Dit is mijn gewone schrijftafel met stapels rekeningen en gewone post en de spullen van Stichting Kifaia plus de laptop waarmee ik de foto’s uit mijn camera haal. En veel dat nog moet worden uitgezocht, gedaan, beantwoord. Er achter bakjes, mappen en ordners.
Bie beklaagt zich op zijn blog over de lange lappen teksten over de wereld die je wel gelezen wilt hebben maar die je nooit wilt lezen.
Ik ken dat. Wat blijft liggen voor later alleen komt later altijd later of nooit. Anders dan menig andere blogger voor wie het internet een vervanging is voor de kranten (zie hieronder) lees ik veel, al is het maar diagonaal. Vier kranten per dag, de meeste weekbladen, en dan nog de speciale bladen over en uit Palestina/Israel, Soemoed, De Brug, News from Within, Challenge, Toi, de Tribune, de Spanning, Eutopia (moet ik het ook nog over hebben), Zem Zem, Roodkoper, Al Ahram en Haaretz (wel op internet). Contrast (wou ik ook nog wat over zeggen), dan heb ik nog uit een oude loyaliteit het Tijdschrift voor Genderstudies, elke keer als ik dat toch maar eens wil opzeggen komt er net weer iets dat me wel interesseert. Plus nog het een en ander aan ongeregelds. En dan lees ik af en toe ook nog wel een boek. Leve het vliegtuig, waar ik vaak in zit, en waar ik altijd een stapel van de lange lappen door kan werken. En de trein. Waar ik nog wel eens word bekeken: wat zit dat mens toch te scheuren.
Nou dat lezen is geen probleem, dat doe ik al sinds de kleuterschool dwangmatig. Maar dan. Ik knip en scheur om te bewaren en te gebruiken. Dat komt aan op opbergen. Boeken zijn nog te doen, die hebben een kleur en een rug, waardoor je ze ook als ze niet op de plaats staan nog wel kunt vinden. Maar papier, knipsels, dat is erg.
Het grote voordeel van papier is dat het plat is. Er kan dus veel papier in een huis.
Het nadeel van papier is dat het plat is. Verkeerd of niet opgeborgen vind je het dus in geen vijf jaar meer terug.
Internet is reuze handig. Behalve als je ook nog alles print wat je moet bewaren of in de trein wilt lezen. Van Clara kreeg ik net een prachtige overzichtsfoto van de grote tafel in haar huis, en hoe die er nu uit ziet. Die mocht ik helaas niet op mijn weblog zetten. Bracht me wel op een klein ideetje voor een eigen reportage. Bij mij is het niet één tafel, maar stapels in de werkkamer, op de trap op weg naar boven of beneden, naast het bed, en op de keukentafel naast de voordeur waar de eerste schifting van de post plaatsvindt. Dan heb ik het dus nog niet over de stapels op mijn werkkamer op het Binnenhof en de stapel in de postkamer die straks op me ligt te wachten.
En dan moeten jullie er even bij bedenken dat ik kort geleden net weer drastisch heb opgeruimd en vele stapels heb weggewerkt naar de vulnis of naar de mappen en lades. Het is wel eens erger. De trap is even leeg, bijvoorbeeld. Dit is het, zonder aan de verleiding toe te geven het nog effe wat te verschuiven om het wat decoratiever te maken.
PC tafel met links de stapel nog te doen voor het weblog. Aan de muur de knipsels voor tentoonstellingen waar ik nooit heenga.
Een van de twee lades met hangmappen voor knipsels en dossiertjes als ‘Verdonk’, ‘Hirsi Ali’, ‘integratie’ of ‘islamofoben’.
Stapels voor de Eerste Kamer en de SP
Ongeregelde tijdschriften zonder vaste plek, nog uit te zoeken
Doos met oude knipsels en verse stapel Eerste Kamer
Naast bed, nog te lezen, inclusief lange lappen
Al gesorteerd maar nog niet in de juiste ordners en mappen
Keukentafel, post, gesorteerd maar nog niet mee naar boven
Josephientje op haar vaste plek in de papierla. Zij waakt er voor dat ik niet te veel uitprint want ik moet het papier onder haar kont vandaan trekken en dat vindt ze zelden goed. Ook bijt ze me in de elleboog om me te waarschuwen voor een muisarm als ik te lang achterheen achter de PC zit. My personal assistent. Een topkat.
Tjonge. Jij bent druk zeg. Het probleem met de papieren en boeken ken ik: ook hier lijkt al het papier zich soms gewoon te vermenigvuldigen. Dankzij de nieuwe boekenkast die ik er (uit pure noodzaak) pas bijkreeg valt het qua orde op het moment wel weer mee, maar de vraag is dan altijd: voor hoe lang?
