Er was veel te doen over de hartekreet van Jostein Gaarder in de Aftenposten in Noorwegen. Hier de engelse vertaling. Oordeel zelf.
Dank aan Ruben.
God’s chosen people
Jostein Gaarder, Aftenposten 05.08.06
From the Norwegian by Sirocco
There is no turning back. It is time to learn a new lesson: We do no longer recognize the state of Israel.
We could not recognize the South African apartheid regime, nor did we recognize the Afghan Taliban regime. Then there were many who did not recognize Saddam Hussein’s Iraq or the Serbs’ ethnic cleansing. We must now get used to the idea: The state of Israel in its current form is history.
We do not believe in the notion of God’s chosen people. We laugh at this people’s fancies and weep at its misdeeds. To act as God’s chosen people is not only stupid and arrogant, but a crime against humanity. We call it racism.
Limits to tolerance
There are limits to our patience, and there are limits to our tolerance. We do not believe in divine promises as justification for occupation and apartheid. We have left the Middle Ages behind. We laugh uneasily at those who still believe that the God of flora, fauna, and galaxies has selected one people in particular as his favorite and given it funny stone tablets, burning bushes, and a license to kill.
We call child murderers ‘child murderers’ and will never accept that such have a divine or historic mandate excusing their outrages. We say but this: Shame on all apartheid, shame on ethnic cleansing, shame on every terrorist strike against civilians, be it carried out by Hamas, Hizballah, or the state of Israel!
Unscrupulous art of war
We acknowledge and pay heed to Europe’s deep responsibility for the plight of the Jews, for the disgraceful harassment, the pogroms, and the Holocaust. It was historically and morally necessary for Jews to get their own home. However, the state of Israel, with its unscrupulous art of war and its disgusting weapons, has massacred its own legitimacy. It has systematically flaunted International Law, international conventions, and countless UN resolutions, and it can no longer expect protection from same. It has carpet bombed the recognition of the world. But fear not! The time of trouble shall soon be over. The state of Israel has seen its Soweto.
We are now at the watershed. There is no turning back. The state of Israel has raped the recognition of the world and shall have no peace until it lays down its arms.
Without defense, without skin
May spirit and word sweep away the apartheid walls of Israel. The state of Israel does not exist. It is now without defense, without skin. May the world therefore have mercy on the civilian population. For it is not civilian individuals at whom our doomsaying is directed.
We wish the people of Israel well, nothing but well, but we reserve the right not to eat Jaffa oranges as long as they taste foul and are poisonous. It was endurable to live some years without the blue grapes of apartheid.
They celebrate their triumphs
We do not believe that Israel mourns forty killed Lebanese children more than it for over three thousand years has lamented forty years in the desert. We note that many Israelis celebrate such triumphs like they once cheered the scourges of the Lord as “fitting punishment” for the people of Egypt. (In that tale, the Lord, God of Israel, appears as an insatiable sadist.) We query whether most Israelis think that one Israeli life is worth more than forty Palestinian or Lebanese lives.
For we have seen pictures of little Israeli girls writing hateful greetings on the bombs to be dropped on the civilian population of Lebanon and Palestine. Little Israeli girls are not cute when they strut with glee at death and torment across the fronts.
The retribution of blood vengeance
We do not recognize the rhetoric of the state of Israel. We do not recognize the spiral of retribution of the blood vengeance with “an eye for an eye and a tooth for a tooth.” We do not recognize the principle of one or a thousand Arab eyes for one Israeli eye. We do not recognize collective punishment or population-wide diets as political weapons. Two thousand years have passed since a Jewish rabbi criticized the ancient doctrine of “an eye for an eye and a tooth for a tooth.”
He said: “Do to others as you would have them do to you.” We do not recognize a state founded on antihumanistic principles and on the ruins of an archaic national and war religion. Or as Albert Schweitzer expressed it: “Humanitarianism consists in never sacrificing a human being to a purpose.”
Compassion and forgiveness
We do not recognize the old Kingdom of David as a model for the 21st century map of the Middle East. The Jewish rabbi claimed two thousand years ago that the Kingdom of God is not a martial restoration of the Kingdom of David, but that the Kingdom of God is within us and among us. The Kingdom of God is compassion and forgiveness.
