Met de kerstgroeten uit Londen (van Famile Arslan.)
9 gedachten over “Meer kerstgroeten”
Brrrr, erg wrang, hoor…. Jakkes.
Hé Anja,
Not funny!
Groet,
Amita
Ik vond hem wel grappig: het lijkt er immers op dat iedereen met een baard en een rugzak verdacht is. Geeft mooi aan hoe belachelijk dat is.
Ik vind hem wel leuk Anja en Famile.
sluit me aan bij 3,.. lol 🙂
Ik ga eigenlijk nooit met de trein, maar op 27 nov. zijn Jan, Abdallah (Egyptenaar) en ik (met hoofddoek) samen met de trein naar de bijeenkomst van Samen tegen Racisme in Amsterdam geweest.We hadden veel bekijks in de trein.We hadden alle 3 een rugzak bij ons, maar we hebben de spot gedreven met Abdallah’s rugzak en daar ook hartelijk om gelachen ( en Abdallah nog wel het meest)Tijdens de reis had ik een ongemakkelijk gevoel, wat ik steeds probeerde te negeren. Per slot van rekening was het een interessante en gezellige dag.Later besefte ik me eigenlijk, dat de rugtas van Abdallah in combinatie met mijn hoofddoek mij toch dat onveilige gevoel gaf. En daar schrok ik best wel van.
In eerste instantie vind ik deze grap gewoon grappig, maar tegelijkertijd zit er voor mij ook wel een stukje waarheid in.
Vorig jaar in de zomer maakte ik voor het eerst kennis met wat Els beschrijft als “een ongemakkelijk gevoel”. Er zat een oude gesluierde vrouw tegenover mij in de eersteklascoupé, zo te zien uit Sri Lanka of India. Met een jongere vrouw, ook gesluierd. Omdat het heel druk was konden ze niet bij elkaar zitten. Ze hadden een hoop grote tassen bij zich. Op zeker ogenblik riep de oude vrouw iets door de coupé naar de jonge. Voor de andere reizigers niet te verstaan, maar het klonk nogal paniekerig. De jonge riep iets terug, het klonk sussend. Ze stonden allebei gehaast op en verdwenen. Met achterlating van alle tassen.
Het duurde maar een paar minuten of de coupé werd al onrustig. En naarmate de vrouwen langer wegbleven, nam de onrust toe. Iedereen begon met iedereen te praten. Mensen vroegen aan mij of ik de vrouw die tegenover me zat, kende. Wat ze was gaan doen. Een meneer duurde het te lang en hij stond tenslotte bruusk op om de conducteur te gaan zoeken. Twee Limburgse vrouwen belden het thuisfront, om te overleggen of dit nou gevaarlijk was of niet. Ik kreeg bijna ruzie met een jonge knul, omdat ik dacht dat er vast niets aan de hand was en gewoon mijn boek las.
De vrouwen waren nog steeds weg, toen de conducteur arriveerde. Hij overlegde via de portofoon met de machinist. Ja, er staan tassen, nee, de vrouwen zijn er niet en ik kan ze niet vinden, ja, de mensen hier maken zich erg ongerust. Besloten werd, de trein voor Utrecht stop te zetten als de vrouwen niet binnen vijf minuten weer op zouden duiken. En wij moesten de coupé ontruimen van de conducteur. Hijzelf zou de ontruiming leiden.
Maar voor het zover was, kwam de jonge vrouw terug. Ze ging tegenover mij zitten, maakte een tas open en rommelde erin, zich nog van geen kwaad bewust. In vlekkeloos Nederlands zei ze tegen mij: mijn moeder is niet lekker geworden, hebt u misschien een asperine bij u? Die had ik.
Toen merkte ze pas dat er wat gaande was. Dat iedereen naar haar keek. De conducteur viel enorm tegen haar uit. Dat het niet verantwoord was de bagage zomaar achter te laten, dat ze grote paniek had veroorzaakt.
Daar was ze stil van. Jeetje, zei ze. Dat wist ik niet, sorry. Mijn moeder werd niet goed, maar wilde al onze bagage meenemen naar het toilet. Maar ik zei tegen haar dat dit Holland is en dat ze haar tassen gewoon kon laten staan. Dat niemand eraan zou komen.
Life does not cease to be funny when people die any more than it ceases to be serious when people laugh.
George Bernard Shaw (1856 – 1950)
@clara:
Ik begrijp die paniek volledig. Ik stoorde me dan ook bijzonder aan het feit dat, na het incident met de moslim jongens die in het toilet van een trein een ritueel uitvoerden, velen riepen ‘dat je in Nederland nieteens meer je geloof uit kan oefenen zonder dat er paniek ontstaat’.
Ik zal de eerste zijn die toegeeft dat hij érg in paniek raakt wanneer twee jongens met baarden en jurken in een toilet verdwijnen, en dat vind ik ook niet iets om je voor te schamen. Afgezien van de politiek correcte wenselijkheid van zo’n reactie, is het na de recente aanslagen een logische en begrijpelijke reflex.
Ik sta zeer huiverig tegenover moslimmannen in jurken. Zo sta ik overigens ook huiverig tegenover zwartekousen-types uit de zogenaamde Bible Belt, alleen die zijn met minder en plegen doorgaans geen aanslagen.
