Op bijna iedere hoek van de straat staan soldaten. Of zitten, op plastic stoelen. In khaki uniformen, in donkerblauwe uniformen. Er staan er drie te zingen. Ze vervelen zich. Het is al een week weer aardig rustig, vertelt Khaled. Maar daarvoor durfde bijna niemand meer ’s avonds de straat op, vanwege de gevechten tussen Hamas en Fatah. En wat er nog meer gebeurde. Dat was nieuw, zegt Fatma. Er werden bommen gelegd bij huizen, onder auto’s, zowel van Fatah als van Hamas. Niemand weet wie dat doet. ‘Dirty hands’, noemt Fatma ze, collaborateurs, provocateurs. Je kunt het niet bewijzen, maar het leek wel alsof er alles aan gedaan werd om in Gaza de burgeroorlog te ontketenen.

Tijdens demonstraties en bijeenkomsten doken mannen op, gemaskerd, die begonnen te schreeuwen, tegen Fatah, tegen Hamas. Maar het is geen burgeroorlog geworden, nog niet in ieder geval. Wel heeft Hamas behoorlijk aan populariteit ingeboet de laatste tijd. Niet alleen omdat de economische situatie zo veel erger is geworden sinds ze aan de macht zijn, dat weet iedereen, dat is de schuld van Israel, en van Amerika – en van Europa. Maar dat ze hun eigen achterban niet in bedwang hebben kunnen houden, die nu de kans rijp zag om nog even wraak te nemen op oude vetes met Fatah. En dat ze plotseling Hamas mensen als leiding in de ministeries hebben gezet, waardoor mensen hun banen kwijt raakten. Terwijl ze hadden beloofd het niet te doen. Wat er nu verder gaat gebeuren? Niemand weet het. Misschien valt de Hamasregering, misschien komen er nieuwe verkiezingen. Meer dan 25 procent van de stemmen zou Hamas nu niet krijgen, is de voorspelling, en dat is waarom ze zo tegen het referendum zijn dat Abbas wil houden.

Dag op kantoor. Zoveel regeldingen. Bellen met de Ambassade voor de visa voor Khaled, Wassim, Walid, en Fida, die – inshallah – volgende maand naar Europa komen. Het is nog een heel gedoe om de paspoorten en de aanvraagpapieren in Tel Aviv te krijgen waar Khaled zelf niet heen mag. Ik neem ze morgen mee. Bellen met Leo, over de aanvragen bij Icco, en er is iets mis met de verantwoording naar het Liliane Fonds, dat komt maar niet heelhuids aan aan de andere kant van de email. Overleg over de volgende trainingen. We zitten nog met een probleem over de data. Er is een training gepland tegelijk met een conferentie in Egypte, die belangrijk is vanwege de fondsenwerving. Helma aan de lijn. Ik zie de foto’s niet op je weblog. Shit. Ben ik een uur mee bezig geweest om alles er op te prutsen, zijn de foto’s er weer afgevallen. Begin opnieuw. Dan berichtje van Khaleds zuster die op het ministerie werkt. We worden morgen uitgenodigd voor een kennismakingsbezoekje in de ‘Presidents Office’. Grapjes op kantoor. Verzamel je Palestijnse presidenten? Dan heb ik er drie, zeg ik. Paar keer bij Abu Ammar (Arafat), interview met Haniya toen hij nog niet wist dat hij president zou worden, en nu met Abu Mazen (Mahmut Abbas). Maar even kijken of het doorgaat, want met presidenten weet je het nooit of ze niet plotseling wat anders moeten doen. Bellen met Jan, want dit gaat ook over zijn training. Ik heb ondertussen uren met Fatma op kantoor gezeten, en dat terwijl het vrijdag is, hun zondag. Gelukkig neemt Fida die goed kan koken thuis de zaken over, zegt Fatma, die er eerlijk gezegd naar uit ziet dat ze graag even weg is uit haar grote gezin.

Restaurant Matoug voor de lunch. Fatma neemt elke keer een van haar andere kinderen mee naar kantoor, want alle zes, dat geeft te veel herrie en die kunnen bovendien niet in een auto, Vandaag is Noer aan de beurt. De jongste dochter die nog niet mee was in een restaurant. Ze is verlegen. En ze morst vruchtensap op de vloer. En is dan bang dat ze nooit meer mee mag.

’s Avonds is het strand toch plotseling weer vol. Zijn ze niet meer bang, vraag ik aan Fida. Jawel, maar ze vervelen zich ook. Waar kunnen ze anders heen? Er komen karretjes langs, die gepofte zoete aardappels verkopen. Kinderen maken een ritje op de kameel. Vorig jaar rook je op het strand altijd de barbecue, zegt Fatma. Daar is nou geen geld meer voor. Op het strand waar de mensen komen die geen geld hebben zitten de families met een meegenomen fles water, maar op het strand waar wij zitten is er nog geld voor een ijsje, voor de waterpijp. Opgeschoten jongens lopen langs het water te showen met hun mobieltjes. Een groep giechelende meiden.Een moeder gaat met al haar kleren aan met haar kinderen de donkere zee in, ze spelen in de golven. We kijken naar de sterren.