Een tijdje geleden beweerde minister de Geus nog dat het met de emancipatie van autochtone vrouwen wel snor zat. Dat trok hij weer in toen uit de rapporten bleek dat het nog steeds behoorlijk tegenviel. Uit zijn beleid is niet op te maken dat hij daar de consequenties uittrok. Integendeel. Maar hij kwam wel met het ei van Columbus. We moesten maar op een vrouw gaan stemmen. Baanbrekend nieuw inzicht! Had nog niemand aan gedacht! En zo goedkoop ook!
Nou ben ik er uiteraard helemaal niet tegen om op een vrouw te stemmen, maar het is de vraag of het helpt. Het hangt er bijvoorbeeld wel van af in welke partij die vrouw zit, en of dat een partij is met een redelijk sociaal beleid, want de positie van vrouwen hangt natuurlijk nauw samen met sociaal-economische omstandigheden. Ik las het boek van Wouke van Scherrenburg, Vrouwen op het Binnenhof. Interviews met Nederlandse politica´s. Nou klinkt deze vraag misschien voor sommigen een beetje raar, komende van een doorgewinterde feministe, maar waarom zou je speciaal vrouwelijke politici in één boek willen stoppen? Om ze de vraag te stellen hoe ze werk en gezin combineren? Zijn vrouwelijke politici wat dat betreft dan zulke andere wezens dan andere werkende vrouwen? Nee dus.
Zegt Scherrenburg, in haar inleiding: `zijn vrouwen in Den Haag meer solidair met elkaar dan de mannen? Verrassend genoeg blijkt dat niet het geval te zijn´. Hoezo verrassend? Om welke reden zou ik solidair moeten zijn met minister Verdonk? Omdat ze een vrouw is? Solidariteit is belangrijk voor een groep die zich uit een achterstandspositie moet vechten. In de vrouwenbeweging was solidariteit dus belangrijk en functioneel. Solidariteit is verder belangrijk als je als bondgenoot opkomt tegen onrecht en discriminatie. Dus voel ik mij solidair met de vrouwen (en de mannen – waarom niet? ) die daaraan mee werken in mijn ogen, en voel ik mij in het geheel niet solidair met de mensen (M/V) die dat tegenwerken. Ik heb meer aan een man die voor vrouwen opkomt dan een vrouw die alleen maar zelf naar de top wil. Ik heb meer aan ´witten die zwart denken´(term van Halleh Ghorashi) dan aan ´zwarten die wit denken´, ook al is dat misschien een vrouw. Maar verder? Moet een politica solidair zijn met een andere politica omdat ze – tja waarom eigenlijk? Ik denk aan de kunstenares Marthe Rohling die het recht voor zijn raap zei: ´dat ik een kut heb heeft geen reet met mijn werk te maken´. Die interviews van Scherrenberg zijn best aardig om te lezen, daar niet van. Maar dragen weinig bij aan inzicht over de relatie tussen politiek en vrouwenemancipatie.
Nog even terug naar de Geus. Het is bekend, het grote probleem in de vrouwenemancipatie is nog steeds de onevenwichtige verdeling van zorg en werk. Vrouwen zijn meer buitenshuis gaan werken, maar mannen zijn maar een beetje meer binnenshuis gaan doen, en dus blijft het statistisch gezien scheef. En zijn in onze moderne maatschappij nog steeds maar 60% van de vrouwen economisch zelfstandig, en is de rest afhankelijk van man of staat. En heb je dus in veel gezinnen, als die dat financieel redden, een anderhalfsalarismodel. Waarbij niet verrassend de vrouwen meestal dat halfje voor hun rekening nemen. En de kinderen. Kinderopvang zou een stuk kunnen schelen, maar ja, daar gaat het onder dit kabinet nou juist niet goed mee. De Geus heeft ook hier zijn zin door kunnen drijven, kinderopvang moest onder de marktwerking, en de ´opvangondernemers´ moesten niet te veel in de weg gezeten worden met wettelijke regels. Dus werden de toch al schriele kwaliteitseisen uit de nieuwe wet geschrapt.
Daar heb ik me destijds tegen verzet, in woede, omdat het CDA die voor deze wet stemden tenslotte eens dezelfde mensen waren die mij uitmaakten voor ontaarde moeder toen ik (noodgedwongen) mijn kind naar de creche bracht als ik uit werken ging. En nu is het opeens vanzelfsprekend dat alle vrouwen, ook die met kleine kinderen, gaan werken en hun kinderen elders onderbrengen. Kinderen zijn geen fietsen, zei ik. Ik ben erg voor goede kinderopvang, maar dan wel met de nadruk op goede.
Weliswaar worden met de nieuwe wet de lagere inkomens ontzien, maar voor de middeninkomens werd de opvang zo duur dat velen er van afzagen. Dus gaat het niet goed met de opvang, er wordt minder, niet meer van gebruik gemaakt dan voorheen, en de kwaliteit is fors gekelderd. En daar blijkt nou juist het probleem te zitten, want uit de laatste onderzoeken blijkt dat ouders hun kinderen alleen naar de opvang willen brengen als ze redelijk zeker weten dat die goed met de kinderen omgaan. En gelijk hebben ze. Dat was dus een geweldige bijdrage aan de emancipatie. En daar helpt ´stem op een vrouw´ dus weinig tegen.
