(Hebron)

Terwijl we in de media op de hoogte worden gehouden van de ontvoeringen in Gaza, worden er ook op andere plekken mensen gekidnapt – waar we nooit van zouden horen als er niet een paar hardnekkige Israelische journalisten waren, Amira Hass en Gideon Levy van Haaretz die onvermoeibaar doorgaan met het beschrijven van de dagelijkse realiteit van de bezetting.

Het is bekend dat de Shin Beth, de Israelische geheime dienst, veel werk maakt van het werven van Palestijnse collaborateurs. Daar zijn legio technieken voor. Veel Palestijnen zijn afhankelijk van de gunsten en grillen van de Israelische overheidsdiensten of het leger, om een werkvergunning te krijgen om in Israel te werken, een uitreisvergunning, een vergunning voor gezinshereniging – noem maar op. Zo gaat het bijvoorbeeld, schrijft Levy. De man heet Omar, een Palestijn uit Khan Younis in Gaza, die eens als arbeider naar Israel kwam en daar bleef. Hij trouwde met een nieuwe immigrant, Olga, uit de Oekraine, die bij haar huwelijk overging tot de islam. Ze hebben twee kinderen, die Israelisch staatsburgerschap hebben. Het was een hele toer om alle papieren voor Omar in orde te krijgen, maar het leek te lukken. Hij had inmiddels een blauw identiteitsbewijs, een groen een laissez-passer (een soort paspoort) en een verbijfsvergunning die elke zes maanden vernieuwd moet worden en hoopte op Israelisch staatsburgerschap. Dat maakte hem kwetsbaar.

Omar werd op een dag gebeld door een man die zich Arik noemde. Hij miste nog een paar documenten voor de vernieuwing van de verlijfsvergunning. Toen Omar voor zijn afspraak met Arik in een cafe in Tel Aviv trof, werd hem verteld dat hij niets over de ontmoeting mocht zeggen aan Olga. Dit was het voorstel: Omar moest zijn broer uit Khan Younis naar Tel Aviv lokken. Omar die eens in de gevangenis had gezeten maar met de Oslo Acoorden was vrijgelaten werd kennelijk gezocht. Omar, die zijn broer al zeven jaar niet gezien had weigerde. Dan gaan we het leven moeilijk voor je maken, zei Arik.

Bij een tweede ontmoeting werd Omar opgewacht door een paar politieagenten in burger, die hem in de boeien sloegen, in een auto zetten en naar Erez reden, waar hij over de grens in Gaza werd gedumpt. Gekidnapt, kortom, en zonder proces, en gedeporteerd. De Israelische autoriteiten hebben uiteraard een ander verhaal: het ging alleen om de controle van zijn papieren, en omdat die niet in orde waren werd hij het land uitgezet. En bovendien, zeiden ze, was Omar verdacht van terrorisme.

Omar zit nu vast in de grote gevangenis die Gaza heet. Zijn jongste kind dat net was geboren heeft hij niet gezien. Na zeven jaar in Israel te zijn geweest en met een Israelische vrouw te zijn getrouwd wordt hij met wantrouwen bekeken in Khan Younis, waar hij al jaren niet meer was geweest. Er zijn mensen met een minder sterk karakter dan Omar, die door de knieen gaan en een collaborateur worden.
Voor het hele verhaal, in het Engels, ga naar Haaretz.

Nog een verhaal van Gideon Levy. Een woedend artikel over de religieuze kolonistenbeweging. Hebben ze iets geleerd na de ontruiming van de nederzettingen in Gaza? Niets, zegt Levy. Ze gaan door met zich organiseren, en krijgen daar alle ruimte voor. Feitelijk zijn ze een minderheidsgroep, niet groter dan een vijfde van de Israelische burgers, maar hun zegslieden krijgen alle ruimte in de media, hoewel ze een duidelijke bedreiging zijn voor de democratie, of wat daar nog van over is, in Israel. Israel heeft genoeg betaald voor hun machtswellust en expansiedrift, maar niemand houdt ze tegen in hun acties om de beweging verder uit te bouwen, en feitelijk in te gaan tegen het democratisch proces. Lees Haaretz.

