Te gast wederom: Mohammed Benzakour. Verschenen in het Parool 15 maart 06

DE ALLOCHTONE STEM IS NIET DIRECT EMANCIPATOIR

De electorale tsunami leek in alle toonaarden een vereffening met dit kabinet. Een niet mis te verstane aanklacht tegen de doemstemming die over dit land is afgeroepen. Een stemming die sluipenderwijs tot in de poriën van de rechtstaat is doorgedrongen, getuige de brisante vonnissen in het Hofstadproces. Wie had deze jurisprudentie kunnen raden, zo vlak na de cartoonaffaire, toen nog met aplomb gepleit werd voor de onaantastbare absoluutheid van de prent- en meningvrijheid, ook als die haatzaaiend was?

Enfin. De verkiezingen leidden tot schrik en verbijstering. Maar vooral ook tot opluchting en vreugde. Die vreugde betrof hoofdzakelijk het feit dat voor het eerst in onze jonge geschiedenis de allochtone medemens de gang naar de stembus heeft ontdekt. Een ontdekking van onmiskenbaar linkse snit. Surinamers en Antillianen bezongen de SP, Turken prefereerden GroenLinks en Marokkanen omarmden en masse de PvdA (die door sommige komedianten al omgedoopt is tot de ‘Partij van de Allochtoon’). Niet eerder heeft ‘de black vote’ het verkiezingsresultaat zo significant beïnvloed. Van Rotterdam kan gerust gesteld worden dat het Fortuynistische epigonencollege zo ongeveer eigenhandig door de allochtonen is gewipt. Uiteraard klonk ook meteen de kreet als zou de islamitische heilstaat spoedig op onze poorten kloppen, maar deze paranoia was afkomstig van dezelfde opiniecabaretiers die achter elke struik een terrorist hallucineren – papier voor de makreel dus.
Hoe het ook zij, Nederland Integratieland verkeert in jubelzang en woordvoerders van allochtone koepelorganisaties schallen in koor hun triomf. ‘Ziet wat een burgerschap, ziet wat een integratie. Na vijfenveertig jaar politieke oponthoud heeft onze achterban eindelijk met de vuist op tafel geslagen. Als dat geen emancipatie is!’
Zeker, de politieke oververhitting van recente jaren en het daaraan gekoppelde racistische spook heeft een hartstochtelijke solidariteit in de allochtone kiezershand gewerkt. Het signaal is afgeven, en dat is nuttig, genoeg is genoeg. Bovendien is stemmen een democratisch recht en gebruikmaking ervan helaas (nog) geen plicht. En het feit alleen al dat de wakkere allochtoon massaal in de oppositie sprong (en niet via het islamitische kanaal) is een schelle aanfluiting voor dit christelijk gedomineerde kabinet: armoede heeft een kleurtje.
Toch ben ik niet zo gerust. Want wat betekent – hoe tactisch ook – die plotselinge ideële eenvormigheid anders dan dat het allochtoonschap voortaan de enige vorm van machtsvorming is? Van herkenning en erkenning?

Natuurlijk was de trend al langer merkbaar, maar sinds 7 maart 2006 is het bewijs definitief geleverd: ‘de’ allochtoon bestaat. En dat niet alleen, ‘de’ allochtoon denkt ook nog eens eenduidig links. Het gevolg is dat er geen keus meer is: het is links allochtoonschap of het is niet. Met dank, voor alle duidelijkheid, aan dit kabinet.

De politiek zal er garen bij spinnen, zoveel is zeker. De allochtone identiteit zal worden uitgebaat. Allochtonen zullen weer als vanouds de rol gaan spelen die door hun mede- én tegenstanders van ze wordt verwacht: De Allochtoon. Lijsttrekkers zullen hem strelen en begeren. Je ziet nu al de eerste aanzetten daartoe. Partijen weten niet hoe snel allochtonen aan te trekken voor de landelijke kieslijsten en de eerste middelmatige superallochtonen dienen zich al aan. En zelfs de arme Marokkaanse buurtvader, tot voor kort een paria, ziet ineens beschutting boven zijn hoofd: het dak van Rutte’s VVD.

Het lijkt alles zo mooi en nobel. Maar het zal, vrees ik, de allochtoon vergaan als het meisje dat door haar vrijers met kado’s wordt overladen: ze zal blozen, het stijgt haar naar het hoofd en ze begint er zelfs ongemerkt mee te koketteren. Maar, en dat voorpel ik, alvorens haar liefde goed en wel volgroeid is zal ze reeds ontgoocheld achterblijven. Tranen zullen haar overmannen. De liefde bleek schijnliefde. Betaalde liefde. Porno in ruil voor geld en dure drankjes.
Wie in deze etnische prostitutie een emancipatoir ontwaken ziet, heffe zijn hand.

Geen dodelijkere en beklemmendere berusting dan de kooi van het geconstrueerde allochtoonschap. En alle partijen werken eraan mee. Zo was er de oproep van die Chinese CDA-burgemeester om op een VVD-Chinees te stemmen (‘chinezen moeten op chinezen stemmen’), en zo zullen allerhande allochtonen volgen en oproepen doen om op hun eigen bloedverwanten te stemmen. Helaas, en ik herhaal, helaas zijn allochtonen tot deze noodzakelijkheid gedwongen – het is letterlijk kiezen of delen. Maar aan deze noodzakelijkheid kleeft mettertijd een groot gevaar. Iedere promotie van eenvormigheid en etnische eendracht leidt zonder u-bocht tot degradatie van het onafhankelijke, individuele denken en kiezen. Dit is droevig, temeer we in het pre-Verdonk tijdperk zo natuurlijk en voortvarend op weg waren los te komen van die etnische gesegregeerde dwangbuis. Nu vraag ik mij af hoe lang het zal duren eer een Marokkaan op GroenLinks stemt omdat hij principieel vegetariër is? Of de Marokkaan die voor de VVD gaat vanwege het gunstige ondernemersklimaat voor zijn gedroomde slagerij? Of de Marokkaan die zijn heil zoekt bij de ChristenUnie omdat zij als enige respect opbrengt voor God en Gebod.
Ik wens alle allochtonen een politiek bewustzijn toe, absoluut, maar niet een die tot in lengte van generaties gebaseerd is op Blut und Boden. Politiek bewustzijn is politieke verfijndheid, zonder aanzien des ras. Zover is het echter nog lang niet. Met dank, inderdaad, aan dit racistisch Kabinet.

Mohammed Benzakour
Columnist en auteur van o.a. “Osama’s Grot”