Na het mei-reces vandaag weer Eerste Kamer. Geen werkgroep buitenland, want nu heeft de Tweede Kamer weer reces.
Gisteren voorbereiding. Vandaag bespreken we maar één wet, de Toeslagenwet, die inhoudt dat de toeslagen voor in het buitenland wonende mensen die recht hebben op een arbeidsongeschikten- of ziektewetuitkering naar nul wil terugbrengen. Die wet is in de Tweede Kamer als hamerstuk, dus zonder discussie, aangenomen. Maar onze onvolprezen collega in de senaat Westerveld, die altijd met een vlooienkam de details doorneemt die de TK in de hectiek over het hoofd ziet, vraagt zich af of dit wetsvoorstel wel in overeenstemming te brengen is met onder andere de Europese verdragen. De discussie zal wel voornamelijk zijn tussen staatssecretaris Van Hoof en Mies. Ik heb maar vijf minuten spreektijd aangevraagd en zal uit de losse pols reageren.
Meer werk heb ik aan het komende debat volgende week, over de begroting van Buitenlandse Zaken en Ontwikkelingssamenwerking. Tiny doet 20 minuten Buitenland, ik 20 minuten OS. Dat is nog wel een hele kluif en ik ben dus druk aan het studeren. De aftrap is geleverd door Rabbinge (PvdA) en Van Gennip (CDA) die zich in hun nota af vragen of het neoliberalisme als ingebakken uitgangspunt voor ontwikkelingssamenwerking wel bijdraagt aan de milleniumdoelen, waaronder een wezenlijke vermindering van de armoede. Nee, natuurlijk, zeggen wij. Gelukkig heeft de SP een gedegen nota waar ik veel in kan vinden om mijn verhaal te onderbouwen. Tiny zal het in zijn stuk met Bot hebben over de vraag waarom de minister weigert met de gekozen regering van de Palestijnen te praten en geen geld meer wil sturen, terwijl het als het om andere regeringen of groeperingen gaat waar je je van af kunt vragen of die wel deugen opeens geen punt is, en ik ga met Van Ardenne in de clinch en wil het er over hebben wat de effecten zijn van geen geld sturen. Dagelijks komen de berichten binnen. Niet alleen stijgende ondervoeding, nu ook de medische zorg die dagelijks slechter wordt. Geen medicijnen meer voor patienten met kanker, vijf mensen die nierdialyse moeten hebben onnnodig overleden.
Ik ging met al mijn papieren in de tas met de pont naar de overkant van het IJ om daar in zon en wind rustig te kunnen lezen en denken. De wind woei zowat de sla van mijn boord, maar hield ook mijn hoofd lekker helder. Toen ik alles had gelezen wat moest nog een begin gemaakt met het boek dat Claar me had aanbevolen. Rudi Visker, Vreemd gaan en vreemd blijven. Filosofie van de multiculturaliteit. Heel interessant boek. Ik heb alleen nog maar de inleiding gelezen, maar het begint in mij al mooi te denken. Over het dilemma, dat we wezenlijk verbonden zijn met anderen.
Het is pas de tweede mens die van de eerste mens een mens kan maken en wel doordat die hem iets biedt wat hij in zijn eentje niet kan vinden, ofschoon hij er wel naar zoekt: echte ver-ander-ing.
Tegelijk, dat er ook een mate is van bang zijn voor wat ‘vreemd’ is omdat het je eigenheid, waar je pas van weet dat het je eigenheid is als het botst op een ander, lijkt aan te tasten. Ik zag dat Visker een hoofdstuk ‘fluiten in het donker’ heeft genoemd. Laat ik die titel nou een tijdje in mijn hoofd hebben gehad voor het boek dat ik van de zomer wil gaan schrijven – ik heb het weer weggelegd omdat het te veel over angst alleen gaat.
Nu naar Den Haag. Als ik daar op tijd wegkom vanavond naar de discussie met Dijkstal en Scheffer over het manifest Één land, één samenleving dat ik heb mee ondertekend.
(Had ik mijn stukje toch af, drukte ik per ongeluk op de verkeerde knop. Shhhhhiiiieeeit. Op dit weblog format zit niet zo’n waarschuwingsding dat vraagt wilt u echt dat prachtige stuk van u deleten? En ook geen antwoordmogelijkheid van nee natuurlijk niet dank je wel schat. Weg is weg. Dat was dus opnieuw. Vandaar laat.)
