´We have got to understand that they dream our dreams and we dream theirs.
We have got to understand that they are us. We are them´.
Dit zijn de woorden van Rachel Corrie toen ze tien jaar oud was. Haar leven eindigde toen ze drie en twintig was. Het is vandaag drie jaar geleden dat Rachel Corrie in Rafah werd gedood door een Israelische bulldozer. Ze maakte deel uit van een groep idealistische jonge mensen die naar Palestina gingen om de bevolking te helpen zich te weer te stellen tegen de afbraak van hun huizen.
Vandaag worden op vele plaatsen in de wereld in huiskamers en theaters de woorden die Rachel Corrie naliet uitgesproken, haar gedichten, de emails die ze naar vrienden en familie stuurde uit Rafah. In New York is geprobeerd een voorstelling over haar tegen te houden. Zoals zo vaak geprobeerd wordt mensen die voor de rechten van Palestijnen opkomen de mond te snoeren. Ga naar de website, www.rachelswords.org en lees mee.
I’m here for other children.
I’m here because I care.
I’m here because children everywhere are suffering and because forty thousand people die each day from hunger.
I’m here because those people are mostly children.
We have got to understand that the poor are all around us and we are ignoring them.
We have got to understand that these deaths are preventable.
We have got to understand that people in third world countries think and care and smile and cry just like us.
We have got to understand that they dream our dreams and we dream theirs.
We have got to understand that they are us. We are them.
My dream is to stop hunger by the year 2000.
My dream is to give the poor a chance.
My dream is to save the 40,000 people who die each day.
My dream can and will come true if we all look into the future and see the light that shines there.
If we ignore hunger, that light will go out.
If we all help and work together, it will grow and burn free with the potential of tomorrow.
– Rachel Corrie, aged ten, recorded at her school’s Fifth Grade Press Conference on World Hunger
Leaving Olympia
We are all born and someday we’ll all die. Most likely to some degree alone.
What if our aloneness isn’t a tragedy? What if our aloneness is what allows us to speak the truth without being afraid? What if our aloneness is what allows us to adventure – to experience the world as a dynamic presence – as a changeable, interactive thing?
If I lived in Bosnia or Rwanda or who knows where else, needless death wouldn’t be a distant symbol to me, it wouldn’t be a metaphor, it would be a reality.
And I have no right to this metaphor. But I use it to console myself. To give a fraction of meaning to something enormous and needless.
This realization. This realization that I will live my life in this world where I have privileges.
I can’t cool boiling waters in Russia. I can’t be Picasso. I can’t be Jesus. I can’t save the planet single-handedly.
I can wash dishes.
Duidelijk een zeer betrokken en integer, en ook nog literair getalenteerd mens, dat haar solidariteit met een veel te vroege navrante dood heeft moeten bekopen.
Om bij stil te staan. “We all can wash dishes”.
Hieronder en paragraaf uit het artikel van Robert Fisk over de weigering van het uitvoeren van het toneelstuk “My name is Rachel Corrie”.
Robert Fisk: The erosion of free speech
It was the wrong sort of courage and she was defending the freedom of the wrong people
Published: 11 March 2006
You’ve got to fight. It’s the only conclusion I can draw as I see the renewed erosion of our freedom to discuss the Middle East. The most recent example – and the most shameful – is the cowardly decision of the New York Theatre Workshop to cancel the Royal Court’s splendid production of My Name Is Rachel Corrie.
It’s the story – in her own words and emails – of the brave young American woman who travelled to Gaza to protect innocent Palestinians and who stood in front of an Israeli bulldozer in an attempt to prevent the driver from destroying a Palestinian home. The bulldozer drove over her and then reversed and crushed her a second time. “My back is broken,” she said before she died.
I can only deeply share her truth.
Dank je wel, Anja, voor het memoriam van Rachel. Nooit geweten dat er zulke moedige vrouwen bestaan.
Rachel’s poëzie zal ik overdragen aan mijn dochters, zodra zij de leeftijd van het bewust – zijn hebben bereikt.
Rachel’s poëzie geeft kleur en hoop op deze aarde.
Ik had even een vraagje. Ik zat net online een aflevering van Zembla te kijken. Ging over nederlandse staatsburgers die dienen in het Israelische leger. Misschien dat je er al eens over geschreven hebt, maar ik vroeg me af of dat zomaar kan?! Heeft Bot niet altijd zn mond er vol van dat we neutraal moeten zijn. In theorie zou t dan ook mogen dat nederlandse staatsburgers zich zouden aandienen bij Palestijnse strijdkrachten (zover die er zijn). Het is een schande dat nederlanders in een leger mogen dienen wat verantwoordelijk is voor een bezetting. Ik kon je mailadres niet vinde mevr. Meulenbelt, vandaar dat ik t hier neerpen. Mijn excuus hiervoor
Hoi Hicham. Bij mijn weten kan een Joodse Nederlander, als hij hier wil dienen in het Israelische leger, direct een Israelisch paspoort krijgen. Dus dubbele nationaliteit hebben, en dan kan het.
En ter aanvulling, zou zijn er vele dubbele nationaliteiten (vanuit de EU) die “op herhaling” gaan in Israel, het Israelische leger. Zo werd ik een keer bij toeval “onderschept” in Ramallah door een Vlaamse Israelische militair die daar op een nachtelijke missie was.
Er is wel eens flink over nagedacht en gesproken of je deze reserve militairen niet zou kunnen aanhouden en ondervragen op Schiphol. Zeker in geval ze dienst hebben gedaan in de bezette gebieden, wat naar mijn kennis nog steeds illegaal bezet gebied is.
er zijn mensen die sterven omdat ze andere mensen een huis gunnen, niet omdat ze de oorlog van anderen willen voeren of de politieke standpunten van anderen willen verdedigen
maar simpelweg omdat ze beseffen dat die ander niet zo anders is dan wij.
rachel corrie was een heldin op haar eigen manier, simpelweg omdat zij zo iemand was die het hart op de juiste plaats draagt.
fijn hier iets over haar en dat waar ze voor stond te lezen
Begaafde vrouw , die Rachel
Soms heb ik de neiging om de moed te verliezen.
Maar dan zie je zo een geinspireerde vrouw als Rachel
en dat doet zo een deugd en dan weet je we gaan er verder voor.
Ik droom van een titanium standbeeld van haar onvernietigbaar
zoals haar geest was.
Vele groeten nog.
Ik wens haar nabestaanden veel geduld en veel sterkte met dit verlies.
Zij is een groot voorbeeld in deze geschiedenis tegen de laffe politici van tegenwoordig die met de rug naar de zwakkeren staan.
Inderdaad, er moet een groot vrijheidsbeeld van haar staan in deze wereld zodat zij niet wordt vergeten!
In mijn hart zal ik i.i.g. wel altijd aan haar denken en voor haar bidden.
Het is mooi om te lezen hoe iedereen over haar denkt. Dus deze
weblog moet blijven staan. Er is zelfs een song over haar geschreven door Dawud Wharnsby Ali (Canadese zanger).
De groeten en hopelijk zullen er meer mensen als haar blijven opstaan en zich verzetten tegen zulke onderdrukking.
Sammy
Je zou ook eens een artikeltje over een reeks andere Rachels kunnen lezen.
http://www.tomgrossmedia.com/TheForgottenRachels.html