Eerst iets rechtzetten: in de vorige aflevering van de propagandaoorlog zei ik dat de website van Giyus, die als doel heeft zoveel mogelijk mensen in te zetten om via net net Israel te verdedigen, een naamloze organisatie was. Dat is maar ten dele waar. Hoewel niet wordt gezegd welke mensen verantwoordelijk zijn voor het besturen van de site, of wie dat betaalt, worden wel een reeks van joodse organisaties genoemd die er achter staan, waaronder WUJS, The World Union of Jewish Students.
De site is als onderdeel van de propagandaoorlog een studie waard. De methoden zijn simpel, de organisatie zoekt doelen uit om te bestoken, geeft daar de redenen voor, levert de argumenten, en maakt het vooral makkelijk om met een simpele druk op de knop te reageren. Dus: kranten die de Libanese bevolking afschilderen als slachtoffer van de oorlog. Of een tv zender die meer tijd besteed aan de Libanese slachtoffers dan aan de Israelische. Of een ambassadeur die een kritische uitspraak heeft gedaan over Israel. Hoeveel effect dat zal hebben kunnen we niet weten. De meeste kranten, of instanties die zich kritisch uitlaten over Israel zullen het wel verwachten en er tegen bestand zijn. Soms hebben dergelijke acties wel effect. Zo werd CNN al eens op het matje geroepen door Israel omdat ze niet evenredig veel tijd besteedden aan het zichtbaar maken van de Israelische als aan de Palestijnse slachtoffers. CNN dreigde van de Israelische kabel afgegooid te worden. Israel kan het bovendien verslaggevers erg moeilijk maken, zeker als het gaat om het bezoeken van de Palestijnse gebieden waar je niet inkomt zonder toestemming. Een van de redenen waarom opeens een hausse aan nieuws over de ‘andere kant’ kwam na de invasie in Libanon van 1982, schrijft Robert Fisk, is dat de internationale verslaggevers Libanon inkonden zonder toestemming van Israel en voor het eerst ongehinderd konden schrijven en filmen over wat ze daar zagen van de daden van het Israelisch bezettingsleger. CNN telt sindsdien religieus de minuten die aan elke partij worden besteed. Ook al is het de vraag of je de slachtoffers aan beide kanten gelijk kunt schakelen, en je daarmee recht doet aan de situatie. Ook BBC is onlangs ‘gewaarschuwd’.
(links de bewerkte foto, rechts het origineel)
Een andere activiteit is het nauwlettend volgen van de beeldvorming, waar ook Giyus nu enthousiast aan mee doet. Zo is er een grote rel ontstaan over een Reuters fotograaf die een foto van Beiroet wat dramatischer had gemaakt door er op een klunzige manier wat extra rook bij te photoshoppen. Dat mag een fotograaf natuurlijk niet doen, al was het maar omdat het ook het persbureau in diskrediet brengt. De fotograaf is ontslagen. Maar wie naar de foto’s kijkt ziet nauwelijks verschil. Het bombardement zelf wordt er niet minder dramatisch door. Ook de actie om de fotografen die series foto’s maakten van die gehelmde man die een dood kind in de armen had in discrediet te brengen heeft een enorm bereik gehad. Aan de verschillende tijden die aan de foto’s waren gekoppeld werd de conclusie verbonden dat die man dus uren met dat lijkje had lopen zeulen. Nu zeggen de persbureau’s dat dat niet waar is, want de tijd die op verzonden foto’s staat is de tijd dat de foto werd verstuurd, niet dat die werd gemaakt. Maar het kwaad is al geschied.
De acties hebben twee doelen: twijfel zaaien aan de betrouwbaarheid van de beelden die we te zien krijgen. In het geval van de Reutersfotograaf dus terecht. Maar vooral leidt het de aandacht af van waar het werkelijk om gaat. Want het bombardement was ondanks de gedramatiseerde foto nog steeds een bombardement, en dat kind, of die man daar nou een uur mee rondgelopen zou hebben of niet, was wel erg dood.
Interessanter dan de gehanteerde methoden, die doorzichtig zijn, en waarvan iedereen zelf kan beslissen of je daarvan onder de indruk bent of niet, is de inhoud van wat er de wereld in wordt gestuurd. Dat MEMRI een selectie maakt uit het Arabische nieuws die het vijandbeeld Arabier bevestigt weten we al. Het kan ook geen kwaad om kritisch te kijken naar de verhalen die de deelnemers van Giyus meekrijgen. De belangrijkste mentor die hen van materiaal voorziet is de bekende of beruchte Alan Dershowitz. In het NRC bij een artikel alleen vermeld als de hoogleraar aan de Harvard Universiteit, maar tevens de schrijver van onder andere The Case For Israel, een bestseller in de VS, dat geheel in dienst staat van de verdediging van alles wat Israel doet. Dat boek is al ruimschoots door historici bekritiseerd, omdat het vol staat met onhoudbare beweringen, verzonnen historische feiten, verdraaiingen en weglatingen. Voor werkelijke historici is het boek dus een onding, maar dat maakt de populariteit onder een publiek dat weinig historisch is onderlegd er niet minder op.
