Soms moet ik het nog een keer uitleggen. Gaza is omsingeld, met muren, leger, tanks. Er zijn twee toegangen voor mensen, Erez en Rafah, en een voor goederen, de Karni overgang. Erez, in het noorden geeft toegang tot Israel. Rafah, in het zuiden, geeft toegang tot Egypte. Naieve mensen vragen dan waarom gaan de Gazanen niet bij Rafah de grens over. Omdat ook Rafah onder Israelisch toezicht staat, niemand van die grensovergang gebruik mag maken zonder een vergunning die alleen Israel mag afgeven, en Israel elk moment de grens dicht kan doen, ook al hebben ze daar formeel niets te zoeken, nu ze, zoals ze zelf zeggen, zich hebben ’teruggetrokken’ uit Gaza.
De meeste Palestijnen die toestemming krijgen om de Gazastrook te verlaten, vanwege studie, familiebezoek, of medische noodzaak moeten er bij Rafah uit, omdat ze niet door Israel zelf mogen reizen. Ik ga, als buitenlander, altijd bij Erez over de grens – als we toestemming hebben, die altijd weken van te voren moet worden aangevraagd en elk moment weer kan worden ingetrokken. Ik wilde wel eens mee met mijn Palestijnse vrienden via Rafah. Doe maar niet, zeiden ze, we doen je dat niet aan, het is erg. Je staat daar uren en soms meer te wachten in de hitte of in de kou, er is niets, geen water, geen toiletten, geen beschutting. Nu is de grensovergang al twee weken gesloten en aan de andere kant staan Gazanen te wachten die terug moeten naar huis en er niet in mogen. In Haaretz van vanochtend een verslag. Onder de mensen die al twee weken wachten zijn 580 mensen die medische hulp nodig hebben. Het Rode Kruis doet wat ze kunnen, ze hebben een paar tenten opgezet. Er zijn meer mensen die terugmoeten, zie het bericht van Trees hieronder, maar dit zijn mensen die ook niet meer terugmogen Egypte in. Tot nu toe zijn er maar twee mensen gestorven aan de grens, een jongen van vijftien die na een hartoperatie in Egypte terug moest naar huis, en een 68jarige man die is overleden aan een hartaanval. Hij wachtte al 9 dagen na een medische behandeling in Egypte.
Het Rode Kruis heeft aangeboden de medische noodgevallen te begeleiden de grens over, desnoods per boot via de zee. Israel heeft nog geen toestemming gegeven. De woordvoerder van het Israelische ministerie voor Buitenlandse Zaken zegt dat ze geen ‘humanitaire gevallen’ tegenhouden bij de grensovergangen die onder Israelische controle staan. Maar hoe komen die zieke mensen door Israel heen naar Erez? En waarvoor?
Het verhaal van Trees:
Gisteren gesproken met een goede kennis van me, Sammy (echtgenoot van vriendin Nazwa). Deze vriendin komt uit Jeruzalem en Sammy uit Gaza. Daar ze nooit met het gezin iets samen kunnen doen, omdat Sammy niet naar Jeruzalem mag, en Nazwa iedere keer weer weg moet uit Gaza om papieren aan te vragen, hadden ze besloten om met de twee dochters een weekje naar Egypte op vakantie te gaan.
Precies op de dag dat ze wilden terugkeren begon in Gaza de ellende, en werden de grenzen gesloten. Nazwa is toen met de kinderen naar familie in Jeruzalem gegaan, en Sammy zit vanaf die dag, twee weken geleden, in Arish, een dorp aan de Egyptische kant. Sammy heeft gelukkig genoeg geld bij zich om een kamer te huren in Arish. Ik heb hem gisteren gebeld. Dit is hetgene wat hij mij vertelde. Arish is een klein dorp, waar niets is, alleen maar woestijn. Op het moment zitten er zo’n 6000 mensen daar te wachten om Gaza binnen te gaan. Ze kunnen niet terug naar Egypte, omdat ze het geld niet hebben om hotelkamers te betalen. De busreis van cairo naar de grens is ongeveer 8 uur. De Egyptenaren hebben tenten opgezet, zodat men een beetje beschutting heeft. Maar er zijn geen toiletten, geen water, geen medische voorzieningen, er is niets. Sammy vertelde me (hij is zelf arts) dat hij geholpen heeft bij een paar bevallingen, gewoon buiten. Er is niet genoeg te eten. Veel Gazanen moeten naar Egypte om medische zorg te krijgen, b.v. hartoperaties, deze mensen die op de terugweg zijn en die dus zorg nodig hebben, verblijven nu al meer dan twee weken in onmogelijke omstandigheden. Nog schrijnender is het lot van ongeveer 500 andere Gazanen. Deze zitten tussen de Gaza en Egyptische grens in. Israelische soldaten laten ze Gaza niet binnen, maar ook laten ze ze Egypte niet binnen. 500 mensen op een paarhonderd vierkante meter.Toevallig zag ik vanmorgen dat Haaretz er eindelijk aandacht aan besteed, zie de link hier beneden. Met Sammy gaat het goed, zoals hij zelf zegt, hij is een jonge man, heeft wat geld voor onderdak, maar ook hij zegt, als het lang gaat duren, dan weet hij niet waar hij naar toe moet, en dit zou nog wel eens lang kunnen gaan duren.
