Mist over de zee. Dan is er veel vis gevangen. Want dan is het ’s nachts donker en kunnen de vissers de vis beter lokken met hun lampen. Als het volle maan is varen ze vaak niet eens uit want tegen die grote lamp kunnen ze niet op. Er is wel weer een visser doodgeschoten.
Fatma heeft slecht geslapen. Ze woont in het noorden van Gazastad, tegen de stadsgrens van Jabalya aan, en ze hoort het schieten aan de grens, grote kanonnen, zegt ze. Wij zitten veilig midden in Gazastad, en het geluid wordt gedempt door de branding van de zee – ik heb alweer geslapen als een roos. Khaled ziet er ook niet zo florissant uit, maar dat heeft ook een reden.
Gisteren zijn we een groot deel van de dag bezig geweest met het conflict waar iedereen van weet, eerst met de groep coordinatoren, daarna met de gehele teams. Dit is waar het over gaat: seksuele intimidatie. Er zijn klachten gekomen van de vrouwen over een van de medewerkers. Het zijn geen zware klachten, seksueel getinte grappen, een hand op een wang, kaliber Lubbers, zeg maar, maar net als bij Lubbers zijn de effecten groot, en zeker hier. Het NCCR is principieel een gemengde organisatie, waar mannen en vrouwen samenwerken. Dat kan alleen als het veilig is. Zogauw het NCCR de naam zou krijgen dat het er voor vrouwen niet veilig is krijgen de vrouwen die hier werken thuis ruzie met vaders en echtgenoten. En als de reputatie van een vrouw echt geschonden zou worden kan het op vechten uitdraaien. Dus moeten de mannen, en al helemaal die in leidende posities, zich impeccabel gedragen. Dus als er toevallig een vrouw alleen met een man in een ruimte is, altijd de deur openlaten.
Jan vertelt wat over seksuele intimidatie. Over mannen die ook op het werk vrouwen blijven zien als object, over grenzen gaan, dat altijd blijven ontkennen. In all cultures men do bad things to women, and then they rule te world. Mona, een van de andere vrouwen roept spontaan naar Jan: God bless you.
Het nare is dat de man in kwestie geen enkel besef heeft dat hij regelmatig grenzen overschrijdt en het af wil doen als roddel. Zelfs zijn beste vrienden in het team hebben het beaamd en nog wil hij het niet echt onder ogen zien. Hij heeft in de groep zijn excuses aangeboden, maar alleen voor de problemen die hij heeft veroorzaakt. Het ziet er dus niet naar uit dat hij zijn gedrag zal veranderen. Het erge is dat hij verder als collega zeer gewaardeerd wordt. Ze willen hem niet kwijt, maar als ze het protocol voor de gedragscode volgen dan moet hij wel ontslagen worden. Niet makkelijk voor Khaled.
Jan doet verder met de groep een paar oefeningen hoe ze in de teams opener met elkaar kunnen spreken, want zo’n geval als dit heeft ook tot het gevolg dat er door de gehele organisatie heen kongsi’s ontstaan, roddel en achterklap. We hebben in Nederland ook kunnen zien hoe een hele school gesplitst werd door en geval van seksuele intimidatie. Maar zo te zien is de schade hier in de organisatie nog beperkt. Er wordt enthousiast gewerkt met de oefeningen.
Even naar de markt voor cadeautjes. Voetbalshirtjes voor de jongens van Joes. Zo’n prachtige lelijke tissuedoos die hier centraal in elke woning staat. Ik koop drie aanstekers waarvan er maar een het blijkt te doen.
Vanochtend gaat Jan weer terug naar Nederland en doet Joes de training.
En dit is alleen voor Helma en Leo: de geborduurde kaarten. Zonder envelop zijn ze net kleiner dan een halve A4. Met de mooie envelop met gouden randje erbij steekt die aan de korte kant net een millimetertje uit over de helft van A4 heen.
Ter verklaring: we slepen straks negenhonderd door de gehandicapten met de hand geborduurde kaarten mee, om naar onze donors te versturen in het december pakketje. Dus wie er eentje wil moet snel even donor worden. Alles boven een tientje.