Clara Legêne heeft het artikel van Phyllis Bennis voor ons vertaald. Lang stuk, maar heel belangrijk. Bennis is niet alleen een grote deskundige op het Midden-Oosten maar weet vooral ontzettend veel over de rol van de VS. Het is onmisbaar achtergrondmateriaal om de huidige toestand beter te kunnen begrijpen. Veel dank, Claar!

De Gaza/Libanon Crises: escalerende bezetting & het gevaar van nieuwe grensgevechten Phyllis Bennis
Washington Institute for Policy Studies, 12 July 2006

– De aanvallen van Israel vormen een collectieve straf voor de gehele bevolking van Gaza en hebben een humanitaire crisis veroorzaakt van niet eerder vertoonde proporties.

– Deze aanvallen zijn stuk voor stuk een schending van de Vierde Conventie van Genève, waarin de verplichtingen van een bezettingsmacht zijn vastgelegd en die in het bijzonder collectieve afstraffingen, ‘doelgerichte’ moorden en de verwoesting van de infrastructuur van een bezet gebied verbiedt.

– De aanval van Israel op Gaza vormt geen nieuwe bezetting, aangezien Israel de bezetting van Gaza nooit heeft beëindigd.

– De toenemende militaire escalatie jegens Libanon betekent een potentiële en ernstige escalatiedreiging, vooral als er inmenging volgt van Syrië.

– De voortdurende crisis is politiek, niet alleen humanitair. De crisis geeft het falen weer van het unilateralisme van Israel, het falen van de ‘Roadmap’, het falen van de door USA georkestreerde uitsluiting van de Verenigde Naties, en het falen van de interventie van de internationale gemeenschap en de VN.
Opnieuw demonstreert de escalatie in Gaza de noodzaak van een volkomen nieuw, internationaal (en dus niet door USA gesteund) diplomatiek proces, gebaseerd op internationale wetten en mensenrechten, gericht op een einde aan de bezetting en het vestigen van gelijke rechten voor allen – de enige basis voor een rechtvaardige, duurzame en uitgebreide vrede in de regio.

(NOOT) deze lijst van gesprekspunten is inclusief citaten afkomstig van een tamelijk lange lijst van de humanitaire hulpverleners die in Gaza werkzaam zijn. Hun volledige rapporten zijn veel gedetailleerder en ik wil ze dan ook dringend onder de aandacht brengen.)

De huidige crisis in Gaza is geen crisis vanwege een ‘nieuwe’ bezetting. Israel heeft de bezetting van Gaza nooit beëindigd, ondanks de hype van ‘de beëindiging van de bezetting’ vorig jaar. In de New York Times werd Eerste Minister Ehud Olmert geciteerd, die zei dat Israel de militaire acties in Gaza zal voortzetten zolang hij vindt dat het nodig is. ‘We zullen als we het nodig vinden, opereren, binnenvallen en ons terugtrekken’, zei hij. Het terugtrekken van de soldaten en kolonisten uit het grondgebied van de Gazastrook betekende een verandering in de manier van bezetten, geen einde aan de bezetting. Na de ‘terugtrekking’ bleef Gaza bezet en omsingeld en Israel bleef volledig alle aspecten van het leven in Gaza beheersen. Israel heeft, net zoals voorheen, de volledige controle over de economie van Gaza, heeft ongeveer $50 miljoen van de maandelijkse Palestijnse belastinginkomsten achtergehouden, heeft Palestijnse arbeiders verhinderd Israel binnen te gaan, en heeft de controle behouden over de Israëlische en Egyptische grensovergangen van Gaza, voor alle goederen en mensen. Israel gaat door met het met geweld beperken van de omvang van de vissersvloot van Gaza. Israel beheerst nog steeds het Gaza luchtruim en de kustwateren, en gaat door met het tegenhouden van de bouw van een zeehaven en de herbouw van het vliegveld. En Israel continueert de lucht- en grondaanvallen op mensen en infrastructuur in geheel Gaza en gaat door met de nachtelijke akoestische geluidsbombardementen boven de dichtbevolkte centra.