Al een tijd geleden stond er een hilarisch artikel in de krant van Heleen Mees (NRC 21 januari 06) . Mees vond dat vrouwen nu maar eens écht aan het werk zouden moeten gaan. Maar ze heeft nog wel enig begrip voor die rare gewoonte van veel vrouwen om ook kinderen te willen. Anders dan Simone de Beauvoir die het probleem destijds oploste door niet te trouwen en geen kinderen te krijgen. Als we dat allemaal zouden doen waren alle wereldproblemen natuurlijk ook in een keer opgelost. Mees heeft wel een suggestie om ´de kinderklem´ op te lossen, en ze richt zich – nogal klassistisch zou ik zeggen, voornamelijk op hoogopgeleide vrouwen, want vooral van hen is het zonde dat ze hun eigen kapitaal, hun opleiding, verkwisten aan zoiets doms als slabbetjes omdoen en bij de zandbak zitten. (Voor vrouwen met een minder hoge opleiding is dat kennelijk niet zo erg) Om de kinderklem te omzeilen zouden hoogopgeleide vrouwen tijdig een strategie moeten ontwikkelen, schreef ze. De beste manier is om een man uit te kiezen die óf veel ouder is, óf veel jonger, óf een drop-out is.
Een oudere man heeft het voordeel dat hij het waarschijnlijk al rustiger aan wil doen en over voldoende financiele middelen beschikt voor kinderopvang en huishoudelijke hulp, zegt ze. Dat hij zelf misschien de kinderen op zou kunnen vangen zit niet in het verhaal van Mees. Vrouwen moeten veranderen, mannen heeft ze kennelijk al opgegeven. Realistisch waarschijnlijk. Nou is er niets tegen om met een oudere man te trouwen als dat uit liefde is, maar als het uit berekening is gaat het mis, tenzij je hem op tijd, na het verwekken en de bijdrage aan de kinderopvang weer aan de dijk zet. Anders zit je voor je het weet tot de ellebogen in de mantelzorg en loop je als de kinderen net uit de kinderwagen zijn achter de rolstoel van je man.
Jonge mannen hebben weer het voordeel dat ze financieel afhankelijk zijn, stelt Mees, en dat schept weer de broodnodige onderhandelingsruimte. Nou is het erg de vraag of de jonge mannen in de rij staan voor een oudere vrouw, en of je als vrouw zin hebt om met zo´n leuk jong ding te gaan onderhandelen. Ik dacht het eerlijk gezegd niet dat veel jonge mannen daarom zitten te springen. Ik herinner me nog de tijd dat er geprobeerd werd om in het kader van de emancipatie ook prostitutie voor vrouwen op te zetten. Dat mislukte, niet alleen omdat vrouwen niet vallen op nep, maar ook omdat er weinig mannen te vinden waren die de wat rijpere vrouw wensten te bedienen. Ik weet nog wat een van de mannelijke hoeren zei: boven de veertig deed hij ze niet, want hij kreeg het niet voor elkaar op zo´n grafkrans. En het is natuurlijk ook maar helemaal de vraag of een leuke jonge man achter jouw rolstoel wil lopen als het zover is.
Wederom: wie uit liefde met een jongere man trouwt kan het goed hebben getroffen, het komt voor. Maar uit berekening? Omdat je een jongere man die zelf te weinig verdient beter kunt manipuleren? De marktwerking tot in de relaties doorgevoerd? Waarom dan niet meteen voor de verwekking betalen, en het gekibbel wie voor wie het ontbijt maakt helemaal overslaan?
En over de drop-outs heb ik het maar helemaal niet, hoewel het een goede oplossing kan zijn voor het daklozenprobleem en de jonge Marokkaanse en Antilliaaanse schoolverlaters die toch geen stage krijgen. Neem er een in huis en trouw er mee. Knappen ze van op en geeft leuke beige kindjes.
Het is alsof het thema om de tien jaar weer helemaal opnieuw uitgevonden moet worden, en alsof steeds weer opnieuw bedacht moet worden dat je het niet oplost zolang kinderen krijgen als een vrouwenprobleem wordt gezien. Want daar heeft niemand het over: hoe je werk en kinderen combineert is in feite een mannenprobleem.
(De cartoon boven aan dit stukje is uit 2006, van Ruben Oppenheimer. De tweede cartoon, aanzienlijk minder goed getekend, dat geef ik meteen toe, is van mij en verscheen in Feminisme en socialisme, 1976. Dertig jaar geleden. )
Helemaal mee eens, heldere analyses, maar nu? Ik word er in elk geval zo moe van en zeker als er mannen als de Geus met zulke goedkope opmerkingen komen en het debat erover weer de ijskast ingaat.
De twee cartoons kort samengevat is er dus zoveel nog niet veranderd… Ik denk dat je gelijk hebt: het is vooral een mannenprobleem. Vrouwen komen best op voor hun rechten, weten wat ze willen en denken al na over of en hoe ze het krijgen van kinderen met hun baan kunnen combineren, mannen nog te weinig. Bij het opvoeden van de volgende generatie moeten we dus niet alleen zorgen dat een slimme meid op haar toekomst is voorbereid, maar hun partner ook.
