Ik was te gast bij het partijbestuur, samen met Harry van Bommel, om onze Palestina/Israel nota te bespreken. Er waren wat vragen, wat kritische opmerkingen (Ronald: het mag hier en daar wel een beetje minder emotioneel, Anja) en wat suggesties ter aanvulling. Ik was er blij mee, want als we het nog wat hebben ingekort, Harry de conclusies over ons beleid nog wat aan gaat scherpen, dan hebben we een fikse nota liggen die breed is goedgekeurd en gedragen. Als mensen mij vragen, maar wat vindt de SP er nou van, dan kan ik zeggen hier staat het.
De nota is zowel bedoeld voor intern gebruik als straks voor de buitenwacht. Waarschijnlijk gaat het Wetenschappelijk Bureau er een mooi boekje van maken, met foto’s. Ik ben tevreden.
We bespraken de reacties van de achterban. Want zoveel is duidelijk: het is een onderwerp dat veel emoties oproept, omdat het verbonden is met onze Europese verantwoordelijkheid voor de jodenvervolging, en daarmee voor het ontstaan van de staat Israel. Het was daarom ook duidelijk dat we moesten benadrukken dat als we opkomen voor de rechten van de Palestijnen, dat uiteindelijk ook in het belang is van Israel, die toch een normale democratie moet worden, met gelijke rechten voor alle burgers.
In de nota heb ik als introductie het paradigma schema ingevoerd. Dat werk altijd erg verhelderend. De drie visies waarmee naar het conflict wordt gekeken: 1. Israel is een klein land dat zich moet verdedigen tegen een vijandige Arabische omgeving, de grootste verantwoordelijkheid voor het ontstaan of voortduren van het conflict ligt bij de Palestijnen, 2. Beide partijen hebben evenveel schuld of verantwoordelijkheid, 3. Israel is als bezettende mogendheid de grootste verantwoordelijke voor het conflict. Ik had een onderzoekje van Maurice de Hond bij me, die zonder dat hij mijn paradigma’s kende heeft gepolst hoe de stemmers op verschillende partijen er over denken. Het was voor mij niet verrassend dat de SP stemmers daarbij het duidelijkst kiezen voor paradima 3, 63%, met 30% die kiest voor paradigma 2. Wat wel een verrassing voor me was is dat Groen Links, die in de kamer ook heel duidelijk partij kiest (Farah Karimi) een veel groter deel van de achterban heeft die vindt dat beide partijen evenveel verantwoordelijkheid hebben: 70% tegen 27% in paradigma 3. Ik had gedacht dat dat meer gelijk zou liggen. Beide partijen zijn afgestapt van paradigma 1, bij Groen Links is dat 0 %, bij de SP stemmers nog maar 4%. Vergelijk dat met VVD en CDA: 20% legt de verantwoordelijkheid bij Israel, 17% legt die bij de Palestijnen, en 51% bij beide partijen. Over een oplossing zijn de SP stemmers van de linkse partijen het meest pessimistisch. 70% ziet niet gauw een oplossing komen. We zijn een optimistische partij, zei Ronald, is er niet iets wat we toe kunnen voegen om wat positiefs te kunnen zeggen? Moeilijk. We zullen in ieder geval nog wat toevoegen in de nota over de oppositie binnen Israel. Helaas, die is erg klein.
Harry en ik gingen nog even kijken hoe ze in Rotterdam feestvieren. Groot feest van Dennis en Kees. Inclusief de polonaise, gezang – het feest kan beginnen want wij zijn binnen – de usual suspects natuurlijk, Ineke, Lot, Leo, en kijk, onze man uit Rotterdam Theo Cornelissen innig met zijn lief Pinar, ik kwam Carrie nog tegen, danste even met Gerda, die van de paarden en D66, en probeerde wat mijn camera nog voor elkaar kreeg in het bijna donker. Niet veel. Maar feest was het wel.
Anja;
Ik ben het met je collega uit de Eerste Kamer Ronald (van Raak) eens.
