Diepe rust. Beste tijd om even wat te schrijven. Zondagochtend vroeg, nog niet licht. De lallende kroegtijgers zijn naar huis, geen marktlieden die hun stalletjes opzetten met veel geklang van metaal, geen brommertje van de trouwe krantenbezorger, geen vroege vuilnisophaler, nog geen gezang en voetstappen van bovenbuuf. Koffie op, restje van de weekeindkranten gelezen, poezen hun buikje vol en innig tevreden in mijn buurt want hun visie op de wereld is conservatief, moeders hoort thuis, achter de PC of net doende om een blikje open te maken voor ze. Dat ik nog wel eens weg moet om hun brokjes te verdienen tolereren ze maar net.

Joes aan de lijn, gisteren. Zij vader doodziek. Joes is verpleeghuisarts, maar nu maakt hij zijn eigen wereld eens mee aan de andere kant, als familie van een doodzieke man die ernstig in de war is. Die ze niet mee naar huis mogen nemen. Maar die in het ziekenhuis niet voldoende zorg krijgt. Zo klautert hij, half doof, half blind en in de war, uit zijn bed en kan er dan niet meer in en de verpleging heeft niet genoeg tijd om er op te letten. Dus waakt nu de familie ’s nachts bij hem. Joes wil er over schrijven, hij is er erg door geschokt.

In het Parool stond dat 70% van de Amsterdammers groot vertrouwen heeft in hun burgemeester. Zo. Dat is in tijden dat geen politicus, premier, minister of bestuurder het nog goed kan doen geen geringe prestatie. Dus zouden al die lui die het vertrouwen van de burgerbevolking kwijt zijn wat meer naar Cohen kunnen luisteren. Ik moet het stukje over zijn lezing nog schrijven. Worstel met de foto’s, want nu mijn camera stukkend is krijg ik ze er moeilijk uit, en nu weet nog niemand hoe Claar er uit ziet. Behalve de mensen die weten hoe Claar er uit ziet.

In de lezing van Marjolijn Februari, na die van Cohen, had ze als running gag de vraag of mensen zich wel kunnen identificeren met de plaatjes die ze zien op de WC’s, hier en in het buitenland. Moet je als vrouw weten dat ze jou bedoelen als je een konijn ziet met een schortje voor? Het is waar, ik heb al in vele jaren geen rok meer gedragen, maar ik word geacht te weten dat ik bedoeld ben met dat poppetje in een wijduitstaande jurk en niet met dat poppetje met twee broekspijpen, hoewel ik daar meer op lijk. Claar verzamelt ook al een tijdje zulke WC poppetjes, en die komen dus nog, in het kader van de nieuwe campagne voor meer lichtvoetigheid op dit weblog.

En ik heb nog zoveel liggen dat ik graag wil delen. Cohens lezing dus. Een verhandeling over feminisme en multiculturalisme van Sawitri Saharso. Een prachtige verhandeling over multiculturalisme van Ruben Gowricharn. Ik wil meer tijd!

Column van Bas Heijne. Vond ik lang geen aardige man, omdat hij eens een venijnige column schreef omdat ik in een stuk zo vaak ‘ ik’ zei. Daar was ik boos over, want ik zeg niet altijd ik omdat ik zo belangrijk ben, maar omdat ik het belangrijk vind, voor de onderlinge communicatie, dat we ons niet verstoppen achter ‘men’ en ‘het’ en ‘er’ , alsof onze meningen uit de lucht zijn komen vallen en vanzelfsprekend de waarheid zijn en niet voortkomen uit hoogstpersoonlijke gedachten en ervaringen. Ik hou er niet van als mensen zich verschuilen achter hun mening. Ik ben dus erg voor heldere subjectiviteit in plaats van voor schijn objectiviteit. Dus zeg maar gewoon wie je bent en waarom je denkt wat je denkt. Maar Heijne steekt nu zelf zijn persoonlijke nek ver uit, al komt het woord ik er welgeteld maar twee keer in voor.

