Ik loop nog achter. Dinsdag was het weer Den Haag dag en het is nu al weer donderdag. Werkgroep buitenland. De hele wereld rond in anderhalf uur. Dat doen we heel efficient, met ook nog wat tijd tussendoor voor grappen. Ik word er altijd wel vrolijk van, met Harry van Bommel, Krista, Guido, Niels, Barry en Riekje. Leuke energieke club mensen. Ik moet binnenkort mijn bijdrage leveren aan een debat over de ontwikkelingshulp. Even gebrainstormd waar ik het beste materiaal vandaan kan halen.

In de Eerste Kamer waren ze al begonnen aan de plenaire. Een lange dag voor Tiny Kox, met debatten over de begrotingssstaat van Defensie inclusief de NAVO, met ministers Bot en Kamp. Het was de moeite, wat je niet altijd kunt zeggen van debatten wanneer de minister al weet dat hij de VVD en het CDA al in de zak heeft en meer zijn tijd uitzit dan werkelijk te luisteren naar wat de volksvertegenwoordigers te zeggen hebben, met name Kamp hoorde ik zeggen dat het hem echt speet dat de SP, een groeiende partij, tegen de begroting zou stemmen. Het werd een echt gesprek, onder andere toegespitst op de aanwezigheid van het Nederlandse leger in Uruzgan, Afghanistan. Dat er problemen zijn is meer dan duidelijk. Maar tegelijk is daar een gekozen regering, en helpt het dan echt om ´orde op zaken te gaan stellen´ met een buitenlands leger? Denk je echt dat je met pantservoertuigen en straaljagers kunt gaan zorgen dat vrouwen daar beter behandeld worden? Of een ander voorbeeld dat Kamp noemde, die vindt dat het leger er aan mee moet helpen om het drugsprobleem op te lossen. Dat komt dus neer op het vernietigen van de papavervelden. Zal de bevolking ons daar dankbaar voor zijn? De cocaine is hun probleem niet, dat is ons probleem, voor veel mensen daar zijn die papavervelden hun enige bron van inkomsten.
Natuurlijk moeten we doen wat we kunnen om daar de krachten te ondersteunen die de samenleving op proberen te bouwen, de vrouwen moeten opkomen voor hun rechten, de middenstand moet groeien, de economie moet op poten, maar uiteindelijk zullen ze dat op eigen kracht moeten doen. Vormingswerk uitgevoerd door tot de tanden bewapende gevechtseenheden, het is nog nergens gelukt. Het is heel onwaarschijnlijk dat het nu gaat lukken, en Tiny benadrukte nog eens dat hij grote bewondering heeft voor de mensen die daar heen zijn gestuurd om met gevaar voor hun leven hun opdracht uit te voeren. Maar de opdracht deugt niet. Zie zijn verhaal op de SP website.

Afspraken maken. Tiny en ik gaan binnenkort op werkbezoek bij een islamitische school. Even bij Fenna langs of ze meegaat, wil wel, weet niet of ze kan. Post. Stapel valt mee.

We hadden een paar gasten voor de lunch. Vier jonge mensen wilden met ons praten over de mogelijkheid om via het internet mensen te helpen gebruik te maken van de nieuwe wet die mogelijk maakt om met 40.000 handtekeningen een issue op de agenda van de Tweede Kamer te krijgen. Twee mannen van Wij blijven hier, Faisal en Umar Mirza, Tumani Konter, naar eigen zeggen Afro-Volendammer, en Pauline van Splunder, hartstikke autochtoon, die wel mee wilde omdat ze SP lid is. In onze Noenzaal, waar senatoren en gasten de lunch gebruiken bleek weer eens dat de senaat nog geen afspiegeling is van het Nederlandse volk. Niemand wist welk voedsel halal was, dus Faisal en Umar kozen maar voor de vis, en lieten de soep met ballen staan. We hebben wel drie gekleurde senatoren op de vijfenzeventig, maar nog geen moslim. Dat gaat ongetwijfeld komen. Op zijn laatst als Faisal en Umar tegen de zestig lopen, ze weten nu de weg.

Ronald had alle gegevens bij elkaar gezocht. Het klinkt wel leuk, die vorm van directe democratie, maar het is niet zo simpel. Veertigduizend handtekeningen is een heleboel, en dan heb je nog niets anders bereikt dan dat je een agendapunt hebt toegevoegd aan de Tweede Kamer, op wat er verder mee gebeurt heb je geen invloed. En er zijn zoveel voorwaarden aan verbonden, onder andere dat het niet over de begroting mag gaan en dat is ongeveer alles, of dat je niets aanhangig kunt maken waar in het afgelopen jaar al een beslissing over is genomen. Een veel kortere en directere weg is nog steeds om kamerleden te vinden van een partij die zich voor een bepaald onderwerp in wil zetten, en dat kan blijven volgen. Maar mooi, dat een groep jonge mensen zich in zet om te kijken hoe wensen van bevolkingsgroepen beter aan de bak kunnen komen.

Ik leidde ze rond, zat met ze op de publieke tribune waar we op minister Bot neer konden kijken, op de fot0 kun je zien waar ik hoor te zitten, maar niet zit, naast Tiny op de eerste rij. Raakte nog met ze in een intensief gesprek verwikkeld over de politiek, over allochtonen, ik had al lang terug gemoeten naar de Kamer, maar zo´n gesprek is soms boeiender dan dat met collega´s. Wordt vervolgd wat mij betreft.