Amira Hass, die vaak te vinden is bij het beruchte Qalandia checkpoint op de weg tussen Ramallah, waar ze woont, en Jeruzalem, schrijft over de dagelijkse realiteit van de honderden mensen die wachten tussen de dranghekken en draaihekken (model Erez) om doorgelaten te worden. Zoals die keer dat elf jongens, negen onder de 18, een student van 23 en nog een volwassene, waren opgepakt en geboeid omdat ze de misdaad hadden begaan te proberen over het hek te springen. Soms lukt dat. Een van hen wilde op tijd zijn voor zijn examen, een andere was bang om ontslagen te worden als hij weer te laat zou komen. Maar zij werden betrapt. Een van hen werd geboeid en opgesloten. De jongste jongens bleven buiten, in de regen. Daar werd ze bevolen te gaan zitten maar ze knielden, vanwege de modder. Daar zaten ze, en hadden er uren kunnen zitten als Amira Hass niet was gaan bellen – en ze uiteindelijk stijf van de kou en met pijn aan hun polsen van de boeien waren vrijgelaten.

Het leger vindt zelf dat ze het heel goed doen, want pas is er bij Qalandia checkpoint een ‘humanitair’ poortje ingericht voor Palestijnen in rolstoelen, kinderwagens en ’s ochtends voor de ouderen boven de zestig. Zo gaat dat, zegt Hass. Niemand denkt meer na over de wijze waarin een volk van land, tijd, toekomst, en bewegingsvrijheid wordt beroofd, maar als de ijzeren vuist een klein beetje losser wordt gemaakt kloppen ze zich op de borst dat ze zo ‘humaan’ zijn. Lees Haaretz.

(Rafah)

En dan nog een artikel van Ze’ev Sternhell.
De democratie van de heren en meesters. Over Sharon die zo graag als een tweede Ben Goerion de geschiedenis in zou gaan. Maar Ben Goerion, die net als Sharon in de eerste plaats een radicale nationalist was, en voor weinig maatregelen terugschrok als hij dacht dat dat Israel ten goede kwam, had nog wel een gevoel voor een basale humane moraal. Die is weg, zegt Sternhell. Van de gestadige rapportage over de schendingen van mensenrechten ligt niemand meer wakker, niet van de vernieling van olfijbomen door de kolonisten, de sluipende roof van land, en de regelmatige pogroms tegen de Arabische bevolking in Hebron – waar de meest aggresieve kolonisten huizen. Het is een koloniaal regime geworden, waar het gewoon is dat er verschillende mensensoorten zijn, met verschillende rechten. Dat is niet alleen de schuld van de kolonisten die permanent proberen het leven van de Palestijnse bevolking onmogelijk te maken, in de hoop dat ze zullen vluchten, en de Palestijnse samenleving zal disintegreren. Het zijn niet alleen de soldaten die zich regelmatig misdragen, zoals pas bij het geval van een Palestijnse boer die vastgebonden op zijn ezel door een soldaat werd doodgeschoten. Het zijn de politieke leiders en de machthebbers in de militaire hierarchie die het laten gebeuren. Een leger, een politiemacht, geheime diensten, die geen van allen zien dat wat ze doen en toestaan verkeerd is, zijn niet alleen gevaarlijk voor de Palestijnen, ze zijn ook gevaarlijk voor Israel zelf dat een hardvochtige en onrechtvaardige maatschappij is geworden. Geen van de kolonisten protesteert tegen de misdrijven tegen Palestijnen in Hebron, die mede in hun naam worden gepleegd. Een leger dat bereid is om de andere kant op te kijken als in Hebron mensen worden mishandeld, een politiemacht die weigert om de daders op te pakken, een regering die het gewoon gaat vinden dat een deel van hun burgers ongestraft de wetten overtreedt, is op weg naar een moreel bankroet. Zonder mensenrechten is democratie een leeg woord. Zulke regimes, een democratie van heersers en overheersers zijn er ook elders in de wereld geweest, maar ze gingen ten onder.
Lees Haaretz.