Dershowitz wordt regelmatig aangehaald op de Giyus site. Een voorbeeld, en fragment uit een artikel getiteld: Hizbullah’s real goal is racist: To free the Middle East holy lands of Jews
The so-called Arab-Israeli conflict represents the first instance since the Holocaust that Jews, as Jews, are being specifically targeted by an international organization that seeks recognition as a legitimate power. Hizbullah has threatened to attack Jewish targets outside of Israel as well. And they have proved their willingness to do so, as evidenced by their attack on a Jewish Community Center in Buenos Aires, in 1994, in which they collaborated with Argentine neo-Nazis to murder many Jews, including children.
The collaboration between neo-Nazis and Islamic terrorists to murder Jews should come as no surprise to anyone familiar with the history of the collaboration between the Palestinian leadership and Hitler during World War II.
The Grand Mufti of Jerusalem, Haj Amin al-Husseini, who was recognized as the official leader of the Palestinians during this period, was a virulent anti-Semite whose hatred of Jews was both religious and racial. He became a close ally and adviser to Adolf Hitler, and an active supporter of the “final solution,” the mass murder of European Jewry. In 1940, he asked the Axis powers to settle the Jewish problem in Palestine in accordance with the “racial interests of the Arabs and along lines similar to those used to solve the Jewish question in Germany.” He urged Hitler to extend the final solution to the Jewish refugees who had reached Palestine, and he advised Hitler, in 1943, when it was well known what was happening in Poland’s death camps, to send the Jews to “Poland, in order thereby to protect oneself from their menace.”
Dit is de suggestie: Hezbollah, en de andere islamitische verzetsbewegingen als Hamas, hebben maar één doel voor ogen: de joden vernietigen, omdat het joden zijn. Als bewijs daarvoor haalt Dershowitz een historisch feit aan: de samenwerking tussen de grootmoefti van Jeruzalem en Hitler. Nu heeft de gemiddelde burger geen plank met geschiedenisboeken om na te gaan wat daar waar van is. Ik las het na, in One Palestine Complete, van Tom Segev, een historisch onderlegde journalist die meerdere boeken schreef over de onstaansgeschiedenis van Israel, en Ilan Pappe, historicus, in A History of Modern Palestine. Dit is een feit: de grootmoefti van Jeruzalem, Haj Amin al-Husseini, reisde in 1941 naar Duitsland, en had een gesprek met Hitler, die hij om hulp vroeg bij het verzet tegen de zionistische verovering van zijn land. Dat hij daarbij enig succes had blijkt nergens uit. Dat hij een soort adviseur van Hitler werd bij de vernietiging van de joden al helemaal niet. De Arabieren voerden strijd met de zionisten, een bloedige strijd, maar vernietigingskampen zijn een Duitse uitvinding, geen Arabische. Moefti Husseini vroeg de nazi’s volgens Segev om twee zaken: een ondersteunende verklaring van de Arabieren van Palestina, en hulp bij het organiseren van een Arabisch legioen onder supervisie van de Wehrmacht. Hij kreeg geen van beide.
In die tijd waren de Palestijnse Arabieren koortsachtig op zoek naar bondgenoten in de strijd, schrijft Segev. Ze hadden graag de steun van de Engelsen gehad, maar die kozen voor de joods-zionistische kant. Wanneer Engeland de kant van de Arabieren had gekozen, of zich onpartijdig had opgesteld, is het onwaarschijnlijk dat de grootmoefti de moeite had genomen om hulp te gaan zoeken bij de nazi’s, onder de slogan ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend’. Maar geen van de voorstellen van de moefti, onder andere een plan om Tel Aviv te bombarderen, werden opgenomen in de oorlogsplannen van de Duitsers. wel werd hij ingezet als hulp bij het oprichten van een islamitisch-balkanese legereenheid onder leiding van de Waffen-SS.
Die poging om bondgenoten te vinden bij de nazi’s wordt in de Israelische versie van de geschiedenis uiteraard breed uitgemeten, er is in het holocaustmuseum Yad Vashem zelfs een gehele afdeling aan gewijd. Dershowitz dikt het nog verder aan, verzint er bij dat de grootmoefti ingezet werd als adviseur bij de vernietiging van joden en presenteert dat niet alleen als bewijs dat de Arabieren er op uit waren de joden te vermoorden, maar als bewijs dat de Arabieren, van huis uit, altijd al jodenhaters zijn geweest en dat dat nog steeds hun belangrijkste drijfveer is.
Het spreekt vanzelf dat de pogingen tot samenwerking met de nazi’s door zionistische groepen, onder het motto: jullie willen de joden kwijt, wij willen ze hebben, in Dershowitz verhaal niet ter sprake komt. (Het staat wel in Pappe en in Segev) De stommiteit van de moefti om steun te gaan zoeken bij de nazi’s hebben het effect gehad dat de Britten zich nog verder van de steunzoekende Palestijnse Arabieren afwendden, en heeft, volgens Pappe, vooral gediend als ‘a great service to Zionist propaganda after the war’.
