Laatste dag. Even mee naar de Amerikaanse Internationale school waar Walid en Wassim, de zoons van Khaled op zitten. Ze hebben vandaag een ‘funrun’ en of ik foto’s kom maken. Dus ben ik wat laat terug op het centrum en dan sta ik te wachten op de taxi voor de rit naar Erez, maar die belt dat hij er niet doorheen komt, door de begrafenisstoeten van de vier mannen die gisteren door het Israelische leger vanuit een helicopter zijn doodgeschoten. Terwijl ik sta te wachten bromt er alweer een helicopter in de lucht. In Gaza is dat een onheilspellend geluid, het betekent vaak dat er doden gaan vallen.

Dan brengt Nasser me maar, toeterend door de nauwe straten van de oude stad, om de begrafenisstoeten te vermijden. We komen nog even vast te zitten in een verkeersopstopping van ezelskarretjes. Erez ging makkelijk. Checkpoint vlak voor Tel Aviv ging makkelijk. Security op Ben Goerion redelijk snel.

En dan proberen over te schakelen naar die andere wereld, van toeristen en mensen met gewone paspoorten die het heel normaal vinden dat ze kunnen reizen. Ook in het vliegtuig spoken de verhalen nog lang in mijn hoofd. Zoals Fatma vertelde over de cursus die ze had gegeven aan de coordinatoren, over hoe ze een jaarplan moeten maken. Dat is nog niet zo eenvoudig in een land waar mensen niet makkelijk een jaar vooruit kijken. Maar nu hebben ze geleerd om een onderscheid te maken tussen doelen en activiteiten, before, they make salad, zegt ze in haar onnavolgbare engels. Verhalen over de verkiezingstoestanden. Khaled vertelde dat Marwan Barghouti nu op twee lijsten staat, de nieuwe en die van Mahmoud Abbas. Hij krijgt 24 uur om te kiezen. Khaled hoopt dat hij bij Abbas blijft. De kans dat er in januari werkelijk verkiezingen komen schat hij nu een stuk lager in.

Taxi naar huis. Rijden langs de bloemenwinkel waar een bord op staat: Bruids- en grafwerk. Thuis. Katten. Kranten. Post. Altijd nog een beetje onwezenlijk.

Vanmiddag moet ik op de thee bij de koningin. De malika. Ook onwezenlijk. Mijn ziel moet nog landen.