Privé is het uiteraard ‘kosjer’ om je te laten leiden door iemand als Jan Andreae -ik heb met hem te maken gehad vanuit een andere invalshoek dus weet waarover ik spreek- maar als het op -politieke- zaken doen aankomt hou ik het ook liever bij feiten en de realiteit; die is immers ernstig genoeg wat de kwestie tussen de Israëlisch en Palestijnen aangaat.
Hoe jij je geloof (Ekklesia) en zweverigheid (Andreae) met de ruwe politieke zakelijkheid van onze SP weet te combineren boeit me overigens zeer; ik herken die behoefte aan geloofzaken en alles wat daarbij kennelijk komt kijken totaal niet en weet persoonlijk met geen mogelijkheid verbanden te leggen dus blijf je me verbazen!
Vol ‘verwondering’ en gretigheid lees ik mee…
Paul Jan, misschien help ik je iets uit de verbazing (alhoewel, verwondering is ook nooit weg) als ik je om te beginnen vertel dat ik Jan Andreae helemaal niet zweverig vindt. En verder, dat de politiek van de SP, plus het ‘visioen’ van de Studentenekklesia, plus het werk dat ik samen doe met Jan allemaal dezelfde richting in wijzen.
Het is waar, er is soms sprake van een fiks cultuurverschil. Ik heb niet zo ontzettend veel geduld met mensen die alleen maar bezig zijn met hun eigen zieleheil en de wereld daarbuiten niet meer zien, maar daar kom ik er eerlijk gezegd niet meer zoveel van tegen. Ik vind het soms ontzettend jammer dat er binnen de SP zo weinig ruimte is voor zelfreflectie, en voor de gedachte dat je zelf het instrument bent waarmee je verandering in werking zet – wat betekent dat je dat instrument moet koesteren en scherp houden. En soms denk ik dat mensen effectiever zouden zijn wanneer ze meer aan hun persoonlijke ontwikkeling zouden doen.
Maar verder is het voor mij in het geheel niet strijdig, ik ben een spiritueel, en een emotioneel, en een lijfelijk, en een politiek wezen. Zoals in principe iedereen. En op al die niveau’s gebeurt wat. En laat ik wat gebeuren. En probeer ik dat in balans te houden. Wat dus niet altijd lukt maar wel een streven blijft.
Het persoonlijke was politiek, en het politieke was persoonlijk, weetjewel.
En waarop was je het met Ronald eens? Dat die nota wel een beetje minder emotioneel mocht?
Anja schreef:
“Paul Jan, misschien help ik je iets uit de verbazing (alhoewel, verwondering is ook nooit weg) als ik je om te beginnen vertel dat ik Jan Andreae helemaal niet zweverig vindt.”
Als mens van inmiddels zevenenvijftig jaar blijf ik me in/over dit leven verwonderen Anja en dat zal -ik weet het nu zeker- duren tot het uur van mijn dood. Overigens is ‘zweverig’ waarschijnlijk ook helemaal niet het juiste woord door de negatieve connotatie ervan.
Ik bedoel ermee te zeggen dat Jan Andreae mij op geen enkele manier raakt en God weet wat voor moeite ik ervoor heb gedaan om dat wél zo te (mogen) laten zijn! Immers ik heb vaak gewild óók bij zo’n groep leuke gelijkgezinde vrolijke mensen -Ekklesia, ander kerkgenootschap of zo’n (mannen-)groep van Jan Andreae- te mogen behoren en er zijn perioden in mijn leven geweest wanneer ik meende aansluiting te vinden.
Helaas bleek na verloop van niet al te lange tijd dat ik tóch de aansluiting miste of niet over de bagage beschikte die me in staat stelde deelgenoot te mogen of kunnen zijn van zo’n ‘beweging’; ik voelde me binnen de korst mogelijke tijd eenzamer in zo’n groep dan in mijn uppie.