In de huidige propagandaoorlog speelt deze beeldvorming: de Arabieren zijn altijd jodenhaters geweest en zullen altijd jodenhaters blijven, een belangrijke rol om weg te poetsen dat de oorzaak van het conflict dat tot op de dag van vandaag voortwoekert, gelegen is in de stichting van de staat Israel in een gebied waar al mensen woonden, die werden verdreven en eindigden als tweederangsburgers, vluchtelingen, of als een bevolking onder bezetting. Ook in Nederland verschenen publicaties als het pamflet van hoogleraar Pieter van der Horst, De mythe van het joodse kannibalisme, niet toevallig uitgegeven door het Cidi, en het boek van Hans Jansen, Van jodenhaat naar zelfmoordterrorisme. Ook in die publicaties wordt een directe lijn gesuggereerd van historische jodenhaat van Arabieren, naar het Palestijnse en nu ook Libanese verzet van dit moment. (Ik kom nog een keer uitgebreider terug op deze twee boeken) Ook van der Horst gaat door op het thema van Dershowitz en beweert dat de grootmoefti ‘jarenlang tijdens de oorlog in Berlijn heeft vertoefd om Hitler te adviseren bij zijn plannen de Joden uit te moorden’. De gedachte dat het Palestijnse verzet iets te maken kan hebben met de Israelische bezetting wijst hij dan ook resoluut van de hand: ‘Nee, dat is aantoonbaar onzin’.
Dershowitz gaat door, en wijst de deelnemers van Giyus nu op het ‘feit’ dat de Libanezen geen slachtoffers zijn, maar collaborateurs, gezien de laatste polls waaruit blijkt dat 80% van hen achter Hezbollah staan. Ook hier wordt de mogelijkheid dat de aanhang van Hezbollah de laatste tijd vooral is gestegen door de Israelische bombardementen waar de gehele bevolking onder lijdt, en dat de gewone burgers nog liever Hezbollah hebben dan Israel, van de hand gewezen.
Lebanon has now declared war on Israel and its citizens are bearing the consequences. Lebanon is no more a victim of Hezbollah than Austria was a victim of Nazism. In fact a higher percentage of Lebanese–more than 80%–say they support Hezbollah. The figures were nearly as high before the recent civilian deaths.
This is considerably higher than the number of Austrians who supported Hitler when the Nazis marched into Austria in 1938. Austria too claimed it was a victim, but no serious person today believes such self-serving historical revisionism. Austria was not “Hitler’s first victim.” It was Hitler’s most sympathetic collaborator.
So too with Lebanon, whose president has praised Hezbollah, whose army is helping Hezbollah, and many of whose “civilians” are collaborating with Hezbollah. According to a news report in the New York Times on Sunday, August 6th, Hezbollah is Lebanon and Lebanon is Hezbollah. It is “as much a part of society as is its Shiite faith.” As a car mechanic put it, “we are Hezbollah.” A café owner was even more direct: “Just because I’m sitting here in this café doesn’t mean I’m not a resistance fighter.” Of course if he were killed fighting Israel, his death would be listed as a “civilian” casualty. Nor is he alone. He continued: “Everyone has a weapon in his house…There are doctors, teachers, and farmers. Hezbollah is people. People are Hezbollah.” Except, of course, when they are killed or injured fighting against Israel–then they become just ‘people,’ just “civilians.” As a doctor asked rhetorically, as he pointed to dead bodies resulting from a battle between Israeli and Hezbollah forces, “Do you see anybody from Hezbollah?”
It is virtually impossible to distinguish the Hezbollah dead from the truly civilian dead, just as it is virtually impossible to distinguish the Hezbollah living from the civilian living, especially in the south. The “civilian” death figures reported by Lebanese authorities include large numbers of Hezbollah fighters, collaborators, facilitators and active supporters. They also include civilians who were warned to leave, but chose to remain, sometimes with their children, to serve as human shields. The deaths of these “civilians” are the responsibility of Hezbollah and the Lebanese government, which has done very little to protect its civilians.
Lebanon has chosen sides–not all Lebanese, but the democratically chosen Lebanese government. When a nation chooses sides in a war, especially when it chooses the side of terrorism, its civilians pay a price for that choice. This has been true of every war.
We must stop viewing Lebanon as a victim and begin to see it as a collaborator with terrorism.
En zo produceert Dershowitz excuses voor Israel om door te gaan met bombarderen. De gehele bevolking van Libanon is de vijand, onderscheid maken tussen burgers en terroristen is toch onmogelijk, want het is allemaal één pot nat. Het is een staaltje uit de actuele propagandaoorlog, waarbij de apologeten van Israel aan kunnen sluiten bij de westerse islamofobie – het zijn in wezen allemaal terroristen en jodenhaters – en de ‘strijd tegen het terrorisme’ van de VS.
En als illustratie van wat ik bedoel volgt hieronder een reactie van iemand die zich Rooie Rakker noemt. Ik heb het verplaatst, het was ingestuurd onder het Dagboek van gisteren.
woensdag 9 augustus 2006
Dinsdag 08 augustus 2006, 10:13
Israël is de frontstaat in de oorlog tegen het islamitische fascisme
President Ahmadinejad van Iran belooft sinds zijn aantreden dat hij Israël van de kaart zal vegen. Zijn maat Nasrallah, de leider van de radicale Libanese sjiieten, wil alle joden, waar ze ook mogen leven, vernietigen. Het islamitische fascisme heeft definitief gestalte gekregen. Vanuit de krochten van Afghanistan roepen islamitische fascisten om het einde van de vrije wereld, en hun sjiitische collega’s die zich meester hebben gemaakt van staten of delen van staten, herhalen die verlangens.
De retoriek van de islamitische fascisten wemelt van verwijzingen naar de Koran. Hun profeet Mohammed was door de joden van Mekka en Medina afgewezen, en Mohammed nam wraak door de joden te vermoorden of te onderwerpen. Deze antisemitische mythologie is vast onderdeel van de islamitische theologie.