Fien moet ook wat vaker de papieren van je traptreden gooien, Anja. Da’s nl levensgevaarlijk. Stel je voor dat je erover uitglijdt… Josefien is zo dom nog niet… 😀
Anja, ik vrees dat je voor dossiers als “Verdonk”, “Hirsi Ali”, “integratie” en “islamofoben” een apart ladenblok zult moeten aanschaffen…..Wees dus kritisch, selecteer en gooi weg. Maar ja, dat is gemakkelikker gezegd dan gedaan, want jouw probleem met stapels en dozen herken ik heel sterk, hoor!
Zelf heb ik geen topcat maar een topdog, die op z’n tijd duidelijk maakt dat hij uit wil worden gelaten. Dus drie keer per dag een paar km wandelen, wat -naast zo’n negen km fietsen op werkdagen en wekelijks fitnessen- een goede bijdrage is aan de verplichte beweging voor de wat oudere mens.
Uit het feit dat jouw dossiers V, HA, I & I nog steeds in die mappen passen terwijl er toch dagelijks vlijtig over V. HA, I & I wordt bijgepubliceerd, leid ik af dat je gelukkig kritisch bent, lekker selecteert en veel weggooit, Anja.
Maar goed ook! Anders zou je nog een apart ladenblok moeten gaan aanschaffen!
Ik wilde dat ze hier eens opschoten met het RIS (raadsleden informatie systeem). Want dan kon ik eindelijk al dat papier waarin ik woon gevoegelijk wegkieperen en hoefde ik me niet meer dagelijks het hoofd te breken over archiveersystemen. Het probleem met een archiveersysteem is namelijk dat je het de ene dag uiterst knap van jezelf bedacht vindt, je nieuwe systeem, alles volgens het geniale systeem opbergt, moe maar tevreden gaat slapen en de dag daarna heb je geen flauw idee meer hoe het systeem werkte. Ik sorteer tegenwoordig gewoon op alfabet.
Een nog groter probleem met raadsstukken is, dat het lang duurt voor je stukken die bij je portefeuille horen, gewoon durft weg te gooien. Je denkt namelijk heel lang dat je dit Verantwoordelijke Werk alleen maar goed kunt doen met alle Details Binnen Handbereik. En dat is natuurlijk niet zo. Dat weet je ook wel, maar toch durf je de papieren niet weg te gooien. Ik al helemaal niet, want a. ik ben fractiesecretaris en stel je voor dat een fractiegenoot iets nog nodig blijkt te hebben en b. ik kan van nature al niet zo goed iets weggooien. Mijn man zaliger had hier een plausibele theorie voor bedacht: hij hield het erop dat ik aan een bijzondere vorm van anale fixatie lijd, hahhahhaha.
Maar het Langelappenstuk van De Bie en jouw Stapeltjesreportage hebben hun effect niet gemist: ik ben een dag lang aan het ruimen geslagen en blijk een hele ruime (bruine) eetkamertafel te hebben. Leeg. Voor zolang het duurt.
p.s. We zijn de enigen niet …
http://bieslog.vpro.nl/programma/bieslog/news.jsp?news=10137022
Clara, ga je dan ook echt eten aan die mooie, ruime en bruine eettaafel? Mooi dekken, mooi serviesgoed en zo, glaasje wijn erbij, kandelaar op tafel en een bloemetje natuurlijk… kortom: ga je er even echt van genieten? 🙂
Eerst even dank aan Olav. Meesterlijke suggestie, Olav, dat ik kritisch moet zijn en moet selecteren. Hoe zou ik zonder jou ooit op dat idee kunnen komen! En wie had dat ladenblok moeten betalen als jij me er niet van had gered! Dank dank dank!