Two thousand years have passed since the Jewish rabbi disarmed and humanized the old rhetoric of war. Even in his time, the first Zionist terrorists were operating.
Israel does not listen
For two thousand years, we have rehearsed the syllabus of humanism, but Israel does not listen. It was not the Pharisee that helped the man who lay in the wayside, having fallen prey to robbers. It was a Samaritan; today we would say, a Palestinian. For we are human first of all — then Christian, Muslim, or Jewish. Or as the Jewish rabbi said: “And if you greet your brethren only, what do you do more than others?” We do not accept the abduction of soldiers. But nor do we accept the deportation of whole populations or the abduction of legally elected parliamentarians and government ministers.
We recognize the state of Israel of 1948, but not the one of 1967. It is the state of Israel that fails to recognize, respect, or defer to the internationally lawful Israeli state of 1948. Israel wants more; more water and more villages. To obtain this, there are those who want, with God’s assistance, a final solution to the Palestinian problem. The Palestinians have so many other countries, certain Israeli politicians have argued; we have only one.
The USA or the world?
Or as the highest protector of the state of Israel puts it: “May God continue to bless America.” A little child took note of that. She turned to her mother, saying: “Why does the President always end his speeches with ‘God bless America’? Why not, ‘God bless the world’?”
Then there was a Norwegian poet who let out this childlike sigh of the heart: “Why doth Humanity so slowly progress?” It was he that wrote so beautifully of the Jew and the Jewess. But he rejected the notion of God’s chosen people. He personally liked to call himself a Muhammedan.
Calm and mercy
We do not recognize the state of Israel. Not today, not as of this writing, not in the hour of grief and wrath. If the entire Israeli nation should fall to its own devices and parts of the population have to flee the occupied areas into another diaspora, then we say: May the surroundings stay calm and show them mercy. It is forever a crime without mitigation to lay hand on refugees and stateless people.
Peace and free passage for the evacuating civilian population no longer protected by a state. Fire not at the fugitives! Take not aim at them! They are vulnerable now like snails without shells, vulnerable like slow caravans of Palestinian and Lebanese refugees, defenseless like women and children and the old in Qana, Gaza, Sabra, and Chatilla. Give the Israeli refugees shelter, give them milk and honey!
Let not one Israeli child be deprived of life. Far too many children and civilians have already been murdered.
Gaardner is weer eens de weg kwijt, net als in De wereld van Sofie. Zijn overemotionele betoog voegt geen argumenten toe aan de noodzaak Israel op haar verabtwoordelijkheden aan te spreken. Mag ik het proberen? De tragiek van Israel is dat wat haar (gekozen) regering doet de grootst mogelijke schending is van waar het in essentie bij het jodendom om gaat: God dienen door liefde en naastenliefde. Deze gespletenheid zal Israel uiteindelijk opbreken. Israel zal imploderen. Daar heeft dat land niet de van haat vergeven, wraakzuchtige, meedogenloze en liefdeloze moslimvolken die haar omringen voor nodig.
Ten Dam, je opvattingen over moslimvolken zijn abject. En met zo’n vijandbeeld schiet je dus inderdaad geen reet op. Liefdeloos, meedogenloos, hoe haal je het in je hoofd. En hoe durf je dat te zeggen tegen iemand die al twaalf jaar in zo’n ‘liefdeloos’ land werkt.
Een beschouwing in religieuze termen kan in de kern vaak beschouwd worden als een alternatief paradigma voor dezelfde grondbeginselen die in een seculiere benadering humanistisch zijn of met mensenrechten te maken hebben. Alleen fanatici en dogmatici maken er een drama van. Ook aan de seculiere kant (‘verlichtingsfundamentalisten’).