Citaat:

Het is bijna 2 november en in talloze herdenkingsstukken waarvoor binnen- en buitenlandse journalisten op dit moment heel het land en de knipselmappen om er achter te komen hoe het verder ging (hoe voelt Theodor Holman zich nu?) zal de nadruk komen te liggen op de dreiging van terrorsitische aanslagen en hoe het ervoor staat met de radicale islam en of er niet te veel vrijheid is opgeofferd om onze vrijheid te beschermen. En: is de samenleving uiteengevallen of is het toch gelukt om de boel bij elkaar te houden?
Er zal geprobeerd worden om de grote lijnen bloot te leggen – en die grote lijnen zullen niet gevonden worden. Want de situatie is er eigenlijk alleen maar onduidelijker op geworden. Een Franse journalist die ik deze week ontmoette, vatte de Hollandse paradox goed samen: in geen ander land was na een terroristische aanslag zoveel haat en onverdraagzaamheid jegens de moslims opgevlamd als in Nederland na 2 november, niet in Spanje, niet in Engeland, zelfs niet in de Verenigde Staten, maar diezelfde haat en onverdraagzaamheid waren al snel daarna weer op een onverklaarbare manier verdwenen.

Waar waren ze nu, wat was er gebeurd? Het onafhankelijke Kamerlid Geert Wilders, die zijn nieuwe partij in de dagen na de moord op Theo van Gogh oprichtte, zag in een jaar tijd in de polls het voorspelde aantal zetels van zestien slinken naar een op een goede dag en naar geen op een minder goede.

De haat is niet verdwenen, hij heeft zich alleen verplaatst. In de komende herdenkingsstukken zal het weer veel gaan over de botsing van culturen, maar wie naar Nederland kijkt – en dat is wat al die buitenlandse journalisten zo fascineert, ziet vooral een cultuur die steeds maar weer met zichzelf botst.

Keer op keer wordt verbaasd vastgesteld dat de leden van de Hofstadgroep in Nederland geboren en getogen zijn, en dat ze bovendien een behoorlijke opleiding hebben genoten – waarom zouden ze in godsnaam dood en verderf willen zaaien? Ze maken onmiskenbaar deel uit van de groep moslims bij wie wereldwijd de bliksem is ingeslagen, maar ze passen ook verrassend goed in de Hollandse internetcultuur waar een overspannen zelfbeeld en een extreme behoefte aan groepsgevoel steevast eindigt in hysterisch dreigen met moord en doodslag. De radicale islam is een internationaal fenomeen, maar de nederlandse variant doet verdacht Hollands aan, tot en met de idiote ons-kent-ons sfeer die er omheen hangt. Geert Wilders schrijft open brieven aan Mohammed B – het lijkt een kwestie van tijd voor ze Ivo Niehe op bezoek krijgen.

En nu Theo van Gogh alweer bijna heilig is verklaard, een goedmoedige lobbes doe wel eens verbaal doorschoot maar uiteindelijk het beste met de wereld voorhad, en ook nog de evenknie van Fassbinder, Bergman en Fellini, zou je bijna vergeten dat zijn website jarenlang een afvoerput was van hysterische, maar wel degelijk serieus bedoelde cultuurkritische ranzigheid en een verzamelplaats van op hol geslagen figuren, die bijvoorbeeld de Gouden Tondeuze uitreikten – wie zou er deze maand weer kaal geschoren moeten worden wegens landverraad in naam van het multiculturalisme? Er loopt een rode lijn van dit soort ludieke acties en de uitverkiezing op een website van een linkse dierenactivist van de Dierenbeul van het jaar – de winnaar, lees ik in de Volkskrant, heeft inmiddels politiebescherming gekregen.

Dat soort acties laten een pathologie zien, die niets met botsing van culturen te maken heeft, en ook niets met links of rechts. De dierenactivist rechtvaardigt zijn actie met het vermeende leed dat zijn doelwit aanricht. Daarom mag hij voor eigen rechter spelen, jammer als er ook echt een executie van komt. Als er op 2 november eens over dit soort gevaarlijke hoogmoed gesproken zou worden – die kans acht ik nihil.

Zo. Het is licht geworden. Bijna tijd voor mijn kerk. Daarna komt kind langs voor een lekkere lunch en om me te helpen met camera en pc. En dan heb ik een afspraak met Hatice, die ik al te lang niet heb gezien. Ik denk nog eens aan Loesewies van der Laan, met dat onthullende zinnetje in haar interview, de vanzelfsprekendheid waarmee ze constateerde dat ‘wij’ geen allochtonen in onze vriendenkring hebben. Met de onderliggende suggestie dat dat wel aan ‘hun’ zou liggen. Alsof je moet gaan zitten wachten tot ‘zij’ de moeite nemen naar jou toe te komen. Ik zei het al eerder: geen woord met zo’n politieke lading als het woord wij. Het sluit in en het sluit uit. In haar wij ben ik in ieder geval niet opgenomen, want wij hebben wel degelijk een multiculturele vriendenkring. In mijn wij is Loesewies van harte welkom. Kom eens kijken zou ik zeggen.