Van een Ander Joods Geluid
09-07-2006
In het Palestijns-Israëlische conflict begint de geschiedenis vaak vandaag, vooral als het aan Israël ligt. Zo ook op de dag dat de Israëlische soldaat Shalit werd ontvoerd, ja zo noemen de meeste Israëlische media het. Alsof het ging om het kidnappen van een pasgeboren baby. Het betrof een slimme actie in oorlogstijd, ditmaal van de kant van de Palestijnen, die Shalit ‘gewoon’ krijgsgevangen hebben gemaakt. Ditmaal geen Qassams die meestal geen doel treffen en alleen maar de Palestijnse onmacht symboliseren om iets te stellen tegenover de overmacht van Israël in termen van wapens, mensen en middelen.
Israël heeft de Palestijnse actie aangegrepen om de Gazastrook binnen te vallen en te bombarderen. Het excessieve Israëlische geweld richt zich rechtstreeks tegen de burgerbevolking: bruggen, waterleidingen, openbare gebouwen en een elektriciteitscentrale zijn verwoest. Honderdduizenden Palestijnen raken verstoken van water en elektriciteit, ziekenhuizen kunnen hun apparatuur niet meer gebruiken. Deze collectieve vergelding is in strijd met internationale afspraken over de bescherming van de burgerbevolking in oorlogssituaties.
Is het allemaal begonnen met de gevangenneming van Shalit en een paar verdwaalde Qassamraketten? We hoeven nog geeneens zover in de geschiedenis terug te gaan om het beeld van die eeuwige Palestijnse terroristen te nuanceren.
Hamas is gekozen via democratische verkiezingen. Verkiezingen die door het ‘Kwartet’, zijnde de UN, Amerika, Rusland en de EU aan de Palestijnen zijn opgelegd als voorwaarde voor de voortgang van het ‘vredesproces’. Hamas heeft het afgelopen jaar afgezien van geweld en heeft verklaard te willen onderhandelen. Nog deze week hebben Hamas en Fatah een accoord gesloten dat de opening biedt, ook door Hamas, van een erkenning van Israël.
Israël heeft in de afgelopen maanden een harde boycot ingezet tegen de Palestijnse Autoriteit en de bevolking als collectieve straf voor de verkiezingszege van Hamas. De targeted killings werden flink opgevoerd. In de afgelopen vier weken zijn daarbij meer dan 30 Palestijnen omgekomen, meestal onschuldige passanten. Dieptepunt was de dood van een bijna complete Palestijnse familie van zeven personen op het strand van Gaza.
Begint de geschiedenis dan met de verkiezing van Hamas? Hebben de Israëli’s niet steevast eerst Arafat en later de gematigde president Abbas in hun hemd gezet? Steeds waren het de Palestijnen die een eerste stap moesten zetten. Zij moesten zich vooral niet verzetten tegen de jarenlange bezetting van hun gebied, zij moesten genoegen nemen met het ordinaire landjepik in de vorm van de uitdijende Israëlische nederzetten en de bouw van de Muur op Palestijns gebied. En als het dan wat rustig was werden de Palestijnen getart door de immer doorgaande targeted killings, het uitvoeren van de doodstraf zonder enige vorm van proces. Israël slaat het nemen van krijgsgevangenen gewoon over als het even kan.
De gevangenhouding van één Israëlische soldaat staat tegenover de minstens 9800 Palestijnen die thans door Israël gevangen worden gehouden, waaronder 126 vrouwen en 450 minderjarigen. Vele Palestijnse gevangenen zitten langdurig vast zonder duidelijke aanklacht of proces.
Met de inval in Gaza heeft Israël opnieuw gekozen voor de escalatie.
Zelfs leden van de Palestijnse regering en het parlement zijn zonder enige aanleiding of grond door de Israëli’s gearresteerd.
Israël moet door het ‘Kwartet’ worden gedwongen zijn inval in Gaza te beëindigen en aan de onderhandelingstafel te gaan met de wettig gekozen Palestijnse regering.
