Vandaag: over Libanon en Israel, over de homo’s in Jeruzalem, en over de slachtoffers die in Nederland bedreigd worden met uitstoting. Nee, we hebben het niet over vluchtelingen zonder papieren en uitgeprocedeerde asylzoekers, het is nog veel erger.

We kijken toe, hoe de onderhandelingen verlopen over de VN resolutie. Of het mogelijk gaat worden om die zo te formuleren dat beide partijen het er mee eens zijn. Libanon wil uiteraard af van de invasie, maar niet als het Israelische leger in zuid libanon aanwezig blijft of nog steeds de vrijheid heeft om aan te vallen. Israel wil de garantie dat de aanvallen van Hezbollah gestopt worden, en is er vooral op beducht dat een bestand er niet uitziet als een nederlaag.
Hoewel dat al niet meer te vermijden valt. Rhami Kouri in de Volkskrant:

Israel gebruikte de afgelopen veertig jaar diverse malen zijn militaire kracht om een einde te maken aan aanvallen uit Zuid-Libanon op zijn grondgebied, telkens tevergeefs. Dat Hezbollah al een maand lang er in slaagt door te vechten is indrukwekkend en duidt erop dat misschien een historisch keerpunt is bereikt: een Arabische strijdmacht heeft in een beperkte maar bloedige confrontatie bewezen aan Israel gewaagd te zijn, en daarmee Israel mogelijk van de gewoonte afgebracht zijn buurlanden met militaire afschrikking zijn wil op te leggen.
Dat kan de reden zijn dat Israel in heel Libanon civiele doelen bestookt en het land in een woestenij verandert: een les voor anderen die overwegen Israel militair uit te dagen. Maar die strategie werkt waarschijnlijk evenmin, omdat wreedheid, net als bezetting, alleen verzet en tegenwerking uitlokt.

Moest toch even mijn ogen uitwrijven bij deze kop in de VK:
Hezbollah torpedeert homoparade in Jeruzalem. Watte? De kathusha’s komen al neer in Jeruzalem? De islamitische fundamentalisten willen nu ze toch aan het werk zijn ook even perk en paal stellen aan die goddeloze westerse decadentie en hun arm reikt nu al tot in Jeruzalem? Zo is het niet helemaal. In de ‘enige democratie in het Midden Oosten, waar vrouwen en homo’s tenminste gelijke rechten hebben’ (ik citeer nu een veelgehoorde slogan) blijken de homo’s het toch niet zo makkelijk te hebben. Het zijn de fundamentalistische joden, de ultra-orthodoxen die dreigen het feest van de homo’s en lesbo’s te verstoren. Vorig jaar stak een ultra-orthodoxe man drie deelnemers neer. De organisatoren en deelnemers worden bedreigd. De orthodoxe wijk Mea Shearim hing vol posters die opriepen tot dodelijk geweld. Volgens Noa Sattah, de voorzitter van de homovereniging, is Jeruzalem een stad die verscheurd wordt door religieuze, etnische en politieke conflicten. De parade is afgeblazen omdat er niet genoeg politiebewaking te krijgen is, want de politietroepen zijn naar het noorden gestuurd, vanwege de Hezbollah raketten. Als een staakt-het-vuren is afgekondigd proberen ze het nog eens.

In Letter en Geest is het Vinkiaanse tijdperk toch nog niet geheel afgelopen. Drie pagina’s worden besteed aan een aanklacht van Joshua Liverstro aan het adres van Hans Dijkstal, die de aanvoerder wordt genoemd van het manifest, Eén land, één samenleving. Dramatische titel: Veroordeeld tot verstoting uit de maatschappij. Drie keer raden: wie worden er veroordeeld tot verstoting?

