren ons er aan. Dat het hier extreem overbevolkt is, okee, maar dan heb je dus ook mensen zat om even op te ruimen. Het zou hier zoveel mooier kunnen zijn als mensen niet de uit de tijd dat er helemaal geen vuilnisophaal was overgehouden gewoonte hadden om de afval maar te laten vallen, en pas als er weer een grote hoop is de fik er in te steken. De mannen van de reinigingsdienst die we met bezems en karren in de weer zien kunnen daar niet tegenop. Mrs. Garbage moet maar weer terugkomen, maken we een grap. Wij weten dat de nieuwe reinigingsdienst jaren geleden door een Nederlandse vrouw is opgezet. Ramadan kunnen jullie hier niet iets aan doen? Ramadan vindt dat we gelijk hebben, maar ja, er zijn zoveel problemen waar iets aan gedaan moet worden. Als zijn pakje sigaretten leeg is smijt hij het zo over zijn schouder.
We rijden langs het strand naar de grens met Egypte. Een week lang stapten mensen hier zo de grens over, beladen met voedsel en sigaretten. Nu is de grens weer dicht. We zien de Egyptische vlag aan de andere kant. De prijs van een pakje sigaretten is opeens gehalveerd. Helaas is de prijs van de benzine tegelijk verdubbeld, en de taxichauffeurs demonstreren en staken. Er is hier praktisch gene openbaar vervoer. Iedereen die ergens heen moet en niet zelf kan in een gedeukte auto of ezelskar betaalt een shekel voor een plaatsje in een volgepropte taxi. Maar nu is dat twee shekel. Voor mensen beneden de armoedegrens een onoverkomelijk bedrag. (Een shekel is twintig eurocent)
Het beruchte checkpoint van al Mawasi, waar ik zo vaak foto’s heb gemaakt is afgebroken. Hier kon je elk jaar zien hoe er weer een rij huizen kapot was geschoten van de bewoners van Khan Younis. Een deel van de muur staat nog, maar zal nu ook wel omlaag gehaald worden. Nu wapperen er vlaggen op de pokdalige gevels van de huizen die nog min of meer staan. Nog meer ezelskarren. De bewoners van al Mawasi, een gevangenis binnen de gevangenis kunnen nu voor het eerst vrij in en uit. Ik herinner me nog de tijd dat er alleen vrouwen door het checkpoint mochten, met elk niet meer dan een plastic zakje met boodschappen, en ze daar geduldig in de hete zon stonden te wachten. Ik herinner me dat er door de megafoon naar me werd geschreeuwd, wegwezen, toen ik foto’s maakte. En de tenten van mensen die hun huizen uit geschoten waren. Dat is nu allemaal voorbij. Ik zie de krotten van de boeren van al Mawasi voor het eerst, want ook het NCCR mocht er met de mobiele kliniek niet in. Wie ziek werd had pech, moest eindeloos wachten op een vergunning om in Khan Younis naar het ziekenhuis te mogen, en liep dan weer het risico dagen te moeten wachten voordat ze weer naar huis mochten. Er zijn veel mensen onnodig door gestorven.
Ook checkpoint Abu Holi, waar ook ik vele uren heb moeten wachten in de auto is weg. De Israelische vlag is weg. De enge wachttoren waar je door een spleet de loop van machinegeweren zag is afgebroken. Ook hier zijn veel mensen onnodig gestorven, door misverstanden, als ze dachten dat ze door mochten rijden en de door de megafoons in het hebreeuws geschreeuwde bevelen niet begrepen. Om het nog niet te hebben over de vrouwen die hier in de auto van een baby moesten bevallen omdat ze niet werden doorgelaten naar het ziekenhuis. Daar, wijst Ramadan naar een hoop puin, daar moest ik me een keer helemaal uitkleden. Hij spuugt vrolijk in de richting. Dat had ik nou altijd al een keer willen doen, zegt hij tevreden. Voor ons uit rijden ezelskarren beladen met schroot. De Gazanen halen alles uit het puin dat nog enigszins bruikbaar is. Planken om zelf mee te bouwen, of vuurtjes mee te stoken.
