In een door het leger afgegrendelde Palestijnse gemeenschap als Gaza is het voor de Israelische regering niet moeilijk om zoveel mogelijk journalisten te weren. Er zijn vrijwel geen buitenlandse journalisten meer aanwezig die van binnen uit berichten de wereld in kunnen sturen. De main-stream pers die nog wel wordt toegelaten komt dus meestal pas na de gebeurtenissen nog even kijken. Journalist Jonathan Cook vertelt in Al Ahram, hoe moeilijk het is voor verslaggevers om Gaza in te komen. Zie hier.
Kathleen Christison, voormalig politiek analyste voor de CIA, van haar geloof afgevallen toen ze met eigen ogen zag wat er gaande was in de Bezette Gebieden, schrijft nu regelmatig over Palestina en Israel.
Op de Electronic Intifada, op dit moment een van de betere nieuwsbronnen een stuk van haar: Atrocities in the Promised Land.
Citaten:
A military establishment that drops a 500-pound bomb on a residential apartment building in the middle of the night and kills 14 sleeping civilians, as happened in Gaza four years ago, is not a military that operates by civilized rules.
A military establishment that drops a 500-pound bomb on a house in the middle of the night and kills a man and his wife and seven of their children, as happened in Gaza four days ago, is not the military of a moral country.
A society that can brush off as unimportant an army officer’s brutal murder of a 13-year-old girl on the claim that she threatened soldiers at a military post — one of nearly 700 Palestinian children murdered by Israelis since the intifada began — is not a society with a conscience.
A government that imprisons a 15-year-old girl — one of several hundred children in Israeli detention — for the crime of pushing and running away from a male soldier trying to do a body search as she entered a mosque is not a government with any moral bearings. (This story, not the kind that ever appears in the U.S. media, was reported in the London Sunday Times. The girl was shot three times as she ran away and was convicted to 18 months in prison after she came out of a coma.)
Critics of Israel note increasingly that Israel is self-destructing, nearing a catastrophe of its own making. Israeli journalist Gideon Levy talks of a society in “moral collapse.”
En de Volkskrant, vanochtend. De koppen in de krant beginnen langzamerhand te kenteren van paradigma 2 (zoals het NOS journaal vanochtend nog: het geweld tussen Libanon en Israel laait op) naar paragdima 3, nu het wel erg op begint te vallen hoe ongelijk de strijd is. ‘Israel zet aanval op Palestijnen voort. Leger doet grootscheepse invallen in Gazastrook en Westoever, zonder vooralsnog de gestelde doelen te bereiken’. (Voor wie het paradigma-verhaal nog niet kent: ga naar de paradigmastrijd. )
Opiniestukken. David Clark, voormalig adviseur van de Labourparty bij het Britse ministerie van Buitenlandze Zaken, benadrukt wat we hier ook al vaker hebben betoogd: dat Israel helemaal niet uit is op onderhandelen en op vrede.
Citaten:
Niemand ontzegt Israel het recht op zelfverdediging, maar begrijpt het dan niet hoe onverantwoordelijk en immoreel het is het conflict zo opzettelijk te laten escaleren?
De vraag gaat uit van de verkeerde veronderstelling. Die luidt dat Israel onze opvattingen deelt dat de-escalatie gevolgd door onderhandelingen de beste weg naar een regeling is. Die luidt ook dat als Israelische ministers klagen dat zij ‘geen vredespartner’ hebben, zij die willen hebben.
Het zou wel eens kunnen blijken dat in plaats van te zoeken naar een partner, de Israelische regering er alles aan gelegen is te voorkomen dat zo’n partner wordt gevonden. Dt is niet nieuws. De extremisten aan beide zijden vormden altijd een soort stilzwijgend bondgenootschap waarin de aanhangers van een ‘groot israel’ en ‘geen Israel’ het als hun gezamenlijk belang zagen dat er geen vrede op basis van een compromis tot stand zou komen.
Dat is de belangrijkste reden dat Israel in de jaren tachtig de groei van Hamas aanmoedigde. Niet van plan om te onderhandelen met de seculiere nationalisten van Fatah, zelfs toen die zich in de richting van een tweestatenoplossing bewogen, dachtn de Israeli’s dat het een goed idee was hun islamitische rivalen te steunen.
De harde waarheid is dat israel denkt dat het meer heeft aan een oplossing die met geweld wordt afgewdongen dan met onderhandelingen. Israel is in geen enkel vredesproces geinteresseerd. Premier Olmert bewijst nog steeds lippendienst aan de zogeheten routekaart, maar heeft al volledige Amerikaanse steun bedongen voor zijn noodvoorziening die hij spitsvondig ‘unilaterale convergentie’ wordt genoemd. Bush noemt het een ‘gedurfd idee’. Met de wetenschap dat hij is verzekerd van Amerikaanse bescherming als de routekaart mislukt, streeft Olmert ernaar dat dat ook gebeurt.