Het manifest heeft een hoog appeltaartgehalte, stelt Livestro, want het geeft geen duidelijk alternatief voor de zorg die de negen ondertekenaars (waar ik er een van ben) uitspreken over de polariserende verhoudingen tussen verschillende bevolkingsgroepen. Daar heeft Livestro gelijk in. Het is namelijk een manifest waarbij negen mensen van verschillende politieke kleur een intentie uitspreken, en het is duidelijk geen partijprogramma. Aan de ondertekenaars apart kan natuurlijk wel de vraag gesteld worden hoe ze de intentie om de polarisatie tegen te gaan in de praktijk uitgevoerd willen zien. Maar dat heeft Livestro niet gevraagd.

Livestro wil wel het een en ander beweren, zo zegt hij dat het ‘stellen van zelfs de meest minimale tegeneisen aan de islamitische nieuwkomer als intolerant gezien worden’. Dacht ik niet. Ik zou dat alleen niet omschrijven als ‘tegeneisen’, waarom zou je, en ik vind het ook niet gerechtvaardigd dat die alleen gesteld zouden moeten worden aan islamitische nieuwkomers. Daar zit Livestro’s oordeel al in verpakt, die hij daarna uitgebreid uiteenzet. Want het gaat niet om een fatsoenlijk, haalbaar en rechtvaardig inburgeringsbeleid voor alle nieuwkomers, ik denk niet dat een van de ondertekenaars daar niet voor is, al kunnen de politieke nuances hoe je dat het beste vorm kunt geven uiteraard verschillen, en is het een kwestie voor regering en parlement welk beleid het uiteindelijk gaat worden. Livestro gaat het om het tegengaan van de ‘islamisering’ van Nederland. Daarvoor worden ‘de Nederlandse normen en waarden stukje bij beetje opgeofferd aan de vraatzucht van het radicale smaldeel van de islamitische nieuwkomers’, zegt hij. Er was een tijd dat je zo’n uitspraak racistisch zou noemen, Janmaat is voor minder veroordeeld, maar gelukkig voor Livestro zijn die tijden voorbij. Hoewel hij dat niet opmerkt, want deze tijd wordt vooral gekenmerkt door het monddood maken van ‘dissidenten’ en door ‘zelfcensuur’ die hij meent te bespeuren in de wereld van de kunsten en de journalistiek. Als het gaat om schrijven of spreken over de islam. Van die zelfcensuur heeft Liverstro in ieder geval geen last, en met drie pagina’s Trouw kun je moeilijk beweren dat hij monddood is gemaakt.

En waar bestaat de dreigende islamisering dan uit? Uit de bouw van ‘kolossale moskeeen met tientallen meters hoge minaretten, die het stadsgezicht blijvend zullen beinvloeden’. Nou dacht ik dat het met onze Nederlandse normen en waarden, en ook met onze wet, zo was dat de verschillende in Nederland levende religieuze gemeenschappen recht hebben op een aan het aantal gelovigen aangepast aantal kerken, synagogen en moskeeen, en wat dat betreft zal de ‘islamisering’ nog wel even doorgaan, want het aantal islamitische gebedsplaatsen blijft nog achter bij het aantal gelovige moslim Nederlanders. En het hoofddoekje zien we natuurlijk overal opduiken. Zelfs op officiele Nederlandse identiteitspapieren. Nog erger: veel basisscholen, zelfs christelijke, vieren het islamitische suikerfeest en soms gaat dat zelfs ten koste van sinterklaas. En de christelijke staatssecretaris Van Gennip heeft zelfs voorgesteld om twee extra vrije dagen per jaar in te passen, zodat de moslims rustig het eind van ramadan kunnen vieren.

Kleine stapjes, lijken dat, zegt Livestro, maar bij elkaar een grote stap en waar moet dat eindigen? Straks gaan de moslims nog eisen dat onze zondag verplaatst wordt naar hun rustdag, de vrijdag. En gaan ze ook eisen dat de polygamie wordt gelegaliseerd. O jee o jee. Nu is het Livestro ontgaan dat er geen enkel geluid komt uit de moslimgemeenschappen om in Nederland de polygamie in te voeren, en het is hem ook nog niet ter ore gekomen dat het traditionele islamitische recht voor een man om met meerdere vrouwen te trouwen in islamitische landen zelf al is afgeschaft, dan wel zeer onder druk komt te staan, onder andere door de emancipatie van vrouwen. Volgens Livestro is in Canada de sharia al ingevoerd. Ik geloof niet dat hij erg op de hoogte is, in zijn door angst bevangen visie, en de redactie heeft hem niet op de vingers willen tikken om zijn feiten even te checken. Want dat zou neerkomen op het ‘monddood maken’ van denkers, schrijvers en politici die ‘de open samenleving willen verdedigen tegen de radicale islam’.

