Ben ik weer. Min of meer. Paar lieverds belden me of ze een boodschapje voor me konden doen of een sinaasappeltje uitpersen voor me en of ik wel hoestdrank in huis heb. Hoe weet je dat ik ziek ben – o ja, dat staat op mijn weblog. Zo word ik wel eens om half acht ’s ochtends gebeld: ik zie aan je weblog dat je al op bent. Zo hou ik weinig meer geheim en spijbelen is er niet meer bij. En wordt er veel met me meegeleefd. Daar wordt een mens snel beter van.

Veel gelezen, dat ging nog. Boek van Jutta Chorus en Ahmet Olgun, In godsnaam. Over het jaar voorafgaande aan de moord, drie mensen en hun omgeving op de voet gevolgd, Theo van Gogh, Ayaan Hirsi Ali en Mohammed B. Goed geresearched en leest als een trein. Voor degenen die met terugwerkende kracht Van Gogh willen zien als een goedmoedige lobbes die wel eens over de schreef ging: hij is wel degelijk een keer veroordeeld wegens antisemitisme en moest een fikse boete betalen, en een keer werd hij vrijgesproken.

Ook gelezen: het boek dat Trees ons aanbeveelt. Susan Nathan, De andere kant van Israel. Een heel belangrijk boek, en ik zou willen dat iedereen het las. Als we het over Palestijnen hebben is de focus meestal gericht op de Gazastrook en de Westoever, niet op de miljoen Palestijnen binnen Israel zelf die wel Israelisch staatsburgerschap hebben, maar niet gelijke burgerrechten. Over de bezetting maken veel critici van Israel zich wel druk, maar over de positie van Palestijnen binnen Israel zelf nauwelijks, dat is een ‘interne aangelegenheid’. Terwijl het volstrekt duidelijk maakt wat voor een land Israel is geworden, een zogenaamde democratie, de enige in het Midden-Oosten zeggen ze zelf graag, die op een apartheidsbeginsel is gebouwd. Susan Nathan, een van de heel weinige joodse Israeli’s die de apartheidslijn heeft overgestoken en aan de Arabische kant woont draait er niet omheen: dit is fundamenteel racisme. Dat schrijft ze niet zomaar in een woedende opwelling, haar boek is (in samenwerking met Jonathan Cook, begrijp ik) heel erg grondig onderbouwd. Wie dit boek heeft gelezen weet er echt meer van.

Klein pamfletje, tussendoor. Vilan van de Loo, Het nieuwe onbehagen. Op naar een derde feministische golf. Binnenkort viert het IIAV, het Internationale Archief voor de Vrouwenbeweging een jubileum, met veel festiviteiten (waar ik ook aan mee doe) en een boek over de Tweede Golf, geschreven door dezelfde Van de Loo. Leuk initiatief. En niet makkelijk, om een boek te schrijven over een beweging waar de meeste eigenwijze deelnemers nog van leven. Ik ben benieuwd. Maar ik moet zeggen dat ik van het pamfletje niet vrolijker werd.

Het is al eerder geprobeerd, om de ‘derde golf’ uit te roepen. Daar was de “Harde Kern”, een serieuze groep, feitelijk meer de staart van de tweede golf dan het begin van een nieuwe, en er waren wat solistische pogingen. Macha, macha was er een en nog zo’n werkje, die meer geschreven leken uit behoefte om zich af te zetten tegen die dominante groep feministes van de tweede golf dan gebaseerd op een oprechte poging om iets nieuws te beginnen. Het bleven daarom voorspelbaar eendagsvliegen. Toen de poging van Opzij om Ayaan Hirsi Ali de Derde Golf uit te laten roepen. Werd ook niks, want de vrouwen die werden opgeroepen zien Hirsi Ali niet als hun woordvoerder. En nu weer een pamfletje, waarin vrouwen ‘met een ijzeren opgewekte vasthoudendheid’ worden opgeroepen om weer in actie te komen. Daar zou ik niets op tegen hebben maar er is een ding in het pamfletje dat me diep stoort. Dat is het hoofdstukje onder de titel ‘ze is een vreemdeling zeker’. Dat begint al zo: “Ik ken geen enkele vrouw die moslim is”. Behalve de meer dan zichtbare Hirsi Ali, die omschreven wordt als “deze vrouw is het gezicht geworden van de pijn, de schaamte en de mogelijke vrijheid van moslimvrouwen” zijn moslimvrouwen voor de schrijfster de onkenbare ander. De vrouwen die ze zaterdags ziet op de markt: “We weten van elkaars bestaan, we vinden elkaar anders, onbereikbaar, al kijken we tegelijkertijd naar dezelfde kist tomaten. Want we zijn anders. Ik vraag ze niets. Ze hebben mij ook niets te zeggen.” En wat later: “We zijn vreemden voor elkaar, een imam zegt dat het zo moet zijn.” Het wordt nog erger, over vrouwen die hun dochters laten versnijden en over stenigen in de achtertuin.