Haat
Er moet bij vermeld worden dat deze vorm van haat zelden de vorm van massale pogroms aannam als het christelijke antisemitisme in de Middeleeuwen. Maar het was kennelijk wachten op het moment dat de islamitische jodenhaat nazistische vormen zou aannemen. Dat moment is nu aangebroken.
Het is duidelijk wat er dreigt. Iran is bezig een atoomwapen te vervaardigen, en de vrije wereld is niet bij machte om dat te verhinderen. Iran beseft dat alleen Israël een barrière kan opwerpen, en de huidige crisis kan alleen binnen deze context begrepen worden.
Iran speelt al een tijdje de antisemitische en Holocaust-ontkenningskaart in de verwachting dat het de diepe haat tussen soenni’s – de meerderheid van moslims – en de sjiieten – vooral niet-Arabische Perzen – kon overbruggen door de haat ten aanzien van Israël en joden in het algemeen te maximaliseren.
Dat lukte aanvankelijk niet. Maar de aanval van Hezbollah op Israël lijkt het beoogde doel te bereiken: Israël zodanig onder druk te zetten dat ook Israël zal terugdeinzen voor een aanval op Irans nucleaire installaties.
Burgerbevolking
Iran vergist zich daarin. Israël zal nu, meer dan ooit, alles in het werk stellen om Irans dodelijke gevaar te neutraliseren. Israël kan Hezbollah niet snel en effectief uitschakelen, omdat het rekening moet houden met de burgerbevolking – als het dat niet deed, waren er al veel duizenden slachtoffers gevallen.
De media geven een verschrikkelijk beeld van de slachtoffers in Libanon, en assisteren daarin Hezbollah, die doelbewust Israël uitdaagt om burgerslachtoffers te maken. De afgelopen weken is elke context uit de internationale media verdwenen. Journalisten ter plekke gedragen zich niet als verslaggevers maar als commentatoren die direct hun morele commentaar leveren.
Israël is de frontstaat in de oorlog tegen het islamitische fascisme. Iran wil met behulp van een atoomwapen de oliestromen in het Midden-Oosten beheersen, en daarmee de vrije wereld chanteren en manipuleren. Wie de olie beheerst, beheerst de wereld, zo luidt de gedachtegang, en Iran heeft een proces in gang gezet om dat doel te verwezenlijken.
Laf
Europa is te laf en te slap om dat proces te breken. De verdediging van de vrije wereld ligt op het bordje van een piepklein staatje in het Midden-Oosten, het enige staatje waar een behoorlijke democratische rechtsorde bestaat, waar vrijheid van godsdienst wordt gegarandeerd, waar vrouwen en homo’s rechten hebben en waar eenieder een beroep kan doen op een redelijk objectieve rechtsgang.
Israël is niet groter dan 20.000 vierkante kilometer. Saoedi-Arabië, een buurland, beslaat 2 miljoen vierkante kilometer. Toen de eerste joodse immigranten in het Ottomaanse Palestina arriveerden en er land begonnen te kopen (tot 1948 was al het land waarop joden hun nederzettingen stichtten, simpelweg gekocht) was het land er niet beter aan toe dan de woestijn van het Arabische schiereiland.
Verslagen van negentiende-eeuwse reizigers geven een treurig beeld van Palestina, een kaal, arm, leeg gebied, bewoond door arme boeren, met een stad, Jeruzalem, met open riolen, melaatsen, bedelaars, kreupelen. De rijkdom van Israël is het gevolg van de joodse inzet in dat land, en is niet gestolen.
In een democratisch proces hebben de Palestijnen ervoor gekozen om Israël te vernietigen. Het was elke Palestijnse kiezer volstrekt duidelijk waar Hamas voor staat, en wie daar behoefte aan heeft kan op het net het antisemitische handvest van Hamas lezen.
Zelfmoord
Het is mooi dat de Palestijnen democratisch gekozen hebben, maar hun democratie heeft voor oorlog en het einde van Israël gekozen – het zou zelfmoord van Israël zijn om de uitkomst van die democratie te respecteren, Israël kan niet anders dan daarop scherp en duidelijk te reageren.
In het Westen zijn het vooral linkse media en linkse partijen die zich tegen Israël teweer stellen. Zij hebben de kant gekozen van het islamitische fascisme, zoals eerder het Sovjetcommunisme gemene zaak maakte met het Duitse fascisme. De Sovjetcommunisten verwachtten minder gevaar van de kant van de Duitse fascisten dan van de krachten van het liberale kapitalisme, en daarin vergisten de communisten zich fataal.
De socialisten van de SP zien er geen been in samen met religieuze fascisten door Amsterdam te marcheren en oproepen tot massamoord op de joden te dulden.
Sommige joden schrikken evenmin terug voor dat collaborateurswerk. De leden van Een Ander Joods Geluid hopen zich van andere joden te onderscheiden en zich minder kwetsbaar te maken door met de fascisten mee te brullen. Zij houden zich vast aan de gedachte dat Israël wordt gehaat, omdat Israël enkele miljoenen Palestijnen onderdrukt.
