De Palestijnse verkiezingen zijn woensdag, en iedereen houdt zijn hart vast. Tiny Kox zit voor de Europese Raad als waarnemer in Oost Jeruzalem en we wachten op zijn berichten.

Ondertussen commentaar van Uri Avnery, als altijd interessant.
Avnery is de laatste tijd onvermoeibaar in actie in Bil’in, in de grote demonstraties tegen de muur, waar kritische Israeli’s, internationale activisten en Palestijnen elkaar treffen. (Zijn artikel, in het engels, hieronder apart afgedrukt. Hier een samenvatting) Uri liep vrolijk in de demonstratiemars op weg naar de soldaten die hen opwachtten, toen hij opeens opmerkte dat hij omringd werd door de groene vlaggen van Hamas. Alle Palestijnse politieke stromingen waren aanwezig: de gele vlaggen van Fatah, de rode van het Democratisch front, de spandoeken van Gush Shalom, met de Israelische en Palestijnse vlag naast elkaar. En toen de demonstratie met traangas en wapenstokken uit elkaar waren geslagen en ze daarna een protest concert improviseerden stonden al die vlaggen opnieuw samen op het podium.

Condoleeza Rice heeft scherpe kritiek op de verkiezingen omdat ‘de terroristen’ er aan deelnemen, net als haar Israelische collega Tsipi Levi, die al heeft aangekondigd dat het geen ‘democratische verkiezingen’ zijn omdat Hamas deelneemt. De regering is alvast excuses aan het formuleren om straks niet met de nieuwe Palestijnse leiders te hoeven praten, is de conclusie van Avnery.

Eerst zeiden ze dat ze niet zouden met de nieuwe president Abbas zolang die de ’terroristische infrastructuur’ niet had ontmanteld. Dat had Abbas onder de regels van de Road Map moeten doen, voorwaarde was wel dat Sharon ondertussen de nieuwe nederzettingen zou ontmantelen. En zolang er geen sprake van is dat de annexatie van Palestijns land ophoudt is er ook geen sprake van dat de verzetsorganisaties hun wapens inleveren – dat was te voorzien.

De deelname van Hamas in het volgende parlement is volgens Avnery geen reden om niet met de Palestijnen te onderhandelen. In tegendeel. Eindelijk is het mogelijk om met het hele politieke spectrum van Palestina (op de kleinere Islamitische Jihad na) om de tafel te gaan zitten. Het feit dat Hamas deelneemt aan de onderhandelingspolitiek van Abbas betekent dat ook Hamas rijp is voor onderhandelingen, en bereid is tot een wapenstilstand – als dat wat oplevert. Het is dus juist een uitgesproken kans, want onderhandelingen met de PLO zonder Hamas zou altijd het gevaar in zich bergen dat de radicale groepen zich niet zouden houden aan de afspraken waar ze geen deel van uitgemaakt zouden hebben. Nu is het werkelijk mogelijk om te onderhandelen, want met Hamas als deelnemer in het parlement zijn ook zij gehouden aan verdragen.

Avnery herinnert zich dat hij dertig jaar geleden vrijwel de enige Israeli was die pleitte voor onderhandelingen met de PLO, die toen nog gezien werd als een terroristische organisatie. Het duurde bijna twintig jaar voordat de Israelische regering zover was om Arafat te erkennen als leider van het Palestijnse volk, en in principe als onderhandelingspartner. Nu staat de israelische regering voor eenzelfde punt, en weigert onder ogen te zien dat Hamas een deel van het Palestijnse volk vertegenwoordigt. Als Abbas in staat is om met Hamas samen te werken, moet de Israelische regering dat ook – zo werkt het democratische proces.

Waarom weigeren de Palestijnse organisaties hun wapens op te geven? Laten we ons geen illusies maken, zegt Avnery. Die houden ze achter de hand. Wanneer Israel opnieuw de vredesonderhandelingen saboteert nemen zij het gewapende verzet weer op. Zelfs als Abbas Hamas zou willen ontwapenen, zou hij het nog niet kunnen. Daar is zijn positie te zwak voor. En dat wordt niet alleen veroorzaakt door de strubbelingen binnen Fatah, het is ook een gevolg van een stelselmatige ondermijning van Abbas door Sharon. Sharon heeft tijdens de regeringsperiode van Abbas alles vermeden om de Palestijnse president ook maar met de kleinste winst naar huis te laten gaan. Niet de geringste politieke concessie heeft hij gedaan: geen vrijlating van de politieke gevangenen, doorgaan met de bouw van de verstikkende muur, hij is doorgegaan met de uitbreiding van de nederzettingen op de Westoever, en geen enkel overleg bij de ontruiming van de nederzettingen in Gaza. De campagne om de positie van Abbas te verzwakken is erg geslaagd – met als gevolg een grote winst voor Hamas.

En nu gebruikt de Israelische regering diezelfde zwakte als een smoes om niet met de volgende Palestijnse regering te hoeven onderhandelen. Dat lijkt vooral op het verhaal van die jongen die zijn beide ouders had vermoord en voor de rechtbank riep: heb medelijden met een arme wees!