Zoals Gideon Levy in de Israëlische krant Ha’aretz schreef, blijven de Israëli en de meeste Amerikanen geloven ‘dat de Palestijnen zijn begonnen’. ‘Zij zijn begonnen’ is dan ook het routineantwoord aan iedereen die bijvoorbeeld probeert tegen te werpen dat een paar uur voordat de eerste Quassam op de school in Ashkelon viel – zonder schade aan te richten – Israel verwoestingen aanrichtte in de Islamitische Universiteit van Gaza. Israel maakte dat de elektriciteit uitviel, belegert, bombardeert, voert granaataanvallen uit, vermoordt burgers, neemt ze gevangen, doodt en verwondt ze, zelfs kinderen en baby’s – in afschrikwekkende aantallen – maar ‘zij zijn begonnen’.
Na de botsingen aan de grens tussen Israel en Libanon die leidden tot het gevangen nemen van twee Israëlische soldaten, kennelijk op Israëlisch grondgebied, volgden de nieuwe escalaties in Zuid-Libanon. Als, zoals het er nu naar uitziet (het gebeurde niet in de omstreden Sheba’a Farms regio) deze aanval een initiatief was van Hezbollah en Hezbollah de grens met Israel overstak, dan schond Hezbollah het internationale recht. Hezbollah claimt dat hun aanval bewust was bedoeld om de Palestijnen te helpen bij het onderhandelen over het vrijlaten van gevangenen. Maar de consequenties zijn nu al buitengewoon gevaarlijk. Israel heeft met zijn antwoord laten zien dat het bereid is door te gaan met doelgerichte aanvallen op burgers. Gevechtsvliegtuigen van Israel vielen twee bruggen over de Litani Rivier in Zuid-Libanon aan, waarbij twee burgers omkwamen; deze aanval werd gevolgd door een inval met tanks, kanonneerboten en vliegtuigen bij de Libanese grens. Als de gevechten doorgaan dan ontstaat de nog gevaarlijker mogelijkheid dat Syrië betrokken raakt, hetzij op de grond in Libanon, hetzij door een directe aanval van Israel op Syrië. Dergelijke ontwikkelingen kunnen een bedreiging vormen, een significante uitbreiding, een potentiële nieuwe oorlog.
De gevolgen van de aanvallen op Libanon blijven onzeker. Maar in Gaza stijgt de humanitaire crisis tot ongekende hoogte – en hier ontstaat het reële gevaar dat toenemende spanningen aan de Israelisch-Libanese grens de aandacht van de wereld zullen afleiden van de crisis in Gaza. Zoals ook duidelijk werd in het door sancties vernietigde Irak in 2003, zal een nieuwe oorlog de levens van mensen die al te lijden hadden onder extreme humanitaire rampen bepaald niet verbeteren. Een nieuwe oorlog zal deze problemen alleen maar verergeren. Deze aanvallen vormen een massale en collectieve straf, gericht op de 1.3 miljoen mensen in de Gazastrook en zijn dus volgens de internationale wet een oorlogsmisdaad, waarmee Israel als bezettingsmacht de verplichtingen die zijn vastgelegd in de Conventies van Genève niet nakomt. Bij de luchtaanval van 12 juli op een woonhuis in Gaza, zogenaamd een ‘doelgerichte moordaanslag’ op een Hamas-leider, werd niet het officiële doelwit gedood, maar twee andere volwassenen en zeven kinderen. Het opzettelijk en doelgericht verwoesten van de belangsrijkste elektriciteitscentrale leidt gegarandeerd tot een humanitaire ramp, zeker nu het hoogzomer is en nu de totale bezetting van Gaza betekent dat er praktisch geen brandstofvoorraden zijn voor de lokale generatoren. De opzettelijke verwoesting van de toch al eroderende watersystemen betekent dat zelfs zouthoudend water al schaarser is dan ooit. Tienduizenden inwoners van Gazastad leven in hoge flatgebouwen, vaak van tien verdiepingen of meer; zonder elektriciteit doen niet alleen de liften het niet, maar ook waterpompen functioneren niet. De humanitaire omstandigheden zijn rampzalig.