Tirannieën
In de werkelijkheid van het Midden-Oosten, waar alle Arabieren door de meest verschrikkelijke tirannieën worden onderdrukt, behoort die Israëlische onderdrukking tot de mildere varianten, maar daar storen de joden van Een Ander Joods Geluid zich niet aan. Antisemitisme bestaat niet voor deze joden.
Zij denken dat joden gehaat worden om dat wat zij doen en niet om dat wat zij zijn. Zij denken dat als Israël die arme Palestijnen niet zo zou onderdrukken, Israël niet zou worden gehaat. Wat er voor 1967 aan gewelddadigheden rond Israël plaathad, verdringen deze joden met overgave.
Zij willen andere joden zijn, betere joden, die de Israëlische joden volgens maatstaven meten waar geen Arabier aan hoeft te voldoen. De joden van Een Nder Joods Geluid vinden dat joden zelf verantwoordelijk zijn voor het antisemitisme. Hoe dat indertijd met de Nazi’s was, willen zij buiten hun gezichtsveld houden.
Dat is verleden tijd, denken zij, en zoals dat in die periode met de joden van de Joodsche Raad het geval was, zo doen deze joden van Een Ander Joods Geluid hun best bij de fascisten in de smaak te vallen. Ook zij marcheerden mee door Amsterdam en deden net of zij de oproep om joden te doden niet hoorden.
Alleen
Het zijn krankzinnige tijden. De fascisten steken in het Midden-Oosten de kop op, verdwaasde moslimjongeren in het Westen identificeren zich met islamitische koppensnellers en zelfmoordenaars, socialisten en andere progressieven die zich decennia voor emancipatie en vrouwenrechten en rechten voor homo’s hebben ingezet, solidariseren zich met de ergste reactionaire krachten die de wereld momenteel kent, en de joden staan weer alleen.
Dit schreef de Britse schrijver David Pryce-Jones zondag op zijn blog op de site van de National Review:
vandaag artikel in Trouw van filosoof Frits Florin over de propagandaoorlog:
http://www.trouw.nl/deverdieping/podium/
Wat het boek “The Case for Israel” door Alan Dershowitz betreft: het is nog erger. Norman Finkelstein heeft bewezen dat Dershowitz veel materiaal uit het boek “From Time Immemorial” (1984) van Joan Peters gehaald heeft, terwijl dat boek door academici als een fraude beschouwd wordt (zelfs Daniel Pipes geeft toe dat veel in Peters’ boek niet klopt).
Finkelstein ging zover om Dershowitz van plagiaat te beschuldigen omdat er zoveel overeenkomsten waren tussen het boek van Peters en delen van “The Case for Israel”. (Zie The The Dershowitz-Finkelstein affair)
Volgens Rooie rakker
enige staatje waar een behoorlijke democratische rechtsorde bestaat, waar vrijheid van godsdienst wordt gegarandeerd, waar vrouwen en homo’s rechten hebben en waar eenieder een beroep kan doen op een redelijk objectieve rechtsgang.
http://www.anjameulenbelt.nl/weblog/2006/07/21/beloofd-of-beroofd/
Dit is een feit: Israël heeft geen grondwet. In Europese democratieën garandeert een grondwet de gelijke behandeling van alle staatsburgers. Er zijn minstens twee redenen waarom Israël geen grondwet heeft waarin alle burgers gelijke rechten worden gegarandeerd. Het orthodoxe rabbijnendom is tegen. Volgens de religieuze wetten (er is in Israël dus ook maar ten dele scheiding van staat en ‘kerk’) hebben mannen en vrouwen niet dezelfde rechten.
Het zou Rooierakker sieren als hij gewoon zijn eigen naam zou gebruiken.
George Galloway mag niet ontbreken in een discussie over de huidge propagandaoorlog (vind ik).
http://news.sky.com/skynews/video/videoplayer/0,,31200-galloway_060806,00.html
Harry Sangers (en ook Anja in haar eerdere bijdrage) vergist zich: ook Engeland (U.K.) kent geen grondwet, wel een zgn. ‘bill of rights’. Op dezelfde wijze functioneren in Israel een 15-tal bijzondere wetsartikelen die uitsluitend door een gekwalificeerde parlementsmeerderheid (dus op dezelfde wijze als bijvoorbeeld hier de grondwet) gewijzigd kunnen worden.
Het is gewoon griezelig wat die Rooie Rakker zegt. Het meest erge is dat er zoveel mensen dat geloven. Ik hoorde Frits Barend of van Dorp? vanavond ook zeggen in het nieuws van 8 uur dat Israel de enige democratische staat in het Midden Oosten is, waar de vrouwen en de homo’s veilig op straat kunnen lopen. Hij is blijkbaar ook geinfecteerd door Giyus. Hij werd samen met Hanneke Groenteman en Harry de Winter in een cafe ondervraagd door Marga van Praag. Het hele gesprek is te volgen op http://www.NOS journaal.nl
Vandaag weer eens “De moed om te weigeren” gelezen, van 467 Israelische reservisten die weigeren dienst te doen in de bezette gebieden. uitgegeven door het SIVMO en Een Ander Joods Geluid.
Vrede door herziening vijandbeeld.
