Kind langs geweest, alles doet het weer, ik had iets veel te ingewikkelds bedacht om de foto’s op mijn PC te krijgen, je moet ook niet denken, zegt Kind, kijk zo. Fluitje van een cent. Leve Kind.

Interessante ontmoeting met Hatice Onat van Dogus, het Nederlands-Turkse blad. Heeft een plannetje waar ze voor met me samen wil werken. Er leuk. Ik zeg er nog niets over, eerst kijken of het gaat lukken. Zijn het heel erg eens: het middenveld versterken, daarvoor is het juist erg leuk dat allo en auto samenwerken, verschillende visies naast elkaar zetten, ook laten zien waar we hetzelfde denken ondanks zulke verschillende of juist ook dezelfde levenservaringen. Kon Hatice haar landgenote Josephine toespreken, die poes komt tenslotte uit Istanboel en heeft nog steeds inburgeringsproblemen. En naar mij luistert ze niet. Eens kijken of ze nu op wil houden met rauwe eieren van het aanrecht af te meppen als ik even niet oplet. Ze lust niet eens rauwe eieren, ze lust blik. Ze wil zich gewoon niet aanpassen.

Zoals verwacht wat mopperende klanten die me nog eens komen vertellen hoe ondemocratisch ik ben dat ik minder toe ga laten op mijn weblog. Uiteraard de mensen die er zelf niet meer op komen. En waarom toch, zei er een, iemand een NSBer noemen is toch ook een mening? Ik geloof dat we opnieuw uit moeten leggen wat NSBers waren: collaborateurs die samenwerkten met de bezetter, joden aangaven, meeverantwoordelijk waren voor de vernietiging van mensen. Met de volstrekte devaluatie van zulke termen hebben we straks geen woorden voor de echte collaborateurs van verdrijving en vervolging van groepen mensen.

Even langs bij het nog nieuwe weblog van Femke Halsema. Die wil haar weblog wel openstellen voor alle reacties, net zoals ik het deed in het begin. Openheid: het is een mooi principe. Het resultaat ervan is minder mooi. Openheid werkt vooral voor welwillende mensen, maar is weinig bestand tegen de kwaadwillenden. Dat is het probleem. De eerste lullige reactie heeft ze ook al binnen, waarin zijzelf een oliedomme temerige doos genoemd wordt, benevens een linkse hypocriete collaborateur en Mohammed Rabbae wordt uitgemaakt voor moslimnazihond en vuile stinknazi. Leve de vrijheid van meningsuiting. Zoals dat gaat trekt zo’n bijdrage alle aandacht naar zich toe zodat er weer eens niet gediscussieerd wordt over het onderwerp zelf. Ik ben benieuwd of ze het volhoudt. En nu hou ik maar weer eens op om daarover te zeuren.

En zo ziet Claar eruit, die net als ik niet houdt van gefotografeerd worden dus ferme bekken trekt. Ik vind ze wel leuk. Kan het zo, Claar?

Aan het werk. Het is maandagochtend, mijn Kifaia ochtend en Joke en ik knutselen een nieuwe folder voor de stichting in elkaar. Op de computer. Knap van ons.