Opgestuurd door Farshad, een deel van een artikel dat vanmiddag in de Leeuwarder Courant verschijnt.

In Beiroet is iets heel erg misgegaan
Door Harald Doornbos

Ergens de afgelopen dagen is er iets heel erg misgegaan. Terwijl ik dit stukje schrijf slaat er weer een raket in, waardoor ik van schrik een typefout maak. En waarom staat er plotseling een generator op mijn balkon? Waarom lijkt de logeerkamer intussen op een supermarkt? Honderd liter frisdrank, honderd liter water, eindeloos veel blikjes met vis, vlees en doperwten. Vier sloffen sigaretten, dertig pakken kattenbrokjes.

Waarom durf ik nauwelijks de sjiitische wijk Haret Hreik nog in? Ik kwam daar tot vijf dagen geleden iedere dag, en nu heeft het meer weg van New York na 11 september 2001. Tot afgelopen woensdag was het chaotische verkeer hier de belangrijkste doodsoorzaak. Nu is er geen auto meer te bekennen, waardoor je eindelijk eens kan doorrijden – maar kijk uit voor ingestorte bruggen, rondvliegende raketten en kraters in de weg.

Zes dagen geleden werden de straten nog bevolkt door sexy geklede meisjes, die het flirten tot een nationale sport hebben gemaakt. Door diezelfde straten zeulen nu vluchtelingen met matrassen en flessen water. Waar ik onlangs nog op een bankje in een park zat, bivakkeren nu honderden vluchtelingen. Waar ik een week geleden nog rondreed en shoarma bestelde, is er simpelweg niets meer.

Kinderen hebben plotseling geen huis meer. Jongeren geen toekomst. Dit net opgebouwde land wordt iedere dag verder kapotgemaakt, omdat de Israëliërs de uitnodiging tot oorlog maar al te graag hebben aangenomen.

Er vinden veel drama’s plaats in de wereld. Maar dit einde van Libanon is zo treurig, zo erg dat je bijna niets anders kunt doen dan wanhopig je hoofd schudden, janken en uitkijken voor ontploffende raketten.