Deze crisis komt bovenop de al bestaande humanitaire crisis waaronder Gaza lijdt, veroorzaakt door de internationale sancties tegen de Palestijnen, door Amerika en Israel georkestreerd na de verkiezingen in januari die leidden tot een door Hamas geleid parlement. Door de totale Palestijnse bevolking te straffen wilde men het doel bereiken: het ondermijnen van de door Hamas geleide Palestijnse regering. Dit in de misplaatste hoop dat het publiek zich door de economische sancties kwaad tegen Hamas zou keren, in plaats van tegen de bezetters.

De humanitaire organisaties van de Verenigde Naties die in Gaza werken, hebben verklaringen uitgegeven die getuigen van een alarmtoestand. De werkers ‘zijn gealarmeerd door ontwikkelingen in Gaza waardoor onschuldige burgers, onder wie kinderen, zijn gedood en groeiende ellende is aangedaan aan honderdduizenden mensen en die de Palestijnse maatschappij verstrekkende schade zullen berokkenen. De toch al alarmerende situatie in Gaza – bijna 80% van de bevolking leeft onder de armoedegrens en bijna 40% is werkloos –– zal waarschijnlijk snel uit de hand lopen. Tenzij er onmiddellijk actie wordt genomen, actie die dringend nodig is.’

Volgens de hoge waarnemer voor de mensenrechten ‘heeft het gebruik van geweld door Israel bij de militaire operaties in de Gazastrook geresulteerd in een groeiend aantal doden en andere slachtoffers onder de Palestijnse burgerbevolking, en in aanzienlijke schade aan burgereigendommen en de infrastructuur.’ UNHCR, die zorgdraagt voor 980.000 Palestijnse vluchtelingen, ‘gelooft dat Gaza op de rand staat van een ramp als het gaat om de volksgezondheid.’ De Wereld Gezondheids Organisatie (WHO) verklaart dat ‘het volksgezondheidssysteem een nooit eerder vertoonde crisis tegemoet gaat.’ WHO getuigt dat hoewel de ziekenhuizen en 50% van de centra voor Eerste Hulp over generatoren beschikken, de huidige brandstofvoorraad nog maar voor maximaal twee weken toereikend is. Volgens de WHO is in de afgelopen twee weken, vergeleken met dezelfde periode vorig jaar, het aantal gevallen van diarree toegenomen met 160%. Om de problemen samen te vatten schat WHO dat binnen een maand 23% van de noodzakelijke medicijnen niet meer voorradig zal zijn.’ Het Wereld Voedsel Programma (WFP) schat dat ‘in juni 70% van de bevolking van Gaza niet in staat was zonder hulp in de dagelijkse voedselbehoefte te voorzien. Het escaleren van de vijandelijkheden heeft van voedsel een toenemend kritiek punt gemaakt. Molens, voedselfabrieken en bakkerijen die afhankelijk zijn van elektriciteit, moeten noodgedwongen hun productie verminderen als gevolg van elektriciteitsschaarste; het verlies van capaciteit om bederfelijk voedsel in de hitte van Gaza te koelen, heeft tot gevolg dat thuis grote hoeveelheden voedsel verloren gaan.’ En UNICEF verklaart ‘dat kinderen in Gaza in een buitengewoon gewelddadige, onveilige en angstige omgeving leven… De voortdurende gevechten veroorzaken psychologische schade bij de kinderen. Hulpverleners zeggen dat de kinderen tekenen van angst en uitputting vertonen als gevolg van de granaataanvallen en de akoestische bommen; dit uit zich onder meer in een toename van 15 tot 20% in bedplassen. UNICEF stelt met nadruk dat kinderen altijd het meest kwetsbaar zijn als er onder de bevolking ziekten uitbreken als gevolg van het gebrek aan water en hygiëne.’