Mies van de PvdA had voor mij even de honneurs waargenomen in de commissie Sociale Zaken. De twee wetten over de WW worden in tweeen geknipt, gelukkig, dan hoef ik daar de volgende week geen dagen aan te werken, en ik doe de volgende week alleen een minidebatje met vijf minuten spreektijd over de wekeneis voor seizoensarbeiders. Het grote onderwerp gaat worden dat de nieuwe WW wetten alweer de positie van ouderen zal verslechteren. Die zullen makkelijker kunnen worden ontslagen, houden lang sollicitatieplicht, krijgen korter WW, komen dus sneller in de tijd tussen ontslag en AOW op een minimum terecht. Ik ben benieuwd of het CDA dat juist op het gebrek aan sociaal gezicht nu flink heeft verloren zich nu meer in gaat zetten om de minister toch nog een aantal toezeggingen te ontlokken. We zullen het zien.

Afspraak met Varina Tjon-A-Ten van de PvdA, Tweede Kamer. Ze had twee agendapunten, een nota over kinderen in gevangenissen die binnenkort wordt gepresenteerd. Als we het ook kunnen hebben over de Palestijnse kinderen die ´onder administratieve detentie´, dat wil zeggen zonder enige vorm van proces in de Israelische gevangenissen zitten doe ik zo mee. En dan de vrouwen in Bangladesh. Daar was Varina pas, bij een organisatie die vrouwen opvangt die door het gooien van zuur in hun gezicht zijn verminkt. Afschuwelijke verhalen, Varina was er echt door ontdaan. Kunnen we niet wat doen, op politiek niveau? Daar brainstormen we over. Het is altijd moeilijk om op politiek niveau, van bovenaf, in te grijpen in de politieke verhoudingen in andere landen, het wordt te gauw opgevat als westerse bemoeizucht, en doet soms meer kwaad dan goed. Van onderaf dan? Meer vanuit de humanitaire hulp, de vrouwen daar ondersteuning en training bieden om het zelf aanhangig te maken bij hun overheden? Kunnen we dat? Moeten we meer proberen de publieke opinie te beinvloeden? Moeilijk. Mensen zijn al overvoerd met horrorverhalen, en zonder een duidelijk doel erbij bereik je daar weinig mee. En moeten we het Nederlands houden of het Europese niveau opzoeken? Moeten we het niet uitbreiden naar al die andere vormen van vrouwenmishandeling die er in de diverse landen bestaan? Wat doen de andere internationale en locale organisaties al? We spreken af dat we een aantal deskundigen bij elkaar zullen roepen om er verder over te brainstormen of we en hoe we iets kunnen doen. Ik geef Varina nog een exemplaar van 26.000 gezichten, ik heb er tien gekocht om iedereen mee te kunnen bestoken. Voorbeeld van een succesvolle actie, omdat de mensen waar het om gaat een gezicht krijgen, harten raken, maar zelfs dan, wat heet succesvol. Er is nog geen Generaal Pardon al wordt het verzet tegen het asielbeleid steeds luider en breder, en dan hebben we het nog over een binnenlandse aangelegenheid, waar we als parlementariers toch enige invloed op uit zouden kunnen oefenen. En dan Bangladesh. Toch, je kunt dat toch niet zomaar laten gebeuren zonder op zijn minst een poging te doen om steun te bieden.

Ga even eten in het Tweede Kamer restaurant. Praat met Tineke Palm, voorzitter SP Rotterdam over de ontwikkelingen in de coalitievorming. Opeens is de SP weer wel als partner in de picture, maar natuurlijk is de VVD falikant tegen. Harry en Krista weer, en Niels. Twee en een half jaar kwam ik toch als vreemde eend in de bijt de politiek in. Nu begin ik het bedrijf een beetje te snappen en klep graag mee over partijzaken. We hebben het over de komende verkiezingen. Wie er op de lijst komen. Binnenkort moeten de commissies aan het werk om het partijprogramma voor te bereiden voor de partijraad, en de kandidaten te screenen. Als de prognoses niet bedriegen, wat ze vaak doen, hebben we nog heel wat extra capabele mensen nodig voor Eerste en Tweede Kamer. Of ik niet aan de Tweede Kamer zou denken. Never nooit niet. Ik zie hoe waanzinnig hard ze werken, voortdurend klaar moeten staan voor weer een optreden bij Nova, weer een spoeddebat, ik zie hoe Agnes en Jan de Wit ongeveer in Novotel wonen omdat ze ´s avonds om twaalf uur nog werken en ´s ochtends vroeg al weer verder moeten en geen gewoon leven meer overhouden. Laat mij als aankomend bejaarde maar lekker in de Eerste Kamer zitten. Dat is al hectisch genoeg als je het een beetje goed wil doen, dan kom je al om in alle onderwerpen waar je iets van af moet weten, en dan hou je nog net tijd over om zelf je boodschappen te doen. En ik ga binnenkort weer naar Gaza en moet er van alles voor doen. Gaza zou ik nooit opgeven voor een politieke carriere.

Nog even terug naar de Eerste Kamer. Tineke is al naar huis, drie uur reizen naar Friesland, Ronald had een andere vergadering, ik heb het ook gehad en laat Tiny alleen achter in debat met Bot.

Kranten in de trein. Er is weer van alles waar ik wel een commentaartje op heb, maar het is voor vandaag weer genoeg geweest.