Wie worden er nu eigenlijk monddood gemaakt en door wie? Nou, er wordt over en weer wel gescholden. Livestro maakt een rijtje van de mensen die lelijke dingen hebben gezegd tegen de – hoe zullen we ze noemen, laten we het maar houden bij Livestro’s eufemisme, de ‘verdedigers van de open samenleving’ (open voor degenen die de ‘Nederlandse waarden en normen aanhangen, niet voor die bekrompen moslims natuurlijk, die dachten dat tolerantie voor andere religies bij die normen en waarden hoorden) Natuurlijk: Geert Mak, Jacques Wallage, Marcel van Dam, Paul Rosenmoller, Hans Kombrink, Thom de Graaf, J. van Doorn, minister Brinkman, en Dijkstal natuurlijk – he, Livestro, discrimineren we? Niet een vrouw? Ben ik niet slecht genoeg?

Arme Geert Wilders heeft het zwaar te verduren gehad, Ayaan Hirsi Ali natuurlijk, al werd die niet zo grof behandeld als Fortuyn, Bolkestein, en nu vooral Verdonk, als meest recente slachtoffer. Livestro zegt het echt: slachtoffer. Nee, dat is niet ‘doden door grof geweld, maar met duizend speldeprikken’. Doden? Jawel, ‘een fluistercampagne hier, een interviewtje daar, en langzaam maar zeker sluit het net zich om het argeloze slachtoffer’. Het argeloze slachtoffer, Verdonk dus. ‘Geef Dijkstal zijn zin en we maken haar maatschappelijk dood, bijvoorbeeld door haar te dwingen de VVD te verlaten’.

Nou dacht ik toch dat in de ‘vrije samenleving’ die Livestro zegt voor te staan het een groot goed is dat mensen, behoudens hun verantwoordelijkheid vooor de wet, mogen zeggen wat ze vinden, en geldt die vrijheid van meningsuiting dan alleen voor rechts? Over het minstens zo forse gescheld van die kant horen we van Livestro in ieder geval niets. Ook niet dat dat argeloze slachtoffer Verdonk nog steeds een zittende minister is, dat er zware, en inhoudelijke kritiek is op haar beleid, en dat mag in een democratie, dat ze in Nederland erg populair is, en dat de VVD ondanks de reeks blunders en de stijfkoppigheid benevens haar onvermogen om zelfs met haar eigen partij samen te werken nog steeds niet heeft geleid tot haar vertrek uit de VVD. Hoewel een partij daar het volste recht toe zou hebben, als ze dat zouden willen. Het zal er uiteindelijk om gaan waar de leden van de VVD voor stemmen, en die hadden liever Rutte, en verder hangt haar ministeriele lot af van de komende verkiezingen. Dus hoezo, ‘maatschappelijk doodmaken’ en ‘wie is het volgende slachtoffer’?

Livestro met zijn door paranoia geteisterde visie, ziet vooral beren op de weg. Elke kritiek op de mensen die zijn helden zijn wil hij zien als ‘het tot mest vermalen van reputaties van dissidenten, een democratische versie van de Azteekse offercultuur’, toe maar. Hoe een minister met staatsmacht wordt afgeschilderd als een ‘dissident’ en een ‘argeloos slachtoffer’. Niemand wordt hier ‘monddood’ gemaakt, al wordt er naar mijn mening te veel gescholden, maar wie daarbij de wedstrijd wint, links of rechts, is nog steeds de vraag. En ook Livestro met zijn fauwekul krijgt in Trouw een prachtig podium.