Anja,
Eigenlijk zijn er mannen zat, maar te weinig vrouwen (zie achteruitlopende bevolking). is het geen idee om mannen “om te bouwen,” middels een kleine ingreep. Leren ze nog mooi zingen ook en ons waarderen om andere dingen dan alleen geslachtsdelen! Alleen voor zwaar lichamelijk werk (in de bouw en zo) houden we ze zoals ze gschapen zijn. Want nageflotn worden vind ik persoonlijk wel leuk! Hoi
De beeldspraak heb je seksespecifiek goed toegepast, Anja. Minister De Geus dacht dat het wel “snor” zat met de emancipatie van vrouwen, en vond het “ei” van Columbus: stemmen op vrouwen. 🙂
Ook in de kinderopvang is te merken dat de “voordelen” van de marktwerking veelal fantomen blijken te zijn (vgl. water, energie en openbaar vervoer).
Je schrijft: “Vrouwen moeten veranderen, mannen heeft ze (=Heleen Mees) kennelijk al opgegeven. Realistisch waarschijnlijk.”
Hiermee ben ik helemaal niet eens, Anja. Het absolute en relatieve aantal mannen dat wel een evenredig aandeel in de verzorging en opvoeding van kinderen wil en heeft, stijgt volgens mij wel degelijk, al gaat het langzaam. En denk ook eens aan de (vaak onbewuste) weerstand die bij vrouwen bestaat, om de verantwoordelijkheid in dit opzicht aan de man over te dragen. Heb je b.v. het programma “Document” gisteravond op TV gezien? Dat ging over de actiegroep “Familie 4 Justice”. Er zijn ook veel (i.c. gescheiden) vaders die veel met de kinderen wíllen, maar niet mógen van de moeders!
En een oudere man “na het verwekken en de bijdrage aan de kinderopvang weer aan de dijk zetten” (wat je, neem ik aan, ironisch bedoelt) is ronduit a-sociaal.
Al met al vind ik het combineren van werk en kinderen niet “in feite een vrouwenprobleem”, maar een mannen- én vrouwenprobleem.
(Zelf heb ik met de (inmiddels overleden) moeder van mijn kinderen na echtscheiding een co-ouderschap gevormd; de kinderen zijn nu al lang en breed volwassen).
@ Wanda Verans (3):
Als je mannen “ombouwt” lijken ze me seksueel niet echt interessant (maar misschien vind je dat al niet), en in ieder geval niet productief. Slaap dus nog een nachtje over dit idee! 🙂
Spelfout: dat moest natuurlijk HAAR partner ook zijn…
En er zijn nog véél meer gescheiden mannen die wel degelijk mogen maar het af laten weten, Olav. Iemand heeft uitgerekend dat we in dit tempo ongeveer in het jaar 3000 een eerlijke rolverdeling hebben. Als we dan nog bestaan, als mensheid. Dus als jij ook vindt dat het te langzaam gaat, DOE WAT. Man zijnde. Behalve dat jij dat persoonlijk al gedaan hebt.
En ja, dat aan de dijk zetten bedoelde ik als een ironische reactie op een cynisch stuk. Want zo berekenend omgaan met mannen vind ik geen aanbeveling.
Laatst heb ik uitgebreid met een conducteur in de trein vrolijk zitten fantaseren wat er zou gebeuren als iedereen eerst twee jaar werkte en dan tien jaar zijn pensioen op kon nemen.
En daarna natuurlijk tot het einde van je leven aan de slag om het terug te verdienen.
Mijn conducteur wist het wel: hij ging eerst een jaar met zijn kersverse vrouw een wereldreis maken (“nu zijn we allebei nog lekker fit”) en dan rap aan de kindertjes, zodat hij er samen met zijn vrouw de eerste jaren voor kon zorgen. Hij keek er heel erg verlangend bij.
Het zit zo onlogisch in elkaar. Ik heb na mijn studie (noodgedwongen in mijn eentje) drie kinderen fatsoenlijk proberen groot te brengen, heb daarnaast ononderbroken parttime gewerkt en nog doorgestudeerd, omdat ik mijn ‘carrierekansen’ niet wilde verwaarlozen en ik heb steeds gedacht: wacht maar Claar, jouw tijd komt nog wel.
Nu ben ik ‘uit de kinderen’, fit en gemotiveerd genoeg voor een volledige baan, heb een rugzak vol levenservaring, heb me tussen de bedrijven door bewezen breed ontwikkeld, heb fantastisch leren organiseren, kan een hoop aan – kortom, de ideale werknemer.
Nu ben ik aan de beurt!
Ja, niet dus. Mijn tijd blijkt al voorbij voor’ie begonnen is. Ik ben nu 53, solliciteer al bijna vier jaar non-stop, moet van Aart Jan nog zeker 13 jaar, maar kan het schudden.
Met mij worden zo duizenden 40-plussers jarenlang gedwongen als een halvezool met hun hengeltje dag in dag uit te gaan zitten vissen in een vijver zonder water. Met de verplichte opdracht om eenmaal per week een kilo vette vis te vangen. En als dat niet lukt (de economie trekt toch weer aan?) de volgende week weer.
Dit is een M/V probleem, zeker. Maar nu je het toch over vrouwenemancipatie hebt: als emancipatie niet alleen betekent dat een vrouw in haar eigen onderhoud moet kunnen voorzien en haar kennis, ervaring, motivatie en energie blijvend moet kunnen ontwikkelen, maar ook in moet kunnen zetten dienste van de samenleving, dan zijn er talloze vrouwen die domweg dus niet meer mogen emanciperen.
