Een debat over integreren, in Rotterdam, georganiseerd door de SP.
Niet heel veel mensen in de zaal, maar wel een hele interessante mix, net als het panel trouwens, waar ik in zat. Ronald was ziek geworden, Bob ter Haar nam het voorzitterschap over en deed dat prachtig. Fikse onderwerpen: wat willen we met het onderwijs, hoe zit het met discriminatie in het werk, wat doen we met de mix in de buurt, en hoe gaat het met het deurbeleid in het uitgaansleven voor jongeren?

(Llloyd en Pinar)

Het goede van het debat was dat iedereen pittige opvattingen had, maar dat het nooit een vervelend wellis nietis discussie werd, met elkaar bekeken we de zaken van verschillende kanten. Jawel, zij die we nog steeds allocht0nen noemen moeten ook hun eigen verantwoordelijkheid nemen, dat vonden ook de ‘allochtonen’ in het panel, zoals Lloyd Beaton (M-plex), Pinar Coskun (stadsadviseur), en Senay Ozdemir (hoofdredacteur SEN Magazine) maar het kan ook helemaal geen kwaad als de autochtonen ook even nadenken wat zij bij te dragen hebben aan een werkelijk leefbaar Rotterdam, niet het Rotterdam van de uitsluiting zoals de leefbaren dat voor ogen staat, en daar waren de autochtonen in het panel, Theo Cornelissen (SP gemeenteraadslid), Rene Romer (TransCity) en ik het weer over eens.

(Senay)

(Senay en Rene)

Ik zat decoratief maar een beetje ongemakkelijk op een hoge kruk, en kon niet veel aantekeningen maken. Maar dit bleef me bij:

Dat Lloyd zei dat de allochtonen wel degelijk zelf iets konden doen aan hun presentatie bij sollicitaties. Hij gaf daar, als werkgever, zelf ook trainingen over. Simpele vraag: weet een sollicitant wel iets van het bedrijf waar hij wil gaan werken? Aan de andere kant: kijken al die Hollandse Nederlanders (leuke nieuwe term voor autochtonen) wel eerlijk in de spiegel en vragen ze zich wel af of ze de integratie van al die anderen ook echt willen?

We hadden een fikse discussie over de scholen. We zeggen dat we voor spreiding zijn en voor gemengde scholen, maar wat zeggen we eigenlijk? Pinar vond dat het helemaal niet gezegd is dat gemengde scholen altijd beter zijn en dat spreiding voor alles een antwoord is. Het zijn twee zaken: alle kinderen verdienen het beste onderwijs. En het is niet gezegd dat zogenaamde zwarte scholen, of bijzondere scholen, of islamitische scholen het daarbij slechter doen dan openbare en gemengde. Maar er is nog een andere kant. In Nederland blijkt een groot deel van de autochtone bevolking bang voor migranten of liever nog, moslims. En dat gaat gelijk op met het gegeven dat de meesten van die bange Hollandse Nederlanders geen migranten kennen. Dus zou het heel goed zijn als alle Nederlanders, als kind al, heel vanzelfsprekend op gemengde scholen zouden zitten waar ze elkaar leren kennen. Het probleem van de integratie wordt steeds opnieuw, en vooral ook door Verdonk, als plicht bij de allochtonen gelegd. Maar wat valt er voor de allochtonen eigenlijk te integreren als de autochtonen dat afhouden?

(Dyna)

(Bob)

(Theo)

Over de overheid gesproken, Rene vroeg in welke mate zij het goede voorbeeld gaven. Hoeveel procent allochtonen hebben zij eigenlijk in dienst?

Er zijn geen kansarmen, zei iemand in de zaal. Er zijn alleen arme kansrijken.

En dan het wonen. In Rotterdam met de aanstaande Rotterdamwet een actueel onderwerp. Hoe bevorder je spreiding, toch niet door de minima uit te sluiten van bepaalde wijken zonder dat ze ergens anders goedkope woningen aangeboden krijgen? Het punt is dat ‘gettovorming’ niet alleen plaats vindt aan de ‘arme’ kant. Maar wie maakt zich druk over de getto’s van de rijken? Lloyd zei: rijke mensen zijn wel goed voor hun huizen, maar niet voor hun buurt. En in de arme wijken wordt er altijd gekankerd over die allochtonen die hun vuilniszakken over het balkon zouden kieperen, maar waar hij zelf, wonend in een niet-arme buurt vooral last van heeft is al die stront op straat, en die komt niet van allochtone hondjes.

Theo wees er op dat het eigenlijk niet ging over kleur, maar over armoede en rijkdom. Over sociaal-economische achterstand. Maar ik zei dat ik dat wel met hem eens was, maar dat er ook nog zoiets is als racisme, dat niet alleen te herleiden valt tot economie. Wat zien we: dat mensen die zich niet welkom voelen zich steeds meer achter hun voordeur terugtrekken en zich weinig aan de buurt gelegen laten liggen. Maar dat ook de autochtonen zich niet meer thuis voelen in hun buurt, met al die bewoners die ze niet meer herkennen. Het is dus een wederzijds proces waarmee de kloof groter wordt en de sociale cohesie verdwijnt.

En dan over de uitsluiting in het uitgaansleven. Een paar mensen in de zaal hadden dat wel eens meegemaakt, maar ook autochtonen met te lang haar of op sandalen. Lloyd zei: de enige keer dat ik ergens geweigerd ben was door een paar Marokkanen aan de deur. Maar ik weet dat het wel bestaat.

Jongeren hebben last van uitsluiting, al kunnen ze daar zelf ook wel wat aan doen. Ze hebben ook last hoe er over hen in de media wordt gesproken. Alsof ze allemaal alleen maar probleemgevallen zijn. Stom van die uitgaansgelegenheden trouwens, die niet zien dat de allochtone jongeren, de helft van de stad, de toekomst van de stad, geld en goud zijn. Ze laten zomaar een zak met goud liggen. Het positieve ervan is dat allerlei groepen nu zelf hun feesten maken.

Theo: er zijn wel convenanten gesloten dat het nu afgelopen moet zijn met die uitsluiting, maar elke keer opnieuw schiet het er weer in. We moeten waakzaam blijven. En Senay zei: als allochtonen bij de deur geweigerd worden, gaan ze hun eigen partys bouwen. Dat kan heel goed, zei Lloyd, maar dan doe je feitelijk niets aan het probleem. Er waren gelegenheden waar je vroeger als allochtoon niet in kwam, maar de euro is hard, en toen het slecht met ze ging lieten ze toch anderen binnen.

Lloyd: de witte man en de witte vrouw moeten eens eerlijk naar zichzelf kijken: willen ze ons wel een kans geven?
Bob protesteerde: ik vind het niet prettig om met alle blanken op een hoop geveegd te worden.
Lloyd: dan weet je ook eens hoe wij ons voelen.
Maar we hebben elkaar toch nodig, zei Bob. Dat was het slotwoord: we moeten toch samen werken, over die grenzen heen.

Daar was ik het erg mee eens.