We zetten Ramadan onderweg af in Bureije kamp, waar hij woont. Voor zijn huis komen we zijn vader tegen, een gewichtige man, de mukhtar van Kowkaba, het Arabische dorp dat niet meer bestaat, waarvan de ruines nu in Israel liggen. De mukhtar pakt een slip van zijn jallabia in zijn hand als hij mij een hand geeft. Een compromis. Zo heeft hij me een westerse beleefde hand gegeven en zich toch aan de strenge regels van zijn geloof gehouden en me niet aangeraakt. Tip voor Verdonk. De meeste mannen die ik tegenkom houden zich niet erg aan de regels en mijn vrienden laten zich zelfs zoenen – in het openbaar nog wel. Fatma gaat achter het stuur zitten en moppert op alle Palestijnse mannen die er nog steeds niet tegen kunnen als vrouwen rijden. Haar vader vindt het niks. Moet je net als een man worden? En wat is er voor ons mannen dan nog over? Troost je, zeg ik. Zo was het in nederland toen ik jonger was ook nog. Dat gaat over. Echt? zegt ze. Ze denkt vaak dat we in Nederland allemaal super geemancipeerd zijn. Hebben we niet cadeau gekregen, zeg ik.
Leo en ik eten met Khaled en Walid en Wassom nog eens bij Matoeg. Het is onrustig op straat. Eerst denken we dat het komt omdat er rijen mensen staan bij de banken op de boulevard: de salarissen van de overheid zijn gearriveerd. Net op tijd voor ramadan, wanneer de kinderen cadeautjes horen te krijgen, en extra lekker eten voor de iftarmaaltijd, en een niewe set kleren. Maar dan zien we dat er straten zijn afgezet door politie, we moeten omrijden. Meer groepen politie die op hoeken staan. Khaled zet de autoradio aan. Ernstige nationalistische liederen. Dan een oude speech van Abu Amar, Arafat, die de Palestijnen maant om de eenheid te bewaren. Dat klinkt niet best, want dat doen ze alleen als er crisis is. We horen het uiteindelijk over de mobiel: er zijn gevechten gaande tussen Hamas en het Palestijns Gezag in Beach Camp, er zijn veel gewonden. Dit is waar iedereen het meest bang voor is, interne gevechten. Peter en Joes bellen ons. Ze hebben op het nieuws in Nederland nog niets gehoord. We wachten af. Khaled zet ons af bij de flat. Binnenblijven, zegt hij. Dat waren we al van plan.
De volgende ochtend horen we wat er gebeurd is. Een vrachtwagen met Hamasmannen die zich niet tegen lieten houden door de politie en begonnen te schieten. De politie is woedend op de overheid dat ze niet beter bewapend en getraind zijn. De hele nacht zijn er onderhandelingen geweest. Hamas bindt in. Normaal werden incidenten als dit binnenskamers gehouden. Maar het Palestijns Gezag is van plan om onderzoek te doen, de schuldigen aan te wijzen en voor de rechtbank te brengen. Iedereen die ik spreek schudt het hoofd. Het ergste wat er kan gebeuren is dat de verschillende facties met elkaar gaan vechten, in plaats van de machtsstrijd via de stembussen te beslechten. Als we richting Erez rijden zie ik op een van de gele banieren die over de straat zijn gespannen in het Engels: Palestinian unity is a must. Hamas.
Prachtige reportage Anja.het zegt pecies wat bezetting is. het beschrijft precies wat de kolonisten daar al die jaren gedaan hebben. met een totale onverschilligheid voor de Palestijnen alles gestolen, hun vuil aan de palestijnse kant lozen. het rechtvaardig vinden dat palestijnse vrouwen in een auto moeten bevallen. het rechtvaardig vindend at palestijnen neergeknald worden voor hun veiligheid. Ik vind het eigenlijk ongelooflijk dat de soldaten zich lieten gebruiken om dit stelletje egoisten te ‘verdedigen”. maar we zijn er nog lang niet. Binnen Gaza mag het wat beter worden (als israel geen bommen daar laat vallen) maar de westbank is een grote puinhoop, met de bezetting nog steeds aanwezig, en het zal erger en erger worden.
En dan het gevaar dat de verschillende facties met elkaar gaan knokken, ik hou mijn hart vast. Maar aan de andere kant denk ik dat het bijna onoverkomelijk is, nu moeten de palestijnen zelf gaan beslissen wie de machtigste is, en laten we hopen dat men dat via verkiezingen doet.
goeie thuisreis.