Andere inside informatie, de echtgenoot van andere vriendin, die in het Shifa ziekenhuis werkt zegt dat er praktisch geen medicijnen meer zijn. Via een generator heeft men enkele uren per dag electriciteit. Op mijn vraag wat er binnen kwam toen men de Karni crossing open had gedaan, vertelde hij dat men die een paar uur open heeft gehad, toen er cameras waren. De cameras verdwenen, en men heeft deze crossing gelijk gesloten. Nu is het zo dat de trucks zelf Gaza niet in mogen. De trucks aan de ene kant moeten de goederen eraf halen, de grens over, waar ze op andere trucks moeten worden geladen om verder Gaza in gebracht te worden. Helaas, men begon met de goederen via karren etc. binnen te brengen en daar was de grens alweer dicht. Zo ook gas, benzine etc. men is daar langzaam aan een bevolking van anderhalf miljoen mensen aan het uithongeren.
Zie ook Haaretz.
Anja, ik snap de vermoeidheid en irritatie over mensen die niet weten hoe het er toegaat in Gaza. Maar dat is niet altijd uit domheid of desinteresse. Als ik niet dagelijks op jouw weblog kwam – waar ik een heleboel nieuwe informatie vandaan haal en die ik ook doorgeef – zou ik het ook niet weten. De informatie in de reguliere pers is zoals je weet miniem. De pro-Israel propaganda niet.(En dan is daar natuurlijk ook de ver van-mijn-bed-factor.)
Wanneer ik met mensen praat die om wat voor reden dan ook nauwelijks geinformeerd zijn, en ze vertel hoe de situatie is, zeverwijs naar jouw log merk ik dat hun verontwaardiging en woede net zo groot is als de onze.
Het valt soms niet mee om geduld op te brengen (ze hadden het kunnen weten), maar veel naieve-vragenstellers willen oprecht weten hoe het zit.
Ik heb niet zoveel moeite met mensen die er weinig van weten, Christine. Ik hoef alleen maar terug te denken naar de tijd dat ik er zelf niet veel van wist. Ik heb wel moeite met mensen die ondanks het feit dat ze heel weinig weten toch dikke meningen hebben die ze ook nog met grote stelligheid verkondigen. En ik heb helemaal geen geduld meer met mensen die hun onbenul ook nog zorgvuldig koesteren en cultiveren. Waaronder de mensen die er uiteraard nooit zijn geweest, anders wisten ze wel beter, maar toch zeker weten dat ik het verkeerd zie, want… en dan krijg je het vaste rijtje met drogredenaties en schijnargumenten die al honderd keer zijn weerlegd. Daar kan ik op dit moment even helemaal niet meer tegen.
Naieve vragenstellers kunnen als voorheen bij me terecht. Ik leg graag uit. Ik snap heel goed hoe moeilijk het te bevatten is. Dat mensen denken: maar zo erg kan het toch niet zijn, anders deed er toch wel iemand wat aan? Die verbijstering heb ik ook eens gehad. En ik moest de nare waarheid, voor ik het met mijn eigen ogen kon zien, ook horen van iemand die ik in principe vertrouwde.
Dag lieve Anja,
Dag Christine,
Ik heb een heel klein lichtpuntje voor jullie.
Mijn lieve, oude moeder die normaliter àl het vervelende wereldnieuws ‘op één hoop gooit’, ongeacht van welk land waar het vandaan komt; vanuit haar geloof de Joden nog steeds ‘hun beloofde land’ gunde, ongeacht van wie het ooit hun eigendom was; zelf de tweede wereldoorlog heeft meegemaakt en sympathiseert met alle Joodse slachtoffers …
Zij heeft mij gisteravond vertelt dat zij vindt dat wat er nu door Israël ‘uitgevoerd wordt’ ‘bij de beesten af is’.
Anja, het is moeilijk iets zinnigs te doen dat de Palestijnen ten goede komt.
Ik heb aan een flink aantal van mijn vrienden en kenissen het volgende mailtje verstuurd:
“Beste vrienden en bekenden,
Dit mailtje gaat naar de meesten van mijn kennissen. Het lijkt dus maar dat alleen u het ontvangt. Ik hoop maar dat niemand het mij kwalijk neemt dat ik dit doe.