Om mij heen zie ik talloze jonge talentvolle betrokken vrouwen hun stinkende best doen de combinatie van spitsuurgezin en werk zien te te overleven. Ze hebben geen keus: als je niet voor je 30e op je vakgebied een zeker niveau hebt bereikt, dan is je tijd voorbij.
Het wachten is op een minister die snapt dat dat zoveel beter kan en anders moet. Mag van mij best een man zijn.
Anja, jouw tekeningetje doet me heel erg denken aan de schrijfsels van uitgeverij ‘De Bonte Was’, was jij daar nou ook bij betrokken?
@ Anja (6):
Ik weet niet preices hoeveel “meer gescheiden mannen die wel degelijk mogen het af laten weten”, Anja. Is dat precies bekend? En het jaartal 3000 is natuurlijk irreëel: het tempo kan en moet omhoog gaan wat betreft een eerlijke rolverdeling tussen mannen en vrouwen.
Als sociaal advocaat en medewerker van de Kinderrechtswinkel Utrecht (1985-2000) heb ik mij o.a. bezig gehouden met deze problematiek, maar dan vooral vanuit het gezichtspunt van de kinderen. De laatste jaren niet meer. Kan ik nu ook niet, gezien mijn andere bezigheden. Maar ik zal dit soort activiteiten blijven steunen, waar en zo veel als mogelijk.
De Geus heeft die politiek correcte uitspraak gedaan om stemmen voor het CDA te winnen. Als alle mannelijke politici die dit zouden zeggen niet meer gekozen zouden worden zouden ze daar al gauw van terugkomen. Stem niet op een vrouw maar op de meest geschikte persoon en als dat toevallig een vrouw is heb je beide gedaan.
Daar ben ik me toch mooi in die De Geus getrapt: voor het eerst van mijn leven heb ik via een ingewikkelde feministische redenering van de weeromstuit tegen de Geus in een MAN gestemd! (En we zijn lekker meteen van 3 naar 7 zetels.)
Ruben
Wat in deze discussie telkens weer naar boven komt, ow nee, juist onderbelicht blijft, is het mankeren van de een om iets voor de ander over te hebben, voortkomend uit decennialange (of nog langere) gewoonten.
De in de meerderheid van de gevallen doorgaans afwezige bereidheid van de man om zorgtaken op zich te nemen kan men wijten aan een biologische of natuurlijke oorsprong, maar is in weten natuurlijk niets anders dan egoïstisch eigenbelang op basis van volkomen misplaatste aannames. Want wat de “weigeraar” niet in de gaten heeft is dat zijn relatie er bepaald mee gediend is als zijn vrouw goed in haar vel zit en zich ontplooien kan, zich waardevol kan maken en voelen. Een eenvoudige kwestie van respect en meer dan een beetje inschikken hoeft hij daar niet voor te doen.
Los daarvan is het wellicht ook de moeite waard de tradiotionele samenstelling van het gezin eens onder de loep te nemen. Immers, het aantal blijvende huwelijken is sowieso al niet meer zo groot en een ongelukje (ziekte, vroegtijdig overlijden) komt altijd ongelegen. In welke gevallen de stabiliteit van het gezin fors (50% of meer als het een alleenstaande ouders is) wordt ondermijnd.
Daarentegen, als we huishoudens (gezinnen) groter zouden maken, 6 volwassenen bijvoorbeeld, is de voorhanden zijnde taakverdeling in alle gevallen makkelijker en vooral ook soepeler te organiseren, de opvoeding evenwichtiger en de opvang van tragische verliezen vanzelfsprekender.
Natuurlijk is daar een fundamenteel andere kijk op gezin en samenleving voor nodig. Ook vanuit religieus oogpunt. Maar die kijk biedt wel een frisser, evenwichtiger en kansrijker toekomst. Het is tijd dat “de mens” uit zijn zelfgecreëerde hokjes kruipt en over de muren van zijn eigen begrenzing heenkijkt. Wil men het paradijs bereiken dan zal men paradijselijke omstandigheden moeten neerzetten en een keer ophouden met het ad hockerige rommelen in de marge.
Democratie is wellicht het beste wat we hebben volgens de huidige kijk op samenleven, maar dat is het niet. Democratie is een vertaling van de aloude junglewet: “Het recht van de sterkste.” Zij die rijk zijn worden rijker en andersom.
Het hoeft geen 3000 te worden Anja. Maar dan moet men wel willen. En hét grote probleem is de angst om in te moeten leveren. Op kleine schaal, vrijheid thuis (mannen die niets doen), op middelgrote schaal (oliebelangen, het zekerstellen van bronnen), op wereldschaal, vrijheid van handel en economie (weigering Kyoto te ondertekenen en/of de doelstellingen niet halen.)
De lucht is vuiler dan ooit, las ik vanmorgen.
Wat nou angst?
Op deze manier gaat de discussie over emancipatie vanzelf over.
