Sauna. Weekbladen mee. Veel praten met Anneke, reacties op haar interview in VN, zie hierboven. Ze was bang dat het te exhibitionistisch over zou komen. Ik vind het een sterk stuk. Persoonlijk, kwaad, maar tegelijk, als joodse, met een sterke verbondenheid. ‘Ik vind dat Israël nu stom bezig is, arrogant, opgefokt’. Lees zelf.

TV. We zijn nieuwsjunks, nu nog meer dan vroeger. We waren getipt, een gesprek op het NOS journaal, op zich al opmerkelijk, tussen Nederlandse joden: Marga van Praag die het gesprek leidde, of dat althans probeerde, Frits Barend, Hanneke Groenteman, Harry de Winter. Mooi gesprek, ga het zien op www.nos.nl. Alles zit er in, de emoties, de angst, woede, wanhoop, de dubbele gevoelens ten aanzien van Israel, waar ze zich allemaal, ondanks alles, mee verbonden voelen. En verantwoordelijk. Prachtige oneliners, Hanneke: maar joods tast je hersens toch niet aan? Wat ik vooral goed kon zien is de werking van de angst. Frits Barend die ook in andermans programma door iedereen heen praatte, zegt dat hij voor een Palestijnse staat is. Maar is inmiddels zo bang voor de ‘islamitische bedreiging’ van Israel dat hij zich geen enkele stap meer voor kan stellen in die richting. Harry de Winter, van Een Ander Joods Geluid wel, die onderschat het gevaar ook niet, maar durft meer te kijken naar hoe Israel dat zelf veroorzaakt heeft en nog veroorzaakt. Geef die mensen een gewoon leven, zegt hij. Dan zijn ze geen gevaar meer.
Anneke zei: ‘die Frits moest eens kennismaken met jouw Palestijnse vrienden’. Misschien kan alleen werkelijk menselijk kontakt dat angstbeeld, van koranleuzenschreeuwende, rakettenafschietende Arabieren die geheel Israel de zee in willen drijven alleen nog doorbroken worden door de mensen te kennen die gewoon, net als hij, een normaal leven willen. Maar ja, mijn vrienden die al weken klaar staan komen Gaza niet uit. Vandaag in Haaretz de mededeling dat grenspost Rafah voor een dag opengaat, voor de mensen die er uit moeten. Maar dat was al eens eerder aangekondigd en toen bleef die ook weer dicht. Gaza mailen, of ze denken dat er nog kans is dat ze er uitkomen.

In de HP een stuk waarin de Midden Oosten correspondenten reageren op het boek van Joris Luyendijk. Oscar Garshagen had het nog niet gelezen. Toch is het opvallend hoeveel vaker dan vroeger de mediaoorlog door de media zelf aan de orde wordt gesteld, een soort Droste-effect. De geoliede propagandamachine van de Israeli’s is iedereen opgevallen, Burghoorn (Volkskrant) zit er nog maar een jaar, en verbaasde zich over de lobbyclubs aks The Israel Project, die voortdurend bezig zijn journalisten te paaien, met promotieteams met pennen, blocnotes, persmappen en zels waaiertjes tegen de hitte. Oscar Garshagen (NRC) kan wel begrip opbrengen voor de pr-activiteiten van Israel. ‘Ze willen de bedoelingen van hun land uitleggen en die machine is goed ontwikkeld. Ze gebruiken ex-generaals, ex-premieres, burgemeesters, ministers, allemaal heel geloofwaardig’.

Conny Mus (RTL4) vindt net als Luyendijk dat in deze mediaoorlog de Palestijnen nauwelijks de goede wapens hebben. Israeli’s kunnen hun ellende gewiekster etaleren dan de Palestijnen. Garshagen vindt dat een achterhaalde stelling, ook Hamas heeft geleerd om goed opgeleide mensen als woordvoerders naar voren te schuiven.

Voor allemaal geldt dat dat ze door de lobby-organisaties kritisch of zelfs dreigend gevolgd worden. Hatemail, klachten bij de hoofdredactie, doodsbedreigingen door joodse sympathisanten en organisaties, maar ook van Palestijnse, het hoort er bij als je Midden-Oosten correspondent bent. Conny Mus: ‘De joodse lobby is keihard. Voortdurend voel je de druk. Dat gaat zelfs zover dat ze je als correspondent bedreigen. Ze willen dat je alleen maar pro-Israel-verhalen maakt. Bij objectieve journalistiek zeggen ze ijskoud dat je Pro-Palestijns bent en hoe vaak ze mij voor antisemiet hebben uitgescholden valt niet meer te tellen’.

Burghoorn ziet de fanatieke reacties vooral als een belemmering voor zijn werk. ‘Je krijgt voortdurend oneliners naar je hoofd of van die ingesleten waarheden als ‘Israel is de enige democratie in de Arabische wereld en daarom alleen al hebben ze gelijk’ Wat ik heel lastig vind is het gebrek aan zelfreflectie. Dat geldt voor alle kampen en partijen’.

Israel eist van de correspondenten en nieuwszenders dat er evenredig aandacht wordt geschonken aan de slachtoffers aan beide zijden. Maar wat is evenredig? Journaliste Amira Hass, een van de heel weinige Israelische journalisten die werkelijk bekend is met ‘de andere kant’ (ze woont in Ramallah):

We are justly concerned about the welfare of northern residents, proud of their fortitude, understand those who leave, are shocked by the death of each person and by every rocket hit, and identify with those suffering from anxiety. Take what the northern residents have been going through for a month, multiply it by 1,000, add an economic blockade, power and water cuts, and no wages. This is how the Palestinians in the Gaza Strip have been “living” for the past six years.

Why bring this up today? First, because the war – state cruelty – against the Palestinians is ongoing. Second, because Israel’s double standard and basic contempt for anyone who isn’t “us” explains better than the army’s outdated equipment and faulty training why it has been receiving blows so far and will continue to receive them. Israel is convinced that in Lebanon, as in Gaza and the West Bank, its unlimited power to destroy is both a deterrent and spur to political change. It is ignoring the human factor – that the Palestinians and Lebanese’ fortitude grows in lockstep with our strengthening powers of destruction.

The Israelis allow their army to continue destroying, trampling and killing in the Palestinian territories. Here, like in Lebanon, the real intelligence and security failure is Israel’s ignoring the extent of our uninhibited, unrestrained devastation and their amazing power of human endurance. This is why Israel has delusions of “victories.” If the homemade rockets are still being fired at Sderot despite the Palestinians’ extensive suffering, it is because they have concluded, correctly, that Israel’s destruction power is not intended to stop Qassam rockets – or to free Gilad Shalit. It is intended to force them to accept a surrender arrangement, which they reject not with military victories but with their power of endurance.