Voor veteraan Uri Avnery van Gush Shalom is het een deja vu.
Avnery die nu in de tachtig is, en als jongen nog met een geweer aan de joodse ondergrondse verzetsgroep Irgun heeft deelgenomen (‘Ik was ook een terrorist” zei hij later) was de eerste Israeli die met Arafat ging praten – toen het nog verboden was. In de Knesset werd hij daarom landverrader genoemd, en sommige parlementsleden eisten de doodstraf. Dezelfde mensen, vertelde Avnery met ironie, die later graag met Arafat op de foto wilden.
Nu is het Hamas waar Israel niet mee wil praten. Dus deed Avnery, met andere mensen van de Gush Shalom ploeg dat wel. Want je kunt veel beter vrede sluiten met je vijand dan met je vriend, zegt hij. En bovendien is Hamas door de Palestijnse bevolking gekozen. Daar heb je het dan maar mee te doen. Palestijnen kiezen hun eigen leiders, net zoals de Israeli’s dat doen.
De Gush Shalom ploeg sprak met Sheikh Muhammad Abu-Ter, de nummer twee in het Palestijnse parlement, die vijfentwintig jaar van zijn leven in Israelische gevangenissen doorbracht, en met Ahmad Tur. Beide mannen zijn woonachtig in Oost-Jeruzalem, en dreigen nu gedeporteerd te worden door minister van Buitenlandse Zaken Bat-Or.
‘We hebben er geen moeilijkheden mee om met Israel te gaan praten, maar we willen geen zinloze gesprekken die nergens over gaan’ zei Abu-Ter tijdens dat gesprek. Uiteraard protesteren de twee mannen tegen hun dreigende uitzetting. Dat is niet alleen tegen de mensenrechten, maar bedreigt ook de 250 000 Palestijnse inwoners van Oost Jeruzalem.
De twee Hamasleiders zeiden dat Yasser Arafat ‘alle papieren had getekend’ in de onderhandelingen met Israel, maar daar niets voor terug hadden gekregen. Dus willen we wel met Israel praten, als maar duidelijk is dat Israel ook werkelijk bereid is te onderhandelen en zich te houden aan de afspraken binnen afzienbare tijd, en niet opnieuw alles op de lange baan schuiven. Abu-Ter zei dat Hamas bereid is al het geweld te stoppen, een hudna (wapenstilstand) voor een termijn van twintig of dertig jaar. Wat er daarna moet gebeuren? ‘Dat laten we over aan onze kinderen, misschien zijn er dan geen problemen meer. Die dertig jaar zouden het voor beide zijden mogelijk maken om op te houden de andere kant te zien als een bende monsters. Als blijkt dat het mogelijk is om in vrede naast elkaar te leven kunnen we de hudna voor altijd aanhouden’.
Op de vraag of Hamas kan garanderen dat het geweld ook echt stopt, ook die van de Islamitische Jihad, zei Abu-Ter: ‘absoluut!’. Ook bevestigden de twee sprekers opnieuw dat Hamas het eens zal zijn met de formatie van een Palestijnse staat op de Westoever en in de Gazastrook, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad.
Abu-Ter en Atun waren niet al te pessimistisch over de interne verdeeldheid onder de Palestijnen. ‘De Amerikanen proberen Fatah op te zetten tegen ons, ze proberen onze regering ten val te brengen. Maar hoe meer ze stoken, hoe sterker de ondersteuning van de bevolking zal zijn’ zeiden zij.
Gush Shalom staat op het standpunt dat de beide regeringen met elkaar moeten praten, en overeenstemming moeten vinden in het naast elkaar laten bestaan van de staat Israel en een Palestijnse staat. Wat er intern gebeurt in Palestina is onze zaak niet, zegt Avnery.
Dit is de advertentie die Gush Shalom pas heeft geplaatst in Haaretz:
Don’t’ interfere!
