De souk in Aswan. Een nieuwe Koptische kerk voor de christenen. Een moskee, waar we onze schoenen uitdoen en naar binnen gaan. Ali doet een spoedcursus islam. Een straatcafe waar ik shisha kan roken en me even in Gaza waan. Ze zien er ook bijna hetzelfde uit, behalve dat de lange djallabia’s die de mannen dragen wijder zijn en zwieriger als ze lopen, en ze de doeken anders om hun hoofd vouwen. Mooie mannen. Ali onze gids die alles uitlegt. Vraagje? Waarom had Oriris maar een vrouw en had Ramses er wel acht en veertig? Omdat de farao een mens was en Osiris een god. En zijn vrouw een godin. Daar hoef je er geen acht en veertig van te hebben, zegt Ali.

Belgen, Denen en Duitsers op ons schip. De gesprekken aan tafel. Een man: wel een rommeltje hier, ik begrijp niet waarom ze die huizen niet afbouwen. Kan het misschien iets met armoede te maken hebben probeert Anneke het die zelfs op vakantie een onvermoeibare activiste blijft. Dat zal wel, zegt de man, maar dan moeten ze ook niet zoveel kinderen krijgen, dat krijg je ervan als je met vier vrouwen trouwt. Die armoede komt door de islam, weet de meneer heel zeker. Ik zeg niks, mijn naam is haas, ik heb vrij. Het voorzichtige echtpaar dat voornamelijk broodjes kaas eet omdat ze al dat vreemde voedsel niet vertrouwen, uitgerekend zij worden geveld door de ‘wraak van de farao’. Diarrhee en hoge koorts, alles loopt er uit. Na een dag op bed staan ze witjes weer op hun benen. Bij de bonte avonden ’s avonds spijbelen we nogal eens. De buikdanseres die in Luxor aan boord is gehaald danst echt heel erg slecht. Ook de verkleedpartij: kom als een Arabier, slaan we over. Er is nergens een krant te krijgen in het Engels. De tv doet alleen als we aan wal liggen een paar Egyptische zenders en een vlekkerige BBC. Sharon leeft nog. Verder weten we helemaal niets. Ik lees veel. De dag lijkt veel langer zonder kranten, email, weblog, tv. Ik slaap wat af.

Op de dag van het Offerfeest geen excursies. Veel families op het water in kleine bootjes. Kinderen in feestkleren. Op het onderdek van de boot naast ons waar het personeel verblijft snijden ze een geslachte ram aan stukken. Op het dek onder ons rollen stuk voor stuk de mannen een gebedskleedje uit en bidden, de qibla, de richting naar Mekka, net andersom als op de heenweg. De mannen op de boot, vaak uit Cairo, hebben vier weken dienst voordat ze weer naar huis kunnen. Ik heb het met de koks te doen, en de jonge mannen die ons koffie en wijn komen brengen, en Ahmed, die elke dag onze handdoeken tot kunstige bloemen en zwanen vouwt, dat ze niet thuis kunnen zijn en wens ze Happy Eid. Ze lachen. Even kontakt.

Om vier uur ‘ sochtends op om zonsopgang mee te maken in een mandje onder een ballon. Het duurt voordat de wind voldoende is gaan liggen en de ballon met vuur vol hete lucht wordt geblazen en langzaam verrijst. Wel vijftien man zijn bezig om dat gevaarte overeind te laten komen en dan aan de touwen te hangen zodat hij niet wegzweeft voor iedereen in de mand is geklommen. Over Luxor heen, de opgravingen, dorpen, de velden, de glinsterend zilveren streep van de Nijl – scherp zie je de grens tussen het vruchtbare groen en het zand van de woestijn. Een onzachte landing tussen de boeren op het veld. Met een klein bootje terug.

In de Botanische Tuin probeer ik een gesprekje met een paar van de honderd katten die er rondlopen. Ook die bedelen, maar dat doen mijn verwende beesten ook en die zijn niet Egyptisch. Een droomreis zei Neckermann. Klopt. Toch.