Ik vind het allemaal prima hoor, die emancipatie. Laten al die hoogopgeleide Nederlandse vrouwen zich maar lekker onafhankelijk op blijven stellen, en van mannen allerlei onnatuurlijke aanpassingen blijven ‘eisen’. Natuurlijk zijn er wel enkele (maar helaas voor hen lang niet genoeg) ‘softere’ mannen (type Wouter Bos zegmaar) te vinden die het allemaal wel best vinden en zich aanpassen, maar de meeste mannen hebben daarvoor toch net even teveel testosteron door hun lichaam stromen. En aan dat biologisch gegeven is gewoon weinig te doen.
Ondertussen zijn veel succesvolle mannen op zoek naar laagopgeleide, onderdanige (een term die ik hier vast niet mag gebruiken, maar wat ik toch doe omdat het de simpele waarheid is) vrouwen, waar er gelukkig wel genoeg van zijn, omdat ze die hoogopgeleide, het meestal veel te hoog in de bol hebbende types niet te pruimen vinden. En mocht dat ook niet lukken, dan importeren ze er gewoon één uit het buitenland.
Uiteindelijk zijn de hoogopgeleide vrouw en de laagopgeleide man de kinderen van de rekening. Die moeten elkaar niet, maar zijn wel (door de emancipatiegolf) tot elkaar veroordeeld. Is dat nou wat de vrouwenbeweging ooit voor ogen had?
Waar feminisme voor staat: gewoon, voor gelijkwaardige relaties. En er zijn ook mannen die daar inmiddels de voordelen van zijn gaan inzien, beste Klef, je hoort mij al twintig jaar niet meer klagen over mannen. De ongelijke partnerkeuze is bij elke emancipatiegolf een overgangsverschijnsel. Testosterone speelt een rol voor heel jonge mannen, die ook het merendeel van de verkeersongelukken maken. Wie zich daar boven zijn vijfentwintigste nog op beroept heeft gewoon besloten nergens over na te willen denken en op geen manier nog aan zijn eigen ontwikkeling te willen werken. Als je dan geen leuke vrouw kunt vinden ligt dat niet aan de hormonen hoor.
En om mijn bovenstaande reactie toch een beetje te nuanceren: ik gun vrouwen uiteraard hun onafhankelijkheid, sterker nog, ik beschouw dat als de normaalste zaak van de wereld. En dat heb ik eigenlijk altijd, van kleins af aan, al zo gezien, alhoewel ik toch uit een vrij ’traditioneel’ gezin kom.
Het grote probleem is volgens mij echter dat (te)veel vrouwen, ondanks dat ze steeds hoger opgeleid zijn, hun partner nog steeds blijven selecteren op basis van afhankelijkheid. D.w.z., ze zoeken in de meeste gevallen nog steeds mannen die hóger staan op de maatschappelijke ladder dan zijzelf, die nòg meer bereikt hebben, die nòg beter zijn in hun vak, die nòg intelligenter of zekerder van hun zaak zijn (of zo overkomen 😉 ), etcetera. En dat wordt natuurlijk steeds moeilijker naarmate je zelf steeds hoger opgeleid en maatschappelijk succesvoller bent. Dan kom je tegenwoordig toch al gauw bij een veel oudere man uit, maar die is vaak al getrouwd, of ziet er fysiek toch ook niet zo heel aantrekkelijk meer uit.
Voor de hoogopgeleide man geldt die beperking echter niet. Die kiest zijn uiteindelijke partner toch nog steeds vooral op grond van praktische overwegingen, en minder op basis van ‘intellectueel nut’ zoals de vrouw dat eerder zou doen. Mannen hebben in het algemeen nu eenmaal niet zo de behoefte om binnen een liefdesrelatie ’tegen iemand op’ te moeten kijken, liever niet zelfs. Dat heeft de evolutie er in de loop der eeuwen nu eenmaal zo ingebakken, zoals dat bij vrouwen er min of meer omgekeerd ingeprogrammeerd is. Kwestie van hormonen zegmaar.
Hier doet zich dus een enorme discrepantie voor, die ervoor zorgt dat de beide seksen elkaar onder de huidige maatschappelijke omstandigheden, waarin vrouwen net zo goed presteren op maatschappelijk en professioneel vlak als mannen, nog maar moeilijk vinden. Hierop heb ik echter de vrouwenbeweging nog nooit enig antwoord zien formuleren dat niet voorbijgaat aan de natuurlijke behoeftes die mannen en vrouwen nu eenmaal hebben.
Het verbaast mij trouwens dat men deze discrepantie nooit vantevoren heeft zien aankomen, maar misschien is dat achteraf ook wel erg makkelijk gezegd.
Dat is wel makkelijk gezegd. we komen immers uit een tijdvak waarin “common sense / gezond verstand” onmiddelijk in de conservatieve hoek werd gedrukt.
Dus ik denk dat je gelijk hebt dat “we willen gewoon alles” nu zijn keerzijde begint te krijgen.
Ik ben overigens van mening dat voor ontplooiing (???) van vrouw (maar ook van de man) een betaalbare (onbureaucratisch gefinancierde) kinderopvang nodig is !
Dat is niet alleen beter voor de emancipatie, maar ook voor de economie, werkgelegenheid, arbeidsparticipatie en integratie.
De werkgevers overigens niet lastig vallen met bijdrages ! Anders gaan ze allemaal weg.
Beste Ard,
je schrijft:
“De in de meerderheid van de gevallen doorgaans afwezige bereidheid van de man om zorgtaken op zich te nemen kan men wijten aan een biologische of natuurlijke oorsprong, maar is in weten natuurlijk niets anders dan egoïstisch eigenbelang op basis van volkomen misplaatste aannames.”