Als dat wel het geval is, jammer dan want ik vind gewoon dat ik niet kàn en mag zwijgen over het onrecht dat in Israel en “de bezette gebieden” plaatsvindt.
Maar u kunt er nu voor kiezen niet verder te lezen en dit mailtje van uw computer te verwijderen!
Ik zou vele pagina’s vol kunnen schrijven over wat daar in het Midden-Oosten gebeurt maar wie ben ik.
Als je wèl geïnformeerd wil worden door een bekende Nederlandse schrijfster die, al meer dan tien jaar, een paar maal per jaar de bezette gebieden en Gaza bezoekt, tezamen met enkele andere Nederlanders die verbonden zijn aan een stichting die hulp biedt aan invalide mensen in Gaza, dan raad ik je aan om het volgende weblog te bezoeken:
http://www.anjameulenbelt.nl/weblog/
Eerlijkheidshalve wil ik er wel op wijzen dat mevrouw Anja Meulenbelt lid is van de eerste kamer voor de SP. Ikzelf vind dit van geen enkele invloed op haar standpunt in de kwestie Israel-Palestijnen, net zomin als haar bekering tot het katholicisme een jaar of zes geleden.
Niettemin, hebt u daarmee toch problemen dan kunt u ook heel goede, objectieve informatie vinden op http://www.eajg.nl/ de website van “Een ander joods geluid” van een aantal Nederlandse, joodse mensen die vrienden zijn van Israel maar die zeer kritisch staan tegenover de politiek die Israel volgt.
Maar wie het er liever bij wil laten te geloven dat waar twee kijven twee schuld hebben en denkt voldoende objectief te worden voorgelicht door onze media, wel verwijder dan gewoon dit mailtje en was uw handen in onschuld, net zoals onze regering dat doet.
Als er onder u zijn die met mij willen proberen iets zinnigs te doen, geef dan de beide internetadressen verder door aan uw vrienden. Misschien kunnen we zo de wereld in beweging krijgen. Iets wat overigens zelfs de VN niet wil lukken.
Met hartelijke groet,”
Misschien is dit een idee om zoveel mogelijk mensen, met een verschillende achtergrond, op de hoogte te brengen. Of het werkt weet ik absoluut niet. Ik denk niet dat het aantal bezoekers van je blog nu plotseling sterk zal toenemen.
Beste Jan, goed dat je op je eigen manier actie voert.
Ik heb wel twee puntjes. Ik kan me voorstellen dat je sommige mensen niet af wilt schrikken met de mededeling dat ik van de SP ben – maar ik ben dat niet toevallig. Voordat ik lid ben geworden heb ik gecheckt hoe de partij tegenover Palestina/Israel stond, en heb geconstateerd dat we het eens waren. De SP heeft een helder en stevig standpunt, dat overeenkomt met het mijne. Ik vind dat belangrijk.
Ander punt: ik ben niet katholiek. Ik heb me laten dopen bij de Amsterdamse Studentenekklesia, die staat buiten de katholieke kerk. Met het kerkelijke instituut, met de Paus, met de van bovenaf naar beneden gedropte voorschriften en standpunten, waaronder over homoseksualiteit, heb ik heel weinig verwantschap, en ook daar hecht ik aan dat dat duidelijk is.
Verder vind ik het natuurlijk prima dat je mensen op de hoogte stelt van deze informatiebron! Vanochtend waren er ondanks de vacantie weer meer dan vierduizend bezoekers, en ik ben blij dat ik dit kan doen.
Beste Anja, ik heb getwijfeld of ik de letterlijke tekst van mijn mailtje publiek zou maken op je weblog.
Ik heb het toch maar gedaan, inderdaad om te laten zien dat ik heb geprobeerd ook mijn CDA-vrienden zover te krijgen dat ze wilden lezen wat er op je blog staat. Zelf ben ik niet politiek georiënteerd maar ook voor mij komt de SP denk ik het dichtst bij mijn idealen, zeker wat het standpunt over Palestina/Israël betreft. Mijn excuses dat ik je katholiek heb genoemd, let wel niet rooms-katholiek.
Je weet ook wel dat er ook in de officiële r.k. kerk, vooral in Nederland, heel veel mensen zijn die het eigen geweten voorop stellen en de gedropte voorschriften zo ook verwerken.
Het leven is sterker dan de leer. De teksten van Huub Oosterhuis mogen officieel sinds 2000 niet gebruikt worden in de liturgie. Toch zingt het koor waarvan ik lid ben practisch wekelijks liederen met de mooie teksten van Huub in de diensten in onze parochie.