Als je bedenkt dat een arbeidsongeschiktheidsuitkering wordt uitgekeerd aan arbeidsongeschikten die hiervoor premie hebben betaald, een soort verzekeringsrelatie dus, dan kan ik begrijpen dat de uitkering vanuit de Toeslagenwet voor hen die in het buitenland verblijven de Toeslag wordt teruggebracht naar nul.
Immers, er wordt verwezen in de Toeslagenwet naar het bestaansminimum zoals dat hier te lande geldt. Bovendien is er, dacht ik, geen verzekeringsrelatie, omdat deze toeslagen uit algemene middelen gefinancierd worden. (en dus voorbehouden zijn aan hen die momentéél hier in Nederland zijn.)
Of zie ik dat fout, Anja ?
Daar was iedereen het al over eens, Henk, daar ging de discussie dus niet meer over. Het ging nog om verworven rechten, dus om het in onze termen te zeggen: de ‘eerbiedigende werking’, voor mensen die een toeslag beloofd was en die op grond daarvan misschien hun leven al hadden ingericht. Dat zijn voornamelijk oudere en arbeidsongeschikte mensen, zonder kans op een nieuwe baan, en het is een kleine groep. We waren het in de EK allang eens dat als mensen maar duidelijk van te voren weten dat er geen toeslagen worden verstrekt bovenop de uitkering als ze naar het buitenland gaan, ze dan weten waar ze aan toe zijn.
Een ander punt was dat bij een andere wet, waarbij het ging om de mensen die niet naar een land binnen Europa waren verhuisd maar naar een land daarbuiten, waar de uitkeringen werden opgeschort omdat er geen verdrag was met de regering van dat land over de uitkeringen, de mensen naar de rechter zijn gestapt en gelijk hebben gekregen. Beloofd is beloofd. Je kunt wetten niet zomaar veranderen voor mensen die bepaalde rechten al hebben, je kunt dat wel voor nieuwe mensen die dan weten waar ze aan toe zijn. En het is nu al een paar maal gebeurd dat deze regering niet voldoende had uitgezocht of een wet wel aan de Europese en de internationale verdragen voldeed. Het is nogal een pleefiguur en niet erg vertrouwenwekkend voor de rechtsstaat als mensen naar de rechter kunnen stappen omdat de minister zich niet houdt aan verdragen en dan gelijk krijgen. Vandaar dat wij in de Eerste Kamer zeiden: maak je huiswerk nou eerst eens fatsoenlijk. Neem geen wetten aan voordat de Raad van State of het ILO daar advies over hebben gegeven.
Ben het wel met je eens dat gedane beloften gestand moeten worden gedaan. Toch snij je een belangwekkend punt aan, namelijk dat nationale regelgeving “overruled” wordt door internationale verdragen. Dat verschraalt onze democratie en is ook de belangrijkste reden dat ik Euro-scepticus ben.
Bovendien, als ik bovenstaande lees, is het niet zo dat ook de hypotheekrente-aftrek een verworven recht is ? En de plannen van Wouter Bos om de mensen met een aanvullend pensioen te korten om de AOW betaalbaar te houden (daar komt het, gesimplificeerd, wel op neer) ? Betreft het hier niet óók mensen die nu plotsklaps verrast worden door verandering van regels.
Kunnen die ook naar de rechter stappen ? En, is dat gewenst ?
Ik bedoelde te zeggen,het komt in bovenstaande posting nauwelijks goed over, dat vaak gelegenheidsargumenten worden gebruikt ie het éne geval, terwijl diezelfde argumenten in een ander geval niet van toepassing worden verklaard.
We gaan het hier niet hebben over de hypotheek-rente aftrek Henk. Of over Wouter Bos. je kunt alles er wel weer bij halen maar daar ging het nu even niet over.
Toch is dít één van de redenen waarom de politiek vaak de aansluiting bij de burger verliest. Namelijk dat de burger niet begrijpt waarom een argument (i.c. eerbiediging van rechten) in het éne geval wél geldt en in het andere geval niet.
Bos’ plannen m.b.t. pensioenen grijpen óók in in het leven van (bijna)-gepensioneerden. Zij kunnen hierop op korte termijn ook niet meer reageren. Mensen die een huis kopen doen dat met de netto-woonlasten in hun achterhoofd. Mochten die netto-woonlasten (door aftrekbeperking) gaan oplopen dan is het voor hén ook moeilijk anticiperen.
Daarom stelde ik deze voorbeelden aan de orde. Niet om ze opnieuw te bediscussiëren.
De politiek moet consequent handelen, dán krijgen burgers wellicht meer begrip.
En dat is wat ik wilde duidelijk maken.