Sinds ik die ‘erbij-willen-horen’ pogingen gestaakt heb voel ik me véél en véél meer ‘bij-mezelf-horen’ (en daardoor bij een ander) en heb ik vrede met het feit streng solitair door het leven te gaan en vrede met m’n meer introverte levensstijl.
Anja schreef:
“Ik heb niet zo ontzettend veel geduld met mensen die alleen maar bezig zijn met hun eigen zieleheil en de wereld daarbuiten niet meer zien (…) Ik vind het soms ontzettend jammer dat er binnen de SP zo weinig ruimte is voor zelfreflectie, en voor de gedachte dat je zelf het instrument bent waarmee je verandering in werking zet – wat betekent dat je dat instrument moet koesteren en scherp houden.”
Met mensen die puur bezig zijn met eigen zieleheil (puur egoïstische consumenterende individuen) heb ik helemaal niets, ik negeer hen en erger! Ik ken eerlijk gezegd niemand van de meer actieve SP leden die puur met zijn of haar eigen zieleheil bezig is. Dat ikzelf het instrument ben dat verandering in werking kan zetten toon ik (en tonen vele ander SP’ers met mij) door twee-wekelijks de marktkraam te bemannen, folders door brievenbussen te douwen door aktie te voeren of als congres-afgevaardigde mijn stem te laten horen. Zelfreflectie is -bij mij althans- daaraan voorafgegaan en heeft me geïnspireerd tot politieke bewogenheid en de wil deze niet uitsluitend in passieviteit te beleven.
Dat ik mijzelf (als mens) moet koesteren heb ik door schade en schande geleerd. Het is ooit in mijn leven zo geweest dat ik mijzelf volkomen vergat (verslaving) en door anderen voor de dood ben wegehaald; sinsdien koester ik eerst mijzelf en daarna kijk ik wat ik voor de (rest van de) mensheid kan betekenen.
Dat er zonder eigenliefde geen mensenliefde bestaat was iets dat ik tijdens mijn jeugd niet kreeg te horen. Klaarstaan voor een ander en jezelf wegcijferen waren de hoogst bereikbare deugden (levensdoelen) die ik bij mijn (Vrijzinnig Nederlands Hervormde) opvoeding meekreeg.
Anja schreef:
“Ik vind het soms pijnlijk zichtbaar dat mensen veel effectiever zouden zijn wanneer ze meer aan hun persoonlijke ontwikkeling zouden doen.”
We leven in een kapitalistische maatschappij waarin ‘persoonlijke ontwikkeling’ zo langzamerhand uitsluitend wordt gestimuleerd en aangewend om de eigen financiele positie te verbeteren. Je persoonlijk ontwikkelen ten dienste van de maatschappij of om de mensheid in z’n algemeen vooruit te helpen (en dan óók nog pro-deo!?) lijkt volkomen uit de tijd; men hangt liever voor de tv en kijkt naar SBS6 of de kampioenschappen voetbal en vindt daar z’n helden. Ik ben juist lid geworden van de socialistische partij om wat evenwicht te kunnen bieden tegen dat materialistisch passieve wangedrag…
Anja schreef:
“Maar verder is het voor mij in het geheel niet strijdig, ik ben een spiritueel, en een emotioneel, en een lijfelijk, en een politiek wezen. Zoals in principe iedereen. En op al die niveau’s gebeurt wat. En laat ik wat gebeuren. En probeer ik dat in balans te houden. Wat dus niet altijd lukt maar wel een streven blijft.”
’t Is ook niet zo dat ik het strijdig vind.