Ter doorbreking van de heilloze propagandaoorlog wil ik graag het volgende opmerken,
Voor de creatie van een blijvende oplossing van het M-O probleem, wordt het tijd dat de partijen oog krijgen voor het feit dat de vijand niet alleen de ander betreft, maar ook bij zichzelf gezocht moet worden. Alle partijen hebben immers schuld! Om duurzame vrede in het Midden-Oosten te bewerkstelligen, zullen de partijen dan ook allereerst zichzelf moeten overwinnen in plaats van elkaar. Met andere woorden, zij zullen in eerste instantie hun vijandbeeld moeten herzien, om de beoogde vrede in zicht te krijgen. Aan die broodnodige herziening zal een zwaarbewapende internationale vredesmacht onder VN-vlag helaas geen enkele bijdrage leveren. Integendeel!
Geweldig, die Galloway!
Bert, Israel heeft geen grondwet waarin gelijkheid van alle burgers wordt gegarandeerd, en dat zou ook niet kunnen in een joodse staat waarin joden rechten krijgen die niet-joden niet krijgen.
Nee hoor, Corrie, Frits Barend is niet geinfecteerd door Giyus, Giyus verspreid de standaard pro-Israel opvattingen die al jaren in omloop zijn. Het enige wat nieuw is in de situatie is dat bovenop de angst voor jodenhaat nu ook de angst voor moslimextremisme is toegenomen, en het geheel verknoopt is geraakt met de \\\’oorlog tegen terrorisme\\\’ van Bush, die daar oorspronkelijk niets mee te maken had. En inderdaad, hoe langer Israel en de VS zo doorgaan, hoe meer het verzet, ook onder de islamistische groeperingen zal groeien en hoe meer de meest angstigen, zoals Frits, gelijk dreigen te krijgen.
Wouter, jij begint weer helemaal opnieuw, alsof het alleen maar gaat om een vijandbeeld over en weer. Vijandbeelden zijn het gevolg, van een bezettingspolitiek. Dus als je niets doet ana die bezettingspolitiek doe je ook niet veel aan dat vijandbeeld. Om het maar kort door de bocht te zeggen: leg jij een Palestijns kind maar uit dat joden hartstikke leuke mensen zijn als er een tank op hun stoep staat.
“Vijandbeelden zijn het gevolg, van een bezettingspolitiek.”
Zijn de vijandbeelden tussen de Soenieten en Sjiieten ook op die wijze te verklaren? Of de de vijandbeelden tussen religieuze groeperingen onderling elders in de wereld? En alle overige vijandbeelden.
Is het kortom, niet een wat te simpele verklaring? Ja, natuurlijk draagt bezetting en onderdrukking erg effectief bij aan vijandbeelden, ik denk niet dat iemand dat zal weerspreken. Maar is het niet naief om te denken en te beweren dat het de enige oorzaak is, en dat de vijandbeelden als sneeuw voor de zon verdwijnen als de bezetting is verdwenen? Misschien wensdenken? Worden de huidige eisen (stopzetten bezetting, een terecht eis trouwens) niet vervangen door nieuwe eisen? Ik ben niet zo optimistisch, gezien de vijandbeelden elders in de wereld waarbij bezetting geen argument is.
Met permissie, ik reageer op reacties en zag Finkelsteins naam ineens voorbij komen. Op zijn site staat sinds gisteren een interview met Noam Chomsky, waarvan dit de inleiding is:
“Following intellectuals’ letter, Prof. Noam Chomsky explains his doctrine, discusses danger of Israel’s nukes compared to ‘Iranian threat,’ global media’s role in escalating Mideast conflict and US’s place in picture
Last week, a group of renowned intellectuals published an open letter blaming Israel for escalating the conflict in the Middle East. The letter, which mainly referred to the alignment of forces between Israel and the Palestinian Authority, caused a lot of anger among Ynet and Ynetnews readers, particularly due to its claim that the Israeli policy’s political aim is to eliminate the Palestinian nation.
The letter was formulated by art critic and author John Berger and among its signatories were Nobel Prize winner, playwright Harold Pinter, linguist and theoretician Noam Chomsly, Nobel Prize laureate Jos é Saramago, Booker Prize laureate Arundhati Roy, American author Russell Banks, author and playwright Gore Vidal, and historian Howard Zinn.”
Het hele interview is een flinke lap tekst en is hier te lezen:
http://www.normanfinkelstein.com/article.php?pg=11&ar=371
Charles, ik ben net Finkelstein aan het lezen, Beyond Chutzpah. Hij is in zijn persoonlijke vete met Dershowitz wel de schreef over gegaan, maar hij heeft veel interessants te zeggen. Ik kom daar op terug.
Ik reageerde op Wouter, mevrouwmeneer de Groot. We hebben het nu over Israel en Palestina, ik heb het niet over sjiiten en soennieten. En ik zeg niet dat vijandbeelden als sneeuw voor de zon verdwijnen als de oorzaak ervoor is weggenomen. Uiteraard is daar tijd voor nodig. Ik zeg alleen dat je oorzaak en gevolg niet door elkaar moet halen. Ik ken Palestina en met name Gaza heel goed. Ik heb in de jaren dat ik er werk heel direct waargenomen hoe mensen vooral gewoon willen leven en hun kinderen naar school willen kunnen sturen zonder angst dat ze ze in het ziekenhuis weer op moeten gaan halen. En hoe ze daar meteen weer mee begonnen op elk moment dat het er op leek dat het beter zou gaan. Het zijn hele gewone mensen. Geef hele gewone mensen een heel gewoon leven en ze staken hun verzet.