Indrukwekkend. Bedankt voor het delen!
Als ik de fotos bekijk,
zie ik over ’t algemeen gelukkige mensen, lachend, vooral die twee jongetjes, temidden van puin, het maakt wel indruk op me, dat die mensen ondanks alle ellende toch gelukkig lijken te zijn.
Ik vraag me af wat de internationale gemeenschap kan doen voor de palestijen, er valt veel goed te maken, zij moesten hun land afdragen aan de gemeenschap, terwille van een door het westen getraumatiseerd volk. Het doet wel pijn dat wij, ondanks al onze goedwillendheid, deze situatie door hebben laten gaan.
Waar is de VN dan goed voor vraag ik me hierbij af…………
Bijzonder mooie foto’s, Anja! Die spreken op zichzelf al boekdelen, zonder de tekst. Op deze manier komt de Palestijnse (i.c. Gazaanse) werkelijkheid heel indringend binnen.
salima, ik heb een beetje moeite met je zin over de Palestijnen: “zij moesten hun land afdragen terwille van een door het westen getraumatiseerd volk”.Natuurlijk zijn hun persoonlijke bezittingen afgenomen, maar hun land was al vele eeuwen niet door Palestijnen geregeerd, misschien moeten we daarvoor wel helemaal terug naar 1200 voor Christus, toen de Filistijnen de Gazaregio beheersten.En bovendien woonden er altijd zowel arabische als joodse inwoners in het Palestina gebied. Laten we het recht van de joden om daar te wonen alsjeblieft niet verdacht maken, dat vind ik zo onfris!
Dat de joden door het westen getraumatiseerd zijn kan niet alleen maar de holocaust betekenen, de zionistische droom bestond al een halve eeuw daarvóór.
Dat het verdelen van het land onder toeziend oog van de VN niet goed verlopen is, en er na de oorlogen die later plaatsvonden allerlei onrechtmatige (wanneer kun je trouwens van rechtvaardigheid n.a.v. een oorlog spreken) toeeigening van palestijnse bezittingen (waaronder ook land) heeft plaatsgevonden staat buiten kijf. Het had denk ik allemaal nog goed kunnen komen als de Palestijnen als gesprekspartner, sterker nog als méns waren gezien door de Israëli’s. Het ontbreken van die houding is het werkelijke probleem, waardoor alles zo ver heeft kunnen komen en nog steeds voortduurt. Als dat verandert, kan iedereen met gemak en plezier Palestisraël leven.
Hoi Marijke,
Ik weet wel dat palestina toen geregeerd werd door de turken, maar voorzover ik weet hebben zij palestina niet gekoloniseerd op de manier waarop de joden (uit het westen) het gedaan hebben. Er heeft naar mijn weten geen turkse volksverhuizing naar palestina plaatsgevonden. Ik heb zelf helemaal niets tegen de zionistische droom, voor zover ’t gaat om land ‘kopen’, echter in casu is er heel wat anders gebeurt, en dat weet jij net zo goed als ik. Het toemalige westerse, vergeet niet imperialistische, heeft het land (israel) aan de joden (uit het westen) ‘gegeven’. De toenmalige bewoners van palestina hadden hier geen zeggen in, hun land dat van generatie tot generatie bewerkt werdt zagen zij in een ogenblik verdwijnen.
Natuurlijk hebben er altijd joden in Palestina gewoond, maar dat zijn dan naar mijn inzien gewoon palestijnen. Ik sta net als jij achter het recht van de Joden op de staat Israel, maar het moet wel op een rechtvaardige manier ontstaan zijn, ‘kopen’ vindt ik rechtvaardig al het andere daar zet ik mijn vraagtekens bij.
Turken als vredelievende bezetter? Ik denk éven aan de Koerden…En bovendien was niet het Ottomaanse rijk, maar waren de engelsen ten tijde van de vestiging van de staat Israël mandaathebber in Palestina.
Gesteggel over de geschiedenis levert geen oplossing voor de vraag, wie er rechten heeft op dit gebied. In de naoorlogse jaren waren de joden de verdrukten, die op sympathie konden rekenen van de wereld. Zo was het toen, ik zou het zelf misschien toen ook zo gezien hebben. Maar nu is de situatie anders.Nu zijn de Palestijnen de vertrapten, die langzamerhand gelukkig op steeds meer sympathie kunnen rekenen. Het komt er nu op aan, pragmatisch te denken. De Palestijnen kunnen dat wel, maar krijgen de gelegenheid en de ruimte niet. En Israël wil het niet.