OCHA, de organisatie die humanitaire hulp coördineert, roept Israel op de VN toe te staan noodvoorraden aan te leveren, maar erkende ‘dat humanitaire hulp niet volstaat als je lijden wilt voorkomen. Door het bombarderen van de elektriciteitscentrale zijn de levens van 1.4 miljoen mensen, van wie bijna de helft kinderen, in één nacht verslechterd. De Israëlische regering moet de schade die aan de centrale is toegebracht repareren. De verplichtingen onder de internationale humanitaire wetten – zij gelden voor beide partijen – houden ook in dat kwaad gericht tegen burgers moet worden voorkomen, evenals het verwoesten van de infrastructuur en dat moet worden afgezien van collectieve maatregelen, intimidatie en represailles. De burgers betalen een buitenproportioneel hoge prijs voor dit conflict.’
OCHA’s vermelding van de internationale humanitaire wetten verwijst naar de Vierde Conventie van Genève. Artikel 3(1)(a) verbiedt ‘geweld gericht tegen het leven en een persoon’ en ‘alle soorten moord’. ‘Moord een doelgerichte aanslag noemen, maakt moord niet legaal. Artikel 33 zegt dat ‘Geen enkele beschermde persoon gestraft mag worden voor een overtreding die hij niet persoonlijk heeft begaan.’ Collectieve straffen, evenals alle maatregelen die intimideren of terroriseren, zijn verboden.’ In artikel 36 is het ‘maken van gijzelaars’ verboden. Dat zou ook gelden voor de Israëlische arrestaties van ongeveer een derde van het gekozen Palestijnse parlement en ongeveer de helft van de ministers in het Palestijnse kabinet, die gevangen worden gehouden om minstens te dienen als onderpand bij de onderhandelingen.

Maar terwijl de humanitaire crisis verwoestend is, is de politieke catastrofe nog groter. De aanval op Gaza dreigt een einde te maken aan elke mogelijkheid tot nieuwe Israëlisch-Palestijnse onderhandelingen, gebaseerd op de recente bewegingen in de richting van eenheid van de Palestijnen. In feite blokkeerde het drama van de laatste aanval van Israel de aandacht van het grootste deel van de internationale gemeenschap voor de erg belangrijke overeenkomst die Hamas en Fatah sloten betreffende de zogeheten ‘Gevangenen Verklaring’. Dit document – waarmee daadwerkelijk alle leden van de Palestijnse politieke klasse instemden – behelst een strategische benadering van de strijd voor nationale Palestijnse rechten, en bevat naast andere zaken de erkenning dat gewapende weerstand tegen de Israëlische bezetting legitiem is, maar beperkt moet worden tot de gebieden die in 1967 bezet werden, niet binnen Israel.

Overeenstemming over de ‘Gevangenen Verklaring’ is vooral belangrijk in relatie tot het artikel van 11 juli in de Washington Post, geschreven door de Palestijnse Eerste Minister en Hamas-leider Ismael Haniyeh. Hij schreef dat de Gaza-crisis deel is van ‘een groter nationaal conflict dat alleen opgelost kan worden door de volledige dimensies van de Palestijnse nationale rechten op een geïntegreerde wijze te benoemen. Dit betekent de status van erkende staat voor de Westbank en Gaza, een hoofdstad in het Arabische Oost-Jerusalem, en het op een rechtvaardige manier oplossen van het vraagstuk van de Palestijnse vluchtelingen van 1948, op basis van internationale legitimatie en gevestigde wetten. Betekenisvolle onderhandelingen, met een Israel dat niet uit is op expansie en zich houdt aan de wet, kunnen alleen plaatshebben nadat aan dit enorme werk is begonnen.’

Deze zorgvuldig uitgesproken lijst van Palestijnse doelstellingen – opvallend ‘bescheiden’, zelfs naar Amerikaanse maatstaven – komt precies overeen met wat Haniyeh beschrijft als de ‘prioriteiten’ van Palestina. Deze prioriteiten houden ook in ‘de erkenning van het essentiële dispuut over het grondgebied van historisch Palestina en de rechten van alle Palestijnen; het oplossen van het vluchtelingenprobleem van 1948; het terugvorderen van alle gebieden die in 1967 bezet werden; en het stoppen van de Israëlische aanvallen, moorden en de militaire expansie.’ Het is duidelijk dat de Hamas-leider een onderscheid maakt tussen enerzijds de noodzaak de verloren gebieden en de rechten van historisch Palestina van voor 1948 te ‘erkennen’; en anderzijds de noodzaak om die gebieden die in 1967 bezet werden, ‘terug te eisen’. Erkenning van de verliezen van de Palestijnse al-Nakba (catastrofe) van 1948, met inbegrip van het verlies van 78% van het Palestijnse grondgebied, het verlies van rechten in wat Israel zou worden, en het ontstaan van 750.000 vluchtelingen wier recht om terug te keren nog steeds wordt ontkend, blijft een centrale Palestijnse eis. Vele Palestijnen hebben allang dat onderscheid gemaakt, tussen aan de ene kant hun onvoorwaardelijke eis dat Israel het onrecht en zijn eigen schuld daaraan, erkent en het absolute karakter van deze zo lang ontkende rechten – en aan de andere kant het feit dat de reparaties die moeten volgen alleen maar kunnen in de vorm van onderhandelingen. Het is nu met name duidelijk geworden dat de meest zichtbare leider van Hamas deze principes onderschrijft.