Wat ik tegenspreek is dat het de enige oorzaak is.
Ik denk dat de titel “propagandaoorlog” misschien onbedoeld mensen op het verkeerde been zet, want het gaat eigenlijk om een propagandaoffensief van Israelische zijde.
Hezbollah zal ongetwijfeld eigen propaganda op haar eigen TV zender uitzenden, maar die uitzendingen hebben een zeer beperkt bereik. Verder heeft Hezbollah geen noemenswaardige invloed in de Westerse media. Hetzelfde geldt voor de Palestijnse autoriteiten en Hamas.
De psychologische oorlogsvoering is dus even asymetrisch as het gewapend conflict zelf.
Waar het dus om gaat is dat Israel probeert de Westerse publiek te overtuigen dat Israel gegronde redenen heeft om Libanon te bombarderen en Gaza te ontwrichten. Het gaat vooral erom dat de Israeli’s als “the good guys” gezien worden en Hamas en Hezbollah (of de Arabieren in het algemeen) als “the bad guys”.
Het probleem voor de Israeli’s is dat de beelden van de gevolgen van hun eigen handeln naauwelijks met propaganda of “spin” tegengewerkt kunnen worden. Israel kan niet verhinderen dat die beelden de Westerse media bereiken omdat journalisten en TV ploegen onverhinderd in Libanon kunnen opereren.
Beelden van duidelijk onschuldige dode kinderen, huilende moeders en algemene zinloze verwoesting zijn zo sterk dat ze alle verhalen van “Grote Moefti’s” volledig teniet doen. In tegendeel zelfs, die soort redeneringen en verhalen doet de Israelische overheid koud, onverschillig en berekenend overkomen. Zelfs de steeds herhaalde Israelische verklaring dat heel noord Israel in schuilkelders slaapt komt cynisch over, omdat aan de overkant van de grens de Libanese burgers geen schuilkelders hebben.
Natuurlijk worden de verschrikkelijke beelden uit Libanon door de tegenstaanders van de oorlog in Libanon gebruikt. En soms hebben die beelden wel hetzelfde effect als propaganda. Maar het woord “propaganda” heeft iets gepland, berekenend en gecoördineerd in zich. Is “propaganda voor de vrede” überhaupt mogelijk? Ik heb nooit gehoord dat Amnesty International zich met propaganda voor mensenrechten bezig zou houden.
Het is ook interessant dat aan de anti-oorlog zijde veel individuën en activisten bezig zijn de boodschap uit te brengen, soms ook met gebruik van multi-media technieken. Volgens mij is dit nooit eerder in deze omvang gebeurd. Weblogs en video sites zoals YouTube hebben dit mogelijk gemaakt.
Hier zijn twee voorbeelden van zelfgemaakte video clipjes die een een boodschap overbrengen, die zo sterk en emotioneel is dat ik zelf moest nadenken of ze een vorm van progaganda zijn. Het antwoord is, denk ik, dat de waarheid nooit propaganda kan zijn, propaganda bestaat per definitie uit leugens of halve-waarheden.
Het eerste voorbeeld is deze video:
http://www.youtube.com/watch?v=_jC8P2YTgQs
Hierin wordt beelden van Qana gepresenteerd met als achtergrond muziek het Arabische lied “Yamma” (O, moeder) gezongen door Amal.
De vertaling van het lied (dank deze weblog) is:
De tweede is “To Lebanon with love” en gaat erover dat Bush en Blair meer tijd aan Israel geven om door te gaan met bombarderen.
http://www.youtube.com/watch?v=ogiSMfjOrk0
Alle “spindoctors” in de wereld kunnen tegen zulke beelden niet op. En de wereld zal ook nooit meer met dezelfde ogen naar Israel kijken.
Anja, je opmerking aangaande de als grondwet functionerende basiswetten is helaas niet geheel juist. Het mag naar waarneming wellicht zo functioneren, maar de tekst van het terzake meest relevante artikel (www.knesset.gov.il/laws/special/eng/basic3_eng.htm) laat m.i. weinig tuimte tot twijfel. Het verwijt omtrent de ontbrekende grondwet is dus niet zo sterk. Verwijten aangaande de toepassing kunnen dat wel zijn. Maar het lijkt verstandig de discussie niet nog ingewikkelder te maken door feitelijk onjuiste mededelingen die zo makkelijk een eigen leven gaan leiden.
@Corrie van der Hart ,” Hij is blijkbaar ook geinfecteerd door Giyus” die 2 clowns deden daar volop aan mee in hun “meeste” bekeken hersenspoelprogramma,je zult nu wel begrijpen waarom de moslims/allochtonen het doelwit waren van het duo ( spoel de bandjes maar terug en ontdek zelf).
De propaganda oorlog woedt natuurlijk aan twee kanten. Israel probeert de publieke opinie te manipuleren, maar ook de palestijnen en hezbollah proberen dat. Ik zag bijvoorbeeld een linkje naar deze video op google over de palestijnse pogingen. Zo’n fotograaf is ook gewoon stom eerlijk gezegd, met het manipuleren van de foto – en er wordt nu naarstig gezocht naar andere voorbeelden in ‘rightwing blogosphere’.
Aangezien het moeilijk is om een echt objectieve bron te vinden (Human Rights Watch vertrouw ik wel) lees ik tegenwoordig maar zoveel mogelijk voor- en tegenstanders zodat ik daaruit ongeveer kan distilleren wat klopt en wat niet.