De Turken waren alles behalve vredelievende bezetters, zoals elke bezetter eigenlijk, dat heb ik ook helemaal niet gezegd. Ja, de engelsen hadden ‘mandaat ‘ over palestina, net zoals frankrijk mandaat’ had over grote delen van Marokko. Een net woord voor kolonisator. Alleen waren het deze keer de Arabieren die de Engelsen aan dit mandaat hielpen. Je hebt toch van Lawrence of Arabia gehoord? Dan smaakt de overwinning zuur als dan een van de heiligste gebieden van de Islamitische wereld aan de Zionisten wordt verpand, nadat de arabieren bloedige revoltes uitvochten voor de Engelsen, om de Turken ten val te brengen.
Ik wil om mijn punt duidelijk te maken een vergelijking geven met het afrikaanse land ‘Liberia’. Dit land werdt door voormalige Amerikaanse slaven opgericht, als heilstaat van de vrije slaven. In het gebied zelf woonden natuurlijk al mensen, en langzamerhand begon er een apartheid’ te ontstaan, de weggevluchte slaven werden de onderdrukkers van de daar wonende afrikanen, dit conflict is er nu nog, er is zelfs een oorlog kort geleden, geweest.
Hier volgt het complete national geographic verhaal van de staat’ Liberia’. Kijk en vergelijk (je zou bijna schrikken van de overeenkomsten tussen deze twee staten):
http://news.nationalgeographic.com/news/2003/07/0721_030721_liberia.html
Ik ga helemaal niet betwisten dat Israël een bezettingsmacht is, en hoe de Palestijnen in hun eigen land geknecht en vernederd worden; dat weet ik en ik heb het met eigen ogen gezien. Wat mij stoorde, en waar ik je op aansprak, was dat je iets of iemand lijkt te willen verwijten dat de joden überhaupt hun eigen land hebben in dit gebied. En ik vind, wanneer je het recht daarop in twijfel gaat trekken of verdacht maken, dan ben je verkeerd bezig. Ik vind dat net zo dom als stellen dat de Palestijnen daar niet mogen zijn, of dan maar ergens anders heen (hadden) moeten gaan. En zo is het helaas ook met de heiligdommen, islamitische, joodse, christelijke, laat het nou allemaal nét in Jeruzalem zijn. In plaats van dat te gaan bestrijden,of de zinloze want oeverloze discussie te voeren wie de oudste rechten heeft is het constructiever om te kijken hoe je de bestaande situatie kunt verbeteren. Dat wil zeggen: Israël kunt dwingen om zich anders te gedragen, en de Palestijnen hun zelfbeschikking te bezorgen. Met het verdacht maken van joden/Israël help je de Palestijnen zéker niet!Met gefundeerde kritiek op hun handelen wel.
Hoi Marijke,
Het is niet dat ik iets of iemand verwijt dat Israel bestaat, integendeel, dan heb je me verkeerd begrepen. Ik heb geen kritiek op de onstaansgeschiedenis van Israel an sich’, indien deze keurig was gekocht door het JNF dan zou ik er geen kritiek op hebben, dit is echter deels het geval. Maar 6 % is werkelijk gekocht, de rest is zomaar gekregen, van de toenmalige verenigde naties, die toen voornamelijk bestond uit westerse emperialistische mogendheden, die het mandaat aan Engeland mandateerden. Alsof het land dat ze toen ‘kregen’ niemandsland was. Dit was niet zo, palestina was bewoond, die mensen die op dat land woonden en werkten waren overgeleverd of gevlucht of uitgemoord. Nu zijn er wereldwijd miljoenen palestijnse vluchtelingen die statenloos zijn, dankzij het bestaan van Israel. Natuurlijk kunnen zij terug gaan naar palestina zodra het werkelijk zou bestaan, maar al deze mensen zijn natuurlijk te veel voor zo’n klein landje. De omliggende arabische landen willen de palestijnen niet laten inburgeren, mede omdat ze vinden dat zij niet degenen moeten zijn die het vluchtelingenprobleem voor Israel oplost; een andere rol speelt het financiele plaatje, ze willen hier iets voor terug hebben.