Maar ondanks deze heel redelijke uitgangspositie is het duidelijk dat Israel eerder van plan is een eenzijdige regeling te treffen, gebaseerd op militair vastgestelde grenzen, gebaseerd op zijn eigen overduidelijke militaire en strategische macht, dan terug te keren naar de onderhandelingstafel.

De politieke crisis, die is opgeroepen door de Israëlische aanslagen, laat het falen zien van alle bestaande diplomatieke initiatieven. Het door Israel eerder geplande eenzijdige ‘convergentieplan’ waarbij het zogeheten ‘vrijmaken’ van Gaza de eerste stap was, schijnt nu van de agenda af te zijn. Dat plan, dat Olmert erfde van zijn voorganger en mentor Generaal Ariel Sharon, maakte dat de Apartheidsmuur gebruikt werd als basis voor een eenzijdig vastgestelde nieuwe ‘grens’ voor Israel, waarbij ongeveer 20% van de beste gronden en waterbronnen van de Westbank werden geannexeerd, inclusief drie grote nederzettingen op de Westbank, bevolkt door 80% van de Israëlische kolonisten. Tegelijkertijd zou Israel de kleine nederzettingen ten oosten van de nieuwe grenzen sluiten en de 20% van de kolonisten die daar wonen, verwijderen. Een paar soldaten op z’n minst zouden in het gebied blijven en veel meer soldaten zouden de Westbank omsingelen, de Jordaanvallei zou door Israel geannexeerd worden, en net zoals was gebeurd met het ‘vrijgemaakte’ Gaza zou Israel vervolgens de volledige controle houden over de opgesplitste, door muren van de buitenwereld gescheiden en beknotte Bantustans (thuislanden) die van de Westbank restten.

Voor Olmert is het vooral een moeilijke klus deze crisis het hoofd te bieden, omdat hij op militair en veiligheidsgebied niet het krediet heeft dat Sharon genoot en dus militair agressief en politiek als een hardliner moet overkomen. Dat lijkt de reden te zijn voor zijn publiekelijk uitgesproken weigering te onderhandelen over uitruil van gevangenen, waarbij de Palestijnen de gevangengenomen Israëlische soldaat zouden vrijlaten in ruil voor de vrijlating van enkele van de 9000 Palestijnse gevangenen in Israëlische gevangenissen (met name de meer dan 200 vrouwen en de bijna 100 kinderen). In de loop van de geschiedenis heeft Israel vaker dergelijke onderhandelingen gevoerd in Libanon en met de Palestijnen, dus de plotselinge houding van ‘wij onderhandelen niet’ is een nieuwe ontwikkeling (hoewel Olmert voor de Bühne nog steeds stoere taal uitslaat is het waarschijnlijk dat onderhandelingen inderdaad op komt zijn).

Het Israëlische militaire opperbevel lijkt wat ambivalent te zijn over de strategie – ze lijken onder andere te erkennen dat het niet erg waarschijnlijk is dat de intensieve lucht- en grondaanvallen zullen leiden tot de vrijlating van de soldaat en waarschijnlijk alleen maar grotere steun voor Hamas zullen genereren. De vader van de soldaat heeft ook opgeroepen tot onderhandelingen. De humanitaire ramp staat nu hoog op de wereldagenda; Europa verwierp weliswaar de resolutie van de Human Rights Council van de VN, waarin de Israëlische acties bekritiseerd werden, maar daags erna gaf Europa blijk van zijn eigen sterke kritiek op Israel. De humanitaire crisis brengt de Palestijnse burgers aan het wankelen. Maar het gevolg zal zijn dat hoe langer de crisis duurt, des te minder politieke OF militaire mogelijkheden Israel zal hebben.

