Ik doe mijn best om niet de hele dag met Palestina/Libanon/Israel bezig te zijn. En niet de hele dag achter de PC te hangen, om elk nieuws en bericht op te vangen.

Condoleeza Rice vindt een staakt het vuren niet nodig, ‘want dat lost niets op’. Zie Haaretz. Het zou natuurlijk wel een boel doden schelen, het zou de aanleiding kunnen zijn om het op een andere manier op te lossen dan met geweld, maar Rice vindt dat ‘geen oplossing’. Een andere dan Israel maar het groene licht te geven om door te gaan met bombarderen heeft ze kennelijk ook niet.

Meer artikelen die de gevechten in een ander licht zetten: Ran HaCohen en Uri Avnery.

Gideon Levy (het is zo’n gedrang bij Haaretz dat ik de link naar zijn artikel niet te pakken krijg, het heet Operation Peace for the IDF):

‘But does the fact that Hezbollah is a cynical organization that exploits the misery of Palestinians for its own purposes justify the disproportionate reaction? The concept that we have totally forgotten is proportionality. While we’re in no hurry to get to the negotiating table, we’re eager to get to the battlefield and the killing without delay, without taking any time to think. That deepens suspicions that we need a war every few years, with terrifying repetition, even if afterward we end up back in exactly the same position’.

HaCohen:

What is Israel’s running wild likely to achieve? Not much. As for the captured soldiers, any action other than negotiations is gambling with their lives, as their families now start to say out louder. As for the missiles shot from Gaza, the military could not stop them when it was sitting inside the Strip – obviously, it cannot stop them by casual incursions and air bombing. As for Lebanon, the disproportional Israeli reaction made Hezbollah fire missiles at the whole of northern Israel, both at communities that had enjoyed relative quiet since 2000 and at places that had never experienced any Lebanese missiles before. The army now turns to Israel’s citizens, begging them to show restraint and endurance while they are bombed – as if the citizens are supposed to be there for the army rather than vice versa.

As often in war time, most citizens do flock together behind the army, no matter how much they suffer. What Israel fails to grasp is that this simple logic applies to the other side as well: devastating Gaza will only increase support for the Palestinian militants, just like Hezbollah being the only power that effectively fights Israel is not likely to strengthen the weak Lebanese government, whose vested interest and legal obligation is indeed to disarm Hezbollah. So in a final analysis, the main achievements of the Israeli brutality will be more and more bloodshed and devastation on both sides, and a lot of entertainment for the bored Israeli military. When they get tired of playing (and/or losing), Israel will negotiate a prisoner swap and return to the status quo ante, in Gaza as well as in Lebanon, till next time. For many families on both sides, this will be too late.

Uri Avnery:

The real aim is to change the regime in Lebanon and to install a puppet government. That was the aim of Ariel Sharon’s invasion of Lebanon in 1982. It failed. But Sharon and his pupils in the military and political leadership have never really given up on it. As in 1982, the present operation, too, was planned and is being carried out in full coordination with the US. As then, there is no doubt that it is coordinated with a part of the Lebanese elite. That’s the main thing. Everything else is noise and propaganda.

Ook op Electronic Intifada, de historicus Ilan Pappe:

The captive soldiers in Gaza and Lebanon have already been deleted from the public agenda here. This is about destroying the Hizballah and Hamas once and for all, not about bringing home the soldiers. In a similar way in the summer of 1982, the Israeli public have totally forgotten the victim that provided the government of Menachem Begin with the excuse of invading Lebanon. He was Shlomo Aragov, Israel’s ambassador to London on whose life an attempt was made by a splinter Palestinian group. The attack on him served Ariel Sharon with the pretext of invading Lebanon and staying there for 18 years.

Gisteren zat ik met vriendinnen in het circus. Dat was leuk maar ook een beetje verdrietig, want ik had de kaartjes al maanden geleden besteld in de hoop daar de zoontjes van onze Palestijnse vriend een plezier mee te doen. Maar die mogen ondanks het visum dat op tijd in orde kwam Gaza niet uit. Ik had het ze zo gegund.

Op veler verzoek, ondanks de oorlog, een update over de kleine patient hier. Met Kobus gaat het prima. Hij zit nu net zo vaak Josephine op haar kop als omgekeerd. Het is wel een heel gedoe. Twee keer per dag drie pilletjes in Kobus, blaasontspanner, antibiotica, pijnstillers. Kobus niet dankbaar. Naarmate hij beter werd had hij het geritsel met de pillendoosjes eerder door en verdween hij het liefst onder het bed. Gelukkig zijn de pilletjes nu op en vind Kobus me weer aardig.

Met het dieet is het ook een heel gedoe. Want Kobus mag alleen de speciale brokjes, die Josephine nou juist niet mag eten want dan wordt ze zuur. En uiteraard hebben ze vooral belangstelling voor elkaars bakjes. Dus dat is of veel voetenwerk om ze bij hun eigen bakjes te houden, of dichte deuren en bakjes op twee verdiepingen, waar ze ook erg tegen zijn, want poezen zijn meesters in het vinden dat ze aan de verkeerde kant van de deur zitten. Per definitie.

Kobus plast weer als vanouds. In het begin liep ik zorgelijk achter hem aan om te zien of hij dat wel deed. Zo kwam ik er ook achter hoe het komt dat er altijd plasjes buiten de bak liggen. Kobus heeft een heel eigen opvatting van het idee kattenbak. Hij steekt alleen zijn kop het luikje van de bak in – en doet dan zijn plas. Ik heb nog op hem ingepraat of hij dat niet om kan draaien, zijn kont in de bak en dan zijn kop er uit, maar zo vindt hij het leuker.

Dat doet me denken aan een verhaal van Rudi Kousbroek. Die had een domme poes die het kattenluikje niet snapte. Dus wat deed Kousbroek, aanschouwelijk onderwijs. Hij ging op zijn knieeen zitten en duwde de kat door het luikje. Dat was een goede les. Voortaan begreep de poes wat de bedoeling was: je wacht tot baasje langs komt en die propt je dan door het luikje heen.

Ik ga vandaag proberen om een hele lijst zaken af te werken die niets met de oorlog te maken hebben. Wie weet gaat het lukken.