We hadden ons deze keer met huid en haar aan de toeristenindustrie uitgeleverd, Neckermann, goedkope aanbieding, met een boot over de Nijl van Luxor naar Aswan en weer terug. Eerlijk, ondanks alle nadelen en tegenstrijdigheden van het massatoerisme, een fantastische tocht.
Het verukkelijkste: op het zonnedek van de boot met boeken, een glas en vriendin bij de hand kijken naar de Nijloevers, zoals die langzaam aan je voorbij trekken. Kleine dorpjes van kleistenen opgebouwd, helgeel, oranje, blauw. Voetballende jongetjes, magere koeien, een hond met zijn poten in het water, vrouwen die de was doen in de Nijl, zwaaiende kinderen, drogende tapijten, kleine motorbootjes vol Egyptenaren en feluka’s met hun hoge sierlijke zeilen, een stad, de minaretten met de lichten in groen rood blauw en dan de oproep tot gebed die over het water klinkt van vele kanten tegelijk. Boerenfamilies die de suikerriet oogsten, ezeltjes, een aftands treintje. En veel tieners en oude mannen die aan de oevers en kades zitten te kijken naar de langstrekkende boten en misschien dromen van een ander leven.
(morgen meer)
Mooie Foto’s! Hoop dat je het leuk hebt gehad, aan de foto’s
te zien hadden jullie mooier weer als hier.
Misschien heb je hem al onder ogen gehad, een poosje gelden heeft Naijib Amhalie, hier ook al voor bedankt. Het vriendelijke verzoek van Rita om de inhoud van haar brief niet in de openbaarheid te brengen hebben bij mij weten nu al 2 mensen gelukkig aan hun laars gelapt. Hoop dat de rest dat ook doet. Zoals Naijib Amhali zei:”intergreren doe ik op mijn manier en niet op die van Rita Verdonk, ben het absoluut niet eens met haar intergratiebeleid”. De exacte tekst kan ik niet meer achterhalen, maar hier kwam zijn antwoord inprincipe op neer.
Hieronder de brief van Mohammed Benzakour aan Rita Verdonk:
Excellentie, Het is mijn gewoonte niet ministers lastig te vallen met brieven, maar u bent begonnen. Kort geleden viel er in mijn bus een envelop van mijn uitgever met daarin, verrassend genoeg, een brief van het Ministerie van Justitie. Daarin richt u zich persoonlijk tot mij en ondertekent u eigenhandig met een blauwe ballpoint.
Het is al speciaal een persoonlijk ondertekende brief van de minister te krijgen, maar nog specialer is het om gevraagd te worden voor ‘ambassadeur’.
Ambassadeur! Ofschoon u niet over Buitenlandse Zaken gaat, dwaalden mijn naïeve gedachten onmiddellijk af naar zonovergoten streken waar ik in een ommuurde villavesting notabele dames en heren mag verwelkomen op copieuze recepties en tuindiners. Niets is minder waar. U vraagt mij voor het ambassadeurschap van de ‘&-Campagne.’ De wat? Even vermoedde ik een redactionele slordigheid, maar de hele brief repte consequent over de ‘&-Campagne’. Nadere bestudering leerde dat dit de correcte benaming is voor een landelijke actie met als doel ‘de interactie tussen allochtoon en autochtone Nederlanders een positieve draai te geven’. Deze &-Campagne (die, zo is mij ingefluisterd, 10 miljoen belastingballen gaat kosten en vormgegeven wordt door MTV) wil ‘goede voorbeelden tonen van mensen die door persoonlijke initiatieven de kwaliteit van samenleven in hun directe omgeving vergroten’. Met de vraag dus of ik als schrijvende BNM’er (Bekende Nederlandse Marokkaan) mijn steentje wil bijdragen.
Beste Rita, hoe zal ik het zeggen? Hoe eervol ook, ik vrees dat ik u zal moeten teleurstellen. Ik heb weliswaar vaker geroepen dat de redding van onze aardkloot in handen van de vrouw ligt, maar uitzonderingen bestaan. Een daarvan, sorry, bent u.
Om te beginnen geloof ik niet dat als u maar een blik leuke Marokkaanse rolmodellen opentrekt, de interetnische vrede wordt bespoedigd. Dat is geen pessimisme, maar nuchterheid. De crisis is te diep en te gelaagd voor een paar hippe t-shirts, buttons en vlotte MTV-spotjes vol guitige successmoeltjes – hoe nobel ook de boodschap. Die 10 miljoen besteden aan een robuust onderwijs- en banenplan voor jonge, aan de rand balancerende Marokkaantjes zet oneindig meer zoden aan de integratiedijk.
