Een flinke aanmoediging bij het terugkomen na een paar dagen weblog-vrij: meteen weer 3694 bezoekers gisteren. Dan weet ik waar ik het voor doe.

Ik had het al zelf gehoord uit Gaza, de nieuwe tactiek van het Israelische leger om mensen even op te bellen dat hun huis wordt opgeblazen. Zodat ze nog even de tijd hebben om hun belangrijkste spullen bij elkaar te pakken en te vluchten. Vanochtend staat het in Trouw. Je telefoon gaat en een vriendelijke vrouwenstem zegt: ‘met Danny. Ik ben een officier van de Israelische militaire veiligheidsdienst. Over een uur blazen we je huis op’.

En dan worden er even later raketten afgevuurd op je huis. Of ook niet. Dan zijn de mensen alleen totaal verzenuwd, maar kunnen weer terug naar huis. Doel? Paniek zaaien zonder burgerdoden te maken – die zo naar staan in de krant.

Ook Ad Bloemendaal van het Parool heeft Luyendijk gelezen, denk ik zo. Steeds vaker wordt de propagandaoorlog en de rol van de media zelf een thema voor de journalisten. ‘Als het gaat om drama verliest Israel het van Libanon’, geeft de directeur van de persdienst van de Israelische regering toe. Dat komt omdat Israel wel de verantwoordelijkheid neemt voor zijn burgers en schuilkelders heeft gebouwd, zegt hij. Hij zegt er niet bij dat dat alleen voor de joodse staatsburgers is, en niet voor de Arabische, zoals Trees Kosterman uit Sakhnin ons kon vertellen op Netwerk, eergisteren.

(foto van Claar. Meer hier)

Het idee dat Israel niet zielig genoeg overkomt leeft ook bij premier Ehud Olmert, schrijft Bloemendaal. Het lukt nog niet zo erg om ‘de massale, wrede en moorddadige kwaadaardigheid van Hezbollah in volle omvang op het televisiescherm te krijgen’.

Israel lijkt niet zo goed te weten hoe ze nu verder moeten in Libanon. Ze waren al gewaarschuwd: het is veel makkelijker om bombardementen en invasies te beginnen, dan zich weer terug te trekken. Tenslotte vertrokken ze de vorige keer pas na vele jaren, en zonder veel zichtbaar resultaat. Om nu met politieke onderhandelingen en een staakt-het-vuren te beginnen ziet er uit als een zwaktebod of een nederlaag. En die ontvoerde soldaten hebben ze trouwens ook nog steeds niet terug.

Ina Friedman in Trouw schrijft dat het de vorm krijgt van een dilemma. Een grondoorlog uitbreiden is gevaarlijk, maar Hezbollah niet uitschakelen schaadt Israels harde reputatie in de regio en is dus ook gevaarlijk. In eerste instantie werd gehoopt dat het grootscheeps inzetten van luchtmacht voldoende zou zijn om Hezbollah uit te schakelen. Maar die gaan ondanks de zware bombardementen door met het afschieten van raketten. Ook al richten die aanzienlijk minder schade aan dan de Israelische bommen, Israel denkt zich nu niet meer te kunnen permitteren op te houden zonder een militaire zege binnen te halen. Daar zou een invasie met grondtroepen voor nodig zijn. Maar bij de gevechten in twee dorpen vielen te veel Israelische doden, en dat leidt weer tot verzet onder de Israelische bevolking die bang is dat Israel zich opnieuw jarenlang vastloopt in het Libanese moeras. Maar als Israel de Hezbollah strijders niet aanpakt is de schade even groot. Wanneer de indruk wordt gewekt dat zo’n machtig leger die paar duizend guerillastrijders niet aankan, zeggen de militaire analisten, ‘kan elk islamitisch clubje in het Midden Oosten in de verleiding komen om Israel ook eens pootje te lichten’. Maar gaat het leger door met de verwoestingen op grote schaal, dan is er nog geen garantie dat Hezbollah ophoudt met de raketten. Bovendien is de kans dan groot dat de westerse opinie zich nog verder vervreemd van Israel. En al doet Israel of het ze niets kan schelen, de enorme krachtsinspanning om ook de propagandaoorlog te winnen laat wat anders zien.
Israel heeft het maar moeilijk.

Gelukkig staan de ideologische hulptroepen klaar, die nu vooral graag de stank-voor-dank mantra herhalen: Israel was zo vriendelijk om Gaza te ontruimen, en wat doen die klootzakken: schieten raketten af.

Wederom Harry Kney-Tal, de ambassadeur van Israel, in de HP;

‘de Palestijnen hadden van Gaza een schoolvoorbeeld kunnen maken. Wij hadden ons daar amper teruggetrokken of de Hamas-radicalen gebruiken de democratisering om de macht te grijpen. Op zichzelf niet onbegrijpelijk, want ze hadden schoon genoeg van het verdorven corrupte systeem van Fatah. En in plaats van te werken in de groentekassen, hebben de radicalen raketten op ons afgevuurd. Ja, dat laten we ons natuurlijk niet gebeuren’.

(Op de beweringen in dit verhaal gaf ik al eerder antwoord, zie leugens)

De Amerikaanse hoogleraar Dershowitz herhaalt het in de NRC van gisteren ook nog even:

‘Israel heeft Libanon in 2000 verlaten, en Gaza in 2005. Dit zijn geen ‘bezette’ gebieden meer. Toch dienen ze nu als lanceerplatforms voor aanvallen op Israelische burgers. Het lijkt er dus ok alsof de bezetting niet tot terreur leidt maar andersom’.

En Max van Weezel, in VN, slikt het mantra ook:

‘Toen Sjaron de Gazastrook ontruimde, herhaalde de geschiedenis zich. De fundamentalistische Hamas kwam aan de macht en begon Israel met projectielen te bestoken. De wereld keek discreet de andere kant op’.

Ondankbare Palestijnen, onbetrouwbaar volk. Geef je ze de vrijheid, schieten ze terug. Ja, met zulke vijanden heeft Israel het maar moeilijk.