Hoe krijg je het voor elkaar, als je je interesseert voor vrouwenemancipatie, en dus ook voor die van migrantenvrouwen, om al die tijd je ogen zo dicht te hebben voor de ontwikkelingen die plaats vinden. En dat ook nog heel gewoon te vinden, want die anderen zijn zo anders, ‘en ze hebben mij niets te zeggen’. Hoe weet je dat, als je geen enkele poging tot kontakt hebt ondernomen, alle uitnodigingen om deel te nemen aan discussies en ontmoetingen kennelijk hebt genegeerd, niets hebt gelezen van wat er de laatste tijd is gepubliceerd aan artikelen en boeken van en over moslima’s en de hele heftige discussie over vrouwen en islam eenvoudig hebt overgeslagen? Ik moet zeggen dat ik de vanzelfsprekendheid waarmee verondersteld wordt dat die ‘zaterdagvrouwen’ niets van belang te zeggen hebben ronduit stuitend vind. Voor iemand die de derde golf uit wil roepen. En die niet door heeft dat die derde golf al lang is begonnen.

Dus ben ik benieuwd naar het boek over de Tweede Golf. Het zou mij niet verbazen als daar weinig in te vinden is over de feministische stroming die zich bezig hield met diversiteit, de heftige debatten tussen ‘witte’ en ‘zwarte’ vrouwen, die een directe link hebben naar de situatie nu. Maar we zullen zien.

Zoals ik zei: ik volg met belangstelling en enig mededogen de ontwikkelingen op het weblog van Femke Halsema, die moedig vond dat ze niet moest selecteren, en het principe van de vrije meningsuiting hoog wilde houden. Dat heeft ze geweten. Ga kijken wat voor een puinhoop het is geworden. Want zoals voorspelbaar wanneer er een weblog of site open staat verzamelt zich daar al het spul dat niet genoeg heeft aan hun eigen websites en die al verwijderd zijn van andere weblogs – waaronder de mijne. En die even de kans schoon zien om flink uit te pakken over links en over moslims. Wanhopig doet Femke nog een poging om de troepen tot redelijkheid te bewegen, uiteraard tevergeefs. Want om een ‘democratische discussie’ gaat het die lui uiteraard helemaal niet. Geen enkele van de usual suspects doet ook maar een poging om de schijn in stand te houden dat ze geinteresseerd zouden zijn in wat een ander te zeggen heeft. (Waarmee duidelijk wordt dat de grootste helden van de vrijheid van meningsuiting alleen geinteresseerd zijn in die van henzelf). En dus gebeurt er wat op alle weblogs gebeurt waar geen selectie wordt toegepast en geen regels worden gesteld: de mensen die wel geinteresseerd zijn in debat en discussie haken af. De wet van de jungle: de grootste schreeuwers blijven over. Ga kijken: weblog van Femke Halsema.

Dit is dus de grote vergissing: dat je de vrijheid van meningsuiting het beste dient door alles maar voor iedereen open te stellen en geen enkele restrictie toe te passen. Ga na: wat zou er van het onderwijs nog terecht komen wanneer leerkrachten alles overlieten aan de leerlingen, en er niet voor zorgden dat ook de zachtere stemmen of de minderheden in de groep aan het woord kwamen. Hoe zouden kranten er uit zien wanneer ze alles wat ingestuurd werd maar op zouden nemen. Hoe zouden discussieprogramma’s op de tv er uitzien (die ik meestal zo ook al erg genoeg vind) wanneer niet een discussieleider de deelnemers had geselecteerd en in ieder geval een poging deed om iedereen aan het woord te laten en de ander uit te laten praten? En waar komt toch de gedachte vandaan dat het internet geen eigen regels zou moeten hanteren? Juist als je voor vrijheid van meningsuiting bent zul je regels moeten handhaven – dat is ondertussen mijn conclusie. Dat kunnen we niet voor het internet als geheel, het kan in ieder geval wel voor elke weblog of site afzonderlijk.

Dus die meneer die zich graag onder de ‘anderdenkenden’ schaart en die maar niet op kan houden om me te laten weten dat ik het meest lijk op Goebbels, Stalin en Mao, en dat de SP in essentie een hele gevaarlijke anti-democratische en anti-vrijheid van meningsuiting partij is geworden die nog het meeste lijkt op de NSB, die meneer heeft mij alweer niet overtuigd dat ik zijn interessante meningen maar toe moet laten. Niet te geloven dat figuren als ik senator kunnen zijn, nu mijn ‘ware aard’ zichtbaar is geworden, zegt meneer. Wat je gelijk hebt: niet te geloven.