Maar – en dat frappeert mij nog het meest– is dat deze verzoeningscampagne uitgerekend uit úw koker komt. Hoe ironisch. Nooit heb ik u mogen betrappen op enigerlei beleid of uitspraak van waaruit een soort van samenbindende werking ging. Misschien is dat teveel gevraagd voor een ex-gevangenisdirecteur, maar dan had u moeten bedanken voor deze integratiebaan. Of dacht u soms dat de duizenden stickers ‘Minister van Desintegratie’ gedrukt waren omdat men zo onder de indruk was van uw bindende kwaliteiten?
Ik zie u nog staan, daar op de Dam, 2 november 2004, hoe u daar stond te loeien als een soort wandelend onderbuikventiel, excusez le mot. Hans Janmaat was jaloers geweest. Alle moslims waren impliciet schuldig aan de moord, u durfde dat tenminste hardop te zeggen. In dit land hebben we vrijheid van mening en wie dat niet bevalt, dáár is het gat van de deur! Jaja, dat ging erin als koek. En toen later enkele moslimorganisaties uiting gaven van hun grief omtrent een staatsbekostigde film waarin hun heiligste tekst op konten en tieten werd geschilderd, reageerde u koeltjes bij Buitenhof: ‘Ach, hun incasseringgrens ligt te laag.’
Men moet maar tegen een stootje kunnen, nietwaar?
Maar laat ik nou onlangs een bewindsvrouw moord en brand horen krijsen vanwege een haar onwelgevallige spandoekleus. De 11 adequaat verkoolde lichamen waren nog warm, toen mevrouw aangifte deed vanwege haar ‘aangetaste eer’.
En wat hebt u toch een hekel aan al die sta-in-de-weg-wetteksten. Vooral de Grondwet en al die internationale verdragen, vreselijke misbaksels. Ze propageren maar gelijkheid, non-discriminatie en dat soort kul. Ondertussen is onder uw bewind de IND uitgegroeid tot een soort Gestapobureau die er vooral in lijkt te slagen mensen tot chronische psychoses, automutilatie en zelfdoding te bewegen.
En herinnert u zich nog die geweigerde-hand-soap? Niet eerder zo’n knap in scène gezette setting gezien. Terwijl we weten, u ook, dat er nu eenmaal dit soort moslimorthodoxen rondlopen, evenals bigotte christenen en puriteinse joden (rabbijn Evers bijv. heeft al twintig jaar geen vrouw een hand gegeven). Maar u liet de pers optrommelen, camera’s erbij, microfoons, en hupsakee: ziet wat een staaltje middeleeuwse misogyne!
Nee mevrouw Verdronk, u bent geen columnist of cabaretier. U bent lid van het Kabinet. Van u, juist van u, verwacht ik binding, verzoening, doortastendheid en tact. Maar ik zag het omgekeerde. Ik zag stigmatisering, polarisatie, botheid en verdachtmakerijen.
En dan stuurt u mij een brief waarin u vraagt of ik namens u de vrolijke succespiet wil uithangen?
Ik wens u veel wijsheid toe,
Mohammed Benzakour
ongelooflijk scherp, het leest ‘met een lach en een traan’…wellicht omdat de kritiek en cynisme om echte mensen en slachtoffers draait. Ik hoop dat we meer van dit soort belangenloze geluiden mogen horen.
Miriyam
eigenlijk had ik een grapje willen maken, zo van “nckermann? Ik snap nu, dat je het niet op je log durfde te schrijven, waar je heen ging.” Maar nu lees ik de brief van Mohammed Benzakour en ben stil. Heel raak geschreven. Ik schaam mij diep voor mw. Verdonk. Zij is het die míjn eer aantast. Kan ik haar ergens aanklagen?
Waarom word niet ook ik ingeschakeld voor een &-campagne? Alleen maar omdat ik thuis aardappelen, spruiten en slavinken eet? Het is te gek voor woorden dat de verbinding tussen bevolkingsgroepen blijkbaar tot stand moet komen van één kant. Namelijk van de kant van ‘hunnie-daar’. Tamelijk primitief.
Mohammed Benzakour, sta er op dat je een antwoord van de minister krijgt: met dezelfde blauwe pen ondertekend graag!
wat een heerlijke brief! heb hem op mn werk voorgelezen – ze lagen allemaal dubbel. duizend spijkers op hun kop. zo heb ik verdonk nog niet de wind van voren zien krijgen!
chapeau benzakour, ga zo door!
love
er staat niet echt in wat ik had verwacht maar het is sterk