Wat mij ook stoort is de achteroverliggende houding van de landen die ’toen’ Israel’ aan Joden gaven, ze hebben dat gedaan en kijken nu toe hoe de palestijnen lijden. Die hele Islamitische terrorisme is toen ontstaan, met het ontstaan van Israel. Ook de vijandige houding van bepaalde moslims t.o.v Joden is toen ontstaan, met het ontstaan van Israel. Dit is weer de oorzaak geweest dat vele arabische Joden hun land uitgetrapt zijn, met het ontstaan van Israel.
Indien het ontstaan van Israel vlekkeloos is, zou ik t graag van je willen horen, maar dit is wat ik tot nu toe weet.
Ik wil even terug komen op wat ik in de vorige message heb gezegd. De landen die tot de toenmalige verdeling van palestina besloten, op 29 november 1947, waren niet alleen de westerse landen, er zaten vrnl veel arabische en andere zuiderlijke landen bij. Dus ik denk nu dat de creatie van Israel een tamelijk eerlijk besluit was, daar veel landen van de wereld ernaan meededen. Het was niet een westers besluit.
Hieronder de namen:
1945 Original 51
Argentina, Australia, Belgium, Bolivia, Brazil, Belarus, Canada*, Chile, China, Colombia, Costa Rica, Cuba, Czechoslovakia, Denmark*, Dominican Republic, Ecuador, Egypt, El Salvador, Ethiopia, France*, Greece*, Guatemala, Haiti, Honduras, India, Iran, Iraq, Lebanon, Liberia, Luxembourg*, Mexico, Netherlands*, New Zealand*, Nicaragua, Norway*, Panama, Paraguay, Peru, Philippines, Poland*, Russian Federation*, Saudi Arabia, South Africa, Syrian Arab Republic, Turkey, Ukraine, United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland*, United States of America*, Uruguay, Bolivarian Republic of Venezuela, Yugoslavia*
1946 55 Afghanistan, Iceland*, Sweden*, Thailand
Hier nog even de landen die voor de creatie van Israel gestemd hebben. Naar mijn idee landen die nu verantwoordelijkheid moeten tonen voor de palestijnse vluchtelingen.
The partition plan was approved by 33 to 13, with 10 abstentions.
The 33 countries that cast the “Yes” vote were: Australia, Belgium, Bolivia, Brazil, Byelorussia, Canada, Costa Rica, Czechoslovakia, Denmark, Dominican Republic, Ecuador, France, Guatemala, Haiti, Iceland, Liberia, Luxembourg, Netherlands, New Zealand, Nicaragua, Norway, Panama, Paraguay, Peru, Philippines, Poland, Sweden, Ukraine, Union of South Africa, USSR, USA, Uruguay, Venezuela. (Among other countries, the list includes the US, the three British Dominions, all the European countries except for Greece and the UK, but including all the Soviet-block countries.)
The 13 countries that chose the Hall of Shame and voted “No” were: Afghanistan, Cuba, Egypt, Greece, India, Iran, Iraq, Lebanon, Pakistan, Saudi Arabia, Syria, Turkey, Yemen. (Ten of these are Moslem countries; Greece has the special distinction of being the only European country to have joined the Hall of Shame.)
The ten countries that abstained are: Argentina, Chile, China, Colombia, El Salvador, Ethiopia, Honduras, Mexico, United Kingdom, Yugoslavia.
bron (www.factsofisrael.com)
Israel is het enige land ter wereld dat door de Verenigde Naties is verwekt!
Daarom denk ik ook dat de verenigde naties ook de enige instelling is die voor een eerlijke kans voor de palestijen kan zorgen, en dit houd niet alleen in dat de VN Israel effectief moet dwingen om zich tot zijn gebied terug te trekken, maar ook ervoor te zorgen dat de palestijnse vluchtelingen erkenning krijgen voor wat hun is aangedaan door de gemeenschap en een goede toekomstperspectief wordt aangeboden.
Vooral Europa zie ik als de grootste boosdoener van het conflict(alle europese landen stemden voor op griekenland na, en zionisme was in essentie een reactie op het europese antisemitisme), en nu is zij de grote stilzwijgende. Laf hoor!!!!!