Bericht uit Gaza: met al onze vrienden en collega’s gaat het goed. Ze slapen alleen slecht, de kinderen zijn angstig en ongedurig. Ramadan slaapt in het pikkedonker, in Bureishe kamp is er geen electriciteit en ze hebben geen generator, met zijn vrouw en zijn twee zoontjes in een bed.

Onze teams werken hard. Nu Gaza weer in tweeën is gesplitst door de inval van het leger werken de twee teams weer apart van elkaar. Gelukkig waren ze al zo georganiseerd dat er twee volledige teams zijn, elk met eigen vervoer, in het zuiden en in het noorden. Nu er zoveel gewonden zijn, dagelijks, zijn de ziekenhuizen overvol. Kinderen in het ziekenhuis moeten vaak een bed delen. Mensen worden daardoor sneller naar huis gebracht dan medisch gezien verantwoord is. Onze huisbezoekteams hebben nu een extra functie: ze gaan de huizen langs waar de gewonden uit het ziekenhuis zijn teruggekomen, en helpen de families met de verzorging, met wonden, voeding, beweging, en ook met emotionele zorg. Nu blijkt het hoe goed het is dat er goedgetrainde en op elkaar ingespeelde teams zijn, met een arts, een verpleegkundige, een fysiotherapeut en een psychologe, die ook gewend zijn om de families voorlichting en training te geven, behalve de praktische hulp, aan verbandmateriaal en medicijnen. En dat daar altijd bij hoort dat de families, en als het kan de gewonde zelf, ook een luisterend oor krijgen voor de schrik, de angst, de problemen.

Nadat de tweede intifada was afgelopen, en er weinig nieuwe gehandicapten veroorzaakt door verwondingen bij kwamen, en er eindelijk meer tijd was voor de ‘gewone’ chronische patienten, komen er nu weer veel nieuwe gehandicapten bij. Zie ook het artikel van Gideon Levy in Haaretz. Want ook dat lezen we zelden in de krant. We lezen over doden en gewonden, maar niet hoeveel van die gewonden blind worden, hersenbeschadiging hebben opgelopen, of voor de rest van hun leven in een rolstoel door moeten brengen.

Gisteren probeerde ik een dag ‘Palestina-vrij’ te nemen. Niet gelukt. Joes belde, dat hij naar de demonstratie in Den Haag ging, met Martijn, zijn jongste zoon. Toen pakte ik ook maar weer de trein en ging. Ook uit behoefte om even bij de mensen te zijn die zich net als ik zo kwaad maken en zo machteloos voelen dat we niet meer kunnen doen.

De lijst met al die andere interessande en leukere onderwerpen groeit maar blijft nog steeds liggen. Alleen een mooi berichtje wil ik de vaste webloglezers niet onthouden: Imad al Kaka, ons wel bekend, en zijn Leila, twee Palestijnse Nederlanders, hebben een zoontje: Ramsey. Mabrouk! En moge de kleine Ramsey de vrede voor zijn volk nog mee mogen maken.

Foto’s uit Haaretz en van de Electronic Intifada:
Het gisteren kapot gebombardeerde gebouw in Gaza, in de Sheikh Radwan wijk.

Geaarzeld of ik die rottige foto’s uit Libanon, van de luchtaanval op auto’s met vluchtende gezinnen wel op dit weblog zou zetten. Toch gedaan. Zo ziet dat er uit, als mensen sterven door een luchtaanval. Fisk zei het al: dit soort beelden krijgen we in het Westen zelden te zien. We worden geacht daar te gevoelig voor te zijn. Het is ook niet prettig om te zien hoe oorlog er echt uit ziet, anders dan op de film, waar mensen meestal erg netjes in dood gaan.

Laatste bericht: De Libanese president heeft de Veiligheidsraad van de VN opgeroepen om te intervenieren in het conflict tussen Libanon en Israel, en een staakt het vuren uit te roepen. Bush heeft daar opnieuw zijn veto over uitgesproken, en gezegd dat ‘Israel het recht heeft om zichzelf te verdedigen’. Hoewel hij er bij zegt dat Israel ‘zich in moet houden’.

update, 12.35
Fatma belde, gewoon even voor het contact. Het is moeilijker dan ooit, maar ze gaan zo goed en kwaad als het gaat gewoon door. Het kantoor van het NCCR krijgt electriciteit van een gebouw naast hen dat een generator heeft, ze zijn dus nog bereikbaar. Tel je zegeningen. Fatma woont met haar gezin in een buurt waar regelmatig gebombardeerd wordt. Ze heeft eerst haar kinderen naar haar familie in Nuseirat kamp gestuurd, in de hoop dat het daar veiliger is, en ze in ieder geval een beetje kunnen slapen. Nu slaapt ze er zelf ook. Ik heb haar familie wel eens bezocht, iedereen ’s nachts op matjes op de grond, omdat er niet voldoende ruimte is in een vluchtelingenkamp voor bedden. Nu schikken ze gewoon een beetje in. Zoals veel Gazanen. Maar iedereen is prikkelbaar en schrikachtig, en iedereen probeert zo min mogelijk met de auto te gaan, voor het geval er weer een aanslag komt. De teams werken door. ‘ s Nachts is het donker en rustig, geen mens meer op straat. Alleen het geluid van de inslagen. En dan soms weer van de ambulances als het mis is.
Wat kan ik tegen haar zeggen?
Hou je taai.
We denken aan je.
Doe iedereen de groeten, ook Fida.
Fida is haar oudste dochter, die nu voor het eerst van haar leven in Europa zou zijn, haar visum al klaar, leuke uitjes voor haar bedacht, nu hoeft ze zich geen zorgen te maken of ze wel in bikini op het Nederlandse strand durft, want ze komen er niet uit.