En dat nu is lulkoek.
Het is inderdaad biologisch en natuurlijk. Ga maar na in de geschiedenis en de natuur.
Vrouwenemancipatie valt en staat met de bereidheden van mannen om zorg over te nemen. En dat is geen misplaatste aaname maar realiteit. Immers, wil een vrouw haar kind goed kunnen en willen verzorgen, dan zal de man een plek moeten creeëren om dat mogelijk te maken. Nu zijn er inderdaad vrouwen die – geëmancipeerd als ze zijn – voor een carriëre kiezen en dus de zorg laten voor wat die was. En deze vrouwen zien de concurrentie van mannen in die wereld en haasten zich dienovereenkomstig te handelen. Verdeel en heers, weet je wel.
Beste Klefbeer,
je schreef:
(QUOTE): Voor de hoogopgeleide man geldt die beperking echter niet. Die kiest zijn uiteindelijke partner toch nog steeds vooral op grond van praktische overwegingen, en minder op basis van ‘intellectueel nut’ zoals de vrouw dat eerder zou doen.
Ik zeg je dat mannen helemaal niet kiezen. Ze zijn de ‘jagende’ partij en proberen een verovering te scoren. Uiteindelijk is het de vrouw die kiest.
Help!
Jullie gaan me toch niet vertellen dat diezelfde mijnheer de Geus diegene is die uitgevonden heeft dat zelfs mensen met een zichtbare of onzichtbare handicap kunnen werken…Het UWV, mag ik even braken, per definitie het instituut is dat al die “uitkeringstrekkers” maar eens en vooral altijd aan het werk moet zetten…Diezelfde artsen nu massaal besluiten daar niet aan mee te werken en wij toch mogen en moeten geloven dat werk zaligmakend is…ook al kun je dat niet….Geloof me ook al kon ik ..kruipend zou ik naar mijn werk gaan…maar ook ik heb mijn grenzen…Voorstel: stop alle commissies,(vnl. mannen) die denken voor ons maar luister naar al diegene die daadwerkelijk hoe het voelt en is om niet te kunnen werken. Niet vanaf jullie kale bureau, niet om carriere te maken…want ooit zijn jullie aan de beurt..Stop om te denken voor ons, dat kunnen we zelf wel..Vrouwenemancipatie hebben vrouwen uitgevonden en niet die man die per definitie vindt dat vrouwen gelijke kansen en rechten hebben en dat zegt een man?? Mag ik weer een beetje braken?? Mijnheer de Geus…het enige recht is kop houden en luisteren..waarom …gewoon omdat je een man bent…en toevallig het recht hebt om te werken. Met dank aan …gesponserd door…al die Nederlanders die angstvallig afwachten wat er nu weer staat te gebeuren…en toevallig wil ik daar niet bij horen…
Over emancipatie gesproken…Ik ben een alleenstaande vrouw…mogelijk veel ouder als jullie…Maakt niet uit…twee volwassen kinderen en 3 nakomers…Ik kan een glimlach niet onderdrukken als ik jullie reacties lees…Ga terug naar de 60e jaren waarin alles kon en mocht..de strijd zo hevig was en alle grenzen vervaagden…Wij de strijd gestreden hebben waarvan wij als vrouwen de voordelen proeven. En toch strijden jullie voor meer of minder…maar uiteindeljk een doel. Gelijkheid van vrouwen en mannen. Mag ik opmerken dat vrouwen daarin meer duidelijk en vooruitstrevender zijn dan alle mannen. Simpelweg omdat mannen moeten inleveren en dat ingaat tegen hun principes..hun manzijn?? Terwijl diezelfde vrouwen gewoon een man willen die emotioneel maar vooral praktisch gezien hun gelijke zijn…samen delen in voorspoed en tegenspoed. Diezelfde mannen alsnog het hazenpad kiezen omdat dat de gemakkelijkste weg is..Zich daarna beklagen over het feit dat zij hun kinderen slechts eenmaal per 14 dagen zien??Als mannen een baarmoeder hadden en vrouwen niet dan zag de wereld er anders uit…dan waren er meer bijstandsvaders als moeders!!! En geloof me dan zou er anders gedacht worden!!Kortom waarom zijn er nog steeds mannen die denken over ons vrouwen te kunnen beslissen?
Ha lezers van vandaag de dag!
Ikwerd geboren op 1 april (geen grap) 1856 ( geen grap).
Na mij kwamen nog een zusje en 3 broertjes. (Er stierven ook nog wat kindjes) Op nmijn twaalfde verloor ik mijn moeder.
Mijn broertjes en zusje waren nog klein, de jongste was 2 de oudste =onder mij- was 10.
Omdat ik 12 was, was ik volwassen – genoeg – om huisvrouw te zijn. Mijn vader was ontzettend verdrietig.Zijn eigen vader was ook al jong gestorven. We waren net verhuisd en hij had het zo anders gehoopt. Nu moest hij weer alleen verder.
Nou ja. Het was niet anders. We hebben het gered, door heel hard werken.
Ik trouwde later met Jan. Jan kon prachtig tekenen en hij kon ook heel goed leren, hij liep elke zondag van zijn ouderlijk huis zeven kilometer naar de stad om daar doordeweeks in de kost te zijn; hij volgde de Latijnse school, en wilde arts worden.