Dan Clara – herkenning, natuurlijk. Ik ben om te beginnen in beginsel een volledigheidsmaniak. Als ik me ergens intensief mee bezig houdt, en als het niet intensief is is het niet interessant, dan wil ik alles wat er over geschreven is ook hebben. Niks naar de bibliotheek, ik wil er plakkertjes en papiertjes in kunnen doen, er in kunnen strepen en achterin de aantekeningen verzamelen. Ik wil het in de kast hebben staan en het ook om zes uur ’s ochtends, als ik op z’n frist ben kunnen pakken. Ik heb dus ruim zestig dozen vrouwenbeweging de deur uit moeten doen – naar het archief, het IIAV, toen mijn leven vol begon te lopen met Palestina, migratie en islam. Op een plank of twee lievelingen na die me echt gevormd hebben. Ook de hulpverlening moest geruimd, op de trauma boeken na die ik nog kan gebruiken in mijn trainingen in Gaza. Maar het is nu al weer vol. In het eerste jaar Eerste Kamer had ik ook nog een erge volledigheidsmanie (het lijkt me niet zozeer een anale fixatie – God hebbe de ziel van je man – alswel het gevoel dat je niet terecht wilt komen in zoiets als waar ik wel eens van droom, met je mond vol tanden staan omdat je net de belangrijke details over het hoofd hebt gezien) Eens zat ik bijna in tranen en tamelijk in paniek met de dossiers van zes wetten waar ik de volgende dag wat zinnigs over moest zeggen. Er was geen enkele mogelijkheid dat ik daar nog doorheen zou komen, ik heb al zo’n moeite met politikinees, en al helemaal als ik aardig in paniek ben. Heeft Tiny Kox, mijn fractievoorzitter, me voortreffelijk doorheen gecoached. Tegenwoordig weet ik veel beter wat ik echt nodig heb om tot de essentie te komen, en welke juridische details van wetten ik over kan laten aan de kamerleden die niets liever doen dan die tot op het bot toe af te kluiven. Dus in principe hoef ik niet meer alles te bewaren aan kamerstukken, memories van antwoord, handelingen en ingekomen brieven. Maar ja, maar ja. Oude gewoontes. Je weet maar nooit. En dan komt er af en toe een vlaag van grote vastberadenheid over me en dan zwiep ik driekwart van wat ik heb verzameld er weer uit, met altijd het leuke bijverschijnsel dat je opeens weer echt interessante dingen tegenkomt die bedolven waren geraakt. Niet, buurvrouw, met je schone tafel waarvan je weer kunt zien dat ie bruin is? Heb je niet een leuk stapeltje overgehouden van tekst die je toch echt, echt, spoedig eens gaat lezen?
Problemen die blijven: niet alleen de Langelappen, maar ook de Boeken over De Wereld die ik heb aangeschaft in de hoop dat ik eindelijk echt zal begrijpen hoe alles in elkaar steekt, van die boeken die ik graag gelezen wil hebben maar niet wil lezen. En van het magisch denken dat er wel iets van de inhoud vanzelf in je hoofd overgaat als je ze maar vaak genoeg met je meesjouwt is nog niets gebleken.
En het opbergen van artikelen die zich niet aan een onderwerp of een discipline houden. Daar zitten dus ook veel Langelappen bij. Ik heb een map ‘stukken over de wereld’, maar wat daarin bij elkaar zit zit elkaar te bijten en tegen elkaar te grommen, ik kom er nooit.
En dat de categorieen voor efficient opbergen ook de neiging hebben te verschuiven. Zo voldoen de overvolle mappen ‘islam’ en ‘integratie’ al niet meer, en moeten die dringend worden opgesplitst. Ook de map ‘actueel’ en ‘lopend’ blijken ondingen, omdat ik de neiging heb daar alles in te proppen wat niet in een andere map past, en na een jaar is actueel en lopend per definitie van gisteren.
Ach, wat hebben we toch een problemen, buurvrouw.
Als ik mezelf wel eens met stapels, dozen en zakken zie sjouwen roep ik wel eens tegen de poezen, hoezo werken interlectuelen alleen met hun hoofd? Spieren heb je nodig!
Je linkje naar bieslog doet het trouwens niet, Claar.
Je linkje naar bieslog doet het trouwens niet, Claar.
Nu weer wel, er was vanochtend even iets omgevallen bij de vpro, denk ik.
Ik vrees dat Bewaarderitis ongeneeslijk is en ik weet zeker dat deze track door velen hoofdschuddend wordt gelezen, terwijl ze tevreden kijken naar hun opgeruimde huis.
Goed plan, Lydia! Dat moet kunnen lukken, voor de weekendkranten me weer op achterstand komen zetten. Zucht.
Heb je echt mensen die hun huis hebben opgeruimd ook als er geen bezoek komt, en doen die dan ook wat Claar? Ik kan er van dromen, schone tafel, schone lei, alles te vinden waar het hoort – maar ik kan het me niet echt voorstellen. Ik ben al een eind tevreden als alles op de stapel ligt waar het hoort, ongeveer. Dus zoals het nu is, is het halverwege droom en wanhoop.
Ik snap net mijn kleuterlogica bij je correctie, ik wordt bekeken. Dan denk ik: dat kijken doet iemand anders, ikke niet. En als het iemand anders is dan moet het met dt.
Stap over op een digitaal archief Anja. Je hebt alleen een goede scan nodig.
Is altijd wel lief hoor, van die adviezen. Maar dacht je dat ik al die knipsels ook nog ging zitten scannen? En dan weer printen zeker als ik ze mee moet nemen ?