Gisteren een rouwdienst in de Ekklesia. Wichert Hoekert, plotseling overleden. Ik ken hem, ik kende hem – (het is nog wennen met de tijden), als de bas in het koor, als vaste Ekklesia bezoeker, maar ook is hij degene die als bestuur van het 4 -5 mei comité me uitnodigde om de jaarlijkse lekenpreek te komen geven in de Grote Kerk in Amsterdam. Ik was vereerd, en vond het getuigen van vertrouwen om mij te vragen. Ik heb daarna nog een paar keer gepreekt.

Wichert was een bijzondere man, en daar getuigde een overvolle Ekklesia van. Niet alleen zoveel vrienden en familie, maar ook zoveel mensen die hij in zijn betrokkenheid bij de wereld had geraakt en meegenomen, mensen van verschillende kleuren. Meer dan dertig jaar bajespredikant, geprezen omdat hij gedetineerden als mensen bleef zien, bekritiseerd omdat hij ze te veel als vrienden zag, en vergat dat er ook echte boeven tussen zaten. Naief noemden sommige mensen hem, hij wilde nooit geloven in de slechtheid van mensen. Vrede voor alle mensen die leven achter gesloten deuren, was zijn motto. Reizend over de wereld om Nederlandse gevangenen te bezoeken. Als predikant van de gevangenis in Assen na de kaping van de trein betrokken geraakt bij de Molukkers, en bevriend gebleven – ook zij waren aanwezig bij de dienst. Pas nog in Jeruzalem, omdat hij zich druk maakt over Palestijnen en Israeli´s. Allemaal, met de christenen, kinderen van Abraham. Soms zo druk met de contacten met de mensen zelf, dat hij vergat met ze te bidden. Lastig voor zijn omgeving, soms. Veel grote woorden, kan het niet een beetje kleiner, vroeg zijn broer, ook dominee. Openhartig. Luidruchtig. Tegendraads. Voor niets bang. Liep zo door de security heen naar de Israelische president om toestemming voor een bijeenkomst van Palestijnse en Israelische kinderen. Kreeg hij niet. Begreep niet waarom niet. Klom op de muur, waar al eerder mensen van af zijn geschoten, terwijl zijn vrienden hun hart vast hielden. Uiteindelijk heeft zijn hart het begeven, op zijn zes en zestigste, alsof hij twee drie levens in dat ene had gepakt en het nu op was.

We zongen: Ik sta voor U in leegte en gemis, vreemd is uw naam, onvindbaar zijn uw wegen. We zongen een van zijn lievelingsliederen: Die mij droeg op adelaarsvleugels. Voorlezing uit de schrift, de zaligsprekingen uit Mattheus:

Zalig zijn de zachtmoedigen; want zij zullen het aardrijk beerven.
Zalig zijn die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid; want zij zullen verzadigd worden.
Zalig zijn de barmhartigen, want hun zal barmhartigheid geschieden.
Zalig zijn de vreedzamen; want zij zullen Gods kinderen genaamd worden.

Wicherts collega imam uit de Bijlmerbajes reciteerde uit de koran. Zo moest het ook, voor een man die de scheidslijnen tussen religies niet accepteerde. En toen werd de kist de Ekklesia uitgdragen en gaven we een bijzonder man uit handen, in de handen van de levende God.