Ik herken die behoefte aan spiritualiteit alleen niet in mezelf en heb er dus kennelijk geen behoefte aan anders zou ik er ongetwijfeld naar op zoek gaan of het inmiddels zijn tegengekomen. Ik heb in de loop van mijn leven geleerd dat een ‘gelukkig leven’ betekent dat er een goede balans is tussen alle mogelijke zaken die een mensenleven beheersen. In mijn persoonlijk leven betekent dat vooral dat ik (na die heftige verslavingsperiode) en goede balans weet te behouden tussen mijn lichaam en geest. Sinds ik ongeveer weet hoe ik dat moet doen (heb dat in de verslavingskliniek moeten leren) lukt me dat ook vrij moeiteloos. Ik heb kennelijk die spiritualiteit niet nodig? Ik zet er een vraagteken achter want ‘mocht’ ik ooit de behoefte voelen die te leren kennen dan zal ik dat niet uit de weg gaan. Ik sta er -zoals dat genoemd wordt- graag voor open…
Ook voor mij is trouwens nog steeds het ‘persoonlijke politiek en het politieke persoonlijk’; uiteraard!
Als homosexuele man die zijn jeugd doormaakte in de jaren zestig van de vorige eeuw is dat vanzelfsprekend. Ook ik ben trouwens in Friesland opgegroeid maar heb nooit enige problemen ondervonden op dat terrein, integendeel; zelfs niet binnen die Vrijzinnige Nederlands Hervormde dorpskerk waar -ik beken!- een socialistisch denkende dominee de passie (!) preekte…!!
Misschien ben ik zonder het te beseffen de “spiritualiteit voorbij”… 😉 !!??
Anja schreef:
“En waarop was je het met Ronald eens?
Dat die nota wel een beetje minder emotioneel mocht?”
Politiek is emotie.
Nota’s echter die ten doel hebben verandering in denken en doen te bewerkstelligen bij andersdenkenden en anderen (behorend bij andere partijen) te bewegen jouw kant te kiezen (het doel is immers ze aangenomen te krijgen!) mogen in ondertoon uiteraard die emotie laten doorklinken maar het is verstandig die -hoe zeer ook gemeende!- gevoelens nooit de boventoon te laten voeren omdat het de tegenstander (lees: minder emotioneel bij de zaak betrokken mens van andere partij) negatief beïnvloed of zelfs doet afkeren van de werkelijk goed bedoelde inhoud. Politiek is tegenwoordig immers ook (helaas) opportunisme….
Hier op je weblog kun je natuurlijk je emotie de vrije loop laten.
Graag zelfs… 😉 !!
Voor mensen die niet helemaal snappen waar dit over gaat, dit gesprek verwijst ook terug naar de vorige posting, compassie.
‘Met mensen die puur bezig zijn met eigen zieleheil (puur egoïstische consumenterende individuen) heb ik helemaal niets, ik negeer hen en erger! Ik ken eerlijk gezegd niemand van de meer actieve SP leden die puur met zijn of haar eigen zieleheil bezig is’.
Ik ook niet. Ik had het hier even niet over SPers, die per definitie niet alleen bezig zijn met hun eigen zieleheil, maar met politieke verandering. Ik vind je oordeel daarover wel erg negatief, ‘egoistisch consumerende individuen’, dat is zeker niet wat ik zeg.
‘We leven in een kapitalistische maatschappij waarin ‘persoonlijke ontwikkeling’ zo langzamerhand uitsluitend wordt gestimuleerd en aangewend om de eigen financiele positie te verbeteren.’
Dat is ook niet wat ik bedoel. Ik bedoel dat we allemaal naast wat we goed doen zwakke plekken, blinde vlekken, beschadigingen meenemen uit ons verleden die ons minder effectief maken dan we zouden kunnen zijn. Ik vind dat net zo vanzelfsprekend dat je daar wat aan doet als we het vinden dat je je auto regelmatig na laat kijken of naar de tandarts gaat. Ik vind het jammer dat er mensen zijn die vinden dat je alleen iets psychologisch zou moeten doen als er iets ‘mis’ is.Dat heeft niets te maken met financiele positie.
“Ik vind het soms pijnlijk zichtbaar dat mensen veel effectiever zouden zijn wanneer ze meer aan hun persoonlijke ontwikkeling zouden doen.”
Ik heb dat een beetje afgezwakt. Dat klonk wat te negatief en te stellig. Het geldt ook niet voor iedereen in dezelfde mate.