Helaas overleden zijn ouders, hij was halfwees op zijn 17e en op zijn 19e helemaal wees. En net als ik de oudste thuis.
Toen is hij maar voor zijn jongere broers en zusjes gaan zorgen en voor het ouderlijk bedrijf.
Toen we trouwden zijn we voor onszelf begonnen op een boerderij van zijn oom. We kregen vier kinderen, en Jan werd gemeenteraadslid. En toen werd hij ziek. Mijn vader was – 60 jaar oud – net overleden toen we het hoorden.
Toen Jan overleed – januari 1891 – was onze jongste dochter Johanna nog maar een paar maanden Ik was nog geen 35.
Onze oudste, dochter Anna,was 8. De oudste zoon en opvolger was 6 jaar, en de tweede zoon nog geen 2.
Natuurlijk had ik nog een paar miskramen gehad in die tijd.
Onze eerste verloren wij kort voor het overlijden van mijn vader.
Vrouwen hadden in die tijd niets te zeggen, en handelen mochten zij al helemaal niet. Maar wat moest ik met mijn 4 kinderen?
Hup! Aan de gang! Handen uit de mouwen.
De familie van mijn man stelde mij na een jaar voor de keus:
van het bedrijf, óf het bedrijf overnemen.
Het ging nu om de toekomst voor onze kinderen! Ik heb doorgezet en het bedrijf overgenomen. Omdat ik niet mocht handelen had ik dringend behoefte aan hulp. Gelukkig kwam een achterneef mij tegemoet, hij heeft mij trouw 10 jaar bijgestaan totdat allebei mijn zoons groot genoeg waren ( 12 en 16 jaar).
Natuurlijk heb ik hem toen geholpen zijn eigen bedrijf op te starten.
(Mijn achterkleinkinderen hebben nog steeds contact met zijn achterkleinkinderen en ook zij helpen elkaar).
Twintig jaar later, 1911 was het inmiddels, trouwde mijn oudste en nam mijn bedrijf over.
Daarom kocht ik een ander bedrijf voor mijn tweede zoon en samen gingen we daar aan de slag, tot ook hij trouwde in 1915.
Daarna ben ik gaan “rentenieren” met mijn jongste dochter.
Toen ook zij trouwde ben ik weer verhuisd, ditmaal om mijn oudste dochter bij te staan.
Een beeldschone jonge vrouw, die een goed huwelijk had gedaan, en die toch naast haar eigen gezin met negen kinderen een eigen bedrijf voerde.
Misschien is het wel eens goed voor de vrouwen van nu om zich te realiseren hoe hun (over)(groot)moeders leefden.
( Mijn dochters, kleindochters en achterkleindochters werkten allen dag en nacht. Verschillende kleindochters en kleinzoons deden academische studies, en gingen het bedrijfsleven in. Vrijwel al mijn achterkleinkinderen deden academische studies, dus ook de achterkleindochters. Een van de achterkleindochters is Nederlands sportkampioene geworden, net als haar vader,een kleinzoon. Een achterkleinzoon is mede-oprichter van een van de succesvolste bedrijven door buitenlanders in de USA opgezet.
Een van de oudste achterkleindochters verzorgt haar moeder, een van mijn kleindochters, nu bijna 90 jaar oud. Daarnaast adviseert zij bij diverse aangelegenheden , en leidt zij een van de bedrijven die ik eertijds aankocht.
Beste lezers van nu: wij maken geen verschil tussen zoons en dochters, als het om kansen gaat. We hebben geleerd het leven te nemen zoals het zich voordoet en alle KANSEN te BENUTTEN
Wij zijn sociaal liberaal.
Ieder moet zijn eigen broek leren ophouden en van zijn of haar gaves ook bijdragen aan de maatschappij, met een warm hart en open oog waar het om minder bedeelden gaat, maar dan steeds wel in het besef dat iedereen zijn of haar gaves moet leren benutten.
En bovendien heb ik al mijn nakomelingen geleerd dat blauwe boorden net zoveel respect toekomt als witte boorden.
Ik dank U voor Uw aandacht,
Elisabeth Beijen.
Ria Wientjes,. wel eens van de dwaze vaders gehoord? groep mannen die hun kind vaker wil zien of wel wil zien ipv niet. Nu, dan kun je je stelling niet meer handhaven,.groep is flink groot en veel mannen staan achter hen.
Nee, ik ben geen dwaze vader..
Hilarisch! Ik heb heerlijk gelachen tijdens je artikel. Je hebt een goed gevoel voor humor!Ik zou niet zeggen dat het een mannenprobleem is. Als ik man was zou ik mij ook verzetten tegen ‘zorgtaken’ die absoluut statusloos zijn! Ik denk als we een goede verdeling willen bereiken tussen zorgen en werken en de participatie van mannen en vrouwen in deze kwestie, dan zullen we moeten zorgen dat het maatschappelijke beeld van de ‘zorgtaken’ verandert. De cartoons geven het eigenlijk prachtig weer, het werk binnenshuis, wordt niet als werk beschouwd.