De regering Bush, die zijn handen vol heeft aan wereldwijde crises in en met Irak, Noord-Korea, Iran, Somalië, en te maken heeft met groeiende veroordeling vanwege zijn eigen misdaden in Guantanamo, Irak en elders, is erg stil gebleven over de Gaza crisis. Die stilte was cruciaal; in een perscommuniqué van 12 juli zei de Israëlische regering dat de ‘gematigde’ internationale respons ‘Israel militaire vrijheid van handelen toestaat, en de mogelijkheid internationale steun te krijgen overeind houdt.’ Maar het zwijgen van de USA betekent geen gebrek aan betrokkenheid. De kritiekloze steun van de USA voor de Israëlische bezetting – militair, diplomatiek, politiek – blijft grotendeels overeind, zelfs nu steeds meer stemmen in de USA weifelend vragen beginnen te stellen over de wreedheid van de Israëlische aanvallen. Gaza bevindt zich vandaag de dag inderdaad in het centrum van een verschrikkelijke politieke cyclus van domheid en geweld, met de USA voorop. De elektriciteitscentrale van Gaza die werd verwoest door Israel werd oorspronkelijk gebouwd door Enron en later uitgekocht door Morganti, een bedrijf uit Connecticut. Morganti verzekerde de centrale voor $48 miljoen bij (de met fondsen van de Amerikaanse belastingbetaler opgerichte) Overseas Private Insurance Corporation (OPIC), de door de Amerikaanse regering ondersteunde ‘verzekeringsmaatschappij voor de laatste toevlucht’. Toen Israel zijn – door de met fondsen van de Amerikaanse belastingbetaler gesteunde en door de USA verschafte – militaire apparaat (F16-bommenwerpers, Apache helikopters, hellfire projectielen, etc.) gebruikte om de door Amerika gebouwde centrale te verwoesten, liet Morganti de Amerikaanse regering vervolgens weten dat het $48 miljoen aan verzekeringsgelden wil. (Sommigen in het Amerikaanse congres zullen waarschijnlijk roepen dat dan maar $48 miljoen moet worden afgetrokken van de $3 biljoen jaarlijkse hulp aan Israel en dat het geld doorgeschoven moet worden naar de OPIC…)
De achterliggende oorzaken van de Gaza crisis zijn politiek; het is niet simpelweg het resultaat van een gevangengenomen soldaat. Op dezelfde manier is het gevolg ervan niet alleen humanitair, hoe verschrikkelijk de humanitaire omstandigheden ook zijn. De escalatie in Gaza weerspiegelt het falen van het eenzijdig door Israel opgelegde beleid, het falen van de door Het Kwartet* gesteunde ‘Roadmap’, het falen van het door de USA georkestreerde buitensluiten van de VN, het falen van de internationale gemeenschap die er niet in slaagde de bezetting te beëindigen, en het falen van de VN om te interveniëren en intussen internationale protectie te bieden. Terwijl duidelijk is dat de praktijken van Israel – inclusief het uitbreiden van de nederzettingen en vooral de Apartheidsmuur die is gebouwd op gestolen grondgebied van de Westbank – een twee-staten-oplossing bijna onmogelijk maken, is het even duidelijk dat noch Fatah noch Hamas de twee-staten-oplossing officieel als doel heeft afgewezen. Maar met het unilateralisme van Israel hebben alle internationaal ondersteunde versies van het ‘vredesproces’ die ogenschijnlijk dienst doen, gefaald – de door de USA gesteunde ‘Roadmap’, de diplomatieke fictie die bekendstaat als ‘Het Kwartet; de uitsluiting van de VN.

In een recent rapport heeft de speciale rapporteur voor de mensenrechten van de VN, John Dugard, moeten erkennen dat ‘Israel majeure resoluties van de Veiligheidsraad en de Algemene Vergadering schendt door zich bezig te houden met onwettige toe-eigening van grondgebied en het schenden van mensenrechten, dat Israel heeft nagelaten het Advies van het Internationale Gerechtshof van 2004 te implementeren en dat Israel dientengevolge onderworpen moet worden aan internationale sancties. In plaats daarvan is de Palestijnse bevolking onderworpen aan mogelijk de meest vergaande vorm van internationale sancties die in onze moderne tijd zijn voorgekomen.’

