Goed met Paul gewerkt aan de WIA/WAO. Helpt me om de grote lijnen te zien die we moeten volgen in het debat. Ik raak geoefend in het selecteren, het gigantische dossier te wieden, over te houden wat ik echt nodig heb. Er op te vertrouwen dat de juridische details wel door mijn collega’s die daar beter in geschoold zijn op tafel worden gelegd. Is toch vaak het geval, dat er zo op de details van een wet wordt ingegaan, dat iedereen vergeten lijkt dat de wet als geheel niet deugt en deel uitmaakt van een hervormingsplan dat niet deugt.
Toen ik voor het eerst een grote wet moest behandelen, Werk en Bijstand, en ik naar de metershoge stapels papier keek was ik echt in wanhoop. Dacht nog dat je alles moest lezen – en snappen. En mijn IQ is best in orde, maar dat politikinees, ik moet echt zo mijn best te doen om te begrijpen wat de minister of zijn ambtenaren nu werkelijk zeggen. Ik begin het onder de knie te krijgen, en kijk minder tegen dinsdag op dan ik twee jaar geleden gedaan zou hebben. Ook deze gaan we waarschijnlijk verliezen. Wat niet wegneemt dat ik mijn best moet doen.
Spannend is nog wat het CDA gaat doen. Want daar zitten ze met hun ‘sociale hart’ aan de ene kant en de druk om met de minister mee te stemmen aan de andere. Want dat er veel schade wordt aangericht, juist onder de mensen die dan het minste verdienen, is ook voor hen wel duidelijk. Dus ik ben benieuwd op welk accoordje ze het deze keer willen gooien, welke verzachtende omstandigheden er nog uitgesleept kunnen worden. Met de zorgwet was dat een onduidelijk potje voor reparatiemaatregelen, waarvan de minister zegt dat hij dat niet zo heeft toegezegd, althans niet met een bedrag erbij, en het CDA het toch wil declareren als een winstje om goed te maken dat ze met een slechte wet hebben ingestemd.
Beelden van de plechtigheid bij de crematie van Karin Adelmund. Verdrietige gezichten van de PvdAers. Klaas de Vries. Saskia Noorman. Jeltje. De man van Karin die vertelde dat ze al lang last had van haar hart en wist dat ze rustiger aan moest doen, “ik wil minder willen”, niet gelukt. Herkenbaar.
En dan denk ik: laat ik vooral vasthouden aan de rustpunten die ik probeer in te bouwen in de week. Geen heel weekeinde vrij, dat hoeft niet. Maar wel de kerk op zondag, de markt op zaterdag als ik niet het land in moet, en als het even kan de sauna op woensdagmiddag, waar ik meestal met Anneke heen ga, we de wereld doornemen tussen het zwemmen en zweten in, en ik rozig en vredig op de bank bij het haardvuur toch maar een stapel leeswerk doorneem – als ik niet in slaap val. Het voelt zo vaak als luxe en dan moet ik mezelf voorhouden dat het dat niet is.
Ander ontroerend beeld: dat van zwarte Amerikaanse Rosa Parks, die nu, in de negentig, is overleden. In 1955 stond ze in de bus niet op, toen ze plaats had moeten maken voor een blanke. Het mooie ervan is juist dat het zo weinig heldhaftig was. Maar gewoon: geen zin meer. En niet omdat ze moe was, zegt ze er bij, maar omdat ze moe was van toegeven.
Dat was het begin van een sterke en succesvolle burgerrechtenbeweging voor zwarten. Zo’n gebeurtenis die je niet kunt organiseren, en die pas achteraf een historisch moment geweest blijkt te zijn.
In de rubriek maffe berichtjes: column van Henk Spaan in het Parool. Had ik overheen gelezen, kreeg het van een vriendin die zei: heb jij een tweede huis in Preggio, waarom heb je dat nooit verteld? Ik lees het stukje. Blijkt het echtpaar Spaan te denken over de aanschaf van een tweede huisje in Italie. Begint Spaan ondertussen, afkeurend en afgunstig, over de luxe problemen van die klont Bekende Nederlanders die een tweede huis hebben in Preggio. Noemt hij ook mij, als ‘vergeten bestellerschrijver van weleer’. Niet zo vergeten, dus, anders begon hij er niet over. Mafkees. Ik ben nog nooit in Preggio geweest en ik heb geen tweede huis. Ik heb zelfs geen auto. Ik ga per jaar hoogstens een week op vakantie en af en toe een weekeindje Londen of Vlieland. De grote luxe van mijn leven is dat ik altijd het werk heb gedaan dat ik wilde doen, desnoods onbetaald, zoals mijn werk in Gaza. En de gastvrijheid die ik daar ontmoet me erg veel dierbaarder is dan een tweede huis. Misschien dat Spaan daar jaloers op is.
Nog even een zwik uitnodigingen voor debatten op KORT zetten. In deze ramadan maand is er bijna elke avond wel ergens een interessante discussie, ontmoeting, debat georganiseerd. Wie nu nog zegt dat de moslims in Nederland hun nek niet uitsteken cq beweert dat het zo moeilijk is om met hen in contact te komen is van kwade wil. Mijn probleem is vooral dat ik niet overal heen kan.