Ik waardeer verder je openheid. Dat jij geen behoefte hebt aan spiritualiteit – daar ga ik niet over. De ‘spiritualiteit voorbij’ suggereert dat er een hogere fase van ontwikkeling zou zijn waarin je dat achter je hebt gelaten. Eerlijk gezegd geloof ik dat niet zo erg, en zo klink jij ook niet.
Je opmerking over wat Ronald zei snap ik nu, maar dat was verder geen punt hoor, ik was het met Ronald eens. Ik laat mijn stukken graag nog door iemand anders lezen, juist voor dit soort correcties, omdat soms onwillekeurig in woordkeuze emoties als woede meeklinken – en dat ik woedend ben, daar is niets mis mee, maar in zo’n nota is het niet effectief als je daar mensen mee wilt bereiken.
En ‘je emotie de vrije loop laten’ lijkt me ook op een weblog geen goed idee. Balans, dat is waar het om gaat.
Maar dank je voor je gedachten.
Hoi Anja leg mij nou eens uit hoe Israel zou moeten handelen richting de Palestijnen als zij niet eens erkennen dat de staat Israel bestaat?
Hoe moet Israel handelen met landen uit het Midden Oosten die haar als staat niet eens erkennen?
Volgens mij is dat gewoon een staat van oorlog.
Stel je voor Duitsland erkend Nederland niet, dan ben je in staat van oorlog met Duitsland.
Want wij erkennen vervolgens namelijk Duitsland niet.
Simpele vragen maar ik hoop dat je nog de behoefte voelt om antwoord te geven voor het normale volk.
Behoefte om alweer antwoord te geven, niet speciaal, want het staat allemaal al uitgebreid op dit weblog, Alexander. Maar ik zal het nog eens samenvatten.
Israel had al in 1967 mee moeten werken aan de stichting van een Palestijnse staat op de Westoever en de Gazastrook. Hebben ze niet gedaan. In plaats daarvan zijn ze tegen elk internationaal recht in begonnen met de bezetting en de annexatie van de Palestijnse gebieden. Arafat had al de staat Israel erkend, en deed dat bij de ondertekening van het Oslo verdrag nog eens. Israel verplichtte zich toen om minimaal de nederzettingenbouw te bevriezen. Hebben ze niet gedaan.
Wat Israel moet doen: ophouden met de bezetting, terugtrekken naar de grenzen van 1967.
Hamas erkent de facto Israel door met ze te willen onderhandelen. Meer is er niet nodig. Het is nu aan Israel om de minimale eis van de Palestijnen, om 22% van hun oorpronkelijke gebied terug te krijgen te voldoen. En om op te houden met geweld, de invasies, de bombardementen, de liquidaties. En zich eindelijk eens aan de verdragen te houden.
Die eis aan de Hamas regering om eerst Israel te erkennen is een rookgordijn, waarachter zich verbergt dat het met name Israel is het die niet wil onderhandelen maar eenzijdig de grenzen wil vaststellen, in hun eigen voordeel uiteraard. Gaat dat gebeuren dan is er geen mogelijkheid meer om tot een zelfstandige staat Palestina te komen.
Dit kun je allemaal al weten, Alexander, want ook het ‘normale volk’ waar je jezelf toe rekent heeft dit al uitgebreid en verder uitgewerkt kunnen vinden op dit weblog, waar ik al jaren uitleg hoe de feiten er voor staan en wat die betekenen voor de toekomst.
Ga om te beginnen maar even terug naar de paradigmastrijd, en kijk even waar jijzelf staat. Ga hierheen en hierheen. Er is ook een leeswijzer, voor het vroegere materiaal. Ik vermoed dat jij in paradigma 1 zit. En dan is het ook geen wonder dat je niet aan wilt nemen wat ik, en met mij de SP, en met mij de Israeli’s die niet blind zijn, en die onder ogen zien wat hun land in hun naam doet, te zeggen hebben. Want voor mij is het volstrekt duidelijk en consistent, en feitelijk aantoonbaar, dat we te maken hebben met een militair zeer geavanceerde staat die met economische hulp van de VS een ander volk onder bezetting houdt. Tegen mensenrechten, internationaal recht, uitspraken van het Internationaal Gerechtshof, VN resoluties en Conventies van Geneve in.