The Olmert-Peretz government spreads disinformation in order to implicate Hamas in the shooting of Qasam rockets. It seems that the purpose is to break the unofficial cease-fire with Hamas, the cost of which in Israeli lives could be enormous.
The government makes every possible effort to increase tensions between Hamas and Fatah. Each incident, every rumour of a Palestinian civil war breaking out causes fat smiles in the government compound (and in TV studios, and among the written press).
It is a grave mistake. The State of Israel needs to make peace with the entire Palestinian people, with Hamas supporters just as much as with Fatah and other Palestinian parties. A Palestinian government which would enjoy the confidence of a decisive majority of its people would be able to hold serious negotiations with Israel and implement the agreement reached at. Division and chaos in the Palestinian territories would be felt immediately in Israeli territory as well.
We must leave the Palestinians alone and let them solve their internal problems.
For the sake of us all, stop stirring things up!
Gush Shalom ad in Ha’aretz, June 9, 2006
Ga naar de website van Gush Shalom.
(Hadeel Ghalia, zeven jaar, op de begrafenis van haar ouders en broertjes en zusjes)
In Haaretz een artikel van Bradley Burston, die zich afvraagt hoe het Israelische publiek, na de dood van bijna een gehele familie op het strand in Gaza het weekeinde doorkwam.
It was easy for us, much, much too easy, to have gone through this entire weekend, and still not see the blood on our hands.
One reason is that we don’t watch Al Jazeera. Another is that we don’t really see ourselves.
We immediately found no end of ways to disengage from the tragedy of a family erased for the crime of picnicking on a beach.
The World Cup was one method. Another was reflex.
The ineffable anguish in the image of a girl running on a beach where her family lay in pieces on the sand, was shown again and again and again on Al Jazeera, but it passed swiftly from Israeli television screens and from the Israeli consciousness, replaced, in many cases, with indignation over the world’s propensity to pre-judge and condemn us.
It wasn’t us, we told ourselves. And if it was us, we were more than justified.
“I categorically reject all the attempts to impugn the morality of the Israel Defense Forces,” said Prime Minister Ehud Olmert, opening the cabinet session on Sunday.
“The Israel Defense Forces is the most moral army in the world. It has never conducted a policy of harming civilians, and is not doing so today.”
Ondertussen zijn ze aan het uitzoeken waar het projectiel vandaan kwam dat de familie gedood heeft, want dat is nog niet duidelijk zeggen ze. Een afgedwaalde artilleriegranaat? Een van de nog niet ontplofte projectielen van het Israelische leger die her en der in de Gazastrook liggen? Of misschien zelfs een Palestijnse bom die per ongeluk afging? Het leger hoopt natuurlijk op het laatste. Er liggen drie kinderen met granaatwonden in Israelische ziekenhuizen. De granaatscherven kunnen onderzocht worden. Als we er niets meer over horen was het zeker geen Palestijnse bom, nog afgezien van de vraag of een Palestijnse boerenfamilie die mee zou nemen op hun uitje naar het strand.
En ondertussen proberen de VS Europa onder druk te zetten om geen geld te sturen naar Gaza voor de salarissen in de gezondheidszorg, om er voor te zorgen dat die niet geheel instort. Van de VS mag er alleen geld gaan naar de ergste noodgevallen, gezinnen in armoede. Zie Haaretz.
Ondertussen leggen de Nederlandse media ons uit hoe het echt zit. Kop in de Volkskrant: ‘Hamas kiest voor ramkoers en schiet raketten af’. Trouw: “Hamas en Israel vechten weer’. Hamas heeft de wapens weer opgepakt tegen Israel, is de mededeling. De voorafgaande ramkoers van Israel, en het geweld tegen de Palestijnen dat geen dag is gestopt tijdens de wapenstilstand waar Hamas zich anderhalf jaar aan heeft gehouden lijken nu al weer vergeten. Hamas is de aangewezen agressor en zo moet dat blijven, want anders snappen we het niet meer.
anja,
wanneer worden we hier,in nederland, en de rest van de wereld eens een keer wakker!
