Gisteren leuk bezoek, Ruben die ik al langer kende en nu de weblogglazenwasser is van Claar die ik leerde kennen via het net en toen hij ook – kwamen naar Amsterdam. Claar hier achter mijn PC om even haar werkjes te doen. Waar we het over hadden. Over Frederik van Eeden onder andere. Verder zijn we erg gewoon gebleven en hebben lekker gegeten. Wat is het toch prettig, vrienden in huis, vrienden in deze barre tijden, want verder veel slecht nieuws.

De kleine en minder kleine berichten. Verdonk is alweer op haar vingers getikt, deze keer heeft een rechtbank haar ongelijk gegeven omdat ze de toegang tot Nederland weigerde aan een Turkse jongen die na de dood van zijn moeder bij zijn hier wonende vader wilde intrekken. Verdonk vindt dat er geen sprake meer is van een gezinsband als mensen langer dan vijf jaar niet bij elkaar hebben gewoond. Dan moet je kennelijk je oude pa of je alleenstaande zoon maar vergeten. Als je migrant bent tenminste, want voor Nederlanders gelden andere regels: die zullen in de toekomst steeds vaker gedwongen worden om voor ouders te gaan zorgen. Ook als ze die vijf jaar niet hebben gezien.

De rechtbank vindt dat te streng, gelukkig, en niet in overeenstemming met de Europese Richtlijn. In plaats van er nog eens over na te denken gaat Verdonk in hoger beroep.

Nederland is het strengste in zijn toelatingsbeleid en in de invulling van het recht op gezinshereniging in Europa. Daar is nu dus die grens van vijf jaar, de zeer hoge leges voor verblijfs- en inreisdocumenten, binnenkort verplicht inburgeringsexamen in het land van herkomst, en een inkomen van 120% van het minimuminkomen voor migranten die hun partner over willen laten komen. Tiny Kox vroeg al tijdens het debat met Verdonk waarom Nederland zo nodig het allerstrengste moet zijn in Europa. Het antwoord kwam ongeveer neer op waarom niet. En laat die andere landen zich maar aanpassen aan ons, dan zijn ze allemaal even streng, en komen er geen mensen meer binnen via de zogenaamde Belgie route. Verdonk is dus erg populair onder dat deel van de bevolking die elke migrant er een te veel vinden. En niet erg onder migranten, die zich behoorlijk in de steek gelaten voelen. Terwijl ze die moet ondersteunen bij de integratie. Dat zal de Minister van Desintegratie ondanks haar nieuwe charmeoffensief (in Prive, een interview over haar problemen met de lijn die haar ‘menselijker’ moet maken) niet makkelijk vallen.

De Geus heeft drie miljoen extra toegezegd om het toezicht op de kinderopvang te verbeteren nadat is gebleken dat de kwaliteit terugloopt en er minder ouders gebruik van maken dan voorheen. Dit nadat hij zelf de minimale kwaliteitseisen in de wet heeft geschrapt omdat hij de ‘kinderopvangondernemers’ (zijn uitdrukking) niet voor de voeten wilde lopen. Opnieuw een voorbeeld van het geloof in de marktwerking: als de ondernemers hun gang maar kunnen gaan dan komt dat vanzelf de kwaliteit en de prijs ten goede door de onderlinge concurrentie. Niets is minder waar. Maar dat tast het geloof niet aan.

Net zo min als het werkt bij de electriciteit. Wil ik echt kunnen kiezen van wie ik mijn electriciteit krijg? Welnee. Ik wil dat het het doet als ik het knopje omdraai, ik wil graag voor de electriciteit betalen maar niet voor dure folders, beloofde lokkertjes en reclamespotjes die je vanzelf meebetaalt zogauw de marktwerking intreedt. Zo maakt alle dure werving die er plaats vindt op de zorgverzekeringsmarkt die zorg ook niet goedkoper. Of beter. Want iemand moet die tvspotjes toch betalen en dat zijn wij.

Een ander voorbeeld is de volledig kapot ‘ geliberaliseerde ‘ taximarkt. Ik neem al een jaar geen taxi meer bij het Centraal Station in Amsterdam, want daar is het oorlog. Nadat de markt was vrijgegeven kwamen er duizenden taxi’s bij. In de moordende concurrentie weigeren de taxi’s die een uur in de rij hebben gestaan voor ze aan de beurt zijn om zogenaamde korte ritjes te doen, want een uur wachten voor een tientje, daar hebben ze geen zin in. Dus moest ik soebatten of iemand me alsjeblieft naar huis wou brengen want ik woon nu eenmaal op een tientje afstand van het station. Soms probeerde iemand me een poot uit te draaien en bood een ritje aan tegen het dubbele tarief. Tegenwoordig loop ik dus door naar het Victoriahotel of naar de Dam, of bel een taxi die me aan de achterkant van het station ophaalt – want die heeft geen zin in bonje met dat onderwereldje aan de voorkant. Pas kon ik wel meerijden met een oudere man in een gedeukt koekblik – die mij vriendelijk vroeg of hij niet over de grachten hoefde te rijden want daar kon zijn auto niet tegen. De enkele keer dat ik nog een ouderwetse professionele taxichauffeur tref die eer legt in zijn vak, de weg kent, gewoon beleefd is, hoor ik de klachten: die hebben destijds veel geinvesteerd qua opleiding en het kopen van een vergunning, maar de markt is verziekt door de bijschnabbelende amateurs en veel van de oude garde heeft het opgegeven. Nu moet dus met veel extra geld, veel nieuwe regels, veel extra toezicht, geprobeerd worden om de kapot geliberaliseerde taximarkt weer in zijn voegen te krijgen. Komt iemand in het kabinet nu op het idee dat de liberalisering en de marktwerking niet altijd zegen brengt? Ik geloof het niet.

En dan Zalm, die vindt dat armoede relatief is. Heeft niemand ooit betwist. Iemand met een bijstandsuitkering hier is financieel beter af dat een Palestijnse vluchteling in een kamp die minder heeft dan twee euro per dag. En toen ik jong was, vlak na de oorlog, hadden we nog geen ijskast en borgen we de vleeswaren voor het weekeinde op in een teil die buiten aan een spijker hing. Dezelfde teil waar we zaterdags in gebaad werden want een douche hadden we ook nog niet. In de straat waar ik woonde speelden we buiten – ruimte zat, want maar weinig mensen hadden een auto. Dus inderdaad, we zijn een stuk beter af. Is dat een excuus voor Zalm?

Dit is een feit: dankzij deze regering wordt de kloof tussen arm en rijk in Nederland groter, niet kleiner. En het zijn niet alleen de mensen zonder werk die het moeilijk hebben om rond te komen en in de rij gaan staan bij de voedselbank. De nieuwe armen zijn de mensen met laagbetaald werk. Arm zijn in Nederland betekent nooit op vakantie, en geen verjaardagsfeestje voor de kinderen. Is dat erg? Dat is erg, omdat het niet zou hoeven. We zouden ons er diep voor moeten schamen.