Vanochtend wakker worden, en dan even, een seconde, waar ben ik? Gaza.
Gisteren zaten Fatma, Fida en Wassim al in de flat op me te wachten met cola en fruit. Vanuit Nederland, met alleen email en kranten vind ik het altijd moeilijk in te schatten hoe het hier echt gaat. Soms wordt er in de westerse media te veel ophef gemaakt, soms te weinig. De enige manier om er achter te komen is zelf te gaan, de stemming te voelen, te zien hoe moe of energiek de mensen er uit zien, is het woede, berusting, zijn ze aangeslagen, gaan ze door? Nou ja, door gaan ze altijd, de Palestijnen zijn meesters in het doorgaan. Soemoed, is een mooi Arabisch woord, volharding.
Het eerste waar we over praten. De doden van het strand. Ook al zijn er zoveel duizend Palestijnen gedood in de afgelopen jaren, de beelden van dat meisje dat schreeuwend over het strand rende, mijn vader, mijn vader, hij praat niet meer, heeft er heel erg ingehakt en dat klassieke beeld van de kleine Mohammed al Durra die doodgeschoten werd in de armen van zijn vader verdrongen.
Hier is er geen enkel moment twijfel geweest over wat er was gebeurd. En waarom ook. Er werd vanaf een Israelisch schip naar het strand geschoten, die dag. De families die er zaten hadden hun spullen gepakt en waren naar huis gegaan, maar de familie Ghalia wachtte nog op de taxi toen die fatale granaat ontplofte en vader, moeder en vijf kinderen doodde. Meteen kwamen de ambulances, die altijd klaar staan in Gaza. De journalist die het meisje filmde, Fatma kent hem, reed mee op de eerste. Op de doden na, en dat ene meisje dat liep te schreeuwen was het strand bijna leeg. De man vertelde Fatma hoe moeilijk die het had, hij wilde het meisje vastpakken, haar troosten, maar moest ook filmen, de wereld laten wat er was gebeurd. Huilend filmde hij, de beelden die die avond nog Palestina doorgingen, uitgezonden werden op Al Jazeera.
Inmiddels hebben de Israelische artsen die een paar van de gewonde kinderen hebben geopereerd een advertentie in de kranten laten zetten: de granaatscherven die ze in de lichamen hebben gevonden waren wel degelijk Israelisch. Fatma, en Khaled halen hun schouders op over zoveel domheid van mensen die zouden denken dat het de Palestijnen zelf zouden zijn geweest die een granaat zouden hebben gegooid of een landmijn zouden hebben gelegd. Op het strand?
We gingen naar het strand, om in de koelte van de zee shisha te roken. Fatma en Khaled en een paar van hun kinderen. Het was er heel erg rustig. Normaal zit om deze tijd van het jaar ’s avonds het strand propvol. De zomervakantie is begonnen, de kinderen hoeven niet vroeg op om naar school te gaan, iedereen zoekt dat zuchtje wind op na de hitte van de dag. Maar nu zijn er maar een paar families, en een enkel stelletje. De mensen zijn bang. Aan de einde van de zee een lichtje, helderder dan dat van de vissersbootjes. Een Israelisch marineschip. Go away, roep ik samen met de kinderen. Als het even later weg is zeg ik zie je wel? Wassim en Walid moeten er erg om lachen.
Gisteren weer drie kinderen dood. Ze waren niet het doelwit, dat waren twee mannen. Fatma kent een van hen, een vriend van de man van een van haar zusters. Die ligt nu in het ziekenhuis. De andere man is zijn benen kwijt. In Haaretz zag ik de foto van de vader van twee van de dode kinderen, Mohammed en Nadia al Roka, vijf en zes, uitzinnig schreeuwend van verdriet en woede. Vanmiddag, in Khan Younis, weer een aanval. Twee ouders, en vader en een zwangere moeder gedood terwijl ze zaten te eten. De kinderen verwond. In hun eigen huis. Dit doet het vooral met de kinderen: je bent dus nergens veilig, niet op school, waar al kinderen zijn gedood in de klas, niet op het strand, niet thuis.
Ik heb veel te doen, deze dagen. Er moet nog van alles geregeld voor de komende trainingen, er is iets met de pogingen om de financiele verantwoordingen voor het Liliane Fonds dat de kinderen van het NCCR steunt door te zenden, ik heb vanochtend een afspraak met iemand van de UNWRA over de situatie. Ik moet de Hiv-medicijnen aan dr. Suleiman geven. In augustus ben ik meegevraagd om in Egypte op een conferentie een lezing te komen geven. Dat komt nou weer slecht uit met een van de trainingen die dan gepland is. Ik moet met Fatma alles rondom de fondsenwerving doornemen. Wat moeten we aan gaan vragen en bij wie? Ramadan wil nog met me spreken. Sana wil praten over een mogelijke training voor het Fatah middenkader. Dan moet ik zondag naar de Ambassade in Tel Aviv om de paspoorten te gaan brengen voor de visa voor Khaled die met Fida en zijn twee zoons naar Nederland willen komen, want zelf mag hij niet naar Tel Aviv. Ik dacht een paar rustige dagen te hebben omdat ik hier deze keer alleen ben en we geen training doen, ik heb al weer een vol programma. Heb ik ook graag. Ik maak me graag nuttig. Net als de Palestijnen zelf, je gaat niet bij de pakken neerzitten, je zet je ene voet voor je andere, je gaat door.
En ik wil alles horen over de politieke situatie. Ja het is gecompliceerd, maar nee, er komt geen burgeroorlog, heeft Khaled het alvast voor me samengevat.
hai anja,
als je zondag in tel aviv bent en tijd hebt voor een kopje koffie, ik zit in tel aviv zondag. voor vandaag ben ik uitgenodigd op een bruiloft net buiten de ‘poorten’ van gaza..op een kibboets..ik ga niet t is te schyzofreen..de vorige keer dat ik er was ging er enkele paar minuten een bom af..”geen echte bom…”, tja dat willen de bewoners van de kibboutsiem erg graag geloven.
succes
Anja,
alvast dank voor je verhaal. Doe een ieder de groeten en ik zie heel erg uit naar de augustus training, zelf weer ervaren, voelen en proeven.
succes, en ik hoop dat Khaled er nu wel een keer fatsoenlijk uitkomt
Eelco
Als je weer terug bent, moet je even bij Uitzending Gemist naar de uitzending van NOVA van gsiteren, 21 juni, kijken. Jeroen Pauw had Joris Luyendijk op bezoek, die vertelt over zijn nieuwe boek “Het zijn net mensen”, en over wat hij geleerd heeft in zijn tijd in Caïro en de Palestijnse gebieden. Ik vond Luyendijk altijd al een heel plezierig journalist, maar hij heeft er duidelijk nog een aantal jaren bijgeleerd. Hij legt uit hoe groot en gelikt en effectief het Israëlische PR-apparaat is, bijvoorbeeld, tegenover het niet bestaande Palestijnse systeem. Dat hij via de Israëlische dienst een stortvloed aan beelden en getuigen en verhalen krijgt over die twee Israëlische soldaten die gelyncht zijn, Dat het verleidelijk is om daar een verhaal mee te maken, en het daarbij te laten. Maar dat hij toch op zoek gaat, en pas na veel doorvragen hoort hoe het werkelijk zat. Veel genuanceerder — natuurlijk. En het prettige is: hij vertelt het kalm en vriendelijk, en een tikje spijtig, wat eens te meer indruk maakt. “Wat een verstandige meneer”, denk je, “jezus, zou het echt zo erg zijn?” Hij is terug in Nederland, en ik hoop dat we meer van hem gaan zien. Nou ja, hij gaat Zomergasten presenteren, maar daar zal het vooral om zijn gasten gaan, vermoedelijk.
Anja,fijn je berichten te lezen, zodat er tenminste een aantal mensen het echte verhaal horen. Ik onderschrijf de belangrijkheid van de uitzending met Luyendijk en zijn voornemen om de goegemeente om o.a.via zijn boek duidelijk te maken hoe we gemanupuleerd worden door een pers, die napraat zonder te onderzoeken of te kunnen onderzoeken.
Tot gauw Anneke Jos.
Hoi Anja, fijn om te lezen dat je weer goed daar bent aangekomen. Hoe is de sfeer/atmosfeer? Wordt er nog steeds veel geschoten? Is er spanning merkbaar op straat?
Je verslag van wat zich op het strand heeft afgespeeld hakt er behoorlijk in bij me. Ik kan er geen woorden aan geven, het voelt als pijn. Vreselijk om te horen dat de Palestijnen ook al niet meer naar het strand toe durven.
Doe iedereen daar de hartelijke groeten van me
Ik kan je allen maar sterkte wensen en het Palestijnse volk nog veel meer , maar .. kom ik zeker weer met een opmerking , maar in dit geval maar niet.
Ik heb op “Uitzending gemist” alsnog de NOVA uitzending bekeken.
Inderdaad is het hoopgevend dat tenminste één journalist laat weten te beseffen dat de media zodanig worden gemanipuleerd dat objectieve berichtgeving een utopie is. Zoals altijd en overal geldt het recht van de sterkste.
Alleen jammer dat hij niet kon of mocht ingaan op de reportage uit Sderot in dezelfde uitzending die nu juist weer een ergerniswekkend voorbeeld was van eenzijdige berichtgeving en erger, beïnvloeding van de onvoldoende voorgelichte kijker was.
Ook NOVA is in zijn uitzendingen verre van objectief.
Het is echt jammer dat de Arabische wereld zoveel moeite heeft gehad met het accepteren van joden. Zoals Europa plaats heeft gemaakt voor 25 miljoen moslims, hadden die paar miljoen joden in de Arabische wereld een plek kunnen vinden. Zeker omdat joden nota bene werkgelegenheid hebben gecreëerd en land vruchtbaar maakten. Niet veel later ‘ontstonden’ de Palestijnen, die massaal op die werkgelegenheid afkwamen. See? Het zag er veel beter uit toen: het had allemaal niet zo ver hoeven komen mits de nieuwe Palestijnen geen terroristische leiders hadden gehad (net als de rest van de Arabische wreld trouwens). Eeuwig zonde.
Het is werkelijk fantastisch welke sprookjes jij wenst te gloven, Anna. Zelfs door Israelische historici zijn die al ruimschoots weerlegd. Er valt op geen enkele manier te kennen dat de stichting van de staat Israel ten koste is gegaan van de bevolking die er al woonde, ook al wens jij de bewoners van Palestina geen Palestijnen te noemen. Het was geen kwestie van een beetje ruimte maken voor een paar miljoen joden. Het was een kwestie van het stichten van een militaire joodse staat waarvoor uitgebreide etnische zuiveringen plaats vonden, zelfs zionistische historicus Benny Morris ontkent dat niet. Ook al dat geleuter over werkgelegenheid en het vruchtbaar maken van het land zijn echt niet meer dan de Israelische sprookjes die alleen door de allernaiefsten nog geloofd worden. Het zag er beter uit toen? Nooit van de vluchtelingen gehoord die niet meer mochten terugkeren, meer dan vierhonderd verwoeste dorpen? de bezetting vanaf 1967, zeker alleen vanwege die ’terroristische leiders’? Geloof wat je geloven wilt, Anna. Val ons met die rommel niet lastig, de gemiddelde webloglezer is erg veel beter op de hoogte dan jij.