Brrrr, erg wrang, hoor…. Jakkes.
Hé Anja,
Not funny!
Groet,
Amita
Ik vond hem wel grappig: het lijkt er immers op dat iedereen met een baard en een rugzak verdacht is. Geeft mooi aan hoe belachelijk dat is.
Ik vind hem wel leuk Anja en Famile.
sluit me aan bij 3,.. lol 🙂
Ik ga eigenlijk nooit met de trein, maar op 27 nov. zijn Jan, Abdallah (Egyptenaar) en ik (met hoofddoek) samen met de trein naar de bijeenkomst van Samen tegen Racisme in Amsterdam geweest.We hadden veel bekijks in de trein.We hadden alle 3 een rugzak bij ons, maar we hebben de spot gedreven met Abdallah’s rugzak en daar ook hartelijk om gelachen ( en Abdallah nog wel het meest)Tijdens de reis had ik een ongemakkelijk gevoel, wat ik steeds probeerde te negeren. Per slot van rekening was het een interessante en gezellige dag.Later besefte ik me eigenlijk, dat de rugtas van Abdallah in combinatie met mijn hoofddoek mij toch dat onveilige gevoel gaf. En daar schrok ik best wel van.
In eerste instantie vind ik deze grap gewoon grappig, maar tegelijkertijd zit er voor mij ook wel een stukje waarheid in.
Vorig jaar in de zomer maakte ik voor het eerst kennis met wat Els beschrijft als “een ongemakkelijk gevoel”. Er zat een oude gesluierde vrouw tegenover mij in de eersteklascoupé, zo te zien uit Sri Lanka of India. Met een jongere vrouw, ook gesluierd. Omdat het heel druk was konden ze niet bij elkaar zitten. Ze hadden een hoop grote tassen bij zich. Op zeker ogenblik riep de oude vrouw iets door de coupé naar de jonge. Voor de andere reizigers niet te verstaan, maar het klonk nogal paniekerig. De jonge riep iets terug, het klonk sussend. Ze stonden allebei gehaast op en verdwenen. Met achterlating van alle tassen.
Het duurde maar een paar minuten of de coupé werd al onrustig. En naarmate de vrouwen langer wegbleven, nam de onrust toe. Iedereen begon met iedereen te praten. Mensen vroegen aan mij of ik de vrouw die tegenover me zat, kende. Wat ze was gaan doen. Een meneer duurde het te lang en hij stond tenslotte bruusk op om de conducteur te gaan zoeken. Twee Limburgse vrouwen belden het thuisfront, om te overleggen of dit nou gevaarlijk was of niet. Ik kreeg bijna ruzie met een jonge knul, omdat ik dacht dat er vast niets aan de hand was en gewoon mijn boek las.
De vrouwen waren nog steeds weg, toen de conducteur arriveerde. Hij overlegde via de portofoon met de machinist. Ja, er staan tassen, nee, de vrouwen zijn er niet en ik kan ze niet vinden, ja, de mensen hier maken zich erg ongerust. Besloten werd, de trein voor Utrecht stop te zetten als de vrouwen niet binnen vijf minuten weer op zouden duiken. En wij moesten de coupé ontruimen van de conducteur. Hijzelf zou de ontruiming leiden.
Maar voor het zover was, kwam de jonge vrouw terug. Ze ging tegenover mij zitten, maakte een tas open en rommelde erin, zich nog van geen kwaad bewust. In vlekkeloos Nederlands zei ze tegen mij: mijn moeder is niet lekker geworden, hebt u misschien een asperine bij u? Die had ik.
Toen merkte ze pas dat er wat gaande was. Dat iedereen naar haar keek. De conducteur viel enorm tegen haar uit. Dat het niet verantwoord was de bagage zomaar achter te laten, dat ze grote paniek had veroorzaakt.
Daar was ze stil van. Jeetje, zei ze. Dat wist ik niet, sorry. Mijn moeder werd niet goed, maar wilde al onze bagage meenemen naar het toilet. Maar ik zei tegen haar dat dit Holland is en dat ze haar tassen gewoon kon laten staan. Dat niemand eraan zou komen.
Life does not cease to be funny when people die any more than it ceases to be serious when people laugh.
George Bernard Shaw (1856 – 1950)
@clara:
Ik begrijp die paniek volledig. Ik stoorde me dan ook bijzonder aan het feit dat, na het incident met de moslim jongens die in het toilet van een trein een ritueel uitvoerden, velen riepen ‘dat je in Nederland nieteens meer je geloof uit kan oefenen zonder dat er paniek ontstaat’.
Ik zal de eerste zijn die toegeeft dat hij érg in paniek raakt wanneer twee jongens met baarden en jurken in een toilet verdwijnen, en dat vind ik ook niet iets om je voor te schamen. Afgezien van de politiek correcte wenselijkheid van zo’n reactie, is het na de recente aanslagen een logische en begrijpelijke reflex.
Ik sta zeer huiverig tegenover moslimmannen in jurken. Zo sta ik overigens ook huiverig tegenover zwartekousen-types uit de zogenaamde Bible Belt, alleen die zijn met minder en plegen doorgaans geen aanslagen.