Feminisme had vrouwen op zijn minst respect moeten opleveren voor het werk dat er binnenshuis werd gedaan. We hebben zelf geschreeuwd dat dit werk geen waarde heeft en dus is het niet gek dat mannen ook niet staan te springen om dit werk op zich te nemen. Als je de waarde van dit werkt verhoogt, dan zullen ook meer mannen gemotiveerd raken om minder te gaan werken en meer te gaan zorgen.
Wat ik om mij heen zie is dat mannen wel degelijk bijspringen in de zorg, maar nog steeds de druk voelen om de financieele zorg voor het gezin op zich te nemen. Extra ondersteuning vanuit de overheid van jonge gezinnen, zou vaders in staat kunnen stellen zich ook gedeeltelijk uit het arbeidsproces terug te trekken en meer voor huis, haard & kids te zorgen.
Het is niet helemaal waar wat je zegt, Thessa. Ikhoorde in ieder geval bij de feministes die het wel degelijk had over de waarde van huishoudelijk werk, ik heb er nog een dik stuk over geschreven, de politieke economie van de koesterende functie, had binnen links nog wel invloed ook.
ben hier omdat ik gisteren heleen mees hoorde op de radio. vind haar analyse redelijk goed; ik vind het ook niet juist dat er zo weinig vrouwen aan de top zijn. zowel mbt het bedrijfsleven als overheid en politiek.
maar dan…vrouwen geen borstvoeding meer geven. je huurt gewoon taken in dat maakt het leven veel plezieriger. dat vind ik dus ook geen oplossing en ook behoorlijk elitair. het stemt me bedroefd vooral als ik me realiseer dat dit iemand is die bestuurstaken heeft bij de pvda. pvda en sp – steeds verder van elkaar af.
ik vind jouw stelling anja, veel prettiger. het is een mannenprobleem. maar komen we daarmee bij een oplossing? wat gaat plasterk doen?
vind de diskussie wel plezierig – (had vanmiddag ook wel naar het festival willen komen maar ik kan helaas taken niet uit laten besteden) ook wat betreft beperkt houdbaar.
er gebeurt tenminste weer eens wat, hoewel…papier is geduldig.
Het nadeel van het bestempelen met het etiket ‘mannenprobleem’ is dat je daarmee de macht uit handen geeft. Het is een mannenprobleem, dus wat kunnen wij vrouwen daaraan doen? Het is een maatschappelijk probleem, waar man, vrouw en kind mee te maken heeft. Dus zullen we weer terug moeten gaan naar een gezinsmodel dat autonoom functioneert, in plaats van ieder voor zich. Ik blijf erbij dat door de zorgtaken te herwaarderen en in status te verhogen dat dit zal leiden tot een betere verdeling tussen werk en zorg. Dit zal niet het emancipatieproces terug draaien waar veel feministes bang voor schijnen te zijn, het zal juist het emancipatieproces afronden. Het gezin, de ouders die samen met hun kinderen een eenheid vormen kunnen dan vanuit deze positie kiezen wie welke taken op zich neemt en tot een functionerend geheel komen. De zorgtaken wordt nog steeds als de zwarte piet ervaren, en niemand wil hem toegeschoven krijgen. Terwijl beide takenpakketten waarde met zich meebrengen, de één wordt direct financieel vertaalt en de andere (de zorgtaken) hebben eveneens een indirecte financiele waarde.
Renzo,
Tja heb ik zeker, volg het op de voet. Je hebt mijn reactie niet begrepen…of lees niet willen begrijpen. Het laatste wat ik gewild hebt en ook nooit gebeurd is, is dat mijn (foei toch 2e ex!!) zijn kinderen niet mocht zien. Het blijft hun vader…jammergenoeg verschool hij zich zoals zovelen achter zijn werk. (andere kant van jouw verhaal) Geen tijd, te druk met vriendinnen en mogelijke toekomstige echtgenotes. Door de rechter(godzijdank een vrouw, ken je haar nog?? vast niet: Een beetje verliefd is iedereen weleens dat weet je?? Corrie Brokken)werd hem met lichte “lees dwang”opgelegd om in te stemmen met een co-ouderschapsregeling. Want ook ik werkte, had onregelmatige diensten etc. Tegen wil en dank gebeurde het, geen succes…soms is het gemakkelijker om…. Hij was in ieder geval niet diegene die als dwaze vader op de Waalbrug in Nijmegen stond om er af te springen. Dwaas was hij wel, hij heeft alle kansen gehad, maar liet ze liggen… Ooit van gehoord Renzo??? Ik was een van de eerste in 1986 samen met mijn (1e) ex die het co-ouderschap uitvond?? Dank je!!! Omdat wij vonden en vinden dat een beïndiging van een partnerschap geen beïndiging van een ouderschap betekent. Tot nu toe is het contact meer dan prima en zijn mijn kinderen volwassen. Met alle respect voor de dwaze vaders, want ook die kant van het verhaal ken ik maar al te goed. Eind goed al goed, al mijn kinderen kunnen het uitstekend met elkaar vinden…dankzij…Jij mag het invullen.
yes ria, maar jij veralgemeniseert jouw probleem tot ‘alle mannen
ik wilde je even attent maken op het feit dat er ook andere mannen zijn. Jij vat het persoonlijk op, maar dat is is er onzinnig, want ik oordeel niet over jou, ik ken je situatie immers niet.
Pingback: Hoe manage ik mijn huishouden? | Love2BeMama.com