Ik zou best willen weten wat Alexander (5) verstaat onder ‘het normale volk’… Het begrip ‘normaal’wordt vooral gebruikt door hen die een afkeer hebben van alles wat ‘anders’ is, voor alles wat buiten de eigen, vaak smalle bandbreedte van de tolerantie valt – en dat is helaas soms erg veel. Als iemand het heeft over ‘een normaal volk’ gaan bij mij onmiddellijk de stekels overeind staan en krijg ik acuut last van een plotseling opspelende allergische reactie.
Deze oude allergie heb ik al zo lang als ik me kan herinneren. Ik zou hem niet graag kwijtraken.
Een ‘normaal’ volk…behoorlijk eng.
En van ‘normaal volk’ naar Herrenvolk’ is maar een klein stapje.
Alexander, waarom wordt dezelfde eis niet aan Israel gevraagd, om het bestaansrecht van een palestijnse staat te erkennen? Om het bestaansrecht van het palestijnse volk te erkennen, en te erkennen dat ze recht hebben op een klein stukje land van henzelf en waar ze een eigen staat kunnen opbouwen. Arafat heet in 1987 Israel al erkent, op papier etc, en wat heeft dat het Palestijnse volk opgeleverd, kan jij me dat vertellen?
En denk jij echt dat, als hamas Israel erkent, dat Israel dan zegt, oke mannen, we gaan alle nederzettingen afbreken, we geven ze al het water terug, we erkennen het recht van terugkeer van het palestijnse volk? Ik dacht het niet, het is zoals Anja zegt, een groot rookgordijn.hamas heeft al heel duidelijk gezegd, wij gaan door met de strijd op het gebied wat in 1967 bezet is, dus Westbank en Gaza en niet binnen de Groene Lijn. Dit is toch al een erkenning. Wat wil men nog meer.
zelf denk ik dat het zeer belangrijk is om juist de vredesbeweging in Israel en activisten als die van b’tselem, neve shalom etc actief te steunen. Die steun is nu vrijwel afwezig en dat is een van de oorzaken voor het marginale bestaan van de oorlogs oppositie in Israel. Toch, als het tot een oplossing hierin moet komen, dan speelt de vredesbeweging daar een belangrijke rol in, dus dan vind ik dat dat ook in het SP beleid op dit punt tot uiting moet komen.
Ik ben het met je eens dat er meer ondersteuning moet komen voor de echte oppositie in Israel, zoals bijvoorbeeld, behalve die jij al noemde: Gush Shalom, de club van Uri Avnery die heel actief is, ook in de acties samen met Palestijnen tegen de muur, of het ICATH (Israeli Committee Against House Demolitions), van Jeff Halper, ook wel eens op dit weblog opgevoerd, of de vrouwen van Machsom Watch, of PCATI, de organisatie tegen martelen, van Hannah Friedman, het AIC (Alternative Information Center)Michel Warschawski, de organisaties voor dienstweigeraars, etc. Of de groepen voor burgerrechten van Israelische Palestijnen.
Deze groepen worden trouwens vanuit Nederland wel degelijk ondersteund door SIVMO. Steungroepen Israelische Vredesbeweging en Mensenrechtenorganisaties. Dus wie wil, sluit je daarbij aan.
Maar te denken dat daarmee het getij gekeerd kan worden, ook met onze steun blijven ze binnen Israel marginaal, vrees ik. Maar ze doen heel goed werk. En houden de buitenwereld op de hoogte. En blijven ons er aan herinneren een helder onderscheid te maken tussen joods en Israelisch.
…en Abbas gaat de Hamasregering ontbinden als ze Israël niet erkennen…