Gisteren was het nog steeds een beetje Internationale Vrouwendag.
Tenminste voor de Koerdische vrouwen die een feest organiseerden in Den Haag. Ik was gevraagd om te komen spreken. Ik had al eens eerder gesproken voor de International Free Women´s Foundation, en toen bleken het hoogopgeleide vrouwen te zijn. Dus nu had ik een echte lezing voorbereid. En nu bleek het een fantastisch buurtfeest te zijn, een massa vrouwen die al hun kinderen hadden meegenomen die gezellig door de zaal heen renden, allerlei vrouwen door elkaar, oudere, met en zonder hoofddoek, jongere, met een zonder, eerste, tweede, derde generatie migranten, vluchtelingen, Koerdische activisten en intellectuelen. Ook een paar vrouwen van de Iraanse demonstratie zag ik weer terug.

Er was veel muziek en vooral werd er veel spontaan gevolksdanst. Een Hindoestaanse dansgroep trad op, meiden uit de buurt, een mooie vorm van fusion, tussen klassiek Indiaas en Bollywood – met Nederlandse navelpiercing. Een ernstige groep dansende Koerdische jongeren. De mannen kwamen lekker een hapje eten, want ook daarvoor was gezorgd. Het was veel te lawaaiig en vol en druk voor een echte discussie. Ik stopte mijn lezing dus maar weer in mijn tas, in Gaza heb ik geleerd erg flexibel te zijn, en deed alleen een hele korte speech. En kom nog eens terug voor een echte discussie, over geweld, vrouwenbeweging, dat soort thema´s.

Ook kwam ik er Varina Tjon A Ten tegen, van de Tweede Kamer, PvdA. Zij kwam net terug uit Bangladesh en was nog helemaal ondersteboven van wat ze daar had aangetroffen, vrouwen die verbrand waren door hun man, echte zware onderdrukking. Moeten we daar niet wat aan doen? Wat kunnen we er aan doen? Morgen heb ik ene afspraak met haar. Misschien een mooi samenwerkingsprojectje voor vrouwen van de linkse partijen, in ieder geval om er ruchtbaarheid aan te geven.

Viel ´s avonds in Premtime. Over eerwraak. Maar nu ging het eens over een jonge man die er slachtoffer van werd, zo bedreigd door de familie van het meisje waar hij verliefd op was dat hij in Nederland niet meer veilig is. En dan blijken de woorden van de regering dat ze eerwraak serieus nemen niet veel in te houden. Want er is wel opvang voor vrouwen die slachtoffer worden, maar niet voor mannen. De politie gaf het maar gewoon toe: we kunnen niets voor je doen. Prem sprak er over met Khadija Arib, ook Tweede Kamerlid, ook PvdA. Ja, daar moet absoluut iets aan gedaan worden.

In de Volksksrant vanochtend het derde Tweede Kamerlid van de PvdA, Nebahat Albayrak. (Toch niet helemaal toevallig dat de PvdA zoveel stemmen van allochtonen hebben gehad) Wie zijn die mensen die ´in het woord allochtoon opgesloten zitten´?

Allereerst zijn het de mensen die het hardst getroffen zijn door de sociale misère in het land. Veel oudere migranten, vaak met een onvolledige AOW, vingen net als autochtone lotgenoten de klappen van het kabinet net iets te vaak op. Zij praten niet over de zorgpremie, de bezuinigingen op huursubsidie en de gestegen energieprijzen, nee, zij voelen het. Ook de kinderen van migranten die na generaties hard werken tot de middeninkomens behoren, hebben het zwaar te verduren. de beloofde, maar nooit gekomen compensatie was voor hen geen extra vakantiecentje maar bittere noodzaak. De kosten van de kinderopvang, de studiekosten van de kinderen – de lijst is lang. De onrechtvaardige hardheid van het kabinetsbeleid is aan velen niet voorbijgegaan, evenmin aan allochtone Nederlanders.

En er is meer. Migranten, ook succesvolle, en hun inmiddels Nederlandse kinderen zijn door het kabinet gedegradeerd. Het tot een islamdebat gedecimeerde integratiedebat heeft hen in een hoek gezet waar niemand wil zitten. Aangekeken, aangesproken, beoordeeld, veroordeeld. Van Turk tot moslim (lees radicaal, lees gevaarlijk), van Marokkaan tot moslim en sterker nog, van Antilliaan, Surinamer, Kaapverdiaan tot jawel, moslim. Want geen enkele etniciteit is onbesmet gebleven in het land van wij en zij. Lange tenen? Welnee. Het is de keiharde realiteit van veel Nederlanders die hun neus keer op keer stoten bij sollicitaties en de discodeur. Deze Nederlanders zien ineens dat hun Nederlandse paspoort en hun diploma´s minder waard zijn dan die van Nederlanders met blond haar en minder ingewikkelde namen.

De gevolgen blijven niet uit, zegt Albayrak. Hoogopgeleide jonge Nederlanders van Turkse afkomst kiezen vaker voor een toekomst in Turkije. Dat zijn dus Nederlanders die hun land verlaten. Hun antwoord is niet radicalisering, maar zorgen om de ingezette polarisatie. Zij zien sommige moslims in Nederland fundamentalistischer wordenm, niet ondanks maar dankzij dit kabinet. Maar ook dankzij de politici en columnisten die de emancipatiestrijd hebben gemaakt tot een strijd tussen culturen en religies.

Dit zijn de mensen die af willen van de groeiende kloof. In tegenstelling tot de veel kleinere groep van antiwesterse en potentieel gevaarlijke radicalen die juist gebaat zijn bij het groeien van de kloof. Maar die hebben geen PvdA gestemd, zegt Albayrak. De verwijdering tussen allochtoon en autochtoon speelt hen in de kaart, en daar verzetten de ´allochtonen´ die op de PvdA stemmen zich tegen. Met de autochtonen die de kloof ook niet willen.