Het is hoog tijd dat de westerse regeringen tot zich door laten dringen dat Israel een agenda uitvoert die volkomen haaks staat op die van hen. In de context van de strijd tegen het errorisme en de behoefte aan internationale samenwerking, moet het een westers belang zijn de Palestijnse kwestie als een bron van wrok onder gematigde moslims te verwijderen, zodanig dat rechtvaardigheid wordt gegarandeerd aan de Palestijnen en veiligheid aan Israel.
(Mij lijkt dat veiligheid voor de Palestijnen, behalve rechtvaardigheid, ook geen overbodige luxe is, maar zelfs Clark vergeet dat even te melden, A.M.)
Een levensvatbare en succesvolle Paletijnse staat zou Hezbollah en diens sponsors beroven van de idee dat zij de verdedigers zijn van hulpeloze moslims en die zou het hun tegenstanders in de regio makkelijker maken het initiatief te grijpen. Mahmoud Abbas is op dit moment de enige leider die werkt aan de totstandkoming van een onderhandelde tweestatenoplossing in het Midden-Oosten. Maar het Westen liet hem in de steek op het moment dat hij een betere behandeling had verdiend. De Palestijnse president heeft een vredespartner nodig. Als Israel die rol niet wil spelen, dan moet de internationale gemeenschap dat doen.
Okee, afgezien dat Clark nu ook iets te simpel Abbas voorstelt als de good guy en Hamas impliciet als de bad guy – voor wie de ontwikkelingen nauwkeuriger heeft gevolgd is het duidelijk dat Fatah en Hamas heel dicht bij een gemeenschappelijke stellingname stonden met het ‘gevangenendocument’, en dat ook Hamas zich in toenemende mate ontwikkelde als een partij waar wel degelijk mee te praten is, en dat het niet toevallig is dat op dat moment een aanleiding, Kassem-raketten waren er al een hele tijd, de gevangen genomen soldaat vraagt om heel andere maatregelen dan bombardementen, werd aangegrepen om opnieuw te gaan her-bezetten. In zoverre krijgt Clark dus akelig gelijk: zogauw er een situatie dreigt te ontstaan waarin Israel redelijkerwijs tot onderhandelingen zou kunnen worden gedwongen, laten ze de situatie zodanig escaleren dat elk gesprek over een oplossing weer voor jaren van de agenda is.
In die toonaard ook de column van Marcel van Dam: Contraproductieve overmachtspolitiek.
Citaten:
Zolang Israel niet bereid is het in 1967 veroverde Palestijnse gebied te ontruimen teneinde daar de vorming van een Palestijnse staat mogelijk te maken, zal Israel geen vrede kennen. Zelfs als Israel de Palestijnse gebieden wel ontruimt, zal de vrede niet ineens uitbreken. Maar in dat geval kan de internationale gemeenschap, het Westen voorop, Israel veiligheidsgaranties geven en de Palestijnse regering steunen bij de strijd tegen extremistische organisaties die niet bereid zijn Israel te erkennen en/of zijn territoriale integriteit te respecteren.
Extremisme en fundamentalisme, zoals in de praktijk gebracht door orgnisaties als Hamas en Hezbollah, zijn alleen te bestrijden met actieve hulp van de bevolking. Die hulp is alleen te verkijgen als je een politiek voert die erop gericht is het vertrouwen van de bevolking te winnen. Dat vertrouwen win je natuurlijk nooit door van mensen stelselmatig hun rechten te schenden of te ontnemen. Ook niet door consequent die aprtij in bescherming te nemen die weigert de oorzaak van het conflict weg te nemen door een eind te maken aan de bezetting. Zolang Amerika en zijn meelopers Israel door dik en dun blijven steunen, hoe erg dat land zich ook misdraagt, zullen de Palestijnen en hun Arabische vrienden hun vertrouwen eerder schenken aan extremisten dan aan westerse landen die in het Midden-Oosten consequent met twee maten meten.
Morgen, vrijdag, van 11.00 tot 13.00 spreekt de KamerCie Buitenlandse Zaken met minister Bot, op initiatief van Farah Karimi, Groen Links. Tweede Kamergebouw, Den Haag. De Thorbecke zaal heeft een kleine publieke tribune. Buiten zal een picketlijn worden georganiseerd, op Het Plein.