Met het Nederlandse kabinet in de wachtstand en de EU in een identiteitscrisis valt van deze partijen waarschijnlijk op korte termijn weinig initiatief te verwachten. Laat daarom de internationale gemeenschap haar verantwoordelijkheid nemen en laten organisaties en burgers hun regeringen oproepen tot interventie.
Er moet een einde komen aan de afschuwelijke situatie van bezetting, boycot en apartheid waarin de Palestijnen al jarenlang leven. Alleen echte onderhandelingen tussen de Palestijnen en Israëli’s kunnen bijdragen aan een duurzame vrede en veiligheid voor beide volken.
Ex-minister van buitenlandse zaken Hans van den Broek zei dit weekend in het TV-programma NOVA terecht, dat de achterliggende oorzaak van alle recente gebeurtenissen is en blijft: de bezetting door Israël van Palestijnse gebieden. En het tegenaan van de ontwikkeling van een zelfstandige Palestijnse staat. Zonder deze problemen aan te pakken is een werkelijke, blijvende oplossing van dit Midden-Oosten-conflict onmogelijk.
Het is bizar de Israëlische minister van buitenlandse zaken S. Peres het verwijt te horen maken, dat Libanon de resolutie van de VN (betreffende terugtrekking van Hezbollah uit zuid-Libanon) niet uitvoert. Israël heeft zich zelf immers al tientallen jaren nooit iets gelegen laten liggen aan de resoluties van de VN over haar politiek.
Ook verwijt Peres Hezbollah burgerdoelen te bestoken, terwijl Israël feitelijk niets anders doet.
Het lijkt er sterk op dat de VS en Israël een eigen agenda hebben, die veel verder reikt dan het terugkrijgen van enkele ontvoerde militairen en zelfs verdrijving van Hezbollah uit zuid-Libanon. De aanval op de noord-Libanese stad Tyrus is in dit opzicht onthullend: daar zit Hezbollah niet. De ontvoering van militairen was slechts een aanleiding om grootscheeps militair geweld toe te kunnen passen. Dat Hezbollah met militaire middelen zou reageren, spreekt vanzelf. En zo is een spiraal op gang gekomen, waarbij ook Syrië en Iran bij het conflict kunnen worden betrokken. Dit laatste dient de Amerikaanse Irak-politiek. Een levensgevaarlijk en cynisch pokerspel van de neocon-as VS-Israël, waarvan talloze onschuldige burgers de slachtoffers worden.
Je bent niet de enige die er van uit gaat dat die ontvoerde militairen maar een excuus waren om weer eens flink tekeer te gaan. Want dat is iedereen wel duidelijk, de kans dat je de militairen daarmee (levend) terugkrijgt wordt er alleen maar kleiner op. Het tegenhouden van raketten op Israel kan het ook niet zijn, want inderdaad, ook die Palestijnse groepjes die raketten afschieten vinden het nu nog spannender om te laten zien dat ze dat ondanks de Israelische tanks nog steeds lukt. Idem dito Libanon, die liever een staakt het vuren zou willen, en daar bij de VS op heeft aangedrongen, maar als het schieten en bommen gooien doorgaat, gaan zij uiteraard ook door met hun raketten, die technisch een stuk schadelijker zijn dan de Palestijnse.
In mijn stukje hierboven heb ik een paar Israeli’s geciteerd die er ook van uitgaan dat die excuses om weer eens flink tekeer te gaan niet kloppen. Lees Uri Avnery, Ran HaCohen en Gideon Levy, drie commentaren die een andere kant laten zien.
Gisteren heb ik delen van wat Een Ander Joods Geluid hierboven schrijft naar de PZC voor “Lezers Schrijven” gestuurd. Ik ben zelf niet zo goed in die dingen dus neem ik maar iets over wat me goede informatie lijkt. Vorige week heb ik ook al een stukje ingezonden en goede reacties daarop gehad.