Verwijtende citaten uit de bijbel (Koran idem dito) dat God ‘an insatiable sadist’ is, gaan mank aan een tekort aan historisch perspectief. Waar in de Tenach hele volkeren ‘uitgeroeid’ worden is er ook steeds sprake van een leven in zonde en onverbeterlijkheid. Het spreekt toch vanzelf dat we in deze tijd anders hiermee omgaan, via internationaal recht bijv. Ik vind het jammer dat het betoog van Jostein Gaarder ook door zo’n antireligieus sausje ontsierd wordt, waardoor een deel van zijn gehoor zal afhaken. Tot dat deel wil ik mij richten.
Er is veel misverstand over de kwestie dat de joden het ‘uitverkoren volk’ zouden zijn; alsof zij bij God een streepje voor hebben boven andere mensen. Daar is geen sprake van, uiteraard niet in het echt, maar ook niet in hun eigen religie, al zijn er inderdaad, helaas, te veel, joden die zich wel zo gedragen. De Thora en de overige joodse bijbelboeken staan vol over de afvalligheid van het joodse volk, want daar moeten we het eigenlijk over hebben.
De joodse religie gaat inderdaad uit van een “verbond” met God, maar dat is enerzijds een kwestie van openbaring, anderzijds gaat dit niet zozeer over (voor)rechten maar juist over plichten en taken. De joodse gelovige moet zich op God richten, niet alleen op sabbat en in de synagoge, maar in zijn hele leven en wel vooral in zijn daden. En niet als (egoïstisch) individu maar als familie en als gemeenschap en in de relatie tot zijn medemensen. Daarbij moet het zijn heilige plicht zijn om dit godsbesef uit te dragen, door de voorbeeldigheid van zijn gedrag en levensvervulling. De gelovige jood “leeft zijn geloof”. Dat hij “uitverkoren” is betekent voor hem dat hij zijn heiligheid en ethisch gedrag aan de wereld als voorbeeld voor moet houden.
Misschien leest er een rabbijn mee (schande overigens dat ik die niet hoor). Die wil mij dan wel corrigeren of aanvullen. Ik heb het maar uit de tweede hand, bijv. http://www.bbc.co.uk/religion/religions/judaism/beliefs/index.shtml
Het godsbeeld van de joden en van de moslims is vrijwel identiek; het zijn inderdaad neven. Zij zouden dan ook de beste maatjes moeten zijn.
En nichten.
“Daar heeft dat land niet de van haat vergeven, wraakzuchtige, meedogenloze en liefdeloze moslimvolken die haar omringen voor nodig.” Schreef Ten Dam en “Ten Dam, je opvattingen over moslimvolken zijn abject” antwoordde Anja gevat. Tja, dat noem ik nu een discussie tussen doven. Vervelend is dat het “iemand die al twaalf jaar in zo’n ‘liefdeloos’ land werkt” kennelijk niet is opgevallen dat antisemitisme in de Arabische wereld eerder regel dan uitzondering is. Nog blind ook dus. Nooit antisemitisme gezien op de Westbank, Anja? Of het nu gaat over het opnieuw tot leven wekken van de Protocollen van de Wijzen van Zion (tv-serie in Egypte) of de dagelijkse rabiate moppen in de regeringspers van de Golfstaten: het is alom. Verwacht nu echt iemand dat een land als Israel (hoe idioot ze verder ook doen) zo gek zal zijn haar lot juist van deze vriendelijke buren te laten afhangen? Zou wel erg dom zijn, toch?
Blind, meneer de Bruin? Hoe lang en hoe vaak ben jij in Palestina geweest? Ik werk 12 jaar in de Gazastrook, niet op de Westbank trouwens, en wat ik daar een enkele keer aan antisemitisme tegen ben gekomen is niet erger dan in Nederland. De meeste Palestijnen die ik ken hadden of hebben nog steeds joodse vrienden. Ze maken een zorgvuldig onderscheid tussen Israel, de bezetter, en joden in het algemeen. Of Israel zijn lot van de buren af moet laten hangen – ze zullen wel moeten. Andere buren krijgen ze niet, als ze daar willen blijven.
Je weet niet waar je het over hebt, de Bruin. Je praat mensen na. Ga zelf eens kijken. En denk niet dat je met die napraterij bij mij aan hoeft te komen zetten.