Daarom helpen weerleggingsstukjes ook goed, zeker als er ook nog bronvermeldingen bij staan.
Bert van Varik is van mening dat Anja en ik “dus ook het SP rapport ongelijk heeft en dat Israel wel een zgn. ‘bill of rights’ heeft net als in Engeland. Toen in de USA nog apartheid was spraken we er schande van we demonstreerde voor gelijkheid in Z. afrika. Er is bijna geen land in de wereld die zich democratisch durft te noemen met zoveel rechts ongelijkheid. 10.000 en zelfs meer in de gevangenissen ruim 3000 zonder enige vorm van proces.
Uit het SP rapport
Alle joden ter wereld hebben het recht om staatsburger te worden op het moment dat ze voet zetten in Israël. De niet-joodse ingezetenen, ook als ze daar al generaties, soms eeuwen wonen, moeten dat staatsburgerschap verwerven. De Palestijnse burgers van Jeruzalem, bijvoorbeeld, zijn geen staatsburgers en mogen ook niet stemmen, ze leven er op een permanente verblijfsvergunning. Iedereen in Israël is verplicht in de identiteitspapieren te vermelden of ze joods zijn, dan wel moslim of christen, lees: Arabisch (In de nieuwe paspoorten is de afkomst vermeld in een cijfercode) Die vermelding heeft veel gevolgen voor het recht op werk (overheidsbanen zijn sowieso uitgesloten), het kiezen van een woonplaats, de kwaliteit van onderwijs, de strafmaat, het bezit van land, vrijheid van politieke activiteit, de hoogte van uitkeringen, de mate van bewegingsvrijheid, de kans op gezinshereniging – en zelfs op de distributie van gasmaskers http://www.anjameulenbelt.nl/weblog/2006/07/21/beloofd-of-beroofd
Rooie Rakker,
Wat een onzin verhaal. Dit zou een verhaal zijn wat ik 10 jaar geleden ook had kunnen schrijven. Verdiep je eens in de andere kant, dan merk je snel genoeg dat niet zo zwart wit is.
Trouwens, ik kan in Gaza zonder problemen als homo over straat lopen en van harte welkom werd geheten, terwijl ik in Ben Goerion me moest uitkleden omdat ik naar Gaza wilde en als misdadiger werd behandeld
Jalal, 17. Ik begrijp niet waar je het over hebt. Wlek hersenspoelprogramma? Waren de Moslims/allochtonen doelwit van het programma? Is mij niet opgevallen.
Ik vind het fascinerend hoe de pro-oorlog zijde alles aangrijpt om te “bewijzen” dat de beelden uit Libanon “in scene gezet” of “gemanipuleerd zijn”.
Zie:
http://www.yourish.com/2006/08/10/1884
Hierbij wordt helemaal voorbijgegaan aan het feit dat de dode kinderen en burgers door Israelische bombardementen gedood zijn. Dat ontkennen ze ook niet, maar kennelijk mogen de Libanezen dat niet laten zien. Volgens hun worden de lijken niet met respect behandeld. Zoals Robert Fisk opmerkte, hadden de Israeli’s maar meer respect voor hun gehad toen ze noch leefden!
Natuurlijk is er een internationale media circus. Er zijn waarschijnlijk tientallen TV ploegen die ochtend in Qana geweest. Maar de Libanezen hebben geen miljoenen dollars aan PR budgetten om de Westerse media te beinvloeden. Ze hebben alleen maar de naakte waarheid van dode onschuldige mensen. Als ik een Libanees zou zijn zou ik ook schreeuwen: “Kijk wat de Israeli’s gedaan hebben” en dat aan iedereen laten zien.
Ik vind het ook opmerkelijk hoe snel alles wat negatief is voor Israel als “anti-semetisch” wordt afgedaan. Als een foto van een kinderlijkje “anti-semtisch” is, verwordt het begrip “anti-semetisch” tot een inhoudsloos scheldwoord.
Ik weet nog in de apartheidsdagen in Zuid-Afrika dat blanken zich ergerden aan foto’s van zwarte kinderen die in vuilnisbakken naar eten zochten. De Zuid-Afrikaans minister van (mis)informatie beweerde dan dat de TV ploeg “snoepjes in de vuilnisbakken” hadden gegooid.
Er schijnt een racistische “mindset” te bestaan.
De ‘man met de helm’ die volgens de tegenstanders urenlang met dat dode kind zou hebben gezeuld en dus wel van Hezbollah zou zijn heeft zich gemeld. Trouw vanochtend. Uit een interview in de Stern. Het is gewoon een hulpverlener die Salam Daher heet, hij werkt al sinds 1986 bij de Libanese reddingsdiensten. Hij heeft meer dan tien kinderen onder het puin vandaan gehaald, zegt hij zelf, daarbij zwaar gehinderd door de fotografen die hem voor de voeten liepen. Hij heeft een keer een dood kind omhoog gehouden zodat de fotografen hun plaatje konden maken, in de hoop daarna van ze af te zijn en ongehinderd door te kunnen gaan met zoeken naar overlevenden.
@ Corrie 21, “van dorp en barend” om maar geen reklame te maken.
vaak vallen dingen op wanneer men daar bewust van is en niet anders.