Dugard erkende het mislukken van de Roadmap en riep op tot creatieve diplomatie… die het voor Israel en de Palestijnse regering mogelijk zal maken opnieuw onderhandelingen aan te gaan voor een vreedzame regeling en respect voor mensenrechten. … Helaas zijn de Verenigde Staten niet voorbereid om de rol van vredestichter op zich te nemen. Dit betekent dat de Europese Unie en de Verenigde Naties de meest voor de hand liggende betrouwbare makelaars zijn tussen de Israëli en de Palestijnen. Of een van beide instituties deze rol op zich kan nemen en intussen lid kan blijven van Het kwartet is de vraag. Het imago van zowel de EU als de VN heeft bij de Palestijnen een behoorlijke deuk opgelopen als gevolg van de kennelijke steun van Het Kwartet voor de economische isolatie, gedirigeerd door de USA. … Hoe dan ook, zij blijven de instituties die het meest waarschijnlijk erin kunnen slagen, vrede te bereiken en in de regio respect voor de mensenrechten te bevorderen. Onder de omstandigheden zouden beide instituties serieus moeten overwegen dat het in het belang is van de vrede en het eerbiedigen van de mensenrechten in de regio, als zij erin slagen, met Het Kwartet als middel, een vreedzame oplossing te vinden.

Op dezelfde manier opperde Secretaris Generaal van de Verenigde Naties, Kofi Annan, de mogelijkheid van een nieuwe diplomatieke campagne buiten het mislukte werk van het Kwartet om. Hij zei: ‘de VN en de andere leden van de internationale gemeenschap werken op dit moment nog met Het Kwartet als middel, maar het is niet uitgesloten dat gaande de rit misschien andere, bredere initiatieven noodzakelijk zijn.’ Zo’n nieuw initiatief zou kunnen in de vorm van een nieuwe, door de VN gesteunde internationale vredesconferentie, gebaseerd op de politieke oproep van de in 2002 uitgebrachte verklaring van de Arabische top in Beiroet, maar dan op een wereldwijd niveau in plaats van een regionaal. Anders dan het beperkte mandaat van de zogeheten Roadmap (die de Israëli er niet van weerhield, steeds door te gaan met het bouwen van de grondgebied graaiende Apartheidsmuur en die Israel sowieso niet heeft geïmplementeerd) zou zo’n vredesconferentie moeten zijn gebaseerd op een ondubbelzinnig einde aan de bezetting door Israel, een rechtvaardige oplossing voor de Palestijnse vluchtelingen – gebaseerd op het in de internationale wetten vastgelegde recht op terugkeer en op VN resolutie 194** – en op gelijke rechten voor allen. Een dergelijk resultaat zou de enige basis zijn voor een rechtvaardige en duurzame vrede in de hele regio.

* Het Kwartet bestond in 2004 uit: UN Secretary General Kofi Annan, Foreign Minister Sergey Lavrov of the Russian Federation, Foreign Minister Brian Cowen of Ireland in the Capacity of EU Presidency, Javier Solana, High Representative for Common Foreign and Security Policy of the EU, European Commissioner for External Relations Chris Patten, and U.S. Secretary of State Colin L. Powell

** 11 december 1948
Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de VN
(punt 11, met betrekking tot het vluchtelingenvraagstuk)
11. Bepaalt dat de vluchtelingen die naar hun woningen willen terugkeren en met hun buren in vrede willen leven zulks op de eerstvolgend uitvoerbare datum moet worden toegestaan, en dat compensatie moet worden betaald voor de bezittingen van degenen die ervoor kiezen om niet terug te keren, alsmede voor verlies van en schade aan eigendommen die, volgens de grondbeginselen van internationaal recht danwel billijkheid, door de daarvoor verantwoordelijk zijnde regeringen of autoriteiten dient te worden vergoed;
Geeft de Verzoeningscommissie opdracht de repatriëring, herhuisvestiging en economische en sociale rehabilitatie van de vluchtelingen te bevorderen, alsmede de uitbetaling van compensatie[gelden], en nauwe banden te onderhouden met de Directeur van de United Nations Relief for Palestinian Refugees en, via hem, met de aangewezen organen en instellingen van de Verenigde Naties.