Het morele gelijk is niet aan onze kant
Prof. Ze’ev Maoz
Haaretz 25 juli 2006

De heilige koe is dat de oorlog in het Noorden een rechtvaardige oorlog is en dat wij het morele gelijk aan onze kant hebben. De bittere waarheid moet gezegd worden: deze heilige koe is gebaseerd op een selectief korte-termijn geheugen, een eenzijdig wereldbeeld en meten met dubbele maten.

Deze oorlog is geen rechtvaardige oorlog. Israël gebruikt buitenproportioneel geweld, zonder onderscheid te maken tussen burgerbevolking en vijand, met als enig doel druk uit te oefenen. Dat wil niet zeggen dat Hezbollah fatsoenlijk en rechtvaardig is. Helemaal niet. Maar het feit dat Hezbollah ‘is begonnen’ toen ze over een internationale grens heen soldaten kidnapte komt nog niet in de buurt van een begin om het gelijk aan onze kant te krijgen.

Laten we met een paar feiten beginnen. Wij begonnen met een invasie in een soeverein land, en bezetten de hoofdstad in 1982. Gedurende deze bezetting vuurden we tonnen aan bommen af, vanuit de lucht, vanaf de grond en de zee, waarbij duizenden burgers gedood en gewond werden. Ongeveer 14 duizend burgers kwamen om tussen juni en september 1982, volgens een voorzichtige schatting. De meerderheid van deze burgers hadden niets te maken met de PLO, die de formele aanleiding waren voor de oorlog.

In de operaties Accountability en Grapes of Wrath, veroorzaakten we elke keer een massale tocht van 500 duizend vluchtelingen uit zuid Libanon. Er zijn geen exacte cijfers over het aantal slachtoffers van elk van deze operaties, maar we zijn niet vergeten dat we een schuilplaats bombardeerden in het dorp Kafr Kana, waarbij 103 burgers omkwamen. Het kan zijn dat dat bombardement een ongeluk was, maar dat brengt het morele gelijk nog niet aan onze kant.

Op 28 juli 1989 kidnapten met Sheikh Obeid, en op 12 mei 1994 kidnapten we Mustafa Dirain, die Ron Arad gevangen had genomen. Israël hield deze twee mensen en nog zo’n twintig Libanezen zonder proces vast, als ‘wisselgeld’ voor de onderhandelingen. Maar dat wat ons is toegestaan, is natuurlijk verboden voor Hezbollah.

Hezbollah schond een grens die was erkend door de internationale gemeenschap. Dat klopt. Maar wat we vergeten is dat de Israëlische luchtmacht sinds we ons terugtrokken uit Libanon dagelijks verkenningsvluchten uitvoerden boven Libanon. En hoewel er bij die vluchten geen slachtoffers werden gemaakt, de schending van een grens is de schending van een grens. Ook hier is het morele gelijk niet aan onze kant.

Tot zover de geschiedenis van het morele gelijk. Wat is precies het verschil tussen katjoesja’s afschieten op de burger woonkernen in Israël, en de Israëlische luchtmacht die burger woonkernen bombardeert in Beiroet, Tyre, Sidon en Tripoli? Het Israëlische leger heeft duizenden raketten afgevuurd op zuid Libanese dorpen, bewerend dat er Hezbollah mannen verborgen waren tussen de burger bevolking. Tot op vandaag zijn er aan de Israëlische kant ongeveer 25 doden te betreuren door de katjoesja raketten. Het aantal doden aan de Libanese kant, waarvan de meerderheid burgers die niets met Hezbollah te maken hebben, is tot boven de driehonderd gestegen.

Erger nog, het bombarderen van krachtstations, bruggen en andere faciliteiten voor burgers maakt slachtoffers en gegijzelden van de burgerbevolking, zelfs als we die burgers niet direct fysiek treffen. Het gebruik van bommen voor een politiek doel, namelijk om de Libanese regering onder druk te zetten om de VN motie 1559 van de Veiligheidsraad te implementeren, is een vorm van politieke chantage, zoals het kidnappen van soldaten door Hezbollah het doel heeft om een uitruil van gevangenen te veroorzaken.

Er is een propagandistische kant aan deze oorlog, en die bestaat uit een wedstrijd aan welke kant er meer ellende is. Elke kant probeert de wereld te overtuigen dat ze meer slachtoffer zijn dan de andere. En als in elke propaganda campagne wordt de informatie selectief weergegeven, de waarheid verdraait, en wordt de eigen kant schoongepraat. Als we die tactiek om informatie (of zullen we dat maar propaganda noemen) te verspreiden, doen in de veronderstelling dat de internationale gemeenschap die twijfelachtige feiten wel zal slikken, uit onwetendheid of hypocrisie, oké. Maar als het om onze eigen ziel gaat, dan zijn we verplicht om de confrontatie met de bittere waarheid aan te gaan: misschien willen we dit conflict wel op militair niveau, misschien zit er wat winst in op diplomatiek niveau, maar wat onze eigen moraal betreft winnen we niets en hoeven we niet te denken dat we beter zijn dan een ander.

De schrijver is professor in de politicologie aan de Universiteit van Tel Aviv.
Vertaling Anja Meulenbelt