Zelfs Gush Shalom heeft het over een cease fire WITH Hamas, waar eigenlijk OF had moeten staan.
Het lijkt mij naïef te geloven dat de pers in Nederland niet wakker is.
Het is toch eigenlijk raadselachtig waarom de koppen in onze kranten zelfs in zo’n situatie van menselijk leed de nadruk blijven leggen op het beeld van het “bedreigde” Israel?
Het lijkt mij soms dat onze media, onzichtbaar voor ons, worden beïnvloed door krachten die Israel ten koste van alles uit de wind willen houden.
Misschien is de verklaring dat eenvoudigweg gepubliceerd wordt wat door bepaalde persbureaus wordt aangereikt?
Maar dan nog, de bewuste koppen zullen toch wel door de redactie worden bepaald?
De relatie Israel-Palestijnen heeft alles met het creëren van een goede onderhandelingspositie te maken, waarheid is niet zozeer belangrijk. De joden komen op de een of andere manier weg met ethnic cleansing en apartheidspolitiek, iets wat Z-Afrika en Joegoslavië als het ergste van het ergste werd verweten. Maar dat is nog geen reden om –als tegenreactie?– Hamas dat toch staat voor het laten ploffen van schoolbussen vol kinderen positief te waarderen en te respecteren als normale politieke partij. Of ben ik nu in propaganda getrapt? Je kunt misschien beter praten met je vijand dan met je vriend, maar dat maakt hem niet je vriend.
De waarheid is niet zo belangrijk, Wouter?
Je bent nog steeds bezig om tegen elkaar af te wegen wat erger is, wat de Israeli’s doen of wat de Palestijnen doen. Waar het om gaat is een bezetting.
Nee, niemand praat het goed als er een schoolbus met kinderen wordt opgeblazen. Je kunt ondertussen wel weten dat Hamas al anderhalf jaar doelbewust geen aanslagen meer heeft gepleegd, terwijl Israel gewoon door is gegaan met de staatsterreur. Maar zolang je het grotere verband niet wilt zien, en dat is de bezetting, een niet irrelevante waarheid zou ik denken, blijf jij hangen in dat twee-partijen-denken die alletwee lelijke dingen doen. Paradigma 2. Heb het al vaak gezegd, Wouter.
Het wordt een beetje saai om tien keer te moeten herhalen wat er al uitgebreid staat.
@Anja
Wat is waarheid?
De Palestijnen en de joden hebben beiden claims op dat gebied die je met een beetje goede wil gerechtvaardigd zou kunnen noemen. Vrede stichten betekent in de eerste plaats afzien van dit soort absolute waarheden en in termen van onderdrukking, bezetting, terreur etc. Pragmatisme is het parool. probleem is dat er ook haviken aan beide kanten rondlopen die, zoals ik zei, proberen de onderhandelingspositie te versterken.
“Al” anderhalf jaar geen aanslagen plegen heeft overigens m.i. minder betekenis als die aanslagen verschrikkelijk zijn. We vervolgen denk ik terecht nog steeds oorlogsmisdadigers van lang geleden.
Wat zei ik? Paradigma 2. Twee partijen. Geen bezetting. Schiet niet op Wouter.
Je mag het toch oneens zijn met je paradigmabetoog? Maar je kunt wat mij betreft ook best over bezetting praten, dat is niet in strijd met claimen van rechtvaardigingen door joden. Je kunt die bezetting ook zelf als rechtvaardiging opvatten zoals in het verleden vaak genoeg is gedaan. belangrijker is de realiteit: de vredesonderhandelingen zijn nu in feite onderhandelingen tussen twee partijen al dan niet gesteund door andere. Dat joden weg zullen gaan of de macht geheel zullen opgeven, is bijna net zo onzinnig als beweren dat de indianen Noord- en Zuid-Amerika moeten terugkijgen. Dat de Palestijnen een stuk van de cake wilen is ook duidelijk. Dus zitten er nu twee partijen aan tafel.
Beste Wouter, ik geloof dat je niet helemaal pakt waar het paradigmaverhaal over gaat. Dat gaat er over dat we allemaal redeneren, bewust of onbewust, vanuit een aanname. Dus: of Israel is een land dat zich moet verdedigen, of het zijn twee partijen die vechten om hetzelfde stukje land, of Israel is een bezettende mogendheid. Het gaat dus om hoe je de machtsbalans ziet, en bij wie je de grootste verantwoordelijkheid legt. Of je nu wilt of niet, ook jij hebt daarbij een aanname. Zoals jij het beschrijft zijn het twee partijen die alletwee ‘een stuk van de cake willen’. Dat mag je best vinden, maar dan zie je wat mij betreft de belangrijkste factor over het hoofd. Dat het namelijk in het geheel niet gaat over twee gelijke partijen. En wat mij betreft snap je dan ook nauwelijks wat er werkelijk gebeurt. Dat maakt een werkelijke discussie dus nogal lastig, want dan praten we langs elkaar heen. Dat is ook niet zo erg, maar dan doe ik daar niet zoveel moeite meer voor.
Laten we de zaken niet mooier voordoen dan ze zijn. Hamas is weliswaar in meerderheid gekozen door de palestijnse bevolking in de verkiezingen van januari 2006 maar daarmee niet gelegitimeerd. Een fout die al eerder in de geschiedenis is gemaakt. Ook het Hitler-regime in Duitsland was tenslotte in 1933 met meerderheid van stemmen gekozen maar daarmee nog niet geworden tot een regime waarmee kon/moest worden onderhandeld (al dacht Chamberlain daar heel anders over). Iedere regering moet op zijn daden en ideeen beoordeeld worden, zo ook het Hamas-regime. Die beoordeling valt negatief uit. De dood van twee Israelische militairen en de ontvoering van Gilad Shalit aan de Israelische kant van de internationaal erkende grens geeft aan dat hamas een organisatie is met twee gezichten: een politiek-onschuldig gezicht en een terreur-gezicht. Hiermee heeft hamas zichzelf voorgoed gediskwalificeerd als gesprekspartner voor Israel.
Hamas-premier Ismail Haniyeh heeft zich opnieuw uitgesproken tegen het referendum dat de Palestijnse president Mahmoud Abbas wil houden over de creatie van een Palestijnse staat naast Israël. Abbas zal het referendum waarschijnlijk aankondigen.
Achter wie moeten we ons nu scharen?
Bekende pro-Israelische retoriek, Eliezer.
Er is geen internationaal erkende grens tussen Gaza en Israel. Gaza is nog steeds bezet door Israel. Als het een erkende grens was dan was Israel de eerste die die had geschonden, de dag ervoor nog, toen ze de grens overstaken om twee mannen mee te nemen.Israel schendt die grenzen overigens aan de lopende band door liquidaties uit te voeren in Gaza en de Westoever.
Elk bezet volk heeft het recht zich te weren tegen een bezetting, ze mogen alleen geen burgers aanvallen.
Israel heeft overigens drie keer zoveel burgers gedood als de Palestijnen.
En bij deze actie zijn alleen soldaten aangevallen.
En dat er aan de ‘andere kant’ niemand is om mee te praten zegt Israel al een hele tijd, over Arafat, over Abbas, Israel ‘disqualificeert’ altijd de Palestijnse leiders.
Met deze retoriek maak je op dit weblog geen enkele indruk.
Pieter, je hoeft je alleen maar te scharen achter de rechten die de Palestijnen volgens de mensenrechtenverdragen, de VN resoluties, de Conventies van Geneve hebben.
Hoe ze hun interne spanningen oplossen is onze zaak niet. Advies van Uri Avnery.