Den Haag. Gisteravond al begonnen. Tineke heeft een flinke klus, die doet tot vanavond laat de Wet Maatschappelijke Ondersteuning, Ronald moet het hebben over de MKB, we moeten hoofdelijk stemmen over Schiphol, en over de gewijzigde WW, ik doe commissie Sociale Zaken en ga zo naar de werkgroep buitenland van de SP om terug te rapporteren over de situatie in Palestina. Prettig om mijn fractiegenoten weer te zien en bij te praten. Tiny zit in Straatsburg, maar is er volgende keer weer voor de laatste zittingen voor het zomerreces.
In mijn hotel genoten van een broodje met roomboter en echte kaas. In Gaza doen mijn lieve vrienden altijd een pakje ‘Holland Style Cheese’ in de ijskast van de flat, om te zorgen dat ik geen heimwee krijg, maar ik heb het hart niet om te zeggen dat die in plastic verpakte stopverf geen kaas is. Van kaas hebben ze geen kaas gegeten. En zo geniet ik extra als ik weer terug ben.
Hoor in mijn hotelkamer op de tv dat er gisteren lang is vergaderd door de ministers over het paspoort van Ayaan. Voor het feit dat ze een andere naam op heeft gegeven is al een oplossing gevonden, het schijnt in Somalie gewoon te zijn om de naam van een grootouder over te nemen. Hadden ze natuurlijk ook eerder kunnen bedenken. De valse geboortedatum bleef een probleem. Heeft Verdonk eerst uit laten zoeken hoeveel mensen er op grond van een valse geboortedatum uitgezet zijn. Want anders krijgt ze een rij van mensen die dezelfde rechten opeisen als Hirsi Ali. Dat waren er niet veel. Zo ver zijn we dus gezonken. Regels zijn regels? Alleen als ze uitkomen en anders niet. Kwam bij het ontbijt Jan de Wit tegen. Die krijgt er morgen weer een latertje aan. Maar hij krikgt een week eerder reces dan ik, wij lopen altijd een week achter de Tweede Kamer aan.
Volg uiteraard het nieuws uit Gaza. De tanks staan klaar rondom de Strook maar zijn nog niet binnengevallen, waarschijnlijk om het leven van de ontvoerde soldaat niet in gevaar te brengen. Het is ook zeker dat het leger er geen zin in heeft, want troepen op de grond in zo’n overbevolkt gebied, met zoveel woedende jonge mannen, dat geeft ook Israelische doden. Ze schieten liever vanuit de lucht of de zee. De ontvoerders eisen de vrijlating van de honderd vrouwen en driehonderd kinderen onder de 18 die in de Israelische gevangenissen zijn opgesloten. Olmert is niet van plan te onderhandelen. Hij heeft al aangekondigd dat er nieuwe ‘acties’ zullen volgen, en deze keer zonder ’terughoudendheid’. Wat een mooi eufemisme voor 23 burgerdoden binnen een maand: ’terughoudendheid’.
Ik ga naar de overzijde, zoals dat in kamerjargon heet, wanneer je vanuit de ene Kamer refereert aan de andere.
http://www.wofpp.org/english/june.html
Hierboven een link naar de website van de WOFPP. Women`s Organization for Political Prisoners . Om deze gevangenen gaat het dus, sommigen zitten al maanden in administrative detention.
Hier kan je de persoonlijke verhalen van deze vrouwelijke gevangenen lezen.
@Trees
Door deze website al een stuk wijzer geworden, had ik al zo’n vaag vermoeden wat ik op jouw site voor een verhalen tegen zou komen.
Ik word er tegenwoordig zelfs fysiek misselijk van, uit onmacht [ had ik maar eerst moeten ontbijten voor ik de site las]Maar wat kunnen we doen behalve op de goede partij stemmen, petities tekenen en bidden/mediteren/denken al naar gelang onze neigingen? Heb je nog een suggestie?
Denk ook vaak aan jou daar!
Even ter informatie voor onze lezers, Trees. \’Administratieve detentie\’ is een mooi woord voor opgesloten worden zonder aanklacht en zonder proces. Het betekent dat je niet in beroep kunt, geen rechtsbijstand kan krijgen, dat ook advocaten niet te horen krijgen waarvan iemand zou worden verdacht en je je daar dus ook niet tegen kunt verdedigen. Het argument is dan altijd dat de gegevens niet vrij worden gegeven vanwege de \’veiligheid\’. Je weet bovendien niet wanneer je weer wordt vrijgelaten. Er zijn mensen die bij elkaar jaren zonder aanklacht of proces in de gevangenis hebben gezeten, steeds voor nieuwe perioden van zes maanden.
Monique, wat mij helpt in mijn woede en machteloosheid is om praktisch wat te doen. Dat ik in Gaza echt wat bij kan dragen, al is het maar mensen te helpen een inkomentje te hebben, te overleven, houdt mij gaande. Het is heel wederzijds: zij zeggen wel eens dat wij – rare buitenlanders die blijven komen – er voor zorgen dat zij de hoop niet verliezen. Omgekeerd maakt hun vriendschap dat wij het ook niet opgeven, en niet cynisch worden. Dat geeft een heel sterk gevoel van wederkerigheid en zelfs gelijkwaardigheid, terwijl zij toch heel afhankelijk zijn van onze hulp. Als ik in Gaza ben geweest ben ik weer helemaal \’opgeladen\’, dan kan ik ook weer tegen al die pogingen om ons werk in discrediet te brengen of te ondermijnen, de verdachtmakingen, ik kan weer tegen alle domme betweters die er nooit zijn geweest maar wel zeker denken te weten dat het allemaal de schuld van de Palestijnen zelf is, enzovoorts.
Ach, ik zou willen dat iedereen er eens een weekje heen kon. Bijna iedereen die er geweest is en contact gemaakt heeft met de mensen zelf komt er veranderd vandaan. Geen wonder dat Israel de grenzen het liefst dicht houdt. Je mocht eens ontdekken dat het gewone (aardige) mensen zijn die moeten overleven in een onmenselijke situatie.
We hebben in Stichting Kifaia een grap: als er iemand voor het eerst met ons meegaat zeggen we: als die niet binnen drie dagen huilt willen we die niet meer meehebben. We hadden een keer een jonge journalist mee. Natuurlijk proberen onze vrienden daar ons het beste voor te zetten wat ze hebben. En ze willen niet alleen maar armoede en ellende laten zien. Zaten we met die journalist vredig met onze vrienden een colaatje te drinken bij een van de weinige aardige plekjes in Gaza, een paardenmanege, met een echt grasveldje. De journalist had nog niks gezien, geen vluchtelingenkamp, geen verwoeste huizen, geen kapot geschoten kinderen. Zat hij opeens stilletjes te huilen. Ik vroeg: wat heb je. Zei hij: ik vind ze zo aardig. En op deze mensen schieten ze nou.
Hoi Monique, hoi Anja.
Monique wat heel belangrijk is (misschien kom ik betweterig over, maar zo bedoel ik het niet) is niet cynisch worden.Hoe vaak hoor ik niet, ach ze zijn daar al jaren aan het knokken,het gaat toch door etc. Palestijnen zijn mensen die inderdaad al decennia’s lang in grote ellende leven, waar ze niet voor gekozen hebben, en daarom is het zo belangrijk dat wij om ze geven.En wat jij in Nederland kan doen, praat er met mensen over, maak ze bewust van wat er hier aan de hand is, verwijs ze naar b.v de website van Anja en vele anderen waar je iets anders leest als de gewone pers. geloof niet alles wat men zegt als je naar het NOS journaal luistert. Ik geef hier nog een link van een artikel van Jonathan Cook. over de dubbele standaard in de pers zogauw men over Gaza schrijft.
http://www.counterpunch.com/cook06262006.html
groetjes
dank lieve Anja en Trees
Ik heb ooit mee zullen gaan als burgerwaarnemer met United Civilians for Peace. Onze missie is toen helaas afgelast.
Doordat ik toen wat Arabisch wilde leren voor ik weg zou gaan heb ik degene ontmoet [ gaf mij les] die nu alweer 4 jaar mijn partner is.
Als ik je stukken lees wanneer je in Gaza bent Anja, dan voel ik me ook bijna ‘jaloers’. Ach,ik jank al bij het lezen dus zou gauw aan de kriteria voldoen.
Dank Trees, ja daar moet je voor oppassen, dat cynisme!!
Ik maak veel propaganda voor deze site en plak graag affishes etc.Het boek “De andere kant van Israel’ probeer ik zoveel mogelijk uit te lenen en aan te raden.
Helaas woon ik nu in een dorpje in de Ardennen [op andere gebieden zeker niet helaas!] ,waar mijn activisme heel gauw zijn grenzen bereikt en ik ook niet al die interessante lezingen kan bijwonen. Ik zoek verder…
@ Anja, ik zou onze (hollandse) vrienden die maar niks willen hebben van vreemdelingen eerst maar in een vreemde land ( waar vrede heerst ) terecht zien komen en met mensen omgaan daar alvorens zij die stap, om naar palestina te gaan, gaan nemen (oplossen van een probleem in stapjes ) anders zal dat mijns inziens niet helpen veranderen,de ogen